Ο Αριστείδης έμεινε στη θέση του ακίνητος, βουβός, αποσβολωμένος σαν σε βαθύ λήθαργο, να κοιτάζει με απορία μία τους νεκρούς και μια το διμοιρίτη του. Και το αίμα να τρέχει ασταμάτητα, βάφοντας κόκκινα τα ρούχα των σκοτωμένων αδελφών και την άσφαλτο. Το σώμα του βαρύ, δυσκίνητο, το κεφάλι του ασήκωτο και τα μάτια του κόκκινα από την πυρίτιδα και την ένταση των στιγμών που πέρασε. Τα ασπρισμένα χείλη του τρεμόπαιζαν νευρικά. Το βλέμμα του ηλίθιο, χαμένο, καρφώνεται στο άψυχο κατάλευκο πρόσωπο, δέκα μέτρα πιο κάτω, που γέρνει έξω από τη μισάνοικτη πόρτα του αυτοκινήτου, ακίνητο, με μισόκλειστα τα βλέφαρα να φαίνονται τα δυο γυάλινα μάτια του. Μάτια που ακόμη δεν έχουν χάσει τη λάμψη τους, αλλά μένουν ασάλευτα κοιτάζοντας αόριστα προς το απόλυτο κενό και το στόμα του να χάσκει ανοικτό προς τον ουρανό, χωρίς να μπορεί ν' ανασάνει... Το έγκλημα ολοκληρώθηκε. Για λίγα δευτερόλεπτα θανάσιμη σιωπή, μια σπαρακτική γαλήνη, απόλυτη ησυχία σκέπασε την περιοχή των νεκρών. Μετά το έγκλημα η βουβαμάρα... η σιγή... ο θάνατος... το πένθος... Κατάρα! Και εντελώς ξαφνικά, μέσα στη νεκρική απανεμιά, φύσηξε ένα απαλό αεράκι που σήκωσε από το διπλανό οικόπεδο ένα μικρό φτερό, ένα πούπουλο. Το στροβίλισε για λίγα δευτερόλεπτα λίγο πιο ψηλά από τις στέγες των μικρών σπιτιών στο γαλανό ουρανό και το άφησε να πέσει απαλά πάνω στο νεκρό πρόσωπο του αδικοχαμένου αδελφού, κλείνοντας έτσι ήσυχα και σιγαλά την προηγούμενη βίαιη, σκληρή σκηνή. Μαζί ο απέραντος πόνος, ο σπαραγμός, η κραυγή απελπισίας να συνοδεύουν και να σφραγίζουν την τραγωδία.