Ιταλός ποιητής, μεταφραστής (1896-1981). Το έργο του σημάδεψε την αφετηρία του "ερμητισμού" και αποτελεί μια διαρκή αντίσταση απέναντι στις πιέσεις της ρητορικής και της ζωής. Τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ το 1975.

Ο Tommaso Landolfi γεννήθηκε στo Πίκο του Φροζινόνε, το 1908. Διηγηματογράφος από τους πιο προικισμένους του Νοβετσέντο. Διαμορφώθηκε στη Φλωρεντία με την ομάδα των ερμητιστών. Η αφήγησή του αγαπά τις εξωπραγματικές καταστάσεις, το παιγνίδι της ειρωνείας, την εγκατάλειψη στη φαντασία. Ο Tommaso Landolfi είναι εξαίρετος γνώστης των σλαβικών γλωσσών, και οι μεταφράσεις του από τα ρωσικά είναι πρότυπα γλαφυρότητας ύφους κι αντιληπτικότητας του κειμένου. Από τα πιο επιτυχημένα έργα του είναι: "Η πέτρα του φεγγαριού", "Το σπαθί", "Οι δύο γεροντοκόρες", "Καβουροβασίλισσα".

Εμίλιο Τσέκκι: (1884-1966). Γεννήθηκε και πέθανε στή Φλωρεντία. Κριτικός και δοκιμιογράφος. Εργα: "Κόκκινοι ιχθύες", "Πικρή Αμερική", "Μεξικό", κ.ά.

Φεντερίγκο Τότσι: (1883-1920). Γεννήθηκε στη Σιένα. Από τους σημαντικότερους διηγηματογράφους του Νοβετσέντο. Έργα: "Το αγρόκτημα και τρεις σταυροί", "Οι εγωιστές", κ.ά.

Λουίτζι Σεττεμπρίνι: (1813-1876). Γεννήθηκε στη Νάπολι. Συγγραφέας, κριτικός, πατριώτης, καθηγητής Ιστορίας της Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Νεάπολης. Κορυφαίο έργο του οι "Αναμνήσεις της ζωής μου".

