Ο Τζιάκομο Λεοπάρντι (Giacomo Leopardi: Ρεκανάτι, 1798 - Νεάπολη, 1837) θεωρείται ο σημαντικότερος Ιταλός ποιητής μετά τον Πετράρχη. Πολυμαθέστατος, πολύγλωσσος, φιλόσοφος και αρχαιογνώστης, ήταν απόγονος παλαιάς οικογένειας ευγενών γαιοκτημόνων η οποία, αρχικά, τον προόριζε για τον εκκλησιαστικό βίο. Από την πρώτη νεότητά του, διακατείχε τον φιλάσθενο κόμη το συναίσθημα της μοναξιάς και της απαισιοδοξίας. Έβρισκε καταφύγιο στη μελέτη και εκπόνησε πλήθος εργασιών σε επιστημονικά, φιλοσοφικά και φιλολογικά θέματα. Έζησε κατά διαστήματα στη Ρώμη, το Μιλάνο, την Μπολόνια, τη Φλωρεντία, τη Νεάπολη. Ένιωθε εξόριστος στον κόσμο, τον οποίο ο ίδιος ονόμαζε: "τάφο των ζωντανών" και στιγμάτισε την ηθική, διανοητική και πολιτική παρακμή αντιτάσσοντας το σκεπτικισμό, την ειρωνεία, την αφοσίωση στην τέχνη του. Πέθανε σε ηλικία 39 ετών. Μερικά από τα έργα του: "Ο θάνατος του Έκτορα" (1809), "Ιστορία της αστρονομίας" (1813), "Άσματα" (1816-1835), "Μικρά ηθικά έργα" (1820-1824), "Το όνειρο" (1825), "Σκέψεις" (1832). Μετέφρασε επίσης Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς.

Από τους μεγαλύτερους Ιταλούς ποιητές του 20ου αιώνα, ο Ντίνο Καμπάνα ήταν διάσημος τόσο για τη σύνθεση των περίφημων Ορφικών Τραγουδιών όσο και για τη θυελλώδη σχέση του με την ποιήτρια Σίμπιλλα Αλεράμο. Άνηκε στο ρεύμα των καταραμένων ποιητών των πρώτων δεκαετιών του περασμένου αιώνα. Γεννήθηκε στο Μαράντι της Φλωρεντίας στα 1885. Και οι δύο γονείς του έπασχαν από νευρωτικές και μανιοκαταθλιπτικές διαταραχές. Στα δώδεκά του χρόνια εμφάνισε τα πρώτα συμπτώματα νευρωτικών διαταραχών, μια κατάσταση που θα τον ακολουθεί μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1904 εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια στο τμήμα της χημείας, ένα χρόνο αργότερα μεταπηδά στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, στο τμήμα της φαρμακευτικής, αντιμετωπίζοντας όμως πολλές δυσκολίες στην ολοκλήρωση των σπουδών του. Μοναδική του διέξοδος η ποίηση. Την περίοδο 1906-13, ο Ντίνο Καμπάνα συνθέτει τα "Ορφικά Τραγούδια", τα οποία εκδίδονται ένα χρόνο αργότερα. Στα 1916, ύστερα από ποικίλες περιπλανήσεις, γνωρίζει τη συγγραφέα Σίμπιλλα Αλεράμο, μια γυναίκα και μια ταραχώδη σχέση που σημάδεψαν τη ζωή του. Δύο χρόνια αργότερα κλείνεται και πάλι σε ψυχιατρικό ίδρυμα, μέρος στο οποίο θα μπαινοβγαίνει μέχρι τον θάνατο του, τον Μάρτη του 1932.

Ο Φράνκο Λόι (Γένοβα, 1930) είναι διαλεκτικός ποιητής, συγγραφέας και δοκιμιογράφος. Το 1937 μετακομίζει στο Μιλάνο όπου σπουδάζει διπλωματικές σπουδές και λογιστικά. Εργάζεται ως υπάλληλος στον εμπορευματικό σιδηροδρομικό σταθμό του Λιμανιού της Γένοβας μέχρι το 1950 για να γίνει στην συνέχεια το 1955 υπάλληλος σε μεγάλο διαφημιστικό γραφείο του Μιλάνου και από το 1962 εργάζεται στο γραφείο Τύπου του εκδοτικού οίκου Mondadori. Έργα του (επιλογή) "I cart", Μιλάνο, Edizioni Trentadue, 1973, "Ερωτικά ποιήματα", Edizioni II Ponte, 1974, "Strolegh", Εισαγωγή Franco Fortini, Τορίνο, Einaudi, 1975, "Teater", Τορίνο, Einaudi, 1978, "Μνήμη", Mondova (CN), Boetti & C, 1991, "Ποιήματα", Ρώμη, Fondazione Piazzola, 1992,. "Amur del temp", Μιλάνο, Crocetti Editore, 1999, "Isman", Μιλάνο, Einaudi, 2001.

Ιταλός ποιητής, μεταφραστής (1896-1981). Το έργο του σημάδεψε την αφετηρία του "ερμητισμού" και αποτελεί μια διαρκή αντίσταση απέναντι στις πιέσεις της ρητορικής και της ζωής. Τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ το 1975.

Η Άλντα Μερίνι, γεννήθηκε στο Μιλάνο "μαζί με την άνοιξη" όπως έγραψε η ίδια, στις 21 Μαΐου 1931, σε μια ήσυχη οικογένεια όπου ο πατέρας δούλευε στις Γενικές ασφάλειες, η μητέρα ασχολούνταν με τα οικιακά, και στην οικογένεια υπήρχε ακόμη ένας αδελφός μικρότερος και μια αδελφή μεγαλύτερη. Η Άλντα φοίτησε από νεαρή κοπέλα στις επαγγελματικές σχολές στο ινστιτούτο Laoura solera Mantegazza και μαζί μελέτησε και πιάνο, όργανο το οποίο θα μυθοποιηθεί πολλές φορές μέσα στην ποίηση της. Τα πρώτα της ποιήματα τα γράφει στα δεκαπέντε της χρόνια και η πρώτη επαφή με την λογοτεχνία υπήρξε η Σιλβάνα Ροβέλλι, εξαδέλφη της Άντα Νέγκρι, η οποία έδωσε κάποια ποιήματα στον Άντζελο Ρομανό, που με τη σειρά του τα έδωσε στον Τζιακίντο Σπανιολέττι, ο οποίος είναι ο πρώτος που ανακάλυψε την ποιήτρια.

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι γεννήθηκε στην Μπολόνια το 1922. Έζησε τα παιδικά του χρόνια σε διάφορες ιταλικές πόλεις (Μπολόνια, Πάρμα, Μπελούνο, Κρεμόνα, Ρέτζιο Εμίλια), και σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Το 1943 κατέφυγε στην Καζάρσα, το χωριό της μητέρας του στην επαρχία του Φριούλι, όπου άρχισε να εργάζεται ως καθηγητής. Στην Καζάρσα αρχίζει να γράφει τα πρώτα του ποιήματα (θα κυκλοφορήσουν το 1954 στον τόμο "Η καλύτερη νιότη") και προσχωρεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Το 1949 κατηγορείται για αποπλάνηση ανηλίκου. Αν και η κατηγορία θα θεωρηθεί ανυπόστατη, το γεγονός θα του στοιχίσει την αποπομπή του τόσο από το σχολείο όσο και από το Ι.Κ.Κ. Την ίδια χρονιά εγκαθίσταται, μαζί με τη μητέρα του, στη Ρώμη. Οι λαϊκές συνοικίες της περιφέρειας της Ρώμης θα του εμπνεύσουν τα δύο πρώτα του μυθιστορήματα, "Τα παιδιά της ζωής" (1955) και το "Μια βίαιη ζωή" (1959). Παράλληλα εκδίδει τις ποιητικές συλλογές "Οι στάχτες του Γκράμσι"(1957), "Το αηδόνι της καθολικής εκκλησίας" (1958) και "Η θρησκεία του καιρού μας" (1961). Διευθύνει την επιθεώρηση Nuovi argomenti με τον Αλμπέρτο Μοράβια, ο οποίος τον θεωρεί, ήδη από το τέλος της δεκαετίας του '50, ως τον σημαντικότερο Ιταλό ποιητή της γενιάς του. Την ίδια εποχή αρχίζει να ασχολείται με τον κινηματογράφο ως σεναριογράφος και συνεργάζεται με τον Μπολονίνι, τον Μπερτολούτσι και τον Ρόσσι. Το 1961 σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία, το "Ακατόνε". Ακολουθούν οι ταινίες "Μάμα Ρόμα" (1962), "Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο" (1964), "Οιδίπους Τύραννος" (1967), "Θεώρημα" (1969),"Χοιροστάσιο" (1969), "Μήδεια" (1970), καθώς και η λεγόμενη "τριλογία της ζωής" με το "Δεκαήμερο" (1971), "Οι ιστορίες του Καντέρμπουρυ" (1972) και " Χίλιες και μια νύχτες" (1974). Τελευταία του ταινία το "Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα" (1975). Από τους σημαντικότερους διανοούμενους της εποχής του, ο Παζολίνι άλλοτε με τις ταινίες του, άλλοτε με τα βιβλία του και άλλοτε με τα άρθρα του προκαλούσε σκάνδαλο με τις αντισυμβατικές, επαναστατικές απόψεις του. Δολοφονήθηκε το 1975 από έναν εκπορνευόμενο νεαρό στην Όστια, έξω από τη Ρώμη.

