"Το μυθιστόρημα είναι η ώρα της μνήμης, της σιωπής η ώρα, η στιγμή της αποτύπωσης. Κάθε πράγμα όμως, για να τοποθετηθεί στη μνήμη, πρέπει να ζήσει. Εγώ αποτυπώνω στα χαρτιά μου στιγμές ζωής, έτσι δεν μπορώ να κάνω μυθιστόρημα".

Όταν στα 1990 γνώρισα τη "Χάρτινη γυναίκα", μου εμπιστεύτηκε το υλικό που είχε συγκεντρώσει για να γράψει ένα μυθιστόρημα: στιγμές ζωής που συνέχιζαν ν' αναπνέουν αποκαλύπτοντας αισθήσεις που δεν χωρούσαν στις γνωστές του χώρου και του χρόνου διαστάσεις, κομμάτια σκέψης ετοιμοθάνατης που βιαζόταν πριν φύγει ν' αφήσει την υποθήκη της, εικόνες που θρυμματίζονται σε τοίχους φυλακής από μνήμες που πρόφτασαν να γίνουν οριστικές κι από παράξενες ονειρικές πολιτείες.

Προσπάθησα ν' ανασυνθέσω όλα όσα παγίδευσαν αναπόδραστα τη σκέψη της. Όμως το χέρι που έγραφε έγινε χάρτινο κι αυτό κι ακολουθούσε τη φορά του άνεμου. Ύστερα ο άνεμος έφυγε από το ανοιχτό παράθυρο κι απόμειναν οι μνήμες άφωνες να κείτονται στο χαρτί επιμένοντας ν' αναβάλουν το χρόνο του θανάτου τους.

Οι μνήμες έχτισαν στιγμές όσο κι αν δεν μεταμορφώθηκαν σε μυθιστόρημα. Σήμερα όμως που ξαναδιαβάζονται φιλτραρισμένες από την απόσταση του χρόνου ζωντανεύουν περίεργα.

"Η Χάρτινη γυναίκα" μένει πάντα συμφιλιωμένη με τις μνήμες της.