Ο Ουμπέρτο Σάμπα (το πραγματικό του όνομα είναι Ουμπέρτο Πόλι) γεννήθηκε στη Τεργέστη στις 9 Μαρτίου 1883 από τον καθολικό Ούγκο Εντοάρντο Πόλι και την Φελίτσιτα Ραχήλ Κοέν, η οικογένεια της οποίας είχε παράδοση στο εμπόριο του εβραϊκού γκέτο της Τεργέστης. Μολονότι γεννήθηκε μέσα στα σύνορα της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, στην οποία ανήκε η Τεργέστη εκείνη την εποχή, ο Ουμπέρτο Σάμπα πολιτογραφήθηκε Ιταλός χάρη στην ιθαγένεια του πατέρα του. Ο Ούκο Εντάρτο Πόλι, χαρακτήρας εύθυμος και ελαφρών ηθών, εγκαταλείπει την σύζυγό του στην αρχή της εγκυμοσύνης της (ο Σάμπα θα τον συναντήσει μόνο μια φόρα κατά την διάρκεια της ζωής του, άντρας πια και θα γράψει: "ο πατέρας μου ήταν για μένα ο δολοφόνος") και ο μικρός Ουμπέρτο αμέσως μετά την γέννησή του παραδίδεται στις φροντίδες μιας Σλάβας παραμάνας, της Πέππα Σάμπατζ. Μαζί της συνδέεται με μεγάλη αγάπη την θεωρεί "μητέρα της χαράς" κι όταν η φυσική του μητέρα τον αποχωρίζει βιαία από εκείνη, θα αρχίσει να αισθάνεται μονίμως πλέον απαρηγόρητος. Πολλά χρόνια αργότερα, το 1929, θα τραγουδήσει αυτή τη διαρκώς απειλούμενη αθωότητα της παιδικής του ηλικίας στα ποιήματα της συλλογής "Ο μικρός Μπερτό". Νεαρός ο Σάμπα παρακολουθεί μέχρι την Τετάρτη τάξη το Γυμνάσιο "Dante Alignieri" οπότε αναγκάζεται από την ιδιαίτερη εχθρότητα που του επιδεικνύει κάποιος καθηγητής (όπως θα πει αργότερα ο ίδιος), να εγκαταλείψει τις σπουδές του. Με την μεσολάβηση της μητέρας του προσλαμβάνεται ως μαθητευόμενος σ' ένα εμπορικό οίκο της Τεργέστης. Ο αυτοβιογραφικός ήρωας αυτής της περιόδου, ο Ερνέστος, μας ξαφνιάζει όχι τόσο με τα πράγματα που ανακαλύπτει (πρόκειται για μια μύηση στην ζωή των ενηλίκων που περιλαμβάνει και τη ομοφυλοφιλική εμπειρία), όσο για το γυμνό του λεξιλόγιο, το θάρρος του στην επιλογή των λέξεων που, χωρίς περιστροφές και λεκτικά τερτίπια, πηγαίνουν κατευθείαν στην ουσία των πραγμάτων. Το ομώνυμο μοναδικό του (ημιτελές) μυθιστόρημα λόγω του "τολμηρού" του περιεχομένου δημοσιεύθηκε πολλά χρόνια μετά το θάνατό του μόλις το 1975 από τις εκδόσεις "Einaudi". Το 1903 βρίσκουμε τον Σάμπα στην Πίζα, και από το 1905 έως το 1908 στην Φλωρεντία. Χρόνια οπωσδήποτε πολύ σημαντικά για τη διαμόρφωση της λογοτεχνικής του προσωπικότητας, αλλά για την οποία διαθέτουμε ελλιπή στοιχεία. Ο ίδιος εξάλλου, πάντα πρόθυμος να διαλευκάνει διάφορες στιγμές της ζωής και της ποίησης του, σχεδόν αποσιωπά αυτήν την περίοδο. Το 1908 υπηρετεί ως εθελοντής την στρατιωτική του θητεία στο Σαλέρνο, και όταν επιστρέφει στην Τεργέστη παντρεύεται την Καρολίνα Βέφλερ (ή Λίνα Κάρμεν των ποιημάτων του), για την οποία ο Μοντάλε θα γράψει πως αποτελεί "μια από τις πιο ζωντανές υπάρξεις της μοντέρνας ιταλικής ποίησης", "η καταπληκτική, πνευματώδης, γήινη Λίνα, πάντα πιστή στον εαυτό της, ευσπλαχνική και γαλήνια". Από το γάμο τους γεννιέται η πολυαγαπημένη τους κόρη, η Λινούτσια "με τα μεγάλα - του ουρανού το χρώμα - μάτια". Το 1911 δημοσιεύει την πρώτη του ποιητική συλλογή, "Ποιήματα". Το 1912 ακολουθεί από τις εκδόσεις του περιοδικού "Voce" της Φλωρεντίας (με την σύνταξη του οποίου ο Σάμπα βρισκόταν σε επαφή ήδη από το 1910) η συλλογή "Con i miei Occhi (Il mio secondo libro di versi), ("Με τα μάτια μου - Το δεύτερο βιβλίο με στίχους") γνωστή πλέον με το τίτλο "Trieste e una donn, ("Η Τεργέστη και μια γυναίκα"). Αυτά τα δύο βιβλία φέρουν για πρώτη φορά στο εξώφυλλο το όνομα του Ουμπέρτο Σάμπα (έπειτα από τα νεανικά Σοπέν και Ουμπέρτο ντα Μοντερεάλε) ως πράξη σεβασμού προς την αγαπημένη του τροφό Πέππα Σάμπατζ αλλά και προς την εβραϊκή καταγωγή της μητέρας του: Σάμπα στα Εβραϊκά θα πει "ψωμί". Τη διετία 1913-1915 παραμένει στην Μπολόνια, ασχολούμενος με το εμπόριο ηλεκτρικών ειδών. Το 1915 καλείται στα όπλα αλλά δεν λαμβάνει μέρος στο μέτωπο του Α' Παγκόσμιου πολέμου, εξασκώντας απλός χρέη γραφέα. Μετά τον Πόλεμο επιστρέφει στην Τεργέστη και αφού έκανε τον διευθυντή σ' ένα κινηματογράφο, του οποίου ιδιοκτήτης ήταν ο κουνιάδος του, ο αδερφός της Λίνα, χάρη στην οικονομική βοήθεια κάποιας θείας του αγοράζει από το Τιουζέπε Μαϊλαντέρ ένα μικρό βιβλιοπωλείο ειδικευμένο σε παλιά και σπάνια βιβλία, στον αριθμό 30 της οδού Σαν Νικολό. Την επόμενη εικοσαετία θα αφήσει την Τεργέστη- μια από τις πιο γοητευτικές ευρωπαϊκές πόλεις του 20ου αιώνα (ήδη φορτισμένη από την χαρισματική παρουσία του Τζέημς Τζόυς) - μόνο για σύντομα επαγγελματικά ταξίδια σχετικά με το εμπόριο παλιών βιβλίων. Με δικά του έξοδα (όπως εξάλλου και για τα δύο πρώτα βιβλία του) και με εκδοτική φίρμα το όνομα του βιβλιοπωλείου του, "Libreria antica e moderna" ("Βιβλιοθήκη παλιά και καινούργια") το 1920 τυπώνει την τρίτη του ποιητική συλλογή (Cose leggere e vaganti") ("Πράγματα ελαφρά και ακαθόριστα"), το 1921 τη συλλογή "L' Amorosa Spina" ("Το αγαπημένο αγκάθι") και την πρώτη οργανική συλλογή του μέχρι τότε έργου του "Il Canzioniere 1900-1921". Ένας τίτλος, "Συλλογή Τραγουδιών" που θα γνωρίσει μεταβολές, και κάτω από τον οποίο θα συγκεντρώσει σταδιακά (με αφαιρέσεις, διορθώσεις, προσθήκες) στις επόμενες εκδόσεις του (Einaudi 1945 & 1948, Gazarti 1951, πάλι (Einaudi 1957) μέχρι την οριστική έκδοση "Il Canzioniere 1900-1954" (Einaudi 1961, βάσει της οποίας έγινε η επιλογή και μετάφραση των ποιημάτων που παρουσιάζονται εδώ), όλο το σώμα της ποίησης του. Το 1923 σημαδεύει την "ανακάλυψη" του Σάμπα εκ μέρους της κριτικής χάρη κυρίως στο έργο του Τζιάκομο Ντεμπενεντέρι, ο οποίος αφιερώνει πολλαπλά σημειώματα στο περιοδικό "Primo Tempo" (πρώτη εποχή). Στα χρόνια που ακολουθούν ο Σάμπα βλέπει το αυξανόμενο ενδιαφέρον των κριτικών για την ποίηση του, ενδιαφέρον που βρίσκει πιο ολοκληρωμένη έκφραση το 1928, όταν το περιοδικό "Solaria" του αφιερώνει ένα ολόκληρο τεύχος με άρθρα των Μοντάλε, Σόλμι, Ντεμπενεντέτι και άλλων. Στα ποιήματα αυτής της περιόδου ("Αυτοβιογραφία" 1924, "Ετοιμοθάνατη Καρδιά" 1926, "Πρελούδιο και Φούγκες" 1928, "Ο μικρός Μπέρτο" 1929) ο Σάμπα φαίνεται απασχολημένος σε μια ιδεολογική τακτοποίηση της ποίησης του με μοιραίο αποτέλεσμα: η αναζήτηση και η υπερήφανη - εγωιστική - διακήρυξη μιας "ποιητικής" θα τον απομακρύνουν από την πιο γνήσια αφορμή της ποίησής του, δηλαδή την αμεσότητα του αυτοβιογραφικού στοιχείου. Το 1929, έπειτα από μια "νευρική κρίση" της οποίας η ένταση ξεπερνούσε κατά πολύ τις προηγούμενες, ήδη αρκετά σοβαρές, αντιμετωπίζει την ψυχαναλυτική θεραπεία με τον Ιταλό γιατρό Εντουάρντο Βέις, ο όποιος είχε μαθητεύσει κοντά στον Φρόιντ στην Βιέννη, και υπήρξε ο πρώτος διδάξας των θεωριών του στην Ιταλία με το περιοδικό "Rivista Italiana di Psicoanalisi", (Ιταλική Ψυχαναλυτική Επιθεώρηση). Ο Σάμπα όταν υποβάλλεται σε ανάλυση έχει ήδη μια θεωρητική κατάρτιση της προβληματικής της, και αν δεν υπήρξε ο πρώτος στην Τεργέστη που υπέκυπτε στην γοητεία της (αρκεί να υπενθυμίσουμε εδώ πως το μεγάλο "ψυχαναλυτικό μυθιστόρημα "Η συνείδηση του Ζήνωνα" του συμπατριώτη του Ίταλο Σβέβο είχε κυκλοφορήσει το 1923), ήδη ψυχαναλυτικός πριν την ψυχανάλυση" (όπως επισήμανε ο Τζιανφράνκο Κοντίνι), ήταν οπωσδήποτε από τους πρώτους που πίστεψαν στην αυθεντικότητα των αποτελεσμάτων της. Από την ψυχοθεραπεία, που διακόπτεται πολύ νωρίς εξαιτίας της εγκατάστασης του Βέις στη Ρώμη (όπου θα έχει ως αναλυόμενο έναν άλλο ψυχωσικό, τον Σάντρο Πέννα), ο Σάμπα είναι λοιπόν σε θέση να λάβει μια ήσυχη συνείδηση των εσωτερικών του συγκρούσεων και μπορεί πλέον να κοιτάξει από κάποια απόσταση τα προσωπικά του βιώματα. Μια απόσταση που προσδίδει εκείνη την ήπια, "σοφή" αποδοχή του κόσμου, την ήρεμη θεώρηση των ανθρώπων και των πραγμάτων που μαζί με την νέα πυκνότητα της εικόνας και την ακαριαία σύλληψη των αναλογιών χαρακτηρίζουν τα ποιήματα της τρίτης υπέροχης περιόδου του (π.χ οι συλλογές "Λέξεις" 1934, "Τελευταία πράγματα" 1944, "Μεσογειακά" 1946, "Σχεδόν σαν αφήγημα" 1951). Το 1939, φοβούμενος μην πέσει θύμα των ρατσιστικών νόμων που έχει προκηρύξει το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι, εγκαταλείπει την Τεργέστη κι έπειτα από μια σύντομη παραμονή στο Παρίσι εγκαθίσταται στη Ρώμη. Εδώ, ο Ουνγκαρέτι του υπόσχεται πως θα μεσολαβήσει στις αρχές ώστε να αποχρωματιστεί. Οι ενέργειες του όμως δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Και έτσι ο Σάμπα με τη Λίνα και τη Λινούτσια είναι υποχρεωμένοι να καταφύγουν στη Φλωρεντία, όπου θα του προσφέρει μεγάλη παρηγοριά και ανακούφιση η συντροφιά του Μοντάλε (ο οποίος τον επισκέπτεται σχεδόν καθημερινά μιας και ο ίδιος αποφεύγει τις εξόδους) καθώς και η φιλία που αναπτύσσει με το ζωγράφο Κάρλο Λέβι (το συγγραφέα του "Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι"). Μετά τον πόλεμο ο Σάμπα γνωρίζει επιτέλους εκείνη τη "μυστηριώδη καθυστερημένη τιμή" όπως την ονομάζει ο Τζων Μπέρυμαν "που έρχεται να στεφανώσει τις δοκιμασίες μας κι είναι η τελευταία μνηστή": δέχεται διάφορες τιμητικές διακρίσεις και αναγορεύεται από την Ακαδημία "Dei Lincei" σε "επίσημο ποιητή". Με την ιδιότητα αυτή θα ταξιδέψει σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας· ιδιαιτέρα ευτυχισμένη όμως αποδεικνύεται η παρατεταμένη του διαμονή στην Ρώμη (βλ. το ποίημα "Ευγνωμοσύνη") και στο Μιλάνο. Το 1946 δημοσιεύει τους αφορισμούς "Scorciatoie e Raccontini" ("Μονοπάτια και Διηγηματάκια"), το 1948 τη "Storia e cronistoria del Canzoniere" ("Ιστορία και χρονικοϊστορία της Συλλογής Τραγουδιών" όπου μ' ένα άλλο ψευδώνυμο υποβάλλει το έργο του σε κριτική αποτίμηση και δίνει διάφορες διασαφηνίσεις, μιλώντας για τον εαυτό του πάντα σε τρίτο πρόσωπο) και το 1956 το πεζογράφημα "Riccondi-Riccorti" ("Ενθυμήματα - Αφηγήματα"). Το 1955 κουρασμένος και ψυχικά ταραγμένος από την βαριά αρρώστια της γυναίκας του (που θα πεθάνει τον επόμενο χρόνο) ο Σάμπα καταφεύγει σε μια κλινική στην Γκορίτσια, έξω από την Τεργέστη, κι εδώ θα τον βρει ο θάνατος το πρωί της 25ης Αυγούστου 1957.