Ο Τσέζαρε Παβέζε είναι ένας από τους πιο αγαπημένους Ιταλούς συγγραφείς της γενιάς που ονομάστηκε "νεορεαλιστική". Γεννήθηκε το 1908 στο Σαν Μπέλμπο του Κουένο, τόπο καταγωγής του πατέρα του, όπου η οικογένειά του, η οποία διέμενε μόνιμα στο Τορίνο, πήγαινε κάθε χρόνο για διακοπές. Ο πατέρας του, γόνος μικρών καλλιεργητών, ήταν γραμματέας στο δικαστήριο του Τορίνο. Η μητέρα του καταγόταν από οικογένεια πλουσίων εμπόρων. Το 1914 πέθανε ο πατέρας του και τα οικογενειακά βάρη ανέλαβε η δραστήρια και λιγόλογη μητέρα του. Μετά τη στοιχειώδη εκπαίδευση, παρακολούθησε τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου στους Ιησουίτες του "Istituto Sociale" ("Κοινωνικού Ινστιτούτου") και τις τελευταίες στο "Μάσσιμο ντ' Αζέλιο", όπου γνώρισε τον Αουγκούστο Μόντι, αντιφασίστα καθηγητή ιταλικών και λατινικών και φίλο του Γκράμσι. Ο Μόντι, άνθρωπος μεγάλου πολιτικού κύρους και λαμπρός παιδαγωγός, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωσή του. Το 1926 αποφοίτησε και έστειλε τα πρώτα του ποιήματα στο περιοδικό "Ricerca di poesia" ("Ποιητική αναζήτηση"), τα οποία όμως απορρίφθηκαν. Έμαθε μόνος του αγγλικά και μελέτησε τον Ουίτμαν. Στο μεταξύ, χάρη στον Μόντι, με τον οποίο είχε πλέον φιλικές σχέσεις, γνώρισε τους Νορμπέρτο Μπόμπιο, Μάσσιμο Μίλα, Λεόνε Τζίνσμπουργκ κ.ά. Το 1927 γράφτηκε στη φιλοσοφική και το 1930 πέθανε η μητέρα του. Εκείνη τη χρονιά άρχισε να μελετά και να θαυμάζει τον Κρότσε. Το 1932 έδωσε πτυχιακές εξετάσεις με εργασία επί του Ουόλτ Ουίτμαν, επηρεασμένη από τη φιλοσοφία του Κρότσε, που απερρίφθη όμως εξαιτίας των πολιτικών συνθηκών της φασιστικής Ιταλίας, αλλά με επέμβαση του Τζίνσμπουργκ έγινε τελικά δεκτή και πήρε το πτυχίο του. Το 1932 μετέφρασε το "Μόμπυ Ντικ" του Μέλβιλ, το "Πορτρέτο του καλλιτέχνη σε νεαρή ηλικία" του Τζόυς και τον "42ο παράλληλο" του Ντος Πάσσος. Από το 1933, μαζί με μια ομάδα αντιφασιστών διανοούμενων, φίλων του από το λύκειο "Μάσσιμο ντ' Αζέλιο", συνεργάζεται με το νεοσυσταθέντα εκδοτικό οίκο "Εϊνάουντι" και μετά τη σύλληψη του Τζίνσμπουργκ, καλείται να αναλάβει τη διεύθυνση της επιθεώρησης "La Cultura". Το 1935 συλλαμβάνεται, ταυτόχρονα με τον Εϊνάουντι, εξαιτίας ενός γράμματος του Αλτιέρο Σπινέλλι που βρέθηκε στο σπίτι του, αλλά ύστερα από αίτηση χάριτος η ποινή του μειώθηκε. Το '36 επέστρεψε στο Τορίνο, όπου σε μια ερωτική απογοήτευση προστέθηκε η αποτυχία του "Lavorate stanca" ("Η δουλειά κουράζει"). Το '41 η κριτική επαίνεσε την έκδοση του "Paesi tuoi" ("Οι χώρες σου"). Την ίδια εποχή γράφει και την "Αμμουδιά". Το '43 επιστρατεύθηκε, αλλά λόγω άσθματος πέρασε έξι μήνες στο νοσοκομείο. Την εποχή της γερμανικής κατοχής κατέφυγε στο Καζάλ Μονφεράτο μαζί με την οικογένεια της αδερφής του, γεγονός που αργότερα του ενέπνευσε το "Σπίτι στο λόφο". Μετά την απελευθέρωση επέστρεψε στο Τορίνο, γράφτηκε στο Κ.Κ. Ιταλίας και άρχισε τη συνεργασία με την "Ουνιτά", όπoυ γνώρισε τον Ίταλο Καλβίνο, κ.ά. Το '46 έγραψε τη "Fuoco grande" ("Μεγάλη φωτιά"), που θα εκδοθεί μετά το θάνατό του και στη συνέχεια: "Dialoghi con Leuco" ("Διάλογοι με τη Λευκώ"), "Ο διάβολος στους λόφους", "Τρεις γυναίκες μόνες", "La luna e il falo" ("Το φεγγάρι και οι φωτιές"). Το '50 τού απονεμήθηκε το βραβείο "Στρέγκα". Συνεργάστηκε με το περιοδικό "Cultura e realta" ("Κουλτούρα και πραγματικότητα"), όπου ένα άρθρο του με θέμα το μύθο προκάλεσε κριτικές και παρεξηγήσεις στο περιβάλλον της αριστεράς. Επέστρεψε για λίγο στην ποίηση και μετά το θάνατό του δημοσιεύτηκε το ποίημά του "Verra la morte e avra i tuoi occhi" ("Ο θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου"). Στις 27 Αυγούστου του 1950 αυτοκτόνησε σ' ένα ξενοδοχείο του Τορίνο, σε ηλικία σαράντα δύο ετών.

Ο Σάντρο Πέννα γεννήθηκε στην Περούτζια στις 12 Ιουνίου 1906. Το 1929 εγκαταστάθηκε στην Ρώμη, πόλη που αποτελούσε το στόχο των συχνών νεανικών περιπλανήσεων. Εδώ έζησε την υπόλοιπη ζωή του (αν εξαιρέσουμε την παρένθεση της διαμονής του στο Μιλάνο όπου δούλεψε σαν υπάλληλος βιβλιοπωλείου) εξασκώντας τα πιο διαφορετικά και τυχαία επαγγέλματα. Πέθανε στην Ρώμη στις 23 Ιανουαρίου 1977. "Η ζωή... είναι να θυμάμαι...", ήταν το πρώτο ποίημα που έγραψε (όπως μας λέει ο ίδιος σ' ένα αυτοβιογραφικό σημείωμα), στο περιθώριο μιας εφημερίδας. Ένα βράδυ κοντά στην θάλασσα σε ηλικία 22 χρονών και σε μια εποχή που "ούτε υποπτευόμουν καν την ύπαρξη της ποίησης". Εκείνο το "πρώτο" ποίημα βρέθηκε ανάμεσα στα χαρτιά που άφησε με το θάνατό του, δακτυλογραφημένο με την ημερομηνία 24-8-1922, γνωρίζουμε πως ο Πέννα έγραφε ακόμη μαθητής γυμνασίου μακροσκελή ποιήματα επηρεασμένος από τον Ντ' Ανούντσιο, εκείνο το "πρώτο" ποίημα διατηρεί όλο τον θαυμασμό μας γιατί ξέρουμε πως γεννιέται όχι από ένα θαύμα, αλλά έπειτα από "γνώση" κατακτημένη με αγωνία και μελέτη. "Μόλις συγκέντρωσα μερικά ποιήματα" συνεχίζει το αυτοβιογραφικό σημείωμα, "μου έτυχε να διαβάσω σε μια εφημερίδα πως οι πιο μεγάλοι ποιητές ήταν τρεις: ο Σάμπα, ο Ουνγκαρέτι, και ο Μοντάλε. Από την στιγμή που ήξερα πως ο Σάμπα έχει ένα βιβλιοπωλείο στην Τεργέστη στην οδό Σαν Νικολό, είπα στον εαυτό μου: Νά σε ποιον θα στείλω τα ποιήματα μου να μου πει αν αξίζουν. Η απάντηση μου ήρθε αμέσως..." Η ποίηση του Πέννα από την ευτυχισμένη εκείνη αρχή, δεν γνωρίζει ανάπτυξη. Επαναλαμβάνεται σε μια περιορισμένη ποικιλία ήχων και τόνων επιτυγχάνοντας μια σειρά από διαφάνειες που δεν έχουν προηγούμενο στην ιταλική ποίηση του αιώνα μας. Αν όμως το έργο του έχει μόλις τα τελευταία χρόνια εξαπλωθεί έξω από την "ελίτ" των ειδικών κι έχει αποκτήσει την ανάγνωση του αναγνωστικού κοινού, η δυσκολία να περιοριστεί η ποίηση του Πέννα σε μια ετικέτα, παραμένει. Ίσως γιατί αυτό που λέει είναι μόλις διατυπώσιμο, είναι ένα μυστικό που δεν μπορούμε να το επαναλάβουμε, παρά μόνον να το αισθανθούμε. Ο Αντόνιο Πόρτα γράφει: "Ο Πέννα μας αποδεικνύει σε μεγάλο βαθμό το "ακαθόριστο" με το οποίο είναι φτιαγμένη η ποίηση: κι ακόμα ότι δεν μπορεί να ορισθεί παρά μόνον με τον εαυτό της". Ο Σάντρο Πέννα άσκησε μεγάλη επιρροή στους ποιητές της αποκαλούμενης "Σχολής της Ρώμης".

Ο Σαλβατόρε Κουαζίμοντο (Συρακούσες 20 Αυγούστου 1901 - Αμάλφι 14 Ιουνίου 1968) ήταν Ιταλός ποιητής με ελληνική καταγωγή. Η γιαγιά του, το γένος Παπανδρέου, καταγόταν από την Πάτρα. Το 1917 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα, έμεινε σε πολλές ιταλικές πόλεις όπως το Μιλάνο, την Ρώμη, την Φλωρεντία όπου και παντρεύτηκε. Στις πόλεις αυτές γνωρίστηκε και με τους μεγαλύτερους Ιταλούς συγγραφείς της εποχής. Το 1945 έγινε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Μεταξύ των έργων του περιλαμβάνεται και η ενότητα επτά ποιημάτων με τον τίτλο "Dalla Grecia" ("Από την Ελλάδα"), από μια ταξιδιωτική περιήγησή του στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1956. Το 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας ενώ κέρδισε και τα βραβεία Premio San Babila (1950), Premio Etna-Taormina (1953), Premio Viareggio (1958). Πολλά βιβλία του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν και στα ελληνικά. Πέθανε το 1968 από εγκεφαλική αιμορραγία.

