Ο Βασίλης Γεωργιάδης γεννήθηκε το 1921 στα Δαρδανέλια της Μ. Ασίας. Με τη μικρασιατική καταστροφή του '22, έρχεται με την οικογένειά του στο Ξυλόκαστρο. Αργότερα, στην Αθήνα, συνήθιζε να συχνάζει στο μπαρ του κινηματογράφου "Σταρ" της οδού Αγίου Κωνσταντίνου και να βλέπει αδιάλειπτα τις ταινίες που προβάλλονταν εκεί. Στον ίδιο χώρο έτυχε να διαβάσει στην εφημερίδα για την ίδρυση της Ακαδημίας Κινηματογραφικών Σπουδών την οποία διηύθυνε ο ελληνοαμερικανός Ορφέας Καραβίας. Χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισε να εγγραφεί και να παρακολουθήσει τα μαθήματα σκηνοθεσίας. Γρήγορα όμως απογοητεύτηκε από την ποιότητα των σπουδών και ίσως να τα παρατούσε αν δεν ερχόταν σε επαφή με το μοντάζ, που τον γοήτευσε και έγινε αιτία να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Σχολή. Σπουδές που κράτησαν μόνο για ένα χρόνο, γιατί τόσο διήρκεσε και η ζωή της ακαδημίας. Αφού έκανε και τη θητεία του στο στρατό, αποφάσισε να μην δώσει εξετάσεις για το δίπλωμα των Πολιτικών Επιστημών, γιατί είχε συνειδητοποιήσει πως ήθελε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Τα πράγματα όμως δεν ήταν εύκολα, γι' αυτό παρακολούθησε μια σχολή υγειονομικών και στη συνέχεια εργάστηκε για ένα χρόνο ως υγειονομικός υπάλληλος στο Ξυλόκαστρο. Παράλληλα εργαζόταν, όποτε αυτό ήταν εφικτό, ως βοηθός σκηνοθέτη. Το 1948 ήρθε σε επαφή με τα στούντιο της Φίνος Φιλμ και λίγο αργότερα ο Νίκος Τσιφόρος τον έκανε βοηθό του. Έξι χρόνια μετά, και ενώ ήταν βοηθός του Ντίνου Δημόπουλου στον "Αγαπητικό της βοσκοπούλας", άρχισε να γυρίζει την πρώτη του ταινία, "Οι άσοι των γηπέδων", σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλη, γυρίζονταν επί δύο χρόνια, λόγω οικονομικών δυσχερειών, αλλά όταν η ταινία προβλήθηκε στους κινηματογράφους έκανε μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία. Tο 1963 έρχεται η μεγάλη επιτυχία, "Tα κόκκινα φανάρια" και δυο χρόνια μετά "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο". Οι δύο αυτές ταινίες ήταν υποψήφιες για όσκαρ ξενόγλωσης ταινίας. Το 1969 γυρίζει την ταινία "Κορίτσια στον ήλιο", υποψήφια για Xρυσή Σφαίρα των Aνταποκριτών Ξένου Tύπου του Xόλιγουντ, και από το 1975 στρέφεται στην τηλεόραση, όπου γυρίζει μερικές από τις εμπορικότερες και αρτιότερες τηλεοπτικές σειρές: "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται", "Γιούγκερμαν", "Οι Πανθέοι", "Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν", "Μαρία Πάρνη" και άλλες.. Θα εξαφανιστεί σιγά-σιγά από την παραγωγή, πληρώνοντας ίσως το γεγονός πως παρέμεινε ανεξάρτητος από τις μεγάλες κινηματογραφικές εταιρείες (αν και συνεργάστηκε με όλες). Το 1991 του δόθηκε η θέση του συμβούλου κινηματογράφου στο υπουργείο πολιτισμού και το 1999 στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τιμήθηκε για το σύνολο του έργου του, σε μια πολύ συγκινητική τελετή. Πέθανε στις 30 Απριλίου του 2000.