Γκαετάνο Σαλβεμίνι: (1873-1957). Γεννήθηκε στη Μολφέττα. Καθηγητής Πανεπιστημίου στη Μεσσίνα. Ο σεισμός του 1908 αφάνισε όλη του την οικογένεια. Έλαβε μέρος στην Αντίσταση και εξαναγκάστηκε να εκπατρισθεί στη Γαλλία, στην Αγγλία και στα Ενωμένα Έθνη. Μεγάλος ιστορικός με υψηλή κοινωνική συνείδηση.

Γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1893 και σπούδασε μηχανικός. Το 1915, πριν τελειώσει τις σπουδές του, καλείται στο στρατό και στη διάρκεια του πολέμου συλλαμβάνεται αιχμάλωτος (1917). Η εμπειρία της αιχμαλωσίας του, στην Αυστρία και το Αννόβερο, καταγράφεται στο έργο του "Ημερολόγιο του πολέμου και της αιχμαλωσίας". Στην επιστροφή του στο Μιλάνο πληροφορείται το θάνατο του αδελφού του Ενρίκο, πιλότου, Το 1922 εργάζεται στην Αργεντινή και κατόπιν στη Ρώμη, το Βέλγιο, τη Λωραίνη, την Τουλούζη. Το 1925 σπουδάζει φιλοσοφία και γράφει διατριβή για τον Leibniz. Το 1931-34 εργάζεται στην Τεχνική Υπηρεσία του Βατικανού. Το 1934 στο έργο του "Το κάστρο της Ούντινε" απονέμεται το βραβείο Bagutta. Άλλα έργα του είναι: "Η γνώση του πόνου", "Η Μαντόνα των Φιλοσόφων", "Ανταλτζίζα", "Τα θαύματα της Ιταλίας", "Το πρώτο βιβλίο των μύθων", "Τα όνειρα και η αστραπή" και άλλα. Ο Γκάντα πεθαίνει το 1973 στη Ρώμη.

Η Νατάλια Γκίντζμπουργκ είναι παγκόσμια γνωστή ως πεζογράφος (μυθιστόρημα, διήγημα), θεατρική συγγραφέας και δοκιμιογράφος. Συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με τον εκδοτικό οίκο "Εινάουντι", στο Τορίνο της Ιταλίας. Υπήρξε μέλος του Ιταλικού Κοινοβουλίου, στο οποίο εξελέγη εκπρόσωπος του Ανεξάρτητου Κόμματος της Αριστεράς, το 1983. Τα έργα της Νατάλια Γκίντζμπουργκ (κυρίως τα μυθιστορήματά της) έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες κι έχουν κυκλοφορήσει από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους της Ευρώπης και της Αμερικής σε πολυάριθμες εκδόσεις. Το 1964 τιμήθηκε με το Βραβείο Στρέγκα για το βιβλίο της "Οικογενειακό λεξικό". Το 1968 κέρδισε το Βραβείο Μαρτζόττο Ευρωπαϊκού Θεατρικού έργου για το έργο της "Η διαφήμιση". Ακολούθησαν: Το Βραβείο της Ένωσης Εκδοτών του Μιλάνου (1969), Το Βραβείο Μπαγκούττο (1984) και το Βραβείο Έρνεστ Χέμινγουεϊ (1985). Η Νατάλια Γκίντζμπουργκ κατέχει διεθνώς μια ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους σπουδαιότερους μεταπολεμικούς συγγραφείς. Το απλό, ήρεμο και συγκρατημένο της ύφος έχει εντυπωσιάσει τους κριτικούς, ενώ οι προσωπικές της σε βάθος έρευνες γύρω από την οικογενειακή ζωή έχουν επαινεθεί ιδιαίτερα για την αυθεντικότητά τους και για το ζωηρό ενδιαφέρον της συγγραφέως για τις παραδοσιακές αξίες.

