[...] Το συγκεκριμένο Λεξικό καταγράφει και ερμηνεύει τη ζωντανή γλωσσική πραγματικότητα, βοηθώντας τον αναγνώστη να κατανοεί τη σημασία των λέξεων, να γνωρίζει την ορθογραφία και την ορθή χρήση τους στο λόγο. Αυτό, βέβαια, είναι έργο και αποστολή όχι μόνο του παρόντος, αλλά όλων των λεξικών.

Η ιδιαιτερότητα και ειδική προσφορά του έγκειται στα εξής: ενώ είναι εύχρηστο, μέσης έκτασης λεξικό (ούτε πολύ μικρό ούτε πολύ μεγάλο) είναι ταυτόχρονα πλήρες από άποψη λημμάτων. Καλύπτει με πληρότητα τη ζωντανή γλώσσα, αναφέρεται σε όλους τους τομείς του επιστητού (επιστήμη, τέχνη, παιδεία, πολιτική, κοινωνία, φιλοσοφία, θρησκεία κ.ά.), παραθέτει την ποικιλία των εννοιών και χρήσεων κάθε λήμματος και περιλαμβάνει αναλυτικό κατάλογο κυρίων ονομάτων.
- οι ορισμοί του παρόντος Λεξικού (αν και ανήκει, όπως είπαμε, στην κατηγορία των μεσαίων, εύχρηστων Λεξικών) για έννοιες επιστημονικές, φιλοσοφικές, θρησκειολογικές, πολιτικές, κοινωνιολογικές, καλλιτεχνικές κ.ά. καλύπτουν το φάσμα όλων των βασικών απόψεων και θεμάτων. Παράλληλα, έχει γίνει σοβαρή προσπάθεια, ώστε οι ορισμοί αυτών των εννοιών να είναι ακριβείς, περιεκτικοί και, κατά το δυνατόν, πλήρεις.
- στην ερμηνεία των λημμάτων συμπεριλαμβάνεται σε πολλές περιπτώσεις και η μεταφορική έννοια και χρήση των λέξεων. Πιστεύουμε ότι η γνώση της μεταφορικής έννοιας είναι αναγκαία για την κατανόηση και γνώση της ομιλούμενης ζωντανής γλώσσας, αφού σε αρκετές περιπτώσεις κυριαρχεί η μεταφορική και όχι η κυριολεκτική χρήση μιας λέξης. Εκτός όμως απ' αυτό, η δυνατότητα χρησιμοποίησης απ' τον ομιλούντα ή γράφοντα μεταφορικών όρων προσδίδει στο λόγο ζωντάνια και ομορφιά, βελτιώνει το ύφος του, συμβάλλει στην ανάπτυξη του γενικού επιπέδου της κοινής γλώσσας.
- ιδιαιτερότητα του είναι και ο παραλληλισμός της Νέας Ελληνικής με την Αρχαία Ελληνική Γλώσσα. Όπου είναι δυνατόν, στα λήμματα αναφέρονται και οι αντίστοιχες αρχαιοελληνικές λέξεις· σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα αναφέρονται περισσότερες της μίας. Μάλιστα, έχει καταβληθεί προσπάθεια τα αρχαία λήμματα να λαμβάνονται απ' την κλασική περίοδο και τους ελληνιστικούς χρόνους και όχι από μεταγενέστερους (π.χ. βυζαντινούς), όπως συμβαίνει σε άλλα Λεξικά. Αυτή η αναγωγή των λέξεων της Νέας Ελληνικής στην Αρχαία Ελληνική, επιβεβαιώνει την ενότητα και την ιστορική συνέχεια της ελληνικής γλώσσας, ικανοποιεί τη φιλομάθεια των αναγνωστών, αλλά προσδιορίζει και την ετυμολογική προέλευση των λέξεων της Νέας Ελληνικής. [...]

(από τον πρόλογο του βιβλίου)