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, ο γεννήτορας του ελληνικού μεταπολεμικού θεάτρου, όπως έχει χαρακτηριστεί, γεννήθηκε στη Νάξο το 1922. Το 1934, η οικογένειά του μετακόμισε, λόγω οικονομικών προβλημάτων, στην Αθήνα και ο Καμπανέλλης αναγκάστηκε να εργάζεται την ημέρα και να σπουδάζει σε μια νυχτερινή Τεχνική Σχολή. Διψασμένος για γνώση, νοίκιαζε βιβλία από τα παλαιοβιβλιοπωλεία και μέχρι να τελειώσει το γυμνάσιο είχε γνωρίσει όλους τους ευρωπαίους κλασικούς. Το 1942 συνελήφθη από τους Γερμανούς και μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως Μαουτχάουζεν. Είναι ένας από τους ελάχιστους επιζήσαντες, και επέστρεψε το 1945. Την εμπειρία του αυτή την κατέγραψε στο μοναδικό του πεζογράφημα, "Μαουτχάουζεν" (1963). Όταν γυρίζει στην Αθήνα, εντυπωσιάζεται από μια παράσταση του Θεάτρου Τέχνης και αποφασίζει να ασχοληθεί με το θέατρο. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1950 με το έργο "Χορός πάνω στα στάχυα" (Θίασος Λεμού), αλλά γνωστός έγινε με τα επόμενα έργα του, που ανέβηκαν από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και το Εθνικό Θέατρο. Το έργο σταθμός στη σταδιοδρομία του θεωρείται η "Αυλή των θαυμάτων" (1957). Στο επίκεντρο του έργου του βρίσκεται ο προβληματισμός για τα κοινωνικά δρώμενα και τον αντίκτυπο που έχουν στη ζωή των ανθρώπων και, κυρίως, η σχέση της ταραγμένης νεότερης ελληνικής ιστορίας με τη συγκρότηση της νεοελληνικής ψυχολογίας. Για την προσφορά του στο ελληνικό θέατρο του έχουν απονεμηθεί οι τίτλοι: επίτιμος Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κύπρου, επίτιμος Διδάκτωρ της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, επίτιμος Διδάκτωρ της Θεατρολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εξελέγη παμψηφεί τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και έχει τιμηθεί από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας με την απονομή ανωτάτου παρασήμου. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε πολλές χώρες (Αγγλία, Αυστρία, Σουηδία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Σοβιετική Ένωση, Γερμανία). Έργα του που παίχτηκαν είναι: "Χορός πάνω στα στάχυα" - Θίασος Αδ. Λεμού, 1950. "Εβδόμη μέρα δημιουργίας" - Εθνικό Θέατρο, Β΄ Σκηνή, 1955-56. Τα μονόπρακτα "Αυτός και το παντελόνι του" και "Κρυφή ζωή" - Βασ. Διαμαντόπουλος, 1957. "Η αυλή των θαυμάτων" - Θέατρο Τέχνης, 1957-58."Η ηλικία της νύχτας" - Θέατρο Τέχνης, 1958-59. "Ο Γορίλας και η Ορτανσία" - Θίασος Ε. Βεργή, 1959. "Παραμύθι χωρίς όνομα" - Νέο θέατρο Βασ. Διαμαντόπουλου - Μαρ. Αλκαίου, 1959-60. "Γειτονιά των αγγέλων" - Θίασος Καρέζη, 1963-64. "Βίβα Ασπασία" - Θίασος Καρέζη, 1966-67. "Οδυσσέα γύρσε σπίτι" - Θέατρο Τέχνης, 1966-67. "Αποικία των τιμωρημένων" - Πειραματικό Θέατρο Ριάλδη, 1970-71. "Ασπασία" - Θίασος Καρέζη-Καζάκου, 1971-72. "Το μεγάλο μας τσίρκο" - Θίασος Καρέζη-Καζάκου, 1973. "Το κουκί και το ρεβύθι" - Θίασος Καρέζη-Καζάκου, 1974. "Ο εχθρός λαός" - Θίασος Καρέζη-Καζάκου, 1975. "Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα" - Θέατρο Τέχνης 1976-77. "Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού" - Θέατρο Τέχνης 1978-79. "Ο μπαμπάς ο πόλεμος" - Θέατρο