Ο Τσέζαρε Παβέζε είναι ένας από τους πιο αγαπημένους Ιταλούς συγγραφείς της γενιάς που ονομάστηκε "νεορεαλιστική". Γεννήθηκε το 1908 στο Σαν Μπέλμπο του Κουένο, τόπο καταγωγής του πατέρα του, όπου η οικογένειά του, η οποία διέμενε μόνιμα στο Τορίνο, πήγαινε κάθε χρόνο για διακοπές. Ο πατέρας του, γόνος μικρών καλλιεργητών, ήταν γραμματέας στο δικαστήριο του Τορίνο. Η μητέρα του καταγόταν από οικογένεια πλουσίων εμπόρων. Το 1914 πέθανε ο πατέρας του και τα οικογενειακά βάρη ανέλαβε η δραστήρια και λιγόλογη μητέρα του. Μετά τη στοιχειώδη εκπαίδευση, παρακολούθησε τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου στους Ιησουίτες του "Istituto Sociale" ("Κοινωνικού Ινστιτούτου") και τις τελευταίες στο "Μάσσιμο ντ' Αζέλιο", όπου γνώρισε τον Αουγκούστο Μόντι, αντιφασίστα καθηγητή ιταλικών και λατινικών και φίλο του Γκράμσι. Ο Μόντι, άνθρωπος μεγάλου πολιτικού κύρους και λαμπρός παιδαγωγός, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωσή του. Το 1926 αποφοίτησε και έστειλε τα πρώτα του ποιήματα στο περιοδικό "Ricerca di poesia" ("Ποιητική αναζήτηση"), τα οποία όμως απορρίφθηκαν. Έμαθε μόνος του αγγλικά και μελέτησε τον Ουίτμαν. Στο μεταξύ, χάρη στον Μόντι, με τον οποίο είχε πλέον φιλικές σχέσεις, γνώρισε τους Νορμπέρτο Μπόμπιο, Μάσσιμο Μίλα, Λεόνε Τζίνσμπουργκ κ.ά. Το 1927 γράφτηκε στη φιλοσοφική και το 1930 πέθανε η μητέρα του. Εκείνη τη χρονιά άρχισε να μελετά και να θαυμάζει τον Κρότσε. Το 1932 έδωσε πτυχιακές εξετάσεις με εργασία επί του Ουόλτ Ουίτμαν, επηρεασμένη από τη φιλοσοφία του Κρότσε, που απερρίφθη όμως εξαιτίας των πολιτικών συνθηκών της φασιστικής Ιταλίας, αλλά με επέμβαση του Τζίνσμπουργκ έγινε τελικά δεκτή και πήρε το πτυχίο του. Το 1932 μετέφρασε το "Μόμπυ Ντικ" του Μέλβιλ, το "Πορτρέτο του καλλιτέχνη σε νεαρή ηλικία" του Τζόυς και τον "42ο παράλληλο" του Ντος Πάσσος. Από το 1933, μαζί με μια ομάδα αντιφασιστών διανοούμενων, φίλων του από το λύκειο "Μάσσιμο ντ' Αζέλιο", συνεργάζεται με το νεοσυσταθέντα εκδοτικό οίκο "Εϊνάουντι" και μετά τη σύλληψη του Τζίνσμπουργκ, καλείται να αναλάβει τη διεύθυνση της επιθεώρησης "La Cultura". Το 1935 συλλαμβάνεται, ταυτόχρονα με τον Εϊνάουντι, εξαιτίας ενός γράμματος του Αλτιέρο Σπινέλλι που βρέθηκε στο σπίτι του, αλλά ύστερα από αίτηση χάριτος η ποινή του μειώθηκε. Το '36 επέστρεψε στο Τορίνο, όπου σε μια ερωτική απογοήτευση προστέθηκε η αποτυχία του "Lavorate stanca" ("Η δουλειά κουράζει"). Το '41 η κριτική επαίνεσε την έκδοση του "Paesi tuoi" ("Οι χώρες σου"). Την ίδια εποχή γράφει και την "Αμμουδιά". Το '43 επιστρατεύθηκε, αλλά λόγω άσθματος πέρασε έξι μήνες στο νοσοκομείο. Την εποχή της γερμανικής κατοχής κατέφυγε στο Καζάλ Μονφεράτο μαζί με την οικογένεια της αδερφής του, γεγονός που αργότερα του ενέπνευσε το "Σπίτι στο λόφο". Μετά την απελευθέρωση επέστρεψε στο Τορίνο, γράφτηκε στο Κ.Κ. Ιταλίας και άρχισε τη συνεργασία με την "Ουνιτά", όπoυ γνώρισε τον Ίταλο Καλβίνο, κ.ά. Το '46 έγραψε τη "Fuoco grande" ("Μεγάλη φωτιά"), που θα εκδοθεί μετά το θάνατό του και στη συνέχεια: "Dialoghi con Leuco" ("Διάλογοι με τη Λευκώ"), "Ο διάβολος στους λόφους", "Τρεις γυναίκες μόνες", "La luna e il falo" ("Το φεγγάρι και οι φωτιές"). Το '50 τού απονεμήθηκε το βραβείο "Στρέγκα". Συνεργάστηκε με το περιοδικό "Cultura e realta" ("Κουλτούρα και πραγματικότητα"), όπου ένα άρθρο του με θέμα το μύθο προκάλεσε κριτικές και παρεξηγήσεις στο περιβάλλον της αριστεράς. Επέστρεψε για λίγο στην ποίηση και μετά το θάνατό του δημοσιεύτηκε το ποίημά του "Verra la morte e avra i tuoi occhi" ("Ο θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου"). Στις 27 Αυγούστου του 1950 αυτοκτόνησε σ' ένα ξενοδοχείο του Τορίνο, σε ηλικία σαράντα δύο ετών.

Ο Τζιάκομο Λεοπάρντι (Giacomo Leopardi: Ρεκανάτι, 1798 - Νεάπολη, 1837) θεωρείται ο σημαντικότερος Ιταλός ποιητής μετά τον Πετράρχη. Πολυμαθέστατος, πολύγλωσσος, φιλόσοφος και αρχαιογνώστης, ήταν απόγονος παλαιάς οικογένειας ευγενών γαιοκτημόνων η οποία, αρχικά, τον προόριζε για τον εκκλησιαστικό βίο. Από την πρώτη νεότητά του, διακατείχε τον φιλάσθενο κόμη το συναίσθημα της μοναξιάς και της απαισιοδοξίας. Έβρισκε καταφύγιο στη μελέτη και εκπόνησε πλήθος εργασιών σε επιστημονικά, φιλοσοφικά και φιλολογικά θέματα. Έζησε κατά διαστήματα στη Ρώμη, το Μιλάνο, την Μπολόνια, τη Φλωρεντία, τη Νεάπολη. Ένιωθε εξόριστος στον κόσμο, τον οποίο ο ίδιος ονόμαζε: "τάφο των ζωντανών" και στιγμάτισε την ηθική, διανοητική και πολιτική παρακμή αντιτάσσοντας το σκεπτικισμό, την ειρωνεία, την αφοσίωση στην τέχνη του. Πέθανε σε ηλικία 39 ετών. Μερικά από τα έργα του: "Ο θάνατος του Έκτορα" (1809), "Ιστορία της αστρονομίας" (1813), "Άσματα" (1816-1835), "Μικρά ηθικά έργα" (1820-1824), "Το όνειρο" (1825), "Σκέψεις" (1832). Μετέφρασε επίσης Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς.