Ο Ουμπέρτο Σάμπα (το πραγματικό του όνομα είναι Ουμπέρτο Πόλι) γεννήθηκε στη Τεργέστη στις 9 Μαρτίου 1883 από τον καθολικό Ούγκο Εντοάρντο Πόλι και την Φελίτσιτα Ραχήλ Κοέν, η οικογένεια της οποίας είχε παράδοση στο εμπόριο του εβραϊκού γκέτο της Τεργέστης. Μολονότι γεννήθηκε μέσα στα σύνορα της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, στην οποία ανήκε η Τεργέστη εκείνη την εποχή, ο Ουμπέρτο Σάμπα πολιτογραφήθηκε Ιταλός χάρη στην ιθαγένεια του πατέρα του. Ο Ούκο Εντάρτο Πόλι, χαρακτήρας εύθυμος και ελαφρών ηθών, εγκαταλείπει την σύζυγό του στην αρχή της εγκυμοσύνης της (ο Σάμπα θα τον συναντήσει μόνο μια φόρα κατά την διάρκεια της ζωής του, άντρας πια και θα γράψει: "ο πατέρας μου ήταν για μένα ο δολοφόνος") και ο μικρός Ουμπέρτο αμέσως μετά την γέννησή του παραδίδεται στις φροντίδες μιας Σλάβας παραμάνας, της Πέππα Σάμπατζ. Μαζί της συνδέεται με μεγάλη αγάπη την θεωρεί "μητέρα της χαράς" κι όταν η φυσική του μητέρα τον αποχωρίζει βιαία από εκείνη, θα αρχίσει να αισθάνεται μονίμως πλέον απαρηγόρητος. Πολλά χρόνια αργότερα, το 1929, θα τραγουδήσει αυτή τη διαρκώς απειλούμενη αθωότητα της παιδικής του ηλικίας στα ποιήματα της συλλογής "Ο μικρός Μπερτό". Νεαρός ο Σάμπα παρακολουθεί μέχρι την Τετάρτη τάξη το Γυμνάσιο "Dante Alignieri" οπότε αναγκάζεται από την ιδιαίτερη εχθρότητα που του επιδεικνύει κάποιος καθηγητής (όπως θα πει αργότερα ο ίδιος), να εγκαταλείψει τις σπουδές του. Με την μεσολάβηση της μητέρας του προσλαμβάνεται ως μαθητευόμενος σ' ένα εμπορικό οίκο της Τεργέστης. Ο αυτοβιογραφικός ήρωας αυτής της περιόδου, ο Ερνέστος, μας ξαφνιάζει όχι τόσο με τα πράγματα που ανακαλύπτει (πρόκειται για μια μύηση στην ζωή των ενηλίκων που περιλαμβάνει και τη ομοφυλοφιλική εμπειρία), όσο για το γυμνό του λεξιλόγιο, το θάρρος του στην επιλογή των λέξεων που, χωρίς περιστροφές και λεκτικά τερτίπια, πηγαίνουν κατευθείαν στην ουσία των πραγμάτων. Το ομώνυμο μοναδικό του (ημιτελές) μυθιστόρημα λόγω του "τολμηρού" του περιεχομένου δημοσιεύθηκε πολλά χρόνια μετά το θάνατό του μόλις το 1975 από τις εκδόσεις "Einaudi". Το 1903 βρίσκουμε τον Σάμπα στην Πίζα, και από το 1905 έως το 1908 στην Φλωρεντία. Χρόνια οπωσδήποτε πολύ σημαντικά για τη διαμόρφωση της λογοτεχνικής του προσωπικότητας, αλλά για την οποία διαθέτουμε ελλιπή στοιχεία. Ο ίδιος εξάλλου, πάντα πρόθυμος να διαλευκάνει διάφορες στιγμές της ζωής και της ποίησης του, σχεδόν αποσιωπά αυτήν την περίοδο. Το 1908 υπηρετεί ως εθελοντής την στρατιωτική του θητεία στο Σαλέρνο, και όταν επιστρέφει στην Τεργέστη παντρεύεται την Καρολίνα Βέφλερ (ή Λίνα Κάρμεν των ποιημάτων του), για την οποία ο Μοντάλε θα γράψει πως αποτελεί "μια από τις πιο ζωντανές υπάρξεις της μοντέρνας ιταλικής ποίησης", "η καταπληκτική, πνευματώδης, γήινη Λίνα, πάντα πιστή στον εαυτό της, ευσπλαχνική και γαλήνια". Από το γάμο τους γεννιέται η πολυαγαπημένη τους κόρη, η Λινούτσια "με τα μεγάλα - του ουρανού το χρώμα - μάτια". Το 1911 δημοσιεύει την πρώτη του ποιητική συλλογή, "Ποιήματα". Το 1912 ακολουθεί από τις εκδόσεις του περιοδικού "Voce" της Φλωρεντίας (με την σύνταξη του οποίου ο Σάμπα βρισκόταν σε επαφή ήδη από το 1910) η συλλογή "Con i miei Occhi (Il mio secondo libro di versi), ("Με τα μάτια μου - Το δεύτερο βιβλίο με στίχους") γνωστή πλέον με το τίτλο "Trieste e una donn, ("Η Τεργέστη και μια γυναίκα"). Αυτά τα δύο βιβλία φέρουν για πρώτη φορά στο εξώφυλλο το όνομα του Ουμπέρτο Σάμπα (έπειτα από τα νεανικά Σοπέν και Ουμπέρτο ντα Μοντερεάλε) ως πράξη σεβασμού προς την αγαπημένη του τροφό Πέππα Σάμπατζ αλλά και προς την εβραϊκή καταγωγή της μητέρας του: Σάμπα στα Εβραϊκά θα πει "ψωμί". Τη διετία 1913-1915 παραμένει στην Μπολόνια, ασχολούμενος με το εμπόριο ηλεκτρικών ειδών. Το 1915 καλείται στα όπλα αλλά δεν λαμβάνει μέρος στο μέτωπο του Α' Παγκόσμιου πολέμου, εξασκώντας απλός χρέη γραφέα. Μετά τον Πόλεμο επιστρέφει στην Τεργέστη και αφού έκανε τον διευθυντή σ' ένα κινηματογράφο, του οποίου ιδιοκτήτης ήταν ο κουνιάδος του, ο αδερφός της Λίνα, χάρη στην οικονομική βοήθεια κάποιας θείας του αγοράζει από το Τιουζέπε Μαϊλαντέρ ένα μικρό βιβλιοπωλείο ειδικευμένο σε παλιά και σπάνια βιβλία, στον αριθμό 30 της οδού Σαν Νικολό. Την επόμενη εικοσαετία θα αφήσει την Τεργέστη- μια από τις πιο γοητευτικές ευρωπαϊκές πόλεις του 20ου αιώνα (ήδη φορτισμένη από την χαρισματική παρουσία του Τζέημς Τζόυς) - μόνο για σύντομα επαγγελματικά ταξίδια σχετικά με το εμπόριο παλιών βιβλίων. Με δικά του έξοδα (όπως εξάλλου και για τα δύο πρώτα βιβλία του) και με εκδοτική φίρμα το όνομα του βιβλιοπωλείου του, "Libreria antica e moderna" ("Βιβλιοθήκη παλιά και καινούργια") το 1920 τυπώνει την τρίτη του ποιητική συλλογή (Cose leggere e vaganti") ("Πράγματα ελαφρά και ακαθόριστα"), το 1921 τη συλλογή "L' Amorosa Spina" ("Το αγαπημένο αγκάθι") και την πρώτη οργανική συλλογή του μέχρι τότε έργου του "Il Canzioniere 1900-1921". Ένας τίτλος, "Συλλογή Τραγουδιών" που θα γνωρίσει μεταβολές, και κάτω από τον οποίο θα συγκεντρώσει σταδιακά (με αφαιρέσεις, διορθώσεις, προσθήκες) στις επόμενες εκδόσεις του (Einaudi 1945 & 1948, Gazarti 1951, πάλι (Einaudi 1957) μέχρι την οριστική έκδοση "Il Canzioniere 1900-1954" (Einaudi 1961, βάσει της οποίας έγινε η επιλογή και μετάφραση των ποιημάτων που παρουσιάζονται εδώ), όλο το σώμα της ποίησης του. Το 1923 σημαδεύει την "ανακάλυψη" του Σάμπα εκ μέρους της κριτικής χάρη κυρίως στο έργο του Τζιάκομο Ντεμπενεντέρι, ο οποίος αφιερώνει πολλαπλά σημειώματα στο περιοδικό "Primo Tempo" (πρώτη εποχή). Στα χρόνια που ακολουθούν ο Σάμπα βλέπει το αυξανόμενο ενδιαφέρον των κριτικών για την ποίηση του, ενδιαφέρον που βρίσκει πιο ολοκληρωμένη έκφραση το 1928, όταν το περιοδικό "Solaria" του αφιερώνει ένα ολόκληρο τεύχος με άρθρα των Μοντάλε, Σόλμι, Ντεμπενεντέτι και άλλων. Στα ποιήματα αυτής της περιόδου ("Αυτοβιογραφία" 1924, "Ετοιμοθάνατη Καρδιά" 1926, "Πρελούδιο και Φούγκες" 1928, "Ο μικρός Μπέρτο" 1929) ο Σάμπα φαίνεται απασχολημένος σε μια ιδεολογική τακτοποίηση της ποίησης του με μοιραίο αποτέλεσμα: η αναζήτηση και η υπερήφανη - εγωιστική - διακήρυξη μιας "ποιητικής" θα τον απομακρύνουν από την πιο γνήσια αφορμή της ποίησής του, δηλαδή την αμεσότητα του αυτοβιογραφικού στοιχείου. Το 1929, έπειτα από μια "νευρική κρίση" της οποίας η ένταση ξεπερνούσε κατά πολύ τις προηγούμενες, ήδη αρκετά σοβαρές, αντιμετωπίζει την ψυχαναλυτική θεραπεία με τον Ιταλό γιατρό Εντουάρντο Βέις, ο όποιος είχε μαθητεύσει κοντά στον Φρόιντ στην Βιέννη, και υπήρξε ο πρώτος διδάξας των θεωριών του στην Ιταλία με το περιοδικό "Rivista Italiana di Psicoanalisi", (Ιταλική Ψυχαναλυτική Επιθεώρηση). Ο Σάμπα όταν υποβάλλεται σε ανάλυση έχει ήδη μια θεωρητική κατάρτιση της προβληματικής της, και αν δεν υπήρξε ο πρώτος στην Τεργέστη που υπέκυπτε στην γοητεία της (αρκεί να υπενθυμίσουμε εδώ πως το μεγάλο "ψυχαναλυτικό μυθιστόρημα "Η συνείδηση του Ζήνωνα" του συμπατριώτη του Ίταλο Σβέβο είχε κυκλοφορήσει το 1923), ήδη ψυχαναλυτικός πριν την ψυχανάλυση" (όπως επισήμανε ο Τζιανφράνκο Κοντίνι), ήταν οπωσδήποτε από τους πρώτους που πίστεψαν στην αυθεντικότητα των αποτελεσμάτων της. Από την ψυχοθεραπεία, που διακόπτεται πολύ νωρίς εξαιτίας της εγκατάστασης του Βέις στη Ρώμη (όπου θα έχει ως αναλυόμενο έναν άλλο ψυχωσικό, τον Σάντρο Πέννα), ο Σάμπα είναι λοιπόν σε θέση να λάβει μια ήσυχη συνείδηση των εσωτερικών του συγκρούσεων και μπορεί πλέον να κοιτάξει από κάποια απόσταση τα προσωπικά του βιώματα. Μια απόσταση που προσδίδει εκείνη την ήπια, "σοφή" αποδοχή του κόσμου, την ήρεμη θεώρηση των ανθρώπων και των πραγμάτων που μαζί με την νέα πυκνότητα της εικόνας και την ακαριαία σύλληψη των αναλογιών χαρακτηρίζουν τα ποιήματα της τρίτης υπέροχης περιόδου του (π.χ οι συλλογές "Λέξεις" 1934, "Τελευταία πράγματα" 1944, "Μεσογειακά" 1946, "Σχεδόν σαν αφήγημα" 1951). Το 1939, φοβούμενος μην πέσει θύμα των ρατσιστικών νόμων που έχει προκηρύξει το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι, εγκαταλείπει την Τεργέστη κι έπειτα από μια σύντομη παραμονή στο Παρίσι εγκαθίσταται στη Ρώμη. Εδώ, ο Ουνγκαρέτι του υπόσχεται πως θα μεσολαβήσει στις αρχές ώστε να αποχρωματιστεί. Οι ενέργειες του όμως δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Και έτσι ο Σάμπα με τη Λίνα και τη Λινούτσια είναι υποχρεωμένοι να καταφύγουν στη Φλωρεντία, όπου θα του προσφέρει μεγάλη παρηγοριά και ανακούφιση η συντροφιά του Μοντάλε (ο οποίος τον επισκέπτεται σχεδόν καθημερινά μιας και ο ίδιος αποφεύγει τις εξόδους) καθώς και η φιλία που αναπτύσσει με το ζωγράφο Κάρλο Λέβι (το συγγραφέα του "Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι"). Μετά τον πόλεμο ο Σάμπα γνωρίζει επιτέλους εκείνη τη "μυστηριώδη καθυστερημένη τιμή" όπως την ονομάζει ο Τζων Μπέρυμαν "που έρχεται να στεφανώσει τις δοκιμασίες μας κι είναι η τελευταία μνηστή": δέχεται διάφορες τιμητικές διακρίσεις και αναγορεύεται από την Ακαδημία "Dei Lincei" σε "επίσημο ποιητή". Με την ιδιότητα αυτή θα ταξιδέψει σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας· ιδιαιτέρα ευτυχισμένη όμως αποδεικνύεται η παρατεταμένη του διαμονή στην Ρώμη (βλ. το ποίημα "Ευγνωμοσύνη") και στο Μιλάνο. Το 1946 δημοσιεύει τους αφορισμούς "Scorciatoie e Raccontini" ("Μονοπάτια και Διηγηματάκια"), το 1948 τη "Storia e cronistoria del Canzoniere" ("Ιστορία και χρονικοϊστορία της Συλλογής Τραγουδιών" όπου μ' ένα άλλο ψευδώνυμο υποβάλλει το έργο του σε κριτική αποτίμηση και δίνει διάφορες διασαφηνίσεις, μιλώντας για τον εαυτό του πάντα σε τρίτο πρόσωπο) και το 1956 το πεζογράφημα "Riccondi-Riccorti" ("Ενθυμήματα - Αφηγήματα"). Το 1955 κουρασμένος και ψυχικά ταραγμένος από την βαριά αρρώστια της γυναίκας του (που θα πεθάνει τον επόμενο χρόνο) ο Σάμπα καταφεύγει σε μια κλινική στην Γκορίτσια, έξω από την Τεργέστη, κι εδώ θα τον βρει ο θάνατος το πρωί της 25ης Αυγούστου 1957.