Τέχνης, 1981. "Ο αόρατος Θίασος - Εθνικό Θέατρο, 1988. "Ο δρόμος περνά από μέσα" - Πειραματικό θέατρο της Πόλης, Μαριέττας Ριάλδη, 1990. "Ο Δείπνος", τρίπτυχο, Εθνικό Θέατρο, 1993. Πολύ σημαντική είναι επίσης η δουλειά του ως σεναριογράφου, η οποία άσκησε τεράστια επίδραση στους σύγχρονους και τους μεταγενέστερούς του. Έγραψε τα σενάρια σε πολλές ταινίες-σταθμούς του ελληνικού κινηματογράφου ("Στέλλα", του Μ. Κακογιάννη, "Δράκος", του Ν. Κούνδουρου, "Η Αρπαγή της Περσεφόνης", του Γ. Γρηγορίου), ενώ σκηνοθέτησε ο ίδιος, σε δικό του σενάριο, την ταινία "Το κανόνι και το αηδόνι", το 1968. Αξιοσημείωτη είναι και η εξαιρετική του επίδοση στη στιχουργία, αφού το "Παραμύθι χωρίς όνομα" (μουσ. Μάνου Χατζιδάκη), το "Μαουτχάουζεν" (μουσ. Μίκη Θεοδωράκη), το "Μεγάλο μας Τσίρκο" (μουσ. Σταύρου Ξαρχάκου) και άλλα σημαντικά έργα της ελληνικής μουσικής φέρουν την υπογραφή του. Έφυγε από τη ζωή στις 29 Μαρτίου 2011, σε ηλικία 89 ετών, μετά από δίμηνη νοσηλεία στην εντατική.

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος γεννήθηκε στη Λαμία το 1937. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας) και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δασκάλους τον Δημήτρη Ροντήρη και τον Γιάννη Σιδέρη. Εργάστηκε στη δημόσια και την ιδιωτική εκπαίδευση για 35 ολόκληρα χρόνια, από το 1964 ως το 1999. Μπήκε στο στίβο της θεατρικής κριτικής το 1971 και εργάζεται ως κριτικός θεάτρου και επιφυλλιδογράφος μέχρι και σήμερα, ενώ εκτάκτως συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Κριτικά δοκίμια, επιφυλλίδες και σχόλιά του έχουν κυκλοφορήσει στους εξής τόμους: "Κλειδιά και Κώδικες Θεάτρου: Ι. Αρχαίο Δράμα (1982) ΙΙ. Ελληνικό θέατρο (1984)", "Οι πλάγιες ερωτήσεις του Πορφύριου" (1984), "Τα μετά το θέατρο" (1985) (Α΄ Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου), "Προσωπολατρία" (1992), "Θίασος Ποικιλιών" (1993), "Το νήμα της στάθμης" (1996), "Παγκόσμιο θέατρο: Ι. Από τον Μένανδρο στον Ίψεν (1998) ΙΙ. Από τον Στρίντμπεργκ και τον Τσέχωφ στον Πιραντέλλο και τον Μπρεχτ (1999) (Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών) ΙΙΙ. Από τον Μίλλερ στον Μύλλερ (2000)" Με το ψευδώνυμο Κ. Χ. Μύρης έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή "Αμήχανον Τέχνημα" (1971 & 1980), "Παράβαση" (1980), τα διηγήματα "Καμπάνα και Οδάξ" (1985), και τη συλλογή τραγουδιών, τα οποία έχουν μελοποιήσει γνωστοί συνθέτες ("Χρονικό", "Ιθαγένεια", "Η μεγάλη αγρυπνία", "Ανεξάρτητα Τραγούδια", "Μεταφυσική Τοπολογία"). Κύριος άξονας του μεταφραστικού του έργου είναι, το αρχαίο δράμα. Έχει μεταφράσει τα ακόλουθα έργα: "Ικέτιδες", "Ορέστεια", "Προμηθεύς Δεσμώτης", "Επτά επί Θήβας" (Αισχύλου), "Ηλέκτρα", "Αντιγόνη", "Αίας", "Τραχίνιες", "Οιδίπους Τύραννος", "Οιδίπους επί Κολωνώ" (Σοφοκλή), "Ιφιγένεια εν Αυλίδι", "Ιφιγένεια εν Ταύροις", "Βάκχες", "Ηλέκτρα", "Ορέστης", "Εκάβη", "Κύκλωψ", "Τρωάδες", "Ελένη", "Ανδρομάχη", "Φοίνισσες" (Ευριπίδη), "Λυσιστράτη", "Πλούτος", "Νεφέλες", "Εκκλησιάζουσες", "Θεσμοφοριάζουσες", "Ιππής", "Όρνιθες" (Αριστοφάνη), "Ταρτούφος", "Ασυλλόγιστος", "Γιατρός με το ζόρι" (Μολιέρου). Συνέπραξε και συνεργάστηκε, επίσης, με τον καθηγητή - αρχαιολόγο κ. Σάββα Γώγο