Ενώ για την αναγκαστική εκτέλεση επί ιδιωτικών διαφορών υπάρχουν πολλά και αξιόλογα συγγράμματα, για την αναγκαστική εκτέλεση με σκοπό την είσπραξη δημοσίων εσόδων υπάρχει κενό, το οποίο φιλοδοξεί να καλύψει η παρούσα μελέτη.

Ο Κώδικας Εισπράξεως Δημοσίων Εσόδων (ΚΕΔΕ) ρυθμίζει τη διοικητική εκτέλεση, δηλαδή το σύνολο των κανόνων δικαίου που διέπουν τη διαδικασία αναγκαστικής εισπράξεως των δημοσίων εσόδων. Η διαδικασία αυτή στηρίζεται σε ένα νόμιμο τίτλο ο οποίος προσδιορίζεται από την προηγούμενη διοικητική διαδικασία βεβαιώσεως των δημοσίων εσόδων. Με την παρούσα μελέτη εξετάζονται τα ανακύπτοντα κατά τη διαδικασία βεβαιώσεως προβλήματα, τα οποία δύνανται να επηρεάζουν τη διαδικασία εκτελέσεως. Η περιεκτική και εμπεριστατωμένη ανάλυση του συγγραφέα δεν περιορίζεται μόνο σε ζητήματα δικονομικού δικαίου, παράλληλα εξετάζονται σε όλες τις ενότητες του έργου και θέματα ουσιαστικού δικαίου, όπως η γένεση της δημόσιας απαιτήσεως και ο χρόνος παραγραφής.

Η διοικητική εκτέλεση αποτελεί κλάδο του δικονομικού δικαίου. Σε αυτή εφαρμόζονται θεσμοί γνωστοί από τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, όπως η κατάσχεση και ο πλειστηριασμός. Τα κενά του ΚΕΔΕ καλύπτονται με αναλογική εφαρμογή των διατάξεων της Πολιτικής Δικονομίας.

Βασική έννοια του Κώδικα Εισπράξεως Δημοσίων Εσόδων και του δικαίου της διοικητικής εκτελέσεως, είναι αυτή του δημοσίου εσόδου. Ο συγγραφέας οριοθετεί την έννοια του δημοσίου εσόδου. Τα δημόσια έσοδα διακρίνονται σε εν στενή εννοία έσοδα και εν ευρεία εννοία έσοδα. Μεγάλο μέρος των δημοσίων εσόδων προέρχεται από τη φορολογία. Κατά την ανάλυση της έννοιας από τον συγγραφέα, επισημαίνεται ότι δεν είναι σωστό να ταυτίζουμε το δημόσιο έσοδο με το φορολογικό, δεδομένου ότι το Δημόσιο έχει έσοδα τόσο από τις μετατροπές των ποινών που επιβάλλουν τα ποινικά δικαστήρια, την επιβολή προστίμων για διοικητικές παραβάσεις, την διαχείριση της ιδιωτικής του περιουσίας, όσο και από την εκποίηση περιουσιακών στοιχείων. Από όλα τα θέματα του ΚΕΔΕ, το ενδιαφέρον της θεωρίας επικεντρώνεται στη συνταγματικότητα του μέτρου της προσωπικής κράτησης. Αυτό είναι πράγματι φυσικό, διότι στην περίπτωση αυτή έχουμε στέρηση της προσωπικής ελευθερίας του οφειλέτη και ως εκ τούτου προσελκύεται το ενδιαφέρον των θεωρητικών των ατομικών ελευθεριών.