Αγαθίας ο Σχολαστικός. Ποιητής και ιστορικός από τη Μύρινα της Μικράς Ασίας (περ. 536-582 μ.Χ.). Μετά τις νομικές σπουδές του στην Αλεξάνδρεια, δικηγόρησε στην Κωνσταντινούπολη. Συνεχίζοντας το έργο του Προκόπιου, έγραψε το ιστορικό υπόμνημα "Περί της Ιουστινιανού βασιλείας", σε πέντε βιβλία. Έγραψε επίσης ποιητικές ερωτικές ιστορίες υπό τον τίτλο "Δαφνιακά" (δεν σώθηκαν) και πολλά επιγράμματα που, μαζί με άλλα, παλαιότερων και σύγχρονών του ποιητών, τα περιέλαβε σε "Κύκλο", ταξινομημένα σε εφτά θεματικούς τομείς, και όχι αλφαβητικά όπως γινόταν ως τότε. Η συλλογή του αποτέλεσε τη βάση της ανθολογίας του Κωνσταντίνου Κεφάλα. Τέσσερα επιγράμματά του, "τέσσερα ηθικοπλαστικά έργα που καταγγέλλουν με σφοδρότητα την ανθρώπινη λαιμαργία ", γράφει η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στο "Το στεφάνι και η λύρα", τα "προόριζε για εισόδους δημοσίων ουρητηρίων ενός προαστίου της Σμύρνης που κατά τα φαινόμενα είχε ανακαινίσει με δικές του δαπάνες ", έχουν δε "το πλεονέκτημα της πρωτοτυπίας γιατί, αν δεν γελιέμαι, κανείς επιγραμματοποιός δεν έχει συνθέσει επιγραφές για ένα παρόμοιο ευαγές ίδρυμα".

Αλκαίος ο Μεσσήνιος. Ποιητής από τη Μεσσήνη, "ο πιο πολιτικοποιημένος από τους επιγραμματοποιούς της ελληνιστικής εποχής" κατά τον Φράνκο Μοντανάρι. Έζησε περί το 200 π.Χ. Στην Παλατινή σώζονται γύρω στα είκοσι επιγράμματά του, τα περισσότερα πολιτικού περιεχομένου. Σε ορισμένα από τα πρώτα ποιήματά του εγκωμιάζει τον βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο τον Ε΄ (221-179 π.Χ.), όπως στο IX 518: [...] "Χθων μεν δη και πόντος υπό σκήπτροισι Φιλίππου / δέδμηται· λοιπά δ' α προς Όλυμπον οδός (Στεριά και θάλασσα στο σκήπτρο υποτάχτηκαν του Φίλιππου / και μόνο η οδός που οδηγεί στον Όλυμπο απομένει)". Αργότερα όμως επιτέθηκε σφοδρότατα στον Μακεδόνα βασιλιά, που με τη φιλοδοξία του διευκόλυνε τη ρωμαϊκή επέκταση στην ελληνική Ανατολή. Σημειώνει σχετικά ο Άλμπιν Λέσκυ: "Όταν με το τέλος του 3. αιώνα ξεσηκώθηκε και πάλι η θέληση των Ελλήνων για την ελευθερία και η Αιτωλική συμπολιτεία με την Σπάρτη στο πλευρό της αντιμετώπισε την Μακεδονία στον συμμαχικό πόλεμο (220-217), αντήχησε ξανά στην επιγραμματοποιία το εγκώμιο των σπαρτιατικών ιδανικών, της καρτερίας στην μάχη και του ηρωισμού στον θάνατο. Ο Αλκαίος από την Μεσσήνη είναι ο εκπρόσωπος μιας, μάλιστα όχι μικρής ομάδας".