και ομάδα θεατρολόγων για τη συγγραφή του λευκώματος "Επίδαυρος: το αρχαίο θέατρο, οι παραστάσεις" (2002). Ακόμα, το σχολικό εγχειρίδιο "Δραματική Ποίηση" διδάχθηκε επί 25 έτη στα ελληνικά Γυμνάσια, ενώ διδακτέα ύλη σε σχολικά βιβλία του Λυκείου είναι οι μεταφράσεις του της "Αντιγόνης" και του "Οιδίποδα Τυράννου". Από το 1990 διδάσκει ως Επιστημονικός Συνεργάτης του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών. Έχει διατελέσει μέλος, αλλά και Πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου και επί μία εικοσαετία Πρόεδρος της Επιτροπής Επιχορηγήσεων Θεάτρου του Υπουργείου Πολιτισμού. Είναι ιδρυτικό μέλος του "Κέντρου Έρευνας & Πρακτικών Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος ΔΕΣΜΟΙ", του οποίου σήμερα είναι Πρόεδρος του Δ.Σ., είναι Αντιπρόεδρος της "Εταιρείας Συγγραφέων", μέλος της "Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων" και από τον Νοέμβριο του 2003 Πρόεδρος του Δ.Σ. του "Κέντρου Μελέτης & Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου - Θεατρικού Μουσείου". Το 2000 του απενεμήθη το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών, ενώ τον Ιούνιο του 2006 αναγορεύτηκε Επίτιμος Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το Μάρτιο του 2009 τιμήθηκε με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2008, από το Υπουργείο Πολιτισμού για το συνολικό του έργο.

Ο Νίκος Νικολαΐδης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25 Οκτωβρίου 1939. Σπούδασε σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου και σκηνογραφία θεάτρου στη Σχολή Βακαλό. Υπήρξε βοηθός σκηνοθέτη του Βασίλη Γεωργιάδη και από το 1962 έδειξε το ταλέντο του, με τη μικρού μήκους ταινία "Lacrimae Rerum", που τιμήθηκε με κρατικό βραβείο. Τέσσερα χρόνια αργότερα εμφανίστηκε στην πεζογραφία με τη συλλογή διηγημάτων "Οι τυμβωρύχοι". Το 1975 γυρίζει την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, "Ευρυδίκη ΒΑ 2037", μια από τις καλύτερες ταινίες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου -σύγχρονη εκδοχή του αρχαίου μύθου περιβεβλημένη με τα σημάδια της ψύχωσης, στα βήματα του κινηματογράφου του Ρ. Πολάνσκι-, που προκάλεσε αίσθηση. Δύο χρόνια αργότερα αναστατώνει και τον χώρο της λογοτεχνίας με το μυθιστόρημά του "Οργισμένος Βαλκάνιος". Το 1979 η ταινία του "Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα" ενίσχυσε την απήχηση του "Οργισμένου Βαλκάνιου", η οποία συνεχίστηκε με τη "Γλυκιά Συμμορία" (1983). Σκηνοθετώντας ταινίες νεονουάρ με ατμόσφαιρα φρίκης αλλά και χιούμορ, εκφράζοντας τα χαρακτηριστικά μιας κουρασμένης, χωρίς οράματα γενιάς, ο Νικολαΐδης, επέδειξε και στις επόμενες ταινίες του την ίδια δεξιοτεχνία στη δημιουργία ενός κόσμου ζοφερού και παρακμιακού, σε ένα "γλυκόπικρο" παιχνίδι αλληλοκαταστροφής. Δικαιολογημένα θεωρήθηκε ο πιο "αμερικανός" έλληνας κινηματογραφιστής και βραβεύθηκε πολλές φορές για το έργο του. Οι επόμενες ταινίες του ήταν: "Πρωινή περίπολος", 1987, "Singapore Sling", 1990, "Ο χαμένος τα παίρνει όλα", 2002 και "Zero Years", 2005. Στην πεζογραφία επανήλθε μόνο το 1993, με το μυθιστόρημα "Γουρούνια στον άνεμο". Πέθανε πρόωρα, σε ηλικία 67 ετών, στην Αθήνα στις 5 Σεπτεμβρίου 2007.