Ο Καμίλλο Σμπάρμπαρο γεννήθηκε στη Σάντα Μαργκερίτα Λίγκουρε το 1888 και πέρασε όλη του τη ζωή στη Λιγκούρια. Μετά από την άρνησή του να γίνει μέλος του φασιστικού κόμματος, απολύθηκε από την εργασία του (καθηγητής μέσης εκπαίδευσης) και βιοπορίστηκε παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα (λατινικά και αρχαία ελληνικά). Ταυτοχρόνως αφιερώθηκε στη βοτανολογία κι απέκτησε διεθνή φήμη στη μελέτη των λειχήνων. Οι συλλογές ποιημάτων του είναι "Resine" (1911), "Pianissimo" (1914), "Rimanenze" (1955) και "Versi a Dina" (1961), και διάφορες συλλογές σε ποιητική πρόζα με τον ίδιο τίτλο "Trucioli" (1910-1940 και 1948). Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση κι απετέλεσε παράδειγμα για τον Σάμπα και τον Μοντάλε ο οποίος του αφιέρωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή ("Κόκαλα Σουπιάς", 1925). Πέθανε στο Σποτόρνο το 1967.

Ο Βιτόριο Σερένι γεννήθηκε στο Luino του Lago Maggiore στις 27 Ιουλίου 1913. Συμπλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές στην Μπρέσια, όπου είχε μετατεθεί ο πατέρας του, τελωνειακός υπάλληλος. Μια νέα μετάθεση του πατέρα του τον οδήγησε τελικά στο Μιλάνο, το 1933. Στο Μιλάνο ο Β.Σ. σπούδασε φιλολογία και το 1936 πήρε το πτυχίο του παρουσιάζοντας τη διατριβή του για το ποιητικό έργο του Γκουίντο Γκοτζάνο. Εκείνα τα χρόνια είχε συντρόφους του στις σπουδές και στις πρώτες λογοτεχνικές εμπειρίες την Αντονία Ρότσι, τον Έντζο Πάτσι, τον Τζόσουε Μπονφάτι, την Ντάρια Μενικάντι, τον Λουτσιάνο Αντσέσκι, που είχαν συγκεντρωθεί γύρω απ' τον φιλόσοφο Αντόνιο Μπάνφι. Γνωρίζει επίσης και δημιουργεί φιλίες με κριτικούς, ποιητές και συγγραφείς που διέμεναν τότε στο Μιλάνο: τον Τζιανσίρο Φερράτα, τον Σέρτζιο Σόλμι, τον Ρομπέρτο Ρεμπόρα, τον Κάρλο, τον Αλφόνσο Γκάττο και άλλους. Το 1937 δημοσιεύει για πρώτη φορά, δυό ποιήματα στο περιοδικό Frontespizio με ένα κριτικό σημείωμα τον Κάρλο Μπεττόκι. Συνεργάζεται επίσης στα περιοδικά που εκδίδονταν στην Φλωρεντία, Letteratura και campo di Matre. Είναι ένας απ' τους ιδρυτές και συντάκτες του δεκαπενθήμερου περιοδικού "Corrente" του Μιλάνου, και για λογαριασμό των εκδόσεων του περιοδικού δημοσιεύει το 1941 την πρώτη του ποιητική συλλογή "Frontiera". (Β΄ εκδ. με πολλά νέα ποιήματα και με τον τίτλο "Poesie" το 1942 από τις εκδ. Valecchi, γ' έκδοση αναθεωρημένη και με τον αρχικό τίτλο το 1966 από τις εκδ. Cheiwiller). Η "frontiera" (Μεθόριος) τίτλος πολυσήμαντος (τα πραγματικά σύνορα που φαίνονται σχεδόν από το Λουίνο, μεταξύ Ιταλίας και Ελβετίας ή καλύτερα μεταξύ φασιστικής Ιταλίας και πολιτισμένης Ευρώπης, αλλά και μεταφορικά η "γραμμή της σκιάς" του Κόνραντ, για την οποία μίλησε ο Μουσκέτα που χωρίζει το εδώ και τώρα του ποιητή από ένα απειλητικό μέλλον), είναι γεμάτος πάθος ελεγείο της νεότητας που δύει, μαζί με την εξαφάνιση μιας εποχής που ραγίζουν ένα παρόν κι ένα ειδυλλιακό τοπίο, του οποίου κύριο σύμβολο -ηρεμία και μονιμότητα - είναι η "λίμνη". Ο Β. Σερένι παρουσιάζεται στο λογοτεχνικό προσκήνιο σε μια εποχή που όχι μόνον ο Ουνγκαρέτι αλλά και ο Μοντάλε (το πρώτο βιβλίο του Μ., "Τα κόκαλα σουπιάς" είναι του 1925, το δεύτερο "Οι ευκαιρίες" του 1939) αποτελούν ήδη παράδοση. Σε ένα κείμενο του 1940 ("Posizione Verso Μοντάλε" Θέση απέναντι στον Μοντάλε) είναι ο ίδιος ο Β. Σερένι που μας διηγείται το κλίμα έντονης πνευματικής ζωής και πυκνών λογοτεχνικών αναζητήσεων που χαρακτήριζε τα χρόνια των πρώτων του ποιημάτων "είχαμε φτάσει σε μια κατάτμηση στίχων και εικόνων, σε μια επιλογή υποκειμένων και τοπίων που θα μπορούσαμε να ξαναχρησιμοποιήσουμε...". Γίνεται επομένως κατανοητό πως, στο μικρό χρονικό διάστημα που χωρίζει τους λεπτούς μα σταθερούς στίχους της "Frontiera" απ' τα πρώτα ποιήματα των ερμητιστών, ο Β. Σερένι είχε αφομοιώσει πλήρως το ιδίωμα του ερμητισμού. Αυτό που διαφοροποιεί τα ποιήματα του νεαρού Σερένι είναι οι γόνιμες επαφές του με τον νέο-ιμπρεσιονισμό του Αττίλιο Μπερτολούτσι και του Λεονάρντο Σινισγκάλλι, χάριν μιας πρώιμης ανάγκης για πιστότητα στο χρόνο και στις περιστάσεις του προσωπικού βιώματος (ανάγκη που θα οδηγήσει αργότερα πολύ κοντά στο ποιητικό μάθημα του Ουμπέρτο Σάμπα) που έχουν ως αποτέλεσμα τη ζύμωση της "ονειροπόλου ουσιαστικότητας" των ερμητικών με τη "διήγηση" συγκεκριμένων καταστάσεων. Στο μεταξύ ο Β. Σερένι παντρεύεται και εργάζεται για ένα διάστημα, πριν κληθεί στον Πόλεμο, ως φιλόλογος σε ένα γυμνάσιο της Μόντενα, Αξιωματικός του Πεζικού περιπλανιέται στα Βαλκάνια, στην Ελλάδα και στη Σικελία, όπου πέφτει αιχμάλωτος των Συμμαχικών Δυνάμεων, στο μέτωπο του Τράπανι στις 24 Ιουλίου 1943. Για δύο χρόνια ζει στα στρατόπεδα αιχμαλώτων της Αλγερίας και του Γαλλικού Μαρόκου, κοντά στην Καζαμπλάνκα. Μαρτυρία αυτής της οδυνηρής περιόδου είναι η δεύτερη ποιητική του συλλογή "Diario d' Algeria" (Ημερολόγιο της Αλγερίας), που δημοσιεύεται από τις εκδ. Vallecchi το 1947 (β' έκδοση με αλλαγές στην δομή και με νέα ποιήματα από τις εκδ. Mondadori το 1965). Το "Ημερολόγιο της Αλγερίας" αποτελεί συγχρόνως σημείον αφίξεως και προσπεράσεως του ερμητισμού με την έννοια πως το θέμα της "απουσίας" (κεντρικός πυρήνας της ποιητικής των ερμητικών), εδώ μετατρέπεται σε αίσθημα απουσίας από μια συγκεκριμένη ιστορική πραγματικότητα, με την οποία όμως είναι αναπόφευκτη η αναμέτρηση. Παραδειγματική περιπέτεια που εκκρεμεί μεταξύ της ιστορικής αναφοράς και της βιωματικής