Επιγραμματοποιός της εποχής του Αυγούστου. Φίλος και προστατευόμενος του υπάτου της Μακεδονίας Λευκίου Καλπουρνίου Πείσωνος. Εργάστηκε ως διδάσκαλος στη Ρώμη όπου πιθανολογείται ότι εκπροσώπησε την πόλη του, ηγούμενος επίσημης αποστολής. Στο προοίμιο του Στεφάνου του ο Φίλιππος τον παρομοιάζει με στάχυ ("Αντίπατρος πρέψει στεφάνω στάχυς"). Η "Παλατινή Ανθολογία" περιέχει πάνω από εκατό επιγράμματά του (επιτύμβια, αναθηματικά, επιδεικτικά, συμποτικά, σκωπτικά).

O Αντίφιλος ο Βυζάντιος ήταν Έλληνας επιγραμματοποιός που έζησε την εποχή του Αυγούστου. Θεωρείται από τους πιο κομψούς και γόνιμους ποιητές της "Παλατινής Ανθολογίας", στην οποία σώζονται περί τα πενήντα επιγράμματά του.

Ο Αρχίας ο Αντιοχεύς ήταν Έλληνας επιγραμματοποιός. Γεννήθηκε περί το 120 π.Χ. Ήρθε στη Ρώμη και ζούσε υπό την προστασία των Λουκούλλων. Έγινε Ρωμαίος πολίτης το 89 π.Χ. αλλά ο Γράτιος αμφισβήτησε την πολιτογράφησή του και τότε ο Κικέρων τον υπερασπίστηκε με τον λόγο του "Pro Archia poeta". Ο Αρχίας ύμνησε τους πολέμους του Μαρίου κατά των Κίμβρων και του Λούκουλλου κατά του Μιθριδάτη. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώθηκαν 7 επιγράμματά του.

Ο Ασκληπιάδης ο Σάμιος ήταν αρχαίος Έλληνας επιγραμματοποιός που έζησε τον 3ο αιώνα π.Χ. στην Αλεξάνδρεια. Σώζονται περί τα 50 επιγράμματα του Ασκληπιάδη στην "Παλατινή Ανθολογία". Τα περισσότερα από αυτά είναι γοητευτικές εκμυστηρεύσεις, στις οποίες ο ποιητής αποκαλύπτει τις ερωτικές του θλίψεις, κλπ.. Ο Ασκληπιάδης υπήρξε φίλος και ίσως και δάσκαλος του Θεοκρίτου. Θεωρείται από τους σπουδαιότερους Αλεξανδρινούς ποιητές.

Ο Αντιμέδων ήταν Έλληνας επιγραμματοποιός του οποίου σώζεται το επίγραμμα ΧΙ 46 με το όνομα Αντιμέδοντος Κυζικηνού στην Παλατινή Ανθολογία, όπως παραδόθηκε από τον Πλανούδη και από άλλα χειρόγραφα.

Ο Βάσσος Λόλλιος ήταν Έλληνας ποιητής του Α΄ μ.Χ. αιώνα από την Σμύρνη, που εμφανίζεται στην "Παλατινή Ανθολογία" και ως Βάσσος, Βάσσος ο Σμυρναίος, Λόλλιος Βάσσος. Έζησε στην Ρώμη και συνδέθηκε με τον Γερμανικό του οποίου υπήρξε πιστός οπαδός. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται περί τα δώδεκα επιγράμματα υπό τα παραπάνω ονόματα.

Έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ. Διετέλεσε ύπατος και δολοφονήθηκε ως συνωμότης από τον Καλιγούλα το 39 μ.Χ. Τα επιγράμματά του είναι σεμνά και με χάρη.

Ο Διόδωρος Ζωνάς (ή Διόδωρος ο Σάρδιος ή Ζωνάς ο Σαρδιανός όπως εμφανίζεται στην Παλατινή Ανθολογία) υπήρξε ποιητής και ρητοροδιδάσκαλος από τις Σάρδεις. Έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ., το δε Ζωνάς ήταν παρωνύμιό του. Συγχέεται με έναν νεότερο ομώνυμό του, επίσης Σαρδιανό.