Τάσος Αθανασιάδης (1913-2006). Ο Τάσος Αθανασιάδης γεννήθηκε στο Σαλιχλί της Μικράς Ασίας, γιος του επιχειρηματία Μιχαήλ Αθανασιάδη, που πέθανε όταν ο συγγραφέας ήταν ακόμη παιδί, και της Ανθής Παναγιωτοπούλου. Είχε τρεις μεγαλύτερες αδελφές. Μετά την καταστροφή του 1922 η μητέρα με τα τέσσερα παιδιά της εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, όπου ο Τάσος σπούδασε νομικά, εργάστηκε για λίγα χρόνια ως δικηγόρος και ζει ως σήμερα. Παντρεύτηκε τη φιλόλογο Μαρία Δημητροπούλου. Διετέλεσε διευθυντής γραμματείας, δραματολογίου, προσωπικού και γενικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, καθώς επίσης προϊστάμενος καλλιτεχνικού προγραμματισμού του οργανισμού των ελληνικών κρατικών θεάτρων, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1972. Ταξίδεψε στην Ιαπωνία, την Ινδία, την Τουρκία, τη δυτική και κεντρική Ευρώπη, τον Καναδά και τις Η.Π.Α. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο μυθιστορηματικής βιογραφίας (1955 για το "Ο Ντοστογιέβσκι από το κάτεργο στο πάθος" και 1963 για τον "Αλβέρτο Σβάιτσερ"), το βραβείο πεζογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών (1959-1961 για τους "Πανθέους"), το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (1969 για την "Αίθουσα του θρόνου" και 1978 για τους "Τελευταίους εγγονούς"), το Έπαθλο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1975 για τους "Φρουρούς της Αχαΐας"), το βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας και ειρήνης Ιπεκτσί (1989 για τα "Παιδιά της Νιόβης"), το αργυρούν μετάλλιο του ιδρύματος της Γαλλικής Ακαδημίας Τέχνες-Επιστήμες-Γράμματα και το βραβείο Χέρντερ (1997). Από το 1986 ήταν μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ διετέλεσε επίσης ιδρυτικό μέλος της Ομάδας των Δώδεκα, πρόεδρος της επιτροπής κρατικών λογοτεχνικών βραβείων (1979-1980), της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και του Δ.Σ. της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Με τη λογοτεχνία άρχισε να ασχολείται από μαθητική ηλικία με δημοσιεύσεις διηγημάτων σε περιοδικά όπως η Νέα Εστία, τα Ελληνικά, η Πρωτοπορία και άλλα. Την πρώτη του επίσημη εμφάνιση στα γράμματα πραγματοποίησε το 1936 με τη δημοσίευση μιας μελέτης του για το Φώτο Πολίτη, την οποία διάβασε στην Αρχαιολογική Εταιρεία. Το 1943 εξέδωσε τη συλλογή διηγημάτων "Θαλασσινοί προσκυνητές" και ένα χρόνο αργότερα τη μυθιστορηματική βιογραφία "Ταξίδι στη μοναξιά", έργα λυρικής υφής με έμφαση στην περιγραφή του εσωτερικού κόσμου των ηρώων τους. Γρήγορα ωστόσο στράφηκε στη μυθιστορηματική γραφή της κλασικής ρεαλιστικής τεχνοτροπίας, δείχνοντας ιδιαίτερη επιμέλεια στην περιγραφή του εξωτερικού κόσμου αλλά και στην ψυχογράφηση των προσώπων. Χαρακτηριστικά