Καθηγήτρια της Βασιλικής Έδρας των Αρχαίων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ και μέλος του Κολεγίου Newnham. Συνεπιμελήτρια των δύο τόμων με τίτλο "Ιστορία της κλασικής λογοτεχνίας από το Πανεπιστήμιο τον Καίμπριτζ" ("The Cambridge History of Classical Literature"), γενική επιμελήτρια της σειράς "Αρχαίοι Έλληνες και Λατίνοι Κλασικοί από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις του Καίμπριτζ" ("Cambridge Greek and Latin Classics"), στην οποία έχει δημοσιεύσει τη σχολιασμένη έκδοση των "Τραχινίων" του Σοφοκλή (1982). Για την ίδια σειρά ετοιμάζει τώρα μία σχολιασμένη έκδοση του "Οιδίποδα επί Κολωνώ" του Σοφοκλή.

O Oliver Taplin είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Κολεγίου Μagdalen και καθηγητής της αρχαίας ελληνικής και λατινικής γλώσσας και λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Είναι επίσης ο δημιουργός του Αρχείου Παραστάσεων Ελληνικού και Ρωμαϊκού Δράματος (Archive of Performances of Greek and Roman Drama, βλ. www.apgrd.ox.ac.uk) στο ίδιο πανεπιστήμιο, και του δικτυακού τόπου με ειδήσεις, κείμενα, κ.ά. για το αρχαίο δράμα με τίτλο "Διδασκαλία" (http://didaskalia.open.ac.uk) . Μεταφράσεις του αρχαίων κειμένων έχουν παρουσιαστεί σκηνικά. Στα δοκιμιακά έργα του περιλαμβάνονται: "Η σκηνική τέχνη του Αισχύλου" (Οξφόρδη, 1977), "Αισχυλικές σιωπές και σιωπές στον Αισχύλο" (1972), "Ο Σοφοκλής στο θέατρό του" (1982), "Greek Tragedy in Action" (1978 & 1985, ελλ. "Η αρχαία ελληνική τραγωδία σε σκηνική παρουσίαση", Παπαδήμας, 1988), "Greek Fire" (1990, ελλ: "Ελληνικόν πυρ", Καστανιώτης, 1992), "Comic Angels, and Other Approaches to Greek Drama Through Vase-paintings" (1993), "Homeric Soundings: Shaping of the 'Iliad'" (1995), "Literature in the Greek World", "Literature in the Roman World", "Literature in the Greek and Roman Worlds: A New Perspective" (2000).

O Andre Hurst γεννήθηκε στη Γενεύη το 1940. Σπούδασε αρχικά στη γενέτειρά του και εν συνεχεία στη Ρώμη και το Μόναχο. Από το 1980 είναι τακτικός καθηγητής του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Δίδαξε επίσης ως προσκεκλημένος καθηγητής στα Πανεπιστήμια του Μόντρεαλ (McGill), της Cluj-Napoca (Ρουμανία), καθώς και στην Ecole Normale Superieure στο Παρίσι (rue d' Ulm). Υπήρξε κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Γενεύης (1986-92) και πρόεδρος, μεταξύ άλλων, των εξής Ιδρυμάτων της Γενεύης: του Εθνικού Ινστιτούτου, της Ακαδημαϊκής Εταιρείας και του Ιδρύματος Conservatoire de Musique. Φέρει τον τίτλο του διδάκτορος honoris causa του Πανεπιστημίου Cluj-Napoca και είναι Ταξιάρχης του Τάγματος της Αξίας της Ρουμανίας. Οι δημοσιεύσεις του αφορούν την αρχαία ελληνική γλώσσα και λογοτεχνία· ξεχωριστή θέση έχουν οι πάπυροι της συλλογής Bodmer. Είναι σημερινός Πρύτανης του Πανεπιστημίου της Γενεύης.

Ο Τζωρτζ Στάινερ γεννήθηκε το 1929 στο Παρίσι από Εβραίους γονείς αυστριακής καταγωγής. Η οικογένειά του μετανάστευσε στην Αμερική το 1940. Ήδη από τα πρώτα του παιδικά χρόνια μιλούσε τρεις γλώσσες· αργότερα σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, στο Χάρβαρντ και στην Οξφόρδη με υποτροφία Rhodes. Δίδαξε συγκριτική λογοτεχνία στα Πανεπιστήμια του Καίμπριτζ, της Γενεύης και της Οξφόρδης και συνεργάστηκε, ως κριτικός λογοτεχνίας με τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες του καιρού μας. Πρώτο του βιβλίο ήταν η μελέτη "Τολστόι ή Ντοστογιέφσκι" (1958). Ακολούθησαν τα έργα "The Death of Tragedy" ("Ο θάνατος της τραγωδίας", 1960, ελλ. εκδ. Δωδώνη), "Language and Silence" ("Γλώσσα και σιωπή", 1967), "In Bluebeard's Castle: Some Notes Towards the Redefinition of Culture" ("Στο κάστρο του Κυανοπώγωνα: Σημειώσεις για τον επαναπροσδιορισμό της κουλτούρας", 1971, ελλ. εκδ. Scripta), "After Babel" ("Μετά τη Βαβέλ", 1975, ελλ. εκδ. Scripta), "On Difficulty" ("Περί δυσκολίας", 1978, ελλ. εκδ. Ψυχογιός), "Antigones" ("Αντιγόνες", 1984, ελλ. εκδ. Καλέντης), "Real Presences" ("Πραγματικές παρουσίες", 1989), "Heidegger" ("Χάιντεγκερ", 1992), "No Passion Spent" ("Αξόδευτα πάθη", 1996, ελλ. εκδ. Νεφέλη), "Grammars of Creation" ("Γραμματικές της δημιουργίας", 2001), η σύντομη αυτοβιογραφία του "Errata" (1998) και το μυθιστόρημα "The Deeps of the Sea" ("Τα βάθη της θάλασσας", 1996).