Ο Διοσκορίδης ή Διοσκουρίδης (3ος αι. π.Χ.) ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους επιγραμματοποιούς των Αλεξανδρινών χρόνων. Ως πιθανός τόπος καταγωγής του αναφέρεται η Ισσός. Ήταν μιμητής του Ασκληπιάδη και τα ποιήματά του είχαν τα πιο διαφορετικά θέματα. Ηρωϊκά, ερωτικά (από τα τολμηρότερα της "Παλατινής Ανθολογίας"), αφιερωμένα σε ποιητές, παιδεραστικά, και άλλα που μιλούσαν για απλούς ανθρώπους. Σαράντα από αυτά βρίσκονται συγκεντρωμένα στην "Παλατινή Ανθολογία" παρμένα από τον "Στέφανο" του Μελέαγρου.

Ο Ειρηναίος Ρεφερενδάριος υπήρξε ποιητής σύγχρονος του Ιουστινιανού. Στην Παλατινή Ανθολογία σώζονται τρία ερωτικά επιγράμματά του από τον "Κύκλο" του Αγαθία (V 249, 251, 253).

Ο Ηδύλος ήταν Αθηναίος ποιητής, γιος της ποιήτριας Ηδύλης. Γεννήθηκε περί το 300 π.Χ. και έζησε στην Σάμο και στην Αλεξάνδρεια. Ηδύλος, Ποσείδιππος και Ασκληπιάδης είχαν εκδώσει κοινή συλλογή επιγραμμάτων με τον τίτλο "Σωρός". Ο Ηδύλος έγραψε το επύλλιο "Γλαύκος" και σχόλια στα ποιήματα του Καλλίμαχου. Το έργο του εκφράζει μιαν επικούρεια αντίληψη της ζωής. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται πέντε επιγράμματά του από τον "Στέφανο" του Μελέαγρου.

Ο Ιουλιανός από Υπάρχων λεγόμενος και Αιγύπτιος ήταν Έλληνας επιγραμματοποιός. Πιθανότατα ήταν αξιωματούχος στην Αίγυπτο. Ήταν χαρακτηριστικός ποιητής της παρακμής: κομψός, με άρτια τεχνική άλλα και επιτηδευμένος. Περιλαμβανόταν στον "Κύκλο" του Αγαθία και σώζονται 71 επιγράμματά του στην "Παλατινή Ανθολογία".

Ο Καλλίμαχος ήταν αρχαίος ποιητής και επιγραμματοποιός (310-240 π.Χ.). Καταγόταν από μεγάλη οικογένεια της Κυρήνης που ανήγε την καταγωγή της στον μυθικό οικιστή της πόλης Βάττο. Μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα, αλλά πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του στην Αλεξάνδρεια εργαζόμενος στην αλεξανδρινή βιβλιοθήκη. Άκμασε την εποχή των Πτολεμαίων Φιλάδελφου και Ευεργέτη. Το σπουδαιότερο πεζό του έργο ήταν οι "Πίνακες των εν πάση παιδεία διαλαμψάντων και ών συνέγραψαν", ένας κατάλογος σε 120 βιβλία που περιλάμβανε όλα τα έργα όλων των συγγραφέων, ακόμα κι αυτά που δεν σώζονταν. Από το ποιητικό του έργο σώθηκαν έξι Ύμνοι, 64 επιγράμματα στην "Παλατινή Ανθολογία" από τον "Στέφανο" του Μελεάγρου και μερικά αποσπάσματα από άλλα έργα του. Τα σπουδαιότερα από αυτά ήταν ένα επύλλιο, η "Εκάλη", τα "Αίτια", που ήταν ποιήματα πάνω σε διάφορα θέματα και κατέληγαν στον περίφημο "Βόστρυχο της Βερενίκης", γνωστό κυρίως από την μετάφραση του Λατίνου ποιητή Κάτουλλου. Ένας από τους μαθητές του, και ισχυρός αντίζηλος και εχθρός του ήταν ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, με τον οποίο φαίνεται ότι διαλλάχτηκε αργότερα, αφού μετά θάνατον οι τάφοι τους ήταν ο ένας δίπλα στον άλλο.