του έργου του είναι η προσπάθειά του να δείξει την επίδραση ενός συγκεκριμένου κάθε φορά κοινωνικού και πολιτικού πλαισίου στη ζωή και τον ψυχισμό μεμονωμένων προσώπων και να προβάλει έτσι τη γενικότερη θεωρία του για την εξέλιξη της ζωής ως αποτέλεσμα συνεχούς πάλης ανάμεσα στις δυνάμεις του Καλού και του Κακού. Η περίπτωση του Τάσου Αθανασιάδη καλύπτει χρονικά μια περίοδο που φτάνει ως τη σύγχρονή μας πεζογραφία, υφολογικά βρίσκεται στην πεζογραφική παράδοση της γενιάς του Τριάντα. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Τάσου Αθανασιάδη βλ. Μανώλης Γιαλουράκης , "Αθανασιάδης Τάσος", στη "Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια της νεοελληνικής λογοτεχνίας", τ. 1, Αθήνα, Χάρη Πάτση, 1968, Έρη Σταυροπούλου, "Τάσος Αθανασιάδης", στο "Η μεσοπολεμική πεζογραφία· από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939)", τ. Β’, Αθήνα, Σοκόλης, 1992. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Μαξ Τ. Ρόμαν είναι το ψευδώνυμο του παραγωγού ταινιών και ηθοποιού Μηνά Τσοχατζόπουλου (1939-2002). Οργάνωσε την παραγωγή πολλών ξένων ταινιών στην Ελλάδα και συνεργάστηκε στο σενάριο της ταινίας "Οι απάνθρωποι" (1973). Παράλληλα, εμφανίστηκε ως ηθοποιός σε αρκετές ταινίες, από "Αυτό το κάτι άλλο" (1963) και το "Θου- Βου φαλακρός πράκτωρ: επιχείρησις Γης Μαδιάμ" (1969), έως το "Αυτή η νύχτα μένει" του Ν. Παναγιωτόπουλου (1999).

Ο Άγγελος Αντωνόπουλος γεννήθηκε στις 16 Ιανουαρίου του 1932 στον Πειραιά. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης (1963) με δάσκαλο τον Κάρολο Κουν. Πολλά χρόνια δάσκαλος και ο ίδιος. Ως ηθοποιός υπηρέτησε όλα τα είδη του θεάτρου. Η δραστηριότητά του είναι μεγάλη επίσης στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.

Ο Νίκος Αλευράς γεννήθηκε το 1948. Σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου. Το 1969 δούλεψε στην Αναπαράσταση ( Θ. Αγγελόπουλος) όπου υποδύθηκε και ένα σημαντικό ρόλο. Το 1974 κέρδισε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τη μικρού μήκους ταινία του Ο παππούς μου. Το 1975 άρχισε να δουλεύει στην τηλεόραση. Το 1977 η ταινία του "Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι" λογοκρίθηκε και απαγορεύτηκε (Το1984 κόπηκε ελάχιστα λεπτά μετά την έναρξη της τηλεοπτικής του μετάδοσης από την ΕΡΤ-2 στην οικογενειακή "ταινία του Σαββάτου" λόγω περιεχομένου) . Φιλμογραφία 1974 - Ο παππούς μου (μμ) 1977 - Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι 1981 - Αγάπη μου, γιατί; 1984 - Το λαχείο 1995 - Οι αθώοι της πτέρυγας 5 2000-02 - Οδύσσεια: Ένα ερωτικό ταξίδι 2004 - Παράσταση 2005 - Aντιλαλούνε τα βουνά 2006 - Έρημος και μόνος για να μου φύγει ο πόνος 2007 - Ερωτικά μαθήματα για επαναστατική δράση 2010 - Το αρχαίο όστρακο.