Εξέχων μελετητής και ερμηνευτής, μαζί με τον Φάμπιο Μπονίνο, της ποίησης και ποιητικής του Ομήρου.

Γκουίντο Μπάλλο: (1914- ). Γεννήθηκε στο Μιλάνο. Κριτικός της τέχνης, με ευρύτατη μόρφωση, δημοσίευσε έργα υψηλού ενδιαφέροντος.

Ο Κλαούντιο Μάγκρις γεννήθηκε στην Τεργέστη το 1939. Είναι καθηγητής γερμανικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Τεργέστης και τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας "Corriere della Sera". Έχει μεταφράσει στα ιταλικά Κλάιστ, Ίψεν, Σνίτσλερ, Μπύχνερ και έχει γράψει μελέτες για το έργο των Κάφκα, Μούζιλ, Χόφμανσταλ, Λούκατς, Γιόζεφ Ροτ, Ρίλκε, Σβέβο, Κανέτι, Σίνγκερ και άλλων. Ο "Δούναβης", το κορυφαίο έργο του, κυκλοφόρησε το 1986. Τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου ξένου δοκιμίου στη Γαλλία το 1990, με το ευρωπαϊκό βραβείο Erasmus, στην Ολλανδία, το 2001, για τη συμβολή του στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, με το βραβείο Principe de Asturias de las Letras (το ισπανόφωνο Νόμπελ), τo 2004, και με το Βραβείο Ειρήνης των Γερμανών Βιβλιοπωλών, το 2009.

Τσέζαρε Μουζάττι: (1897-1962). Καθηγητής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Μιλάνου. Σπουδαιότερο έργο του: "Πραγματεία της Ψυχανάλυσης".

Άγιος Αυγουστίνος: (354-430). Γεννήθηκε στην Ταγκάστη της Νουμιδίας. Επίσκοπος Ιππόνας. Συγγραφέας πολυάριθμων θεολογικών έργων.

Coderno-Friuli 1916-1992. Ιερέας, ποιητής, δοκιμιογράφος.

Ο Σαλβατόρε Κουαζίμοντο (Συρακούσες 20 Αυγούστου 1901 - Αμάλφι 14 Ιουνίου 1968) ήταν Ιταλός ποιητής με ελληνική καταγωγή. Η γιαγιά του, το γένος Παπανδρέου, καταγόταν από την Πάτρα. Το 1917 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα, έμεινε σε πολλές ιταλικές πόλεις όπως το Μιλάνο, την Ρώμη, την Φλωρεντία όπου και παντρεύτηκε. Στις πόλεις αυτές γνωρίστηκε και με τους μεγαλύτερους Ιταλούς συγγραφείς της εποχής. Το 1945 έγινε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Μεταξύ των έργων του περιλαμβάνεται και η ενότητα επτά ποιημάτων με τον τίτλο "Dalla Grecia" ("Από την Ελλάδα"), από μια ταξιδιωτική περιήγησή του στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1956. Το 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας ενώ κέρδισε και τα βραβεία Premio San Babila (1950), Premio Etna-Taormina (1953), Premio Viareggio (1958). Πολλά βιβλία του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν και στα ελληνικά. Πέθανε το 1968 από εγκεφαλική αιμορραγία.

Ο Αλέξανδρος Σεργκέγεβιτς Πούσκιν γεννήθηκε στη Μόσχα, στις 26 Μαΐου 1799 και πέθανε στην Πετρούπολη, στις 29 Ιανουαρίου 1837. Το έργο του αποτελείται από λυρικά και επικά ποιήματα, μυθιστορήματα (πεζά και σε στίχους), διηγήματα, ιστορικές πραγματείες και κριτικές. Ο Πούσκιν θεωρείται όχι μόνον ο μεγαλύτερος συγγραφέας της χώρας του, αλλά και κάτι περισσότερο: η προσωποποίηση του ρωσικού πνεύματος. Από την πλευρά τού πατέρα του, κατάγεται από μία από τις παλαιότερες οικογένειες της ρωσικής αριστοκρατίας, ενώ από την πλευρά της μητέρας του ήταν απ' ευθείας απόγονος ενός αβησσυνού πρίγκηπα. Παιδί ακόμη έχει την ευκαιρία να γνωρίσει τα μεγαλύτερα πνεύματα της εποχής, όπως τον ιστορικό Καραζμίν. Το 1811 σε ηλικία 12 ετών μπαίνει στο αυτοκρατορικό Λύκειο του Τσάρκογε Σέλο, όπου έλαβε ανώτερη μόρφωση. Τα ποιήματά του της εποχής του λυκείου είναι ποικίλα: δημοφιλή ρομάντζα, πατριωτικοί στίχοι, τοπία του Όσιαν, στιχάκια έντονα επηρεασμένα από τον Παρνύ και τον Ντερζάβιν, επιστολές κ.λπ. Το 1817 αποπειράται ένα μεγάλο ποίημα πατριωτικού χαρακτήρα, το "Ρουσλάν και Λιουντιμίλα" ένα σύνθετο έργο, κάπως ψυχρό μα έξοχο και με άριστη δομή, το οποίο καθιερώνει την προκαθεδρία του στη ρώσικη λογοτεχνία. Βαθιά επηρεασμένος από τον άνεμο του φιλελευθερισμού που σάρωνε την Ευρώπη, ο Πούσκιν ασχολείται συστηματικά με πολιτικά θέματα στα λυρικά του ποιήματα. Το 1820 εκτοπίζεται στη Βεσαρραβία και από τις εντυπώσεις του από τον Καύκασο γεννήθηκαν πολλά σημαντικά έργα: "Ο αιχμάλωτος του Καυκάσου", "Το συντριβάνι του Μπαχτσέ-Σαράι", "Οι αδελφοί ληστές" και πολλά άλλα λυρικά ποιήματα. Την περίοδο αυτή 1820-1821γράφει πολλά σκωπτικά ποιήματα και την "Γαβριηλιάδα". Το καλοκαίρι του 1823 πετυχαίνει τη μετάθεσή του στην Οδησσό όπου ξεκινά τους "Τσιγγάνους" και γράφει τα δύο πρώτα κεφάλαια του ποιήματος "Ευγένιος Ονιέγκιν" που οφείλει τη φόρμα του στην επιρροή του Μπάιρον. Το 1824 αρχίζει να γράφει τον "Μπορίς Γκοντούνωφ" και το 1826 η εξορία του τερματίζεται και ο Τσάρος Νικόλαος Α τον υποδέχεται θερμά στη Μόσχα, όπου μένει μόνο για δύο μήνες και ξαναγυρνά στο Μιχαηλόφσκογιε, όπου αρχίζει το πρώτο του πεζό "Ο Νέγρος του Μεγάλου Πέτρου". Το 1829 γράφει μέσα σε δεκαπέντε μέρες την "Πολτάβα", ένα αξιόλογο ποίημα που παρουσιάζει για πρώτη φορά την Ουκρανία στη ρώσικη λογοτεχνία. Μετά από ανεπιτυχείς προτάσεις γάμου ταξιδεύει στον Καύκασο απ' όπου επιστρέφει με μερικά ωραία ποιήματα και με το "Ταξίδι στο Ερζερούμ", ένα από τα καλύτερα πεζά του. Άλλα έργα του είναι: "Παραμύθια του τσάρου Σαλτάν" (1831), "Ντάμα Πίκα" (1834) κ.ά.