Ο Κιλλάκτωρ ήταν αρχαίος Έλληνας ποιητής, γνωστός μόνο από επιγράμματά του που βρίσκονται στην Ελληνική Ανθολογία.

Ο Κλαυδιανός έζησε το πρώτο μισό του 5ου αιώνα. Ήταν επικός ποιητής από την Αλεξάνδρεια, σύγχρονος του αυτοκράτορα Θεοδόσιου Β΄. Έγραψε ποιήματα που εξυμνούσαν διάφορες πόλεις της αυτοκρατορίας. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται επτά επιγράμματά του.

Ποιητής από τη Μυτιλήνη, της εποχής του Αυγούστου. Έζησε πολλά χρόνια στη Ρώμη, όπου το 25 ή 26 π.Χ. είχε αποσταλεί ως πρεσβευτής της πατρίδας του, υπήρξε δε ευνοούμενος της Οκτάβιας, της αδελφής του Αυγούστου. Με τα κομψά ερωτικά και τα αφιερωματικά ποιήματά του, καθώς και με τη διεύρυνση του θεματικού κύκλου της επιγραμματικής ποίησης, ώστε να συμπεριλάβει την καθημερινή ζωή, συνέβαλε στην αναζωογόνηση της τέχνης αυτής. Βλ. και Οδυσσέας Ελύτης, "Κριναγόρας, μορφή στα Νέα Ελληνικά", Ύψιλον/βιβλία, 1987.

Ο Λεόντιος ο σχολαστικός, επικαλούμενος και "Μινώταυρος" ήταν νομομαθής, σύγχρονος του Ιουστινιανού, αντιπροσωπευτικός ποιητής της εποχής του. Περιλαμβανόταν στον Κύκλο του Αγαθία και στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται 23 επιγράμματά του που είναι αναθηματικά, επιδεικτικά, επιτύμβια και εγκωμιαστικά προσώπων και έργων τέχνης.

Ο Λεωνίδας ο Ταραντίνος ήταν αρχαίος Έλληνας ποιητής επιγραμμάτων από τον Τάραντα, που άκμασε μεταξύ του 300 και του 250 π.Χ. Σώθηκαν πολλά επιγράμματα του Λεωνίδα, πάνω από εκατό, στην "Παλατινή Ανθολογία»" Μιμείται την ποιήτρια Ανύτη από την Τεγέα. Τα έργα του Λεωνίδα αναφέρονται κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στον εργαζόμενο λαό. Φτωχός και περιπλανώμενος και ο ίδιος, γράφει επιγράμματα για ταπεινούς ανθρώπους, ψαράδες, κλώστριες, γεωργούς, εργάτες, κλπ.. Κατόρθωσε να απεικονίσει με γοητευτικό τρόπο τη φτωχή και εργατική ζωή, με τις χαρές που προσφέρει η Φύση στον άνθρωπο. Σώζονται 105 επιγράμματά του από τον "Στέφανο" του Μελεάγρου.

Ποιητής του Ιου αιώνα μ.Χ. Έζησε στη Ρώμη, υπήρξε δε ευνοούμενος του Νέρωνα, τον οποίο και ευχαριστεί σε ένα επιδεικτικό επίγραμμα του. Γερός τεχνίτης, όπως φανερώνει η εκφραστική ακρίβεια και η μετρική τελειότητα των στίχων του, διακωμώδησε ανθρώπινους τύπους, σατίρισε συμπεριφορές, χλεύασε ήθη και έξεις. Το έργο του στάθηκε πρότυπο για τον Μαρτιάλη, τον σπουδαιότερο δημιουργό του λατινικού επιγράμματος.