Γιώργος Λαζαρίδης του Κωνσταντίνου, γεννημένος στην Αθήνα το 1927. Θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός κινηματογράφου και θεάτρου, με παράλληλη δημοσιογραφική, εκδοτική και συντεχνιακή δράση. Θεατρικά έργα, πλέον των 60, από τα οποία ξεχωρίζουν «Ο τρελός του Λούνα Πάρκ», «Οδός Ευκαιρίας», «Δώδεκα μήνες καλοκαίρι», «Φου-ο αετός και τα σπουργίτια», «Η μεγάλη μηχανή», «Πρόσεχε την ντουλάπα», «Οι αισιόδοξοι», «Τα γυμνά σκάνδαλα», «Το κλουβί με τις τρελλές» διασκευή σε μιούζικαλ, «Σταυροφορίες», «Το βλήμα», «Σβέικ, επάγγελμα στρατιώτης» (άπαιχτο), «Μπουμ και Ταρατατζούμ», «Δέκα εντολές συν μία», «Ου μπλέξεις», «Το φιόρο του λεβάντε» ελεύθερη διασκευή σε μιούζικαλ από το έργο του Γρ. Ξενόπουλου, κ.λ.π. , καθώς και μεγάλο αριθμό επιθεωρήσεων όπως τα «Να τί θέλει ο λαός», «...και Πράσινα Αλογα», «Το παραμύθι πάει σύννεφο», «Πολύ ωραίο στυλ, βεβαίως-βεβαίως», «Την λένε ακόμα Δημοκρατία», «Χίππιδες και Ντιρλαντάδες», «Ο Καραγκιόζης στο Αιγαίο», «Ρέτρο» κ.λ.π. Παραγωγός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος πλέον των 200 ταινιών, μεταξύ των οποίων «Γεύση από Ελλάδα» (Π, Σκ.Σ), «Η Χιονάτη και τα εφτά γεροντοπαλλήκαρα» (Π.Σ.), «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (Π.Σ.), «Η 7η μέρα της δημιουργίας» (Π), «Ασύλληπτο κορόϊδο», (Σ), «Ξένοιαστος παλαβιάρης» (Σ), «Ποιός Θανάσης» (Σ), «Τα παιδιά της πιάτσας» (Σ,Π), «Ο Μπλοφατζής» (Σ), «Ολοκαύτωμα» (Σ), «Φαλακρός μαθητής» (Σ), «Λαός και κολωνάκι» (Π), «Ο ποδόγυρος» (Σ,Σκ.Σ.), «Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα» (Σ), «Κλειστά παράθυρα» (Π.,Σκ., Σ.). Βιβλία : «Φλας Μπακ-Μια ζωή σινεμά», «Πάμε παρασκήνιο», «Αννα Μαρία Καλουτά, από το θρίλερ στον θρύλο», «Κλειστά παράθυρα», «Ελήφθη Οβερ», «Βίλλα Αφροδίτη», «Λασπωμένα είδωλα», κ.λ.π. Δημοσιογραφική εργασία: Εφημερίδες : Εθνος, Εμπρός, Νέα Αλήθεια (Θεσσαλονίκης), Πρωινή (Νέας Υόρκης), 3.000 χρονογραφήμτα. Συντεχνιακή Δράση : Πρόεδρος και Ιδρυτικό Μέλος του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Δημιουργών Ο/Α έργων, Αντιπρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων σε 6 αρχαιρεσίες, Αντιπρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Σεναριογράφων, Επίτιμος Πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Τηλεόραση : Σενάρια & Σκηνοθεσία μεγάλου αριθμού παραγωγών : «Βραδιά επιθεώρησης» 16 επεισόδια, «Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης» 78 επεισόδια, «Κλειστά Παράθυρα» 24 επεισόδια, «Καλημέρα Ζωή» 750 επεισόδια κ.λ.π.

