Έγραφα ένα άρθρο για το "Ιατρικό Βήμα" σχετικά με την "Περιθανάτια εμπειρία", αυτή που αποκτάνε οι "κλινικά νεκροί" άρρωστοι και που ύστερα από λίγα λεπτά της ώρας ξαναγυρίζουν στη ζωή.
Με το άρθρο μου προσπαθούσα ν' αποδείξω πως αυτή οφείλεται σε παραισθήσεις, αποτέλεσμα έκκρισης ουσιών από τα εγκεφαλικά κύτταρα την ώρα ισχυρής δοκιμασίας του οργανισμού του ανθρώπου.
Εκείνες τις ημέρες έπεσα πάνω στο βιβλίο "Ταξίδι χωρίς αποσκευές" της Κατερίνας Ντούγκα-Κοτοπούλου. Από την ανάγνωση των πρώτων κιόλας σελίδων του σκέφτηκα: "Μπορεί να γίνει η περιθανάτια εμπειρία λογοτέχνημα;" Και να που είχε γίνει. Η Κατερίνα το πραγματοποίησε. Πήρε ένα μακάβριο, θα το 'λεγε κανείς θέμα, κι έπλεξε μια όμορφη δαντέλα με επιδεξιότητα και τρυφερότητα τέτοια, που μόνο γυναικεία χέρια θα μπορούσαν να πλέξουν.
Διαβάζοντας το βιβλίο της Κατερίνας πεθαίνεις και συ μαζί της και την ακολουθείς όπου σε πάει. Σαν τελειώνεις την ανάγνωση του, φεύγεις μαζί της στους ουρανούς, αφήνοντας τους "ζώντες, τους περιλειπομένους" κατά τον Απόστολο της Νεκρώσιμης Ακολουθίας, στον δικό τους, τον "απανδόκευτο" δρόμο. * Χρειάζεται μεγάλη ευαισθησία και περίσσια τόλμη για να χειριστείς ένα θέμα σαν το "Ταξίδι χωρίς αποσκευές". Είμαι βέβαιος πως το βιβλίο της Κατερίνας θα κατακτήσει κι από το ταξίδι του θα γυρίσει με αποσκευές και μάλιστα γεμάτες!

Νίκος Παπανικολάου