Ποιητής του 1ου αιώνα π.Χ. Τα τρία επιγράμματα του που περιέχονται στην "Παλατινή Ανθολογία" (IX 275, XI 27 και XI 39) περιλαμβάνονταν στον "Στέφανο" του Φιλίππου. Ίσως είναι ο ποιητής ενός παιάνα σε δακτυλικούς εξάμετρους στίχους, ο οποίος ήταν γραμμένος πάνω σε μαρμάρινη πλάκα που βρέθηκε στην Αθήνα.

Ο Μελέαγρος ήταν κυνικός φιλόσοφος και ποιητής. Γεννήθηκε στα Γάδαρα της Κοίλης Συρίας. Έζησε στην Τύρο και πέθανε το 60 π.Χ. στην Κώ. Έγινε ένδοξος με την περίφημη συλλογή του "Στέφανος". Ήταν έξοχος ερωτικός ποιητής, τραγούδησε το πάθος του για την Ηλιοδώρα, την τρυφερότητά του για την Ζηνοφίλα καθώς και τον έρωτά του για αρκετές ακόμα γυναίκες. Στον "Στέφανό" του περιέλαβε και 124 δικά του επιγράμματα. Η συλλογή του αυτή αποτέλεσε μιαν από τις σπουδαιότερες συνεισφορές στην "Παλατινή Ανθολογία".

Ποιητής του 1ου αιώνα μ.Χ. Έζησε στη Ρώμη. Η "Παλατινή Ανθολογία" περιέχει σαράντα γνήσια επιγράμματά του. Έγραψε κυρίως αθυρόστομα σκωπτικά ποιήματα, που μιμούνται τον τρόπο του σύγχρονού του Λουκίλλιου.