Ο Αντώνης Μοσχοβάκης (1923-2007) γεννήθηκε στην Αθήνα. Έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση 1941-44 και για τη δράση του αυτή εξορίστηκε στην Ικαρία, τη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη από το 1948 έως το 1952. Τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία ξεκίνησε γράφοντας κριτικά άρθρα στο περιοδικό "Επιθεώρηση Τέχνης". Το 1958 αρχίζει να εργάζεται στην εφημερίδα "Ανεξάρτητος Τύπος" και στη συνέχεια στις εφημερίδες "Νίκη" και "Αυγή" έως την επιβολή της δικτατορίας, πάντοτε ως κριτικός κινηματογράφου. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας παρέμεινε στη Γαλλία ενώ με την έλευση της μεταπολίτευσης συνέχισε να γράφει στην "Αυγή" και την "Ελευθεροτυπία" έως το 1984, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Πέθανε σε ηλικία 84 ετών, στις 13 Μαΐου 2007.

Ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και εκδότης Γιάννης Σολδάτος γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1952. Είναι ιδρυτής και διευθυντής του εκδοτικού οίκου "Αιγόκερως" που έχει στο ενεργητικό του την κυκλοφορία περισσότερων από 200 κινηματογραφικών βιβλίων και περισσότερων από 400 λογοτεχνικών. Ως συγγραφέας, έγραψε τα βιβλία: "Στον αστερισμό του Κριού", "Τρομαχτικές ιστορίες", "Πολεμικές ιστορίες", "Το αίνιγμα", "Εύα, η αγαπημένη των βρικολάκων", "Η πλάνη", "Υποβρύχιος έρωτας", "Ελένη: Λιοσίων 5Α", "Διόνυσος, ο βασιλεύς των ορέων", "Ιερή πόρνη", "Το ερωτευμένο τρένο", "Αλέξης Δαμιανός", "Ζαν-Λυκ Γκοντάρ", "Ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου", "Συνοπτική ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου", "Ελληνικός κινηματογράφος: ένας αιώνας", "Ιστορία του γυμνού στον κινηματογράφο", "Ένας άνθρωπος παντός καιρού: Θανάσης Βέγγος", "Οδύσσειες σωμάτων στο έργο του Νίκου Κούνδουρου", κ.ά. Διετέλεσε καθηγητής ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου σε σχολές κινηματογράφου. Έχει σκηνοθετήσει 40 επεισόδια της σειράς "Η περιπέτεια ενός ποιήματος" (ΕΤ2), τις ταινίες: "Η απολογία του Θεόφιλου Τσάφου " (ΕΤ2), "Βήματα" (ΕΤ2), "Το αίνιγμα" (ταινία μεγάλου μήκους, παραγωγή: Αιγόκερως, ΕΡΤ, New Star), "Υποβρύχιος έρωτας" (ταινία μεγάλου μήκους, παραγωγή: Αιγόκερως), τη μικρού μήκους ταινία "Ένα Σάββαρο βράδυ (Αιγόκερως, ΕΚΚ), πέντε ντοκιμαντέρ με γενικό τίτλο "Καστρολόγος: αναφορά στον Φώτη Κόντογλου" (ΕΤ1), δέκα επεισόδια της σειράς "Παρασκήνιο" (ΕΤ1) και τέσσερα δραματοποιημένα επεισόδια της σειράς "Σελίδες με Θέα" (ΕΤ1). Στο θέατρο έχουν ανεβεί τα θεατρικά του έργα: "Όταν ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης συνάντησε τον Γεώργιο Βιζυηνό" (Νέο Ελληνικό Θέατρο Γιώργου Αρμένη, σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη), "Όταν ο Σκαρίμπας κήρυξε τον πόλεμο κατά της Χαλκίδας" (Ανοιχτό Θέατρο, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη), "Πόε" (Θέατρο της Μεσογείου, σκηνοθεσία Αλμπέρτο Εσκενάζη), "Ιερή πόρνη", κ.ά.