αλληγορίας, το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής αισθάνεται στη ζωή "περαστικός" και "αιχμάλωτος" (ενδεικτικές οι δύο συμβολικές του εικόνες σαν "εκστατικός οδοιπόρος" και σαν "νεκρός για πόλεμο και για ειρήνη"). Επιστρέφοντας στην Ιταλία ο Β. Σερένι εξασκεί πάλι το επάγγελμα του φιλολόγου σε ένα Λύκειο του Μιλάνου, μέχρι το 1952 όταν παραιτείται και προσλαμβάνεται στο διαφημιστικό τμήμα της βιομηχανίας Pirelli. Από το 1958 μέχρι και το 1981 εργαζόταν στον εκδοτικό οίκο Mondadori ως σύμβουλος εκδόσεων. Συντάκτης στο περιοδικό Rassegra D' Italia κι έπειτα συνδιευθυντής με τον Nicolo Gallo στο περιοδικό Questo e Altro (1962-1964) συνεχίζει τις συνεργασίες του με διάφορα περιοδικά: Prospettive, Aut-Aut, Approdo, Paragone, IL Verri. Γράφει επίσης κριτική βιβλίων για τις στήλες των εφημερίδων Milano Sena, L' Avanti L' Unita και τώρα για την Corriere della serra. Στην περίοδο 1947-1962 μεταφράζει κείμενα των Jolien Green, Paul Valery, Ezra Pound, William Carlow Williams, Rene Char, δείχνοντας ενδιαφέρον για ποιητές τελείως διαφορετικούς από τον ίδιο, ενώ προτιμά (όπως δήλωσε σε συνέντευξη του), τόσο τον Αριόστο όσο και τον Πετράρχη, τον Μπωντλαίρ όσο τον Λεοπάρντι, τον Καβάφη και τον Σεφέρη όσο τον Salinas και τον Cemuda. Το 1962 και το 1964 δημοσιεύει δύο συλλογές με πεζογραφήματα: "Gli Immediati Dintorni" (έκδ. il saggiatore) και "L' Opzione e Allegati" (εκδ. Scheiwiller). Ένα τρίτο βιβλίο με πεζογραφήματα θα κυκλοφορήσει το 1980. "il Sabato Tedesco" (εκδ. Saggiatore). Το 1965 εκδίδει την τρίτη ποιητική συλλογή, που συγκεντρώνει το έργο μιας ολόκληρης εικοσαετίας: "Gri Strumenti Umani"(β' έκδοση με την πρόσθεση ενός καινούργιου ποιήματος, πάντα από τις εκδόσεις Einaudi το 1975). Σε αντίθεση με τη μονοθεματικότητα των δύο πρώτων συλλογών, στα Ανθρώπινα Εργαλεία ο Σερένι δίνει πνοή σε ένα πλατύ σχέδιο "λυρικού μυθιστορήματος". Η ψυχολογία και τα προσωπικά βιώματα του ποιητή που ερμήνευσε καλύτερα απ' οποιοδήποτε άλλον τη μετάβαση στην Ιταλία από μια κοινωνία ατομικών διεκδικήσεων σε μια κοινωνία ομαδικών συγκρούσεων από μια προ - βιομηχανική κουλτούρα σε μια κουλτούρα των μαζών από μια επαρχιακή και μικροαστική αξιοπρέπεια σε, μια προβληματική κρίση ανθρωπολογικής ανανέωσης. Η σχέση όμως του ανθρώπου Σερένι με αυτή τη νέα πραγματικότητα είναι για μια ακόμα φορά σχέση αποξένωσης λες και συνεχίζεται γι' αυτόν η κατάσταση της αιχμαλωσίας στην Αλγερία, που του απαγόρευσε να λάβει μέρος στα αποφασιστικά ραντεβού της ιστορίας, με τον Πόλεμο και κυρίως με την Αντίσταση. Είναι ακριβώς σε αυτή τη σχέση, σε αυτό το χάσμα, ανάμεσα στην άρνηση του να ασπασθεί μια οποιαδήποτε ιδεολογία και στην επιτακτική ανάγκη να απαντήσει πάντα τίμια και σταθερά στις ερωτήσεις που θέτουν οι καιροί, που βρίσκονται οι πιο ζωτικές ρίζες της ποίησης του Σερένι. Παράλληλα με την πλούσια θεματολογία των Ανθρώπινων εργαλείων (και ακόμα περισσότερο στα πιο πρόσφατα ποιήματα του που έχει δημοσιεύσει σε περιοδικά ή σε μικρές εκδόσεις εκτός εμπορίου) είναι η εκπληκτική ανάπτυξη της "μορφής": μια γραφή σε πολλαπλά επίπεδα πολυφωνικής, (όχι μόνον γιατί ο ποιητής δανείζει τη φωνή του σε τρίτα πρόσωπα) που διευρύνει το αρχικό θέμα διαμέσου ομόκεντρων κύκλων, με αποτέλεσμα να μας δώσει ποιήματα έντονης λυρικής πυκνότητας σε ένα μετρημένο και καθαρότατο λεξιλόγιο. Μετά τη δημοσίευση των Ανθρώπινων εργαλείων το ενδιαφέρον της κριτικής γι' αυτόν τον ποιητή, που πριν ήταν περιορισμένο σε λίγες αν και σημαντικές φωνές, μεγάλωσε εκπληκτικά. Η επιρροή του, όχι μόνον στους νεώτερους ποιητές άλλα και στους συνομήλικους του, γίνεται με το πέρασμα του χρόνου ολοένα και πιο ευδιάκριτη. Σήμερα κατά γενική ομολογία, ο Β. Σερένι θεωρείται, μαζί με τον Μάριο Αούτζι, ο μεγαλύτερος ποιητής της γενιάς που ακολουθεί εκείνη του Μοντάλε. Πέθανε το 1983.

Η Αντονέλλα Ανέντα γεννήθηκε στη Ρώμη το 1958 όπου πήρε το πτυχίο της στην Ιστορία και στην μοντέρνα τέχνη και τώρα διδάσκει γαλλική γλώσσα στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Αρέτσο. Η πρώτη της ποιητική συλλογή είχε τίτλο "Χειμωνιάτικα σπίτια" (εκδόσεις Crocetti, Μιλάνο 1992, 2008 (2)). Ακολούθησε η συλλογή δοκιμίων και διηγημάτων "Τι είναι τα χρόνια" (εκδόσεις Fazi Ρώμη 1997 και ο τόμος με τις ποιητικές μεταφράσεις "Μακρινά ονόματα" (εκδόσεις Empiria, Ρώμη 1998). Το 2001 κυκλοφόρησε η ποιητική της συλλογή "Νύχτες δυτικής ειρήνης" (εκδόσεις Donzelli, Ρώμη) και το 2003 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή "Ο κατάλογος της χαράς" (εκδόσεις Donzelli). Το 2007 από τις εκδόσεις Mondadori κυκλοφόρησε η τελευταία της ποιητική συλλογή με τίτλο "Από το μπαλκόνι του σώματος". Έχει επίσης επιμεληθεί μια ανθολογία με ποίηση και πεζά του Γάλλου ποιητή Φιλίπ Τζακοτέ. Έχει συνεργαστεί με τα περιοδικά Poesia και Nuovi Argomenti. Ανάμεσα στις λογοτεχνικές της επιρροές υπερισχύουν Ρώσοι συγγραφείς όπως οι: Τσέχωφ, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Γκόγκολ κ.ά, αλλά και οι: Καμίλλο Σμπάρμπαρο, Εουτζένιο Μοντάλε, Τζιόρτζιο Καπρόνι, Φράνκο Φορτίνι, Φλωμπέρ, Προυστ, Μπέκετ, Κίρκεγκαρντ και Φρανς Κάφκα. Σημαντική επίσης θέση κατέχει η διαλεκτική ποίηση από την Σαρδηνία, τόπο καταγωγής της ποιήτριας. Στα ελληνικά, ποιήματα της έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό Πλανόδιον, τχ. 43, Δεκέμβριος 2007 και στο περιοδικό Ποιητική, τχ. 6, φθινόπωρο-χειμώνας 2010.