Έλληνας φιλόσοφος και συγγραφέας (427-347 π.Χ.). Γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς ευγενείς. Ο πατέρας του Αρίστωνας έλεγε ότι καταγόταν από τη γενιά του Κόδρου και η μητέρα του Περικτιόνη από το Σόλωνα. Είχε δύο αδερφούς, τον Αδείμαντο και το Γλαύκωνα. Το πρώτο του όνομα ήταν Αριστοκλής. Πλάτωνας ονομάστηκε αργότερα για το ευρύ του στέρνο και το πλατύ του μέτωπο. Νέος ασχολήθηκε με την ποίηση, αλλά γρήγορα στράφηκε προς τη φιλοσοφία. Ήταν 20 χρόνων, όταν γνώρισε το Σωκράτη και έμεινε κοντά του για οκτώ ολόκληρα χρόνια, μέχρι την ώρα που ο μεγάλος δάσκαλος πέθανε (399 π.Χ.). Ο άδικος θάνατος του Σωκράτη τον έπεισε ότι η αθηναϊκή δημοκρατία είχε μεγάλα ελαττώματα και ανέλαβε το ρόλο του κοινωνικού μεταρρυθμιστή. Μετά τη θανάτωση του Σωκράτη για λίγο καιρό κατέφυγε στα Μέγαρα, κοντά στο συμμαθητή του Ευκλείδη. Ύστερα γύρισε στην Αθήνα, όπου για 10 χρόνια ασχολήθηκε με τη συγγραφή φιλοσοφικών έργων, τα οποία φέρουν τη σφραγίδα της σωκρατικής φιλοσοφίας. Στη συνέχεια ταξίδεψε στην Αίγυπτο και στην Κυρήνη, όπου σχετίστηκε με το μαθηματικό Θεόδωρο, και τέλος στον Τάραντα της Ιταλίας, όπου γνώρισε τους πυθαγόρειους, από τη φιλοσοφική σκέψη των οποίων επηρεάστηκε αποφασιστικά. Μετά πέρασε στη Σικελία. Στην αυλή του βασιλιά των Συρακουσών Διονυσίου Α΄ γνώρισε το βασιλικό γυναικάδελφο Δίωνα, με τον οποίο συνδέθηκε φιλικά. Η φιλία όμως αυτή προκάλεσε τις υποψίες του Διονυσίου για συνωμοσία, γι' αυτό έδιωξε τον Πλάτωνα από τη Σικελία. Στην Αίγινα κινδύνεψε να πουληθεί ως δούλος αλλά τον εξαγόρασε ο Κυρηναίος φίλος του Αννίκερης. Επιστρέφοντας στην Αθήνα άνοιξε τη φιλοσοφική σχολή του, την Ακαδημία. Η προσπάθεια όμως των δύο φίλων να προσηλυτίσουν στις ιδέες τους το νέο ηγεμόνα Διονύσιο Β΄ απέτυχαν. Για τρίτη φορά ήρθε στην αυλή των Συρακουσών το 361, με σκοπό να συμφιλιώσει το Δίωνα με το Διονύσιο. Αυτή τη φορά κινδύνεψε και η ζωή του. Τον έσωσε η επέμβαση του πυθαγόρειου Αρχύτα. Αλλά ο Δίωνας δε γλίτωσε. Δολοφονήθηκε το 353. Έτσι ο Πλάτωνας έχασε τον άνθρωπο στον οποίο στήριξε τις ελπίδες του για την επιβολή των πολιτικών του ιδεών. Από τότε ο Πλάτωνας και μέχρι το θάνατό του ασχολήθηκε με τη διδασκαλία και με τη συγγραφή έργων φιλοσοφικών. Τα έργα του Πλάτωνα είναι 36 και όλα, εκτός από την "Απολογία", διαλογικά. Και στη συγγραφή ο φιλόσοφος μιμήθηκε τη διδασκαλία του Σωκράτη, ο οποίος δίδασκε διαλογικά. Οι διάλογοί του επιγράφονται με το όνομα κάποιου από τα διαλεγόμενα πρόσωπα, π.χ. "Τίμαιος", "Γοργίας", "Πρωταγόρας" κ.λπ. Τρεις μόνο διάλογοι, το "Συμπόσιο", η "Πολιτεία" και οι "Νόμοι" τιτλοφορούνται από το περιεχόμενό τους. Σ' όλους τους διαλόγους τη συζήτηση διευθύνει ο Σωκράτης. Στους παλαιότερους διαλόγους διατηρεί την εικόνα του πραγματικού Σωκράτη, ενώ στους νεότερους κάτω από το πρόσωπο του δάσκαλου κρύβεται ο ίδιος ο μαθητής. Το σύνολο του πλατωνικού έργου διακρίνεται σε τρεις περιόδους με βάση τη χρονολογική σειρά: α) Περίοδος της νεότητας (400-387 π.Χ.): Σ΄ αυτήν ανήκουν: Απολογία, Κρίτων, Χαρμίδης, Πρωταγόρας, Λάχης, Ευθύφρων, Ιππίας Μείζων, Ιππίας Ελάσσων, Ίων, Λύσις. β) Περίοδος ωριμότητας (386-367 π.Χ.). Σ' αυτήν ανήκουν: Μενέξενος, Κρατύλος, Ευθύδημος, Γοργίας, Μένων, Παρμενίδης, Φαίδων, Φαίδρος, Πολιτεία, Συμπόσιον, Θεαίτητος. γ) Περίοδος γηρατειών (366-348 π.Χ.). Περιλαμβάνονται: Σοφιστής, Πολιτικός, Φίληβος, Κριτίας, Τίμαιος, Νόμοι, 7η επιστολή.