Σπουδαίος Ιταλός ποιητής και μεταφραστής Ελλήνων και Λατίνων ποιητών. Έργα του: "Τραγούδια του Καστελβέκιο", "Ιταλικά ποιήματα", κ.ά.

Ποιητής και κριτικός. Από τους πρωτεργάτες του Gruppo '63. Συμμετείχε σε πειραματισμούς οπτικής ποίησης και συνέβαλε στην διαμόρφωση των "noviddimi". Εργάστηκε ως διευθυντής εκδόσεων στο Μιλάνο. Το 1998 εκδόθηκαν από τις εκδόσεις "Oscar Mondadori" τα ποιήματά του υπό τον τίτλο "Poesie, 1956-1988".

Ψευδώνυμο του Nazareno Cardarelli. Γεννήθηκε στο Corneto, Tarquinia το 1887 και πέθανε στη Ρώμη το 1959. Έχοντας πρότυπό του στην πρόζα τον Leopardi προτείνει την επιστροφή στον κλασικισμό, με μια πρόζα μετρημένη και κομψή, αυστηρής και ελεγχόμενης μορφής. Υπήρξε ο σπουδαίος εμψυχωτής της λογοτεχνικής κίνησης "Ronda". Τα ποιήματά του είναι φορτισμένα με τόνους λυρικούς. Θεωρείται απ' τους μαέστρους της ποίησης του Novecento.

Ο Giovanni Raboni γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1932. Είναι ποιητής και κριτικός. Έργα του: "Τα σπίτια της Vetra", "Μέγα Σάββατο", "Πιλάτος", κ.ά.

Γεννήθηκε στο Τερρανιόλο του Τρεντίνο το 1923. Ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος. Έργα του: "Καιρός ελεύσεως", "Η άγρυπνη πόλη", κ.ά.

Ο Toti Gianni γεννήθηκε στη Ρώμη το 1925. Είναι ποιητής, δοκιμιογράφος και μεταφραστής.