Ο Μίλο Ντε Άντζελις (Μιλάνο, 1951) έχει εκδώσει πολλές ποιητικές συλλογές από το 1976, μεταξύ άλλων τις ακόλουθες: "Somiglianze"["Αντιστοιχίες"] (Guanda, 1976), "Millimetri" ["Χιλιοστά"] (Einaudi, 1983), Terra del viso ["Η γη του προσώπου"] (Mondadori, 1985) και "Biografia Sommaria" ["Συνοπτική Βιογραφία"], (Mondadori, 1999). Επίσης το δοκίμιο για την ποίηση "Poesia e destino" ["Ποίηση και Πεπρωμένο"] (Capelli, 1982) και είχε τη διεύθυνση του "νεο-ορφικού" προσανατολισμού περιοδικού Niebo. Το 2001 κυκλοφόρησε μια ανθολογία από τις ποιητικές του συλλογές. Η τελευταία του ποιητική συλλογή είναι το "Tema dell'addio" "Θέμα του αποχαιρετισμού"] (Mondadori, 2005). Έλαβε μέρος στη Διεθνή Συνάντηση ποιητών στο Σαράγιεβο, τον Οκτώβριο του 2006. Μετέφρασε μεταξύ άλλων: Μπωντλαίρ, Drieu La Rochelle, Λουκρήτιο. Το τελευταίο βιβλίο του Ντε Άντζελις με τίτλο Το θέμα τον αποχαιρετισμού", είναι σύμφωνα με την κριτική, ένα από τα ωραιότερα, ενδιαφέροντα και συγκινητικά βιβλία που δημοσιεύτηκαν τα τελευταία χρόνια στην Ιταλία. Στα ελληνικά, ποιήματα του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πλανόδιον, τχ. 43, Δεκέμβριος 2007.

Η Μαρία Γκράτσια Καλαντρόνε γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1964 και ζει στην Ρώμη. Έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές "Μέτρο σύγκρισης" Tracce, 1998, "Η περιπλανώμενη μαϊμού", Crocetti 2003, "Η υπεύθυνη μηχανή", Crocetti 2007, "Στο στόμα όλων", Crocetti 2010 και άλλα κείμενα σε πολλές ανθολογίες και περιοδικά. Έχει επίσης γράψει θεατρικά κείμενα για την Ιταλίδα ηθοποιό Σόνια Μπεργκαμάσκο και ένα ποίημα για τον Ισπανικό εμφύλιο (ο πατέρας της Τζιάκομο είχε πάρει μέρος στον εμφύλιο με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες) για το διεθνές συγκρότημα "Theatre en vol" και για το Radio 3. Έχει μεταφέρει στην σκηνή στην Ιταλία και στην Ευρώπη μαζί με τον συνθέτη Στέφανο Σάβι Σκαρπόνι το βιντεοκο-ντσέρτο "Χωρίς αποσκευές".

Ο Νίκολα Γκαρντίνι γεννήθηκε στο Μολίζε το 1965. Το 1968 μαζί με την οικογένεια του μετακόμισε στο Μιλάνο όπου και έμεινε μέχρι να πάρει το πτυχίο του από την Φιλοσοφική Σχολή. Το 1990 πήγε στην Νέα Υόρκη για σπουδές στην συγκριτική λογοτεχνία. Από το 2007 ζει στην Αγγλία και δισάσκει ιταλική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Είναι επίσης συνδιευθυντής του ιταλικού περιοδικοί Poesia του Νικόλα Κροτσέτι.

Ο Τζιάννι ντ' Ελία, γεννήθηκε στο Πέζαρο το 1953 όπου και ζει. Απόφοιτος Νομικής από το Πανεπιστήμιο του Ουρμπίνο, δεν ασκεί το επάγγελμα του Δικηγόρου, αλλά διδάσκει λογοτεχνία σε διάφορα Ινστιτούτα. Είναι δημοσιογράφος της εφημερίδας Unita και κριτικά του κείμενα έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Από το 1982 έως το 1994 υπήρξε διευθυντής και εκδότης του περιοδικοί Lengua. Δημοσίευσε μεταξύ άλλων τα ποιητικά βιβλία: "Non per chi va" ["Οχι γι' αυτόν που φεύγει"] (Savelli, 1980), "Febbraio" ["Φεβρουάριος"] ("II Lavoro editoriale", 1985), "Segreta" [Απομονωτήριον] (Einaudi, 1989), "Notte privata" ["Ιδιωτική νύχτα"] (Einaudi, 1993). Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πλανόδιον, τχ. 43, Δεκέμβριος 2007.

Ο Ουμπέρτο Φιόρι γεννήθηκε στην Σαρτζάνα το 1949. Από το 1954 ζει στο Μιλάνο, όπου πήρε το πτυχίο φιλοσοφίας. Την δεκαετία του '70 συμμετείχε, ως τραγουδιστής και στιχουργός, των Stormy Six, ενός από τα "ιστορικά" γκρουπ του ιταλικού ροκ. Κριτικά κείμενα του για χα τραγούδια, την ροκ και την ποίηση έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες, λογοτεχνικά και μουσικά περιοδικά. Το 1986 βγήκε το πρώτο του ποιητικό βιβλίο με τον τίτλο "Σπίτια" (San Marco dei Giustiniani, Γένοβα). Ακολούθησαν οι συλλογές "Παραδείγματα" (Marcos y Marcos, Μιλάνο 1992), "Εξηγήσεις" (Marcos y Marcos, Μιλάνο 1995), "Ομιλία στον τοίχο" (Marcos y Marcos, Μιλάνο 1996), "Όλα" (Marcos y Marcos, Μιλάνο 1998) και η συλλογή "Ωραία θέα" (Marcos y Marcos, Μιλάνο 2002). Το 1998 κυκλοφόρησε μια συλλογή με ποιήματά του στα αγγλικά (Terminus, Δουβλίνο, 1998) και το 2001 στα σέρβικα (Govoriti zidu Βελιγράδι). Έχει επιμεληθεί μια ανθολογία για την Ιταλική ποίηση του 19ου αιώνα (Bruno Mondadori, Μιλάνο 1995) και μια μονογραφία για τον ποιητή Καμίλλο Σμπάρμπαρο Garzanti, Μιλάνο 1998). Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πλανόδιον, τχ. 43, Δεκέμβριος 2007.

Ο Βαλέριο Μαγκρέλλι γεννήθηκε στη Ρώμη το 1957. Έχει δημοσιεύσει πέντε συλλογές με ποιήματα. Οι πρώτες τρεις βγήκαν συγκεντρωτικά με τον τίτλο " Poesie e altre poesie" ["Ποιήματα κι άλλα ποιήματα"] από τις εκδόσεις Einaudi το 1996, κι ακολούθησαν άλλες δυο συλλογές. Πάντα από τον ίδιο εκδοτικό οίκο, το 2003, εκδόθηκαν τα πεζά του με τον τίτλο "Nel condominio di came" ["Η κοινόχρηστη σάρκα"]. Είναι καθηγητής Γαλλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κασίνο, και έχει διευθύνει τη σειρά ποίησης των εκδόσεων Guanda, και την τρίγλωσση σειρά "Συγγραφείς μεταφράζουν συγγραφείς" των εκδόσεων Einaudi . Το 2002 η Εθνική Ακαδημία των Lincei του απένειμε το βραβείο Feltrinelli για την ιταλική ποίηση. Ανθολογούνται ποιήματα από τις ποιητικές του συλλογές "Ora Serrata Retinae" ["Για την κόρη του οφθαλμού"] (Feltrinelli, Milano 1980), "Esercizi di Tiptologia" ("Ασκήσεις Τυπτολογίας"] (Mondadori, Milano 1992), "Di-dascalie per la lettura di un giornale" ["Διδασκαλία της ανάγνωσης μιας εφημερίδας"] (Einaudi 1999), "Disturbi del sistema binario" ["Διαταραχές τον δυαδικού συστήματος"] (Einaudi 2006). Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πλανόδιον, τχ. 43, Δεκέμβριος 2007.

Ο Ρομπέρτο Μουσσάπι γεννήθηκε στο Κούνεο, κοντά στο Τορίνο, το 1952 και ζει στο Μιλάνο. Ποιητής και συγγραφέας, μεταξύ των ποιητικών του βιβλίων δημοσίευσε τα: "Luce frontale" ["Μετωπικό φως"] ((Jaca Book, 1998), "Racconto di Natale" ["Χριστουγεννιάτικο Διήγημα"] (Guanda, 1995), "La polvere e il fuoco" ["Η στάχτη και η φωτιά]" (Mondadori, 1997), "Antartide" ["Ανταρκτική"] (Guanda, 2000), "Lo stregone del fuoco e della neve" ["Ο Μάγος της φωτιάς και του χιονιού"] (Salani, 2001). Είναι συγγραφέας δραματικών θεατρικών έργων, σε πεζό και ποίηση. Τα περισσότερα έχουν παρουσιαστεί στις ιταλικές θεατρικές σκηνές. Μετέφρασε, μεταξύ άλλων: ΒByron, Shelley, Keats, Melville, Stevenson, Heaney, Bonnefoy, Ovidio και έχει μια πλούσια δοκιμιακή δραστηριότητα. Ποιήματα του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πλανόδιον, τχ. 43, Δεκέμβριος 2007.

