Μήπως η Γη είναι το σπίτι μας στην κόλαση, γιατί σίγουρα δεν βρισκόμαστε στον παράδεισο.
Ποιοι είμαστε πραγματικά, ποιοι είναι δίπλα μας και ποιοι μας κυβερνούν, θεοί ή δαίμονες;

Μας πίνουν το αίμα; Όχι βέβαια. Δεν πίνει κανείς αίμα... στο ποτήρι, όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε. Μας "πίνουν το αίμα" όμως με διαφορετικούς, ευφάνταστους τρόπους, που δεν αφήνουν ίχνη! Τρόπους αδιανόητους για το μυαλό του απλού ανθρώπου, έτσι που δεν παίρνουμε χαμπάρι γι΄ αυτό που μας συμβαίνει μια ολόκληρη ζωή. Δεν μπορούμε να συλλάβουμε καν την έννοια της ανάγκης αυτής, γιατί απλά δεν την έχουμε! Και είναι τραγικό αυτό που μας συμβαίνει, για τον καθένα ξεχωριστά και για την κοινωνία μας στο σύνολό της. Μια κοινωνία που έχει στηθεί με βάση το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" ή αν προτιμάτε με βάση το πρότυπο του αδελφοκτόνου Κάϊν! Ο Κάϊν και ο Άβελ είναι εδώ, είναι κάθε μέρα δίπλα μας και είμαστε εμείς αυτοί που παίζουν αιώνες τώρα αυτούς τους ρόλους. Ο ένας "σκοτώνει" τον άλλο, χωρίς δισταγμό, χωρίς οίκτο! Η μάνα "τρώει" τα παιδιά της και τα παιδιά την ίδια τους τη μάνα, ο αδελφός τον αδελφό... Η κοινωνία των ανθρώπων έχει προ πολλού στραγγαλίσει το συναίσθημα. Λειτουργεί με όρους αρπακτικού και γίνεται όλο και πιο σκληρή, όλο και πιο απάνθρωπη...

Ας το ψάξουμε περιδιαβαίνοντας την πόλη μας. Ας το ψάξουμε στους δρόμους της και στις συμπεριφορές των ανθρώπων, στις εικόνες και στα κείμενα των ΜΜΕ, ανάμεσα στις αράδες και στις λέξεις, που έχουν πάντα ένα κρυμμένο νόημα, μια δεύτερη ανάγνωση...

Ας κάνουμε κάτι γι' αυτό που μας συμβαίνει και ας πάψουμε να χώνουμε μια ζωή το κεφάλι μας... στην άμμο και να σφυρίζουμε αδιάφορα.

Το φταίξιμο δεν είναι μόνο των άλλων! "Yes we can" και ναι, όλοι μαζί σίγουρα μπορούμε, γιατί τα συνθήματα δεν είναι των ηγετών, αλλά του απλού κόσμου, που τους τα υπαγορεύει