Ο Βιτόριο Σερένι γεννήθηκε στο Luino του Lago Maggiore στις 27 Ιουλίου 1913. Συμπλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές στην Μπρέσια, όπου είχε μετατεθεί ο πατέρας του, τελωνειακός υπάλληλος. Μια νέα μετάθεση του πατέρα του τον οδήγησε τελικά στο Μιλάνο, το 1933. Στο Μιλάνο ο Β.Σ. σπούδασε φιλολογία και το 1936 πήρε το πτυχίο του παρουσιάζοντας τη διατριβή του για το ποιητικό έργο του Γκουίντο Γκοτζάνο. Εκείνα τα χρόνια είχε συντρόφους του στις σπουδές και στις πρώτες λογοτεχνικές εμπειρίες την Αντονία Ρότσι, τον Έντζο Πάτσι, τον Τζόσουε Μπονφάτι, την Ντάρια Μενικάντι, τον Λουτσιάνο Αντσέσκι, που είχαν συγκεντρωθεί γύρω απ' τον φιλόσοφο Αντόνιο Μπάνφι. Γνωρίζει επίσης και δημιουργεί φιλίες με κριτικούς, ποιητές και συγγραφείς που διέμεναν τότε στο Μιλάνο: τον Τζιανσίρο Φερράτα, τον Σέρτζιο Σόλμι, τον Ρομπέρτο Ρεμπόρα, τον Κάρλο, τον Αλφόνσο Γκάττο και άλλους. Το 1937 δημοσιεύει για πρώτη φορά, δυό ποιήματα στο περιοδικό Frontespizio με ένα κριτικό σημείωμα τον Κάρλο Μπεττόκι. Συνεργάζεται επίσης στα περιοδικά που εκδίδονταν στην Φλωρεντία, Letteratura και campo di Matre. Είναι ένας απ' τους ιδρυτές και συντάκτες του δεκαπενθήμερου περιοδικού "Corrente" του Μιλάνου, και για λογαριασμό των εκδόσεων του περιοδικού δημοσιεύει το 1941 την πρώτη του ποιητική συλλογή "Frontiera". (Β΄ εκδ. με πολλά νέα ποιήματα και με τον τίτλο "Poesie" το 1942 από τις εκδ. Valecchi, γ' έκδοση αναθεωρημένη και με τον αρχικό τίτλο το 1966 από τις εκδ. Cheiwiller). Η "frontiera" (Μεθόριος) τίτλος πολυσήμαντος (τα πραγματικά σύνορα που φαίνονται σχεδόν από το Λουίνο, μεταξύ Ιταλίας και Ελβετίας ή καλύτερα μεταξύ φασιστικής Ιταλίας και πολιτισμένης Ευρώπης, αλλά και μεταφορικά η "γραμμή της σκιάς" του Κόνραντ, για την οποία μίλησε ο Μουσκέτα που χωρίζει το εδώ και τώρα του ποιητή από ένα απειλητικό μέλλον), είναι γεμάτος πάθος ελεγείο της νεότητας που δύει, μαζί με την εξαφάνιση μιας εποχής που ραγίζουν ένα παρόν κι ένα ειδυλλιακό τοπίο, του οποίου κύριο σύμβολο -ηρεμία και μονιμότητα - είναι η "λίμνη". Ο Β. Σερένι παρουσιάζεται στο λογοτεχνικό προσκήνιο σε μια εποχή που όχι μόνον ο Ουνγκαρέτι αλλά και ο Μοντάλε (το πρώτο βιβλίο του Μ., "Τα κόκαλα σουπιάς" είναι του 1925, το δεύτερο "Οι ευκαιρίες" του 1939) αποτελούν ήδη παράδοση. Σε ένα κείμενο του 1940 ("Posizione Verso Μοντάλε" Θέση απέναντι στον Μοντάλε) είναι ο ίδιος ο Β. Σερένι που μας διηγείται το κλίμα έντονης πνευματικής ζωής και πυκνών λογοτεχνικών αναζητήσεων που χαρακτήριζε τα χρόνια των πρώτων του ποιημάτων "είχαμε φτάσει σε μια κατάτμηση στίχων και εικόνων, σε μια επιλογή υποκειμένων και τοπίων που θα μπορούσαμε να ξαναχρησιμοποιήσουμε...". Γίνεται επομένως κατανοητό πως, στο μικρό χρονικό διάστημα που χωρίζει τους λεπτούς μα σταθερούς στίχους της "Frontiera" απ' τα πρώτα ποιήματα των ερμητιστών, ο Β. Σερένι είχε αφομοιώσει πλήρως το ιδίωμα του ερμητισμού. Αυτό που διαφοροποιεί τα ποιήματα του νεαρού Σερένι είναι οι γόνιμες επαφές του με τον νέο-ιμπρεσιονισμό του Αττίλιο Μπερτολούτσι και του Λεονάρντο Σινισγκάλλι, χάριν μιας πρώιμης ανάγκης για πιστότητα στο χρόνο και στις περιστάσεις του προσωπικού βιώματος (ανάγκη που θα οδηγήσει αργότερα πολύ κοντά στο ποιητικό μάθημα του Ουμπέρτο Σάμπα) που έχουν ως αποτέλεσμα τη ζύμωση της "ονειροπόλου ουσιαστικότητας" των ερμητικών με τη "διήγηση" συγκεκριμένων καταστάσεων. Στο μεταξύ ο Β. Σερένι παντρεύεται και εργάζεται για ένα διάστημα, πριν κληθεί στον Πόλεμο, ως φιλόλογος σε ένα γυμνάσιο της Μόντενα, Αξιωματικός του Πεζικού περιπλανιέται στα Βαλκάνια, στην Ελλάδα και στη Σικελία, όπου πέφτει αιχμάλωτος των Συμμαχικών Δυνάμεων, στο μέτωπο του Τράπανι στις 24 Ιουλίου 1943. Για δύο χρόνια ζει στα στρατόπεδα αιχμαλώτων της Αλγερίας και του Γαλλικού Μαρόκου, κοντά στην Καζαμπλάνκα. Μαρτυρία αυτής της οδυνηρής περιόδου είναι η δεύτερη ποιητική του συλλογή "Diario d' Algeria" (Ημερολόγιο της Αλγερίας), που δημοσιεύεται από τις εκδ. Vallecchi το 1947 (β' έκδοση με αλλαγές στην δομή και με νέα ποιήματα από τις εκδ. Mondadori το 1965). Το "Ημερολόγιο της Αλγερίας" αποτελεί συγχρόνως σημείον αφίξεως και προσπεράσεως του ερμητισμού με την έννοια πως το θέμα της "απουσίας" (κεντρικός πυρήνας της ποιητικής των ερμητικών), εδώ μετατρέπεται σε αίσθημα απουσίας από μια συγκεκριμένη ιστορική πραγματικότητα, με την οποία όμως είναι αναπόφευκτη η αναμέτρηση. Παραδειγματική περιπέτεια που εκκρεμεί μεταξύ της ιστορικής αναφοράς και της βιωματικής αλληγορίας, το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής αισθάνεται στη ζωή "περαστικός" και "αιχμάλωτος" (ενδεικτικές οι δύο συμβολικές του εικόνες σαν "εκστατικός οδοιπόρος" και σαν "νεκρός για πόλεμο και για ειρήνη"). Επιστρέφοντας στην Ιταλία ο Β. Σερένι εξασκεί πάλι το επάγγελμα του φιλολόγου σε ένα Λύκειο του Μιλάνου, μέχρι το 1952 όταν παραιτείται και προσλαμβάνεται στο διαφημιστικό τμήμα της βιομηχανίας Pirelli. Από το 1958 μέχρι και το 1981 εργαζόταν στον εκδοτικό οίκο Mondadori ως σύμβουλος εκδόσεων. Συντάκτης στο περιοδικό Rassegra D' Italia κι έπειτα συνδιευθυντής με τον Nicolo Gallo στο περιοδικό Questo e Altro (1962-1964) συνεχίζει τις συνεργασίες του με διάφορα περιοδικά: Prospettive, Aut-Aut, Approdo, Paragone, IL Verri. Γράφει επίσης κριτική βιβλίων για τις στήλες των εφημερίδων Milano Sena, L' Avanti L' Unita και τώρα για την Corriere della serra. Στην περίοδο 1947-1962 μεταφράζει κείμενα των Jolien Green, Paul Valery, Ezra Pound, William Carlow Williams, Rene Char, δείχνοντας ενδιαφέρον για ποιητές τελείως διαφορετικούς από τον ίδιο, ενώ προτιμά (όπως δήλωσε σε συνέντευξη του), τόσο τον Αριόστο όσο και τον Πετράρχη, τον Μπωντλαίρ όσο τον Λεοπάρντι, τον Καβάφη και τον Σεφέρη όσο τον Salinas και τον Cemuda. Το 1962 και το 1964 δημοσιεύει δύο συλλογές με πεζογραφήματα: "Gli Immediati Dintorni" (έκδ. il saggiatore) και "L' Opzione e Allegati" (εκδ. Scheiwiller). Ένα τρίτο βιβλίο με πεζογραφήματα θα κυκλοφορήσει το 1980. "il Sabato Tedesco" (εκδ. Saggiatore). Το 1965 εκδίδει την τρίτη ποιητική συλλογή, που συγκεντρώνει το έργο μιας ολόκληρης εικοσαετίας: "Gri Strumenti Umani"(β' έκδοση με την πρόσθεση ενός καινούργιου ποιήματος, πάντα από τις εκδόσεις Einaudi το 1975). Σε αντίθεση με τη μονοθεματικότητα των δύο πρώτων συλλογών, στα Ανθρώπινα Εργαλεία ο Σερένι δίνει πνοή σε ένα πλατύ σχέδιο "λυρικού μυθιστορήματος". Η ψυχολογία και τα προσωπικά βιώματα του ποιητή που ερμήνευσε καλύτερα απ' οποιοδήποτε άλλον τη μετάβαση στην Ιταλία από μια κοινωνία ατομικών διεκδικήσεων σε μια κοινωνία ομαδικών συγκρούσεων από μια προ - βιομηχανική κουλτούρα σε μια κουλτούρα των μαζών από μια επαρχιακή και μικροαστική αξιοπρέπεια σε, μια προβληματική κρίση ανθρωπολογικής ανανέωσης. Η σχέση όμως του ανθρώπου Σερένι με αυτή τη νέα πραγματικότητα είναι για μια ακόμα φορά σχέση αποξένωσης λες και συνεχίζεται γι' αυτόν η κατάσταση της αιχμαλωσίας στην Αλγερία, που του απαγόρευσε να λάβει μέρος στα αποφασιστικά ραντεβού της ιστορίας, με τον Πόλεμο και κυρίως με την Αντίσταση. Είναι ακριβώς σε αυτή τη σχέση, σε αυτό το χάσμα, ανάμεσα στην άρνηση του να ασπασθεί μια οποιαδήποτε ιδεολογία και στην επιτακτική ανάγκη να απαντήσει πάντα τίμια και σταθερά στις ερωτήσεις που θέτουν οι καιροί, που βρίσκονται οι πιο ζωτικές ρίζες της ποίησης του Σερένι. Παράλληλα με την πλούσια θεματολογία των Ανθρώπινων εργαλείων (και ακόμα περισσότερο στα πιο πρόσφατα ποιήματα του που έχει δημοσιεύσει σε περιοδικά ή σε μικρές εκδόσεις εκτός εμπορίου) είναι η εκπληκτική ανάπτυξη της "μορφής": μια γραφή σε πολλαπλά επίπεδα πολυφωνικής, (όχι μόνον γιατί ο ποιητής δανείζει τη φωνή του σε τρίτα πρόσωπα) που διευρύνει το αρχικό θέμα διαμέσου ομόκεντρων κύκλων, με αποτέλεσμα να μας δώσει ποιήματα έντονης λυρικής πυκνότητας σε ένα μετρημένο και καθαρότατο λεξιλόγιο. Μετά τη δημοσίευση των Ανθρώπινων εργαλείων το ενδιαφέρον της κριτικής γι' αυτόν τον ποιητή, που πριν ήταν περιορισμένο σε λίγες αν και σημαντικές φωνές, μεγάλωσε εκπληκτικά. Η επιρροή του, όχι μόνον στους νεώτερους ποιητές άλλα και στους συνομήλικους του, γίνεται με το πέρασμα του χρόνου ολοένα και πιο ευδιάκριτη. Σήμερα κατά γενική ομολογία, ο Β. Σερένι θεωρείται, μαζί με τον Μάριο Αούτζι, ο μεγαλύτερος ποιητής της γενιάς που ακολουθεί εκείνη του Μοντάλε. Πέθανε το 1983.