Ο Μάρκο Παλλαντίνι, γεννήθηκε στην Ρώμη. Είναι ποιητής, αφηγητής, κριτικός, δραματουργός, σκηνοθέτης, ποιητικός και σκηνικός περφόρμερ. Έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές: "Το εγώ σε κίνηση" (Quaderni di Barbablou 1987), "Ovunque a Novunque" (Campanotto Editore, Udine 1995), "Autopia" (Joyce & Co, 1999), "Η ζωή δεν είναι ντελικάτη" (Fermenti 2002). Τον δίσκο "Trans Kerouac Road" (Zona editore 2004). Για το θέατρο έχει δημοσιεύσει την τριλογία "Προορισμός Ντε Σαντ" (Arlem editore 1996) και το δράμα "Serial Killer" (Sellerio di Giorgianni 1999). Επίσης το αφήγημα "Ο κομμουνισμός ήταν ένα φανταστικό μυθιστόρημα" (Zona editore 2006). Τώρα διευθύνει το ηλεκτρονικό περιοδικό της εταιρείας συγγραφέων "Τα δίχτυα του Δαίδαλου" και συνεργάζεται με το RadioRai International. Ποιήματα του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πλανόδιον, τχ. 43, Δεκέμβριος 2007.

Ο Φάμπιο Πουστέρλα γεννήθηκε το 1957 στο Mendrisio (Ελβετία). Έχει δημοσιεύσει μέχρι τώρα τις ακόλουθες συλλογές: "Δικαίωμα στον χειμώνα" (Casagrande, 1985), Bocksten (Marcos y Marcos, 1989), "Κάτω από τον κήπο" (La Suisse Assurances, Λωζάνη 1990), "Τα πράγματα δίχως ιστορία" (Marcos y Marcos, 1994), "Μακάβριος χορός" (Lietocollelibri, Camnago 1995), "Χαμένο νησί" (II Salice, Locarno 1997), "Πέτρα αίμα" (Marcos y Marcos, 1999). Έχει μεταφράσει από τα γαλλικά, κυρίως έργα του Philippe Jaccottet, και από τα πορτογαλικά. Είναι επιμελητής μυθιστορημάτων (Fondazione Pietro Bembo-Ugo Guanda Editore, Μιλάνο-Πάρμα 1992) και διηγημάτων και πεζών (Fondazione Pietro Bembo-Ugo Guanda Editore, Μιλάνο-Πάρμα 1992-94) του Vittorio Imbriani. Με τον Άντζελο Στέλλα και τον Τσέζαρε Ρεπόσι δημοσίευσε την "Ανθολογία της Λομβαρδίας" (La Scuola, Μπρέσια 1990). Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πλανόδιον, τχ. 43, Δεκέμβριος 2007.

Ο Πάολο Ρουφίλι γεννήθηκε στο Ριέτι το 1949. Πήρε το πτυχίο φιλολογίας από το πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Για πάνω από 20 χρόνια συνεργάστηκε με τις πολιτιστικές στήλες αρκετών εφημερίδων. Ζει στο Τρεβίζο από το 1972. Είναι σύμβουλος εκδόσεων. Έχει δημοσιεύσει τις εξής ποιητικές συλλογές: "Η βελανιδιά με τις κίσσες" (Forum, Φορλί 1972), "Τέσσερα τέταρτα σελήνης" (Forum, Φορλί 1974), "Νέα από τις εσπερίδες" (Forum, Φορλί 1976), "Μικρό γεύμα" (Garzanti, Μιλάνο 1987), "Ημερολόγιο της Νορμανδίας" (Amadeus, Montebelluna, 1990· Βραβείο Μοντάλε), "Σκοτεινός θάλαμος" (Garzanti, Μιλάνο 1992), "Σύννεφα" (Vianello Libri, Ποντζάνο 1995), "Η χαρά και η λύπη. Πάθος και θάνατος για το Aids (Marsilio, Βενετία 2001). Μυθιστορήματα: "Ετοιμαστείτε για την αναχώρηση" (Marsilio, Βενετία 2003). Ποιήματα του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πλανόδιον, τχ. 43, Δεκέμβριος 2007.

Η Τζιοβάννα Σικάρι γεννήθηκε στον Τάραντα το 1954. Το 1978 πήρε το πτυχίο της από τη Φιλολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ρώμης, και για 12 ολόκληρα χρόνια παρέδιδε μαθήματα στο σχολείο των φυλακών της ίδιας πόλης. Σύζυγος του ποιητή Milo De Angelis, και μητέρα ενός αγοριού, πέθανε το 2003 στη Ρώμη. Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές: "Decisioni" ["Αποφάσεις"] (Barbablu, Σιένα 1986), "Ponte d' ingresso" ["Γέφυρα εισόδου"] ((Rossi e Spera, Roma 1988), "Sigillo" ["Σφραγίδα"] (Crocetti, Μιλάνο 1989), "Uno stadio del respiro" {"Ενα στάδιο της αναπνοής"] (Scheiwiller, Μιλάνο 1995), "Roma della vigilia" ["Ρώμη της παραμονής"] ("II Labirinto", Roma 1999), "Epoca Immobile" ["Ακίνητη εποχή"] (ΙJaca Book, Μιλάνο 2003). Ποιήματά της δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πλανόδιον, τχ. 43, Δεκέμβριος 2007.

Ο Μάριο Σπέκκιο γεννήθηκε στην Σιένα το 1946. Σπούδασε στην Φλωρεντία σύγχρονη λογοτεχνία και γερμανική λογοτεχνία στην Κολωνία της Γερμανίας ενώ δίδαξε ιταλική γλώσσα και λογοτεχνία στο Ντόρτμουντ. Για πολλά χρόνια δίδαξε ιταλική γλώσσα και λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο για ξένους στην Σιένα και γερμανική γλώσσα και λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Ουρμπίνο. Διδάσκει γερμανική λογοτεχνία και μετάφραση λογοτεχνίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Σιένα. Μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του έπαιξαν οι συναντήσεις του με τον συγγραφέα Ρομάνο Μπιλένγκι και τον ποιητή Μάριο Λούτσι στον οποίο και αφιέρωσε το βαθυστόχαστο μελέτημά του: "Colloquio. Ένας διάλογος με τον Μάριο Σπέκκιο" (Μιλάνο, Garzanti, 1999), που αποτελεί μια κριτική βιογραφία σε μορφή διαλόγου. Έχει δημοσιεύσει τις τρεις ποιητικές συλλογές: "Με γεμάτα χέρια" (Φλωρεντία, Vallecchi 1974), "Νοσταλγία του Οδυσσέα", (Φλωρεντία, Passigli 1999), "Από τον έναν κόσμο στον άλλον" (Φλωρεντία, Passigli 2007) και τη συλλογή διηγημάτων: "Ο θάνατος ενός γιατρού", (Παλέρμο, Sellerio, 2004). Παράλληλα έχει μεταφράσει Γκαίτε, Ρίλκε, Έσσε, Τσελάν και συνεργάζεται με περιοδικά ποίησης και κριτικής.

Ο Έλιο Ταβίλλα γεννήθηκε στην Μεσσίνα το 1957. Ζει και εργάζεται στην Μόντενα. Διδάσκει Ιστορία του δικαίου στην Νομική σχολή της Μόντενα. Έχει δημοσιεύσει τις συλλογές "24 ποιήματα" (ιδιωτική έκδοση, Μεσσίνα 1980), "Ο κύβος και η απουσία", με εισαγωγή της ποιήτριας Μαρίας Λουίζας Σπατσιάνι (διεθνές Βραβείο Ε. Μοντάλε 1983), "Σκέψεις απλές", με εισαγωγή της ποιήτριας Ροζίτα Κοπιόλι (Prova d'Autore, Κατάνια 1989), "Μικρή ανθολογία" (I Quaderni di Rossopietra, Μόντενα 1990), "Λουλούδια και σχήματα" (Quaderni del Masaorita,, Μπολόνια 1996). "Ο έρωτας των δύο" (book editore Μπολόνια 1999, Βραβείο Ντάριο Μπελλέτσα), "Ο κομήτης" (Gallo και Calzati editore, Μπολόνια 2005, Βραβείο Σάντρο Πέννα). Ίδρυσε λογοτεχνικά περιοδικά, μεταξύ των οποίων το Gli immediati dintorni και το Frontlera. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πλανόδιον, τχ. 43, Δεκέμβριος 2007.

Ο Αλμπέρτο Τόνι γεννήθηκε το 1954 στη Ρώμη όπου και ζει μέχρι σήμερα. Συνεργάζεται με διάφορες εφημερίδες και περιοδικά. Δημοσίευσε μεταξύ άλλων τις ποιητικές συλλογές: "La chiara immagine" ["Η καθαρή εικόνα" (1987), "Partenza" ["Αναχώρηση"] (1988), "Poesie per Patrizia" ["Ποιήματα για την Πατρίτσια"] (1993), "Liturgia delle ore" ["Λειτουργία των ωρών"] (Jaca Book, 1998), "Teatralita dell' atto" ["Θεατρικότητα της πράξης"] (Passigli, 2004), "Elegia" ["Ελεγεία"] (2006). Σε πεζό: η μονογραφία "Con Bassani verso Ferrara " [Με τον Μπασσάνι προς τη Φερράρα] (Unicopli, 2000) και το μυθιστόρημα "Quanto e lungo il sempre" ["Πόσο μακρύ είναι το πάντα"] (Manni, 2001). Μετέφρασε, μεταξΰ άλλων, κείμενα της E. Dickinson, T.S. Eliot, M. Leiris. Είναι επίσης λογοτεχνικός κριτικός και θεατρικός συγγραφέας. Το 2003 έγραψε τον μονόλογο σε στίχους "Donna su una poltrona rossa" ["Γυναίκα σε μια κόκκινη πολυθρόνα"]. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πλανόδιον, τχ. 43, Δεκέμβριος 2007.