O Kenneth McLeish σπούδασε στην Οξφόρδη και ήταν δάσκαλος πριν γίνει επαγγελματίας συγγραφέας και μεταφραστής. Εκτός από τη μετάφραση των πιο γνωστών αρχαίων ελληνικών θεατρικών έργων, καθώς και του έργου των Ίψεν, Στρίνμπεργκ και Μολιέρου, έγραψε μια σειρά βιβλία ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονται τα Bloomsburry Good Reading Guide και Myth. Πέθανε το 1997.

Ο Μιχάλης Κακογιάννης (1921-2011) γιος της Αγγελικής και του Παναγιώτη Κακογιάννη, γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου. Σπούδασε νομική, δραματικές τέχνες και σκηνοθεσία στο Λονδίνο. Σχεδόν ολόκληρο το διάστημα που βρισκόταν στο Λονδίνο, εργάστηκε στην ελληνική υπηρεσία του BBC, στην αρχή ως μεταφραστής και εκφωνητής, και αργότερα, σε ηλικία μόλις 22 χρόνων, ανέλαβε τη διεύθυνση της "Κυπριακής Ώρας". Το 1947, ξεκίνησε την καριέρα του στο Θέατρο της Αγγλίας ως ηθοποιός, γρήγορα όμως τον κέρδισε η σκηνοθεσία και το 1953 ήρθε στην Ελλάδα. Το 1954, με την κινηματογραφική ταινία "Κυριακάτικο Ξύπνημα", ο Μιχάλης Κακογιάννης έκανε την αρχή της διεθνούς σκηνοθετικής του καριέρας. Η "Στέλλα", το "Κορίτσι με τα μαύρα", το "Τελευταίο ψέμα" η τριλογία του: "Ηλέκτρα", "Τρωάδες" και "Ιφιγένεια" και ο "Ζορμπάς" είναι μερικές μόνο από τις ταινίες του που διαγωνίστηκαν και προβλήθηκαν στα εγκυρότερα φεστιβάλ παγκοσμίως και απέσπασαν πολλά βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Στις ταινίες του συνεργάστηκε με μεγάλους Έλληνες ηθοποιούς, αλλά και με γνωστούς και καταξιωμένους ηθοποιούς της Αμερικής και της Ευρώπης. Πέρα από τη σκηνοθεσία στον κινηματογράφο, σε εγχώριες αλλά και διεθνείς συμπαραγωγές, ο Μιχάλης Κακογιάννης είχε επίσης σκηνοθετήσει πολλές θεατρικές παραστάσεις και παραστάσεις όπερας στην Ελλάδα, τις Η.Π.Α., τη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Είχε, επίσης, γράψει και έχουν εκδοθεί σενάρια και μεταφράσεις κινηματογραφικών και θεατρικών έργων, ενώ είχε γράψει και στίχους γνωστών ελληνικών τραγουδιών. Έργο του Μιχάλη Κακογιάννη είναι και ο νυχτερινός φωτισμός των μνημείων της Ακροπόλεως, τον οποίο εκείνος πρώτος οραματίσθηκε και για την επίτευξη του οποίου ίδρυσε το σύλλογο "Οι Φίλοι της Αθήνας", εξασφαλίζοντας τις υπηρεσίες του διάσημου Γάλλου φωτιστή Pierre Bideau και αναλαμβάνοντας τη χρηματοδότηση όλων των απαραίτητων μελετών. Το 2004, ο Μιχάλης Κακογιάννης συνέστησε το κοινωφελές ίδρυμα με την επωνυμία "Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης" με σκοπό τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου, καθώς και την καταγραφή και διαφύλαξη των δημιουργημάτων των τεχνών αυτών, ενώ το φθινόπωρο του 2009 ξεκίνησε η λειτουργία του Πολιτιστικού Κέντρου του Ιδρύματος που βρίσκεται στην οδό Πειραιώς 206, στον Ταύρο. Για την προσφορά και το έργο του, ο Μιχάλης Κακογιάννης είχε τιμηθεί με πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα, την Κύπρο και το εξωτερικό. Είχε τιμηθεί με τον Ταξιάρχη του Χρυσού Φοίνικα (Ελλάδα), τον Ταξιάρχη των Γραμμάτων και Τεχνών (Γαλλία), τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Μακαρίου του Γ' (Κύπρος) και το Special Grand Prix of the Americas (Μόντρεαλ). Είχε βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών για την προσφορά του στο έθνος, από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το συνολικό έργο του, για έργο ζωής στα Ιεροσόλυμα, για έργο ζωής από το American Hellenic Institute στην Ουάσιγκτον και στο Κάιρο. Είχε ανακηρυχθεί Επίτιμος Δημότης στη Λεμεσό, στο Montpellier (Γαλλία) και στο Ντάλας (Τέξας, Η.Π.Α.) και είχε αναγορευθεί Διδάκτωρ Τεχνών στο Columbia College (Σικάγο, Η.Π.Α.), Επίτιμος Διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου καθώς και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έφυγε από τη ζωή στις 25 Ιουλίου 2011, σε ηλικία 90 ετών.