Από τους μεγαλύτερους Ιταλούς ποιητές του 20ου αιώνα, ο Ντίνο Καμπάνα ήταν διάσημος τόσο για τη σύνθεση των περίφημων Ορφικών Τραγουδιών όσο και για τη θυελλώδη σχέση του με την ποιήτρια Σίμπιλλα Αλεράμο. Άνηκε στο ρεύμα των καταραμένων ποιητών των πρώτων δεκαετιών του περασμένου αιώνα. Γεννήθηκε στο Μαράντι της Φλωρεντίας στα 1885. Και οι δύο γονείς του έπασχαν από νευρωτικές και μανιοκαταθλιπτικές διαταραχές. Στα δώδεκά του χρόνια εμφάνισε τα πρώτα συμπτώματα νευρωτικών διαταραχών, μια κατάσταση που θα τον ακολουθεί μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1904 εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια στο τμήμα της χημείας, ένα χρόνο αργότερα μεταπηδά στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, στο τμήμα της φαρμακευτικής, αντιμετωπίζοντας όμως πολλές δυσκολίες στην ολοκλήρωση των σπουδών του. Μοναδική του διέξοδος η ποίηση. Την περίοδο 1906-13, ο Ντίνο Καμπάνα συνθέτει τα "Ορφικά Τραγούδια", τα οποία εκδίδονται ένα χρόνο αργότερα. Στα 1916, ύστερα από ποικίλες περιπλανήσεις, γνωρίζει τη συγγραφέα Σίμπιλλα Αλεράμο, μια γυναίκα και μια ταραχώδη σχέση που σημάδεψαν τη ζωή του. Δύο χρόνια αργότερα κλείνεται και πάλι σε ψυχιατρικό ίδρυμα, μέρος στο οποίο θα μπαινοβγαίνει μέχρι τον θάνατο του, τον Μάρτη του 1932.

Ο Giosue Carducci γεννήθηκε στην Βαλ ντι Καστέλλο. Σπουδαίος Ιταλός ποιητής και πολιτικός. Τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ το 1906.

Γεννήθηκε στην Tansara κοντά στην Ferrara. Γεωργός, πωλητής παιγνιδιών, και υπάλληλος. Σημαντικότεροο έργο του: η "Ποιητική Ανθολογία".

Ο Οκτάβιο Παζ (1914-1998) γεννήθηκε στην πόλη του Μεξικού και σπούδασε στο πανεπιστήμιο της γενέτειράς του. Δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο με ποιήματα στην Ισπανία, το 1937. Στη συνέχεια εκδόθηκαν πολλά ποιητικά έργα του, ανάμεσα στα οποία η περίφημη "Πέτρα του ήλιου" (1957). Ακολούθησε καριέρα διπλωμάτη, μετά το 1945, και στο διάστημα 1962-1968 χρημάτισε πρεσβευτής του Μεξικού στις Ινδίες. Το 1968, ωστόσο, παραιτήθηκε του αξιώματός του διαμαρτυρόμενος για την αιματηρή καταστολή των φοιτητικών διαδηλώσεων στο Tlatelolco του Μεξικού, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, και κατέφυγε για ένα διάστημα στη Γαλλία. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ΄70 δίδαξε στο Κέιμπριτζ και για μια περίοδο στο Χάρβαρντ. Έγραψε, παράλληλα με την ποίηση, πολλά δοκίμια με αφορμή τα προσφιλή του θέματα, που ήταν η διασταύρωση των διαφόρων τάσεων στη σύγχρονη ποίηση, οι ανατολικές φιλοσοφίες και οι αρχαίοι πολιτισμοί της Αμερικής. Θεωρείται ένας απ' τους πιο σημαντικούς ποιητές και θεωρητικούς της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας. Το 1990 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Πέθανε το 1998 από την "επάρατη νόσο", σε ηλικία 84 ετών.

Ο Θανάσης Κουτλής γεννήθηκε το 1945 στη Λαμία. Σπούδασε νομικά στη Νεάπολη της Ιταλίας. Ποιήματα και μεταφράσεις του δημοσιεύτηκαν στα λογοτεχνικά περιοδικά: "Γράμματα και Τέχνες", "Πόρφυρας", "Πάροδος", "Νέα Πορεία", "Το Δέντρο", "Ανακύκληση", "Εμβόλιμον", "Γραφή", "Φθιωτικά Χρονικά", "Ελίτροχος", "Παρέμβαση", "Οδός Πανός" και "Ευθύνη" της οποίας είναι τακτικός συνεργάτης τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Έχει μεταφράσει ποίηση των: Quasimodo, Pasolini, Luzi, Turoldo, Pavese, Rebora, Saba, Montale, Pascoli, Raboni, Porta, Sereni, Cardarelli, καθώς επίσης και πεζά των: Pavese, Turoldo, Montale, Svevo, Ginsburg, Ballo, Landolfi, Leopardi, Cecchi, Magris, Sant'- Agostino, Mussati, Tozzi, Settembrini κ.ά. Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες. Ζει στη Λαμία.

Ο Θανάσης Κουτλής γεννήθηκε το 1945 στη Λαμία. Σπούδασε νομικά στη Νεάπολη της Ιταλίας. Ποιήματα και μεταφράσεις του δημοσιεύτηκαν στα λογοτεχνικά περιοδικά: "Γράμματα και Τέχνες", "Πόρφυρας", "Πάροδος", "Νέα Πορεία", "Το Δέντρο", "Ανακύκληση", "Εμβόλιμον", "Γραφή", "Φθιωτικά Χρονικά", "Ελίτροχος", "Παρέμβαση", "Οδός Πανός" και "Ευθύνη" της οποίας είναι τακτικός συνεργάτης τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Έχει μεταφράσει ποίηση των: Quasimodo, Pasolini, Luzi, Turoldo, Pavese, Rebora, Saba, Montale, Pascoli, Raboni, Porta, Sereni, Cardarelli, καθώς επίσης και πεζά των: Pavese, Turoldo, Montale, Svevo, Ginsburg, Ballo, Landolfi, Leopardi, Cecchi, Magris, Sant'- Agostino, Mussati, Tozzi, Settembrini κ.ά. Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες. Ζει στη Λαμία.