Ο Σωτήρης Παστάκας γεννήθηκε στη Λάρισα, στις 13 Δεκεμβρίου 1954. Σπούδασε ιατρική στη Ρώμη και ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική στο ΨΝΑ (Δαφνί). Από το 1985 εργάζεται ως ψυχίατρος στην Αθήνα. Είναι από τα ιδρυτικά μέλη της "Εταιρείας Έρευνας της Συμπεριφοράς" και το 1996 εξελέγη αναπληρωματικό μέλος του Πειθαρχικού Συμβουλίου στον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών. Το 1981 δημοσίευσε για πρώτη φορά τέσσερα ποιήματα στο λογοτεχνικό περιοδικό "Το Δέντρο" (τεύχ. 20, Απρίλιος 1981), του οποίου υπήρξε τακτικός συνεργάτης μέχρι το 1987. Από το 1988 είναι τακτικός συνεργάτης του λογοτεχνικού περιοδικού "Πλανόδιον". Έχει δημοσιεύσει επίσης συνεργασίες στα περιοδικά "Τετράδια Ψυχιατρικής", "Ο κόσμος του βιβλίου", "Το παραμιλητό", "Σπαρμός", "Ποίηση", "Μανδραγόρας", "Νέα Εστία" καθώς και στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Μεταθέσεις". Το 1994 εξελέγη μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Τον Ιούνιο 2001 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην ίδρυση της "Παγκόσμιας Ποιητικής Ακαδημίας" (World Poetry Academy), στην πόλη της Βερόνας, υπό την αιγίδα της Ουνέσκο. Τον Σεπτέμβριο 2001 έτυχε φιλοξενίας στο Hawthornden Castle, Inernational Retreat for Writers, κοντά στο Εδιμβούργο. To 2002 δημιούργησε, και έκτοτε διευθύνει, τη διαδικτυακή επιθεώρηση ποιητικής τέχνης www.poiein.gr.

Ο Γιάννης Ηλ. Παππάς γεννήθηκε στην Άρτα (Χαλκιάδες) το 1962. Τελείωσε το 1ο Λύκειο Τούμπας στη Θεσσαλονίκη. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Για δύο χρόνια παρακολούθησε μαθήματα ιταλικής γλώσσας και λογοτεχνίας στα Πανεπιστήμια της Perugia και του Bari της Ιταλίας. Από το 1990 εργάζεται ως καθηγητής φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Υπήρξε συνδιευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού "Ελίτροχος" της Πάτρας (1993-1999). Από το 2002 είναι πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Πάτρας. Επίσης από το 2003 είναι εκδότης - διευθυντής του ηλεκτρονικού λογοτεχνικού περιοδικού "Διαπολιτισμός" (www.diapolitismos.gr). Στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (Τμήμα Φιλολογίας) εκπονεί τη διδακτορική του διατριβή με θέμα το συγγραφέα Αντρέα Φραγκιά. Έχει οργανώσει πολλά συνέδρια και εκδηλώσεις στην Πάτρα, στην Αθήνα και αλλού. Μεταφράσεις και ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά ("Εξώπολις", "Η λέξη", "Οδός Πανός", "Ποίηση", "Το Δέντρο", www.poiein.gr, www.diapolitismos.gr). Κριτικά του κείμενα για νεοέλληνες συγγραφείς, έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Έχει μεταφράσει τα "Ποιήματα" του Cesare Pavese, εκδόσεις Printa, 2004. Μαζί με τον ποιητή Σωτήρη Παστάκα, μετέφρασε 12 σύγχρονους Ιταλούς ποιητές [περ. "Πλανόδιον", τχ. Δεκέμβριος 2007]. Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2008, η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Στην άκρη του ονείρου". Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Ο Σωτήρης Παστάκας γεννήθηκε στη Λάρισα, στις 13 Δεκεμβρίου 1954. Σπούδασε ιατρική στη Ρώμη και ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική στο ΨΝΑ (Δαφνί). Από το 1985 εργάζεται ως ψυχίατρος στην Αθήνα. Είναι από τα ιδρυτικά μέλη της "Εταιρείας Έρευνας της Συμπεριφοράς" και το 1996 εξελέγη αναπληρωματικό μέλος του Πειθαρχικού Συμβουλίου στον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών. Το 1981 δημοσίευσε για πρώτη φορά τέσσερα ποιήματα στο λογοτεχνικό περιοδικό "Το Δέντρο" (τεύχ. 20, Απρίλιος 1981), του οποίου υπήρξε τακτικός συνεργάτης μέχρι το 1987. Από το 1988 είναι τακτικός συνεργάτης του λογοτεχνικού περιοδικού "Πλανόδιον". Έχει δημοσιεύσει επίσης συνεργασίες στα περιοδικά "Τετράδια Ψυχιατρικής", "Ο κόσμος του βιβλίου", "Το παραμιλητό", "Σπαρμός", "Ποίηση", "Μανδραγόρας", "Νέα Εστία" καθώς και στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Μεταθέσεις". Το 1994 εξελέγη μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Τον Ιούνιο 2001 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην ίδρυση της "Παγκόσμιας Ποιητικής Ακαδημίας" (World Poetry Academy), στην πόλη της Βερόνας, υπό την αιγίδα της Ουνέσκο. Τον Σεπτέμβριο 2001 έτυχε φιλοξενίας στο Hawthornden Castle, Inernational Retreat for Writers, κοντά στο Εδιμβούργο. To 2002 δημιούργησε, και έκτοτε διευθύνει, τη διαδικτυακή επιθεώρηση ποιητικής τέχνης www.poiein.gr.

Ο Γιάννης Ηλ. Παππάς γεννήθηκε στην Άρτα (Χαλκιάδες) το 1962. Τελείωσε το 1ο Λύκειο Τούμπας στη Θεσσαλονίκη. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Για δύο χρόνια παρακολούθησε μαθήματα ιταλικής γλώσσας και λογοτεχνίας στα Πανεπιστήμια της Perugia και του Bari της Ιταλίας. Από το 1990 εργάζεται ως καθηγητής φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Υπήρξε συνδιευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού "Ελίτροχος" της Πάτρας (1993-1999). Από το 2002 είναι πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Πάτρας. Επίσης από το 2003 είναι εκδότης - διευθυντής του ηλεκτρονικού λογοτεχνικού περιοδικού "Διαπολιτισμός" (www.diapolitismos.gr). Στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (Τμήμα Φιλολογίας) εκπονεί τη διδακτορική του διατριβή με θέμα το συγγραφέα Αντρέα Φραγκιά. Έχει οργανώσει πολλά συνέδρια και εκδηλώσεις στην Πάτρα, στην Αθήνα και αλλού. Μεταφράσεις και ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά ("Εξώπολις", "Η λέξη", "Οδός Πανός", "Ποίηση", "Το Δέντρο", www.poiein.gr, www.diapolitismos.gr). Κριτικά του κείμενα για νεοέλληνες συγγραφείς, έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Έχει μεταφράσει τα "Ποιήματα" του Cesare Pavese, εκδόσεις Printa, 2004. Μαζί με τον ποιητή Σωτήρη Παστάκα, μετέφρασε 12 σύγχρονους Ιταλούς ποιητές [περ. "Πλανόδιον", τχ. Δεκέμβριος 2007]. Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2008, η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Στην άκρη του ονείρου". Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Ο Σωτήρης Παστάκας γεννήθηκε στη Λάρισα, στις 13 Δεκεμβρίου 1954. Σπούδασε ιατρική στη Ρώμη και ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική στο ΨΝΑ (Δαφνί). Από το 1985 εργάζεται ως ψυχίατρος στην Αθήνα. Είναι από τα ιδρυτικά μέλη της "Εταιρείας Έρευνας της Συμπεριφοράς" και το 1996 εξελέγη αναπληρωματικό μέλος του Πειθαρχικού Συμβουλίου στον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών. Το 1981 δημοσίευσε για πρώτη φορά τέσσερα ποιήματα στο λογοτεχνικό περιοδικό "Το Δέντρο" (τεύχ. 20, Απρίλιος 1981), του οποίου υπήρξε τακτικός συνεργάτης μέχρι το 1987. Από το 1988 είναι τακτικός συνεργάτης του λογοτεχνικού περιοδικού "Πλανόδιον". Έχει δημοσιεύσει επίσης συνεργασίες στα περιοδικά "Τετράδια Ψυχιατρικής", "Ο κόσμος του βιβλίου", "Το παραμιλητό", "Σπαρμός", "Ποίηση", "Μανδραγόρας", "Νέα Εστία" καθώς και στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Μεταθέσεις". Το 1994 εξελέγη μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Τον Ιούνιο 2001 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην ίδρυση της "Παγκόσμιας Ποιητικής Ακαδημίας" (World Poetry Academy), στην πόλη της Βερόνας, υπό την αιγίδα της Ουνέσκο. Τον Σεπτέμβριο 2001 έτυχε φιλοξενίας στο Hawthornden Castle, Inernational Retreat for Writers, κοντά στο Εδιμβούργο. To 2002 δημιούργησε, και έκτοτε διευθύνει, τη διαδικτυακή επιθεώρηση ποιητικής τέχνης www.poiein.gr.

Ο Γιάννης Ηλ. Παππάς γεννήθηκε στην Άρτα (Χαλκιάδες) το 1962. Τελείωσε το 1ο Λύκειο Τούμπας στη Θεσσαλονίκη. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Για δύο χρόνια παρακολούθησε μαθήματα ιταλικής γλώσσας και λογοτεχνίας στα Πανεπιστήμια της Perugia και του Bari της Ιταλίας. Από το 1990 εργάζεται ως καθηγητής φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Υπήρξε συνδιευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού "Ελίτροχος" της Πάτρας (1993-1999). Από το 2002 είναι πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Πάτρας. Επίσης από το 2003 είναι εκδότης - διευθυντής του ηλεκτρονικού λογοτεχνικού περιοδικού "Διαπολιτισμός" (www.diapolitismos.gr). Στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (Τμήμα Φιλολογίας) εκπονεί τη διδακτορική του διατριβή με θέμα το συγγραφέα Αντρέα Φραγκιά. Έχει οργανώσει πολλά συνέδρια και εκδηλώσεις στην Πάτρα, στην Αθήνα και αλλού. Μεταφράσεις και ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά ("Εξώπολις", "Η λέξη", "Οδός Πανός", "Ποίηση", "Το Δέντρο", www.poiein.gr, www.diapolitismos.gr). Κριτικά του κείμενα για νεοέλληνες συγγραφείς, έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Έχει μεταφράσει τα "Ποιήματα" του Cesare Pavese, εκδόσεις Printa, 2004. Μαζί με τον ποιητή Σωτήρη Παστάκα, μετέφρασε 12 σύγχρονους Ιταλούς ποιητές [περ. "Πλανόδιον", τχ. Δεκέμβριος 2007]. Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2008, η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Στην άκρη του ονείρου". Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.