Τρία επιγράμματα της "Παλατινής" επιδίδονται στον Πολέμωνα, βασιλιά του Πόντου, δεν είναι όμως απολύτως βέβαιο ποιος από τους δυο με το όνομα αυτό υπήρξε ο δημιουργός τους. Ο Πολέμων ο Α΄ ο Ευσεβής (περ. 65 - περ. 8 π.Χ.), γιος του Ζήνωνα, ρήτορα από τη Λαοδίκεια, απέκτησε την εύνοια της Ρώμης, χάρη στις ικανότητες που επέδειξε υπερασπιζόμενος τη Λαοδίκεια εναντίον των Πάρθων. Με τη βοήθεια του Μάρκου Αντώνιου διορίστηκε δυνάστης της Λυκαονίας και τμήματος της Κιλικίας Τραχείας, και το 38 π.Χ. έγινε βασιλιάς του Πόντου. Ο εγγονός του, ο Πολέμων ο Β΄ (15-69 μ.Χ.), που συγκεντρώνει και τις περισσότερες πιθανότητες να είναι ο επιγρραμματοποιός, έγινε βασιλιάς του Πόντου το 37 μ.Χ., με την υποστήριξη του Καλιγούλα.

Ο Ποσείδιππος ήταν επιγραμματοποιός από την Πέλλα. Γεννήθηκε περί το 300 π.Χ., έζησε στην Σάμο, όπου συνδέθηκε με τον Ασκληπιάδη και τον Ηδύλο κι εγκαταστάθηκε τελικά στην Αλεξάνδρεια. Αποδίδεται σ' αυτόν ένα έπος υπό τον αδιευκρίνιστο τίτλο Ασωπία ή Αισώπεια ή (και ;) Αιθιοπία. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται εικοσιδύο επιγράμματά του από τον Στέφανο του Μελέαγρου, με ερωτικό κυρίως θέμα, ορισμένα εκ των οποίων αμφισβητούνται. Επιγράμματά του βρέθηκαν και στον Πάπυρο του Μιλάνου. Δυο από τα 112 επιγράμματα στον πάπυρο αυτό αποδίδονται στον Ποσείδιππο ήδη από γραπτά του Ιωάννη Τζέτζη. Τα υπόλοιπα επιγράμματα δεν είναι γνωστό αν είναι του Ποσείδιππου ή είναι ανθολογία που περιέχει και επιγράμματα του Ποσείδιππου. [πηγή: Βικιπαίδεια, 28/2/2012]

O Ρουφίνος καταγόταν από την Ιωνία και έζησε περί τα μέσα του Β΄ μ.Χ. αιώνα. Ερωτικός ποιητής, από τους καλύτερους της "Παλατινής Ανθολογίας". Σώθηκαν περί τα 40 επιγράμματά του. [πηγή: Βικιπαίδεια, 28/2/2012]

Ο Σιμωνίδης ο Κείος (556 π.Χ.-469 π.Χ.) ήταν Έλληνας λυρικός ποιητής. Γεννήθηκε στη νήσο Κέα όπου διδάχθηκε ποίηση και μουσική και συνέθεσε παιάνες προς τον Απόλλωνα. Μετακινήθηκε στην Αθήνα υπό την αιγίδα του Ίππαρχου. Μετά την δολοφονία του προστάτη του 514 π.Χ. μετοίκησε στην Θεσσαλία. Μετά την μάχη του Μαραθώνα επέστρεψε στην Αθήνα και αμέσως μετά πήγε στην Σικελία στην αυλή του Ιέρωνα όπου έμεινε μέχρι το θάνατο του. Συνέθεσε ελεγείες, χορικά ποιήματα, επινίκιους ύμνους, διθυράμβους, παρθένια, θρήνους και επιγράμματα, εκ των οποίων άριστα θεωρούνται αυτά για τους πεσόντες των Θερμοπυλών και του Μαραθώνα. Είχε μεγάλη φήμη σχετικά με τις γνώσεις του. Προσωπικός φίλος του Θεμιστοκλή και του Παυσανία. Η ποίησή του κατά τη διάρκεια του πολέμου με τους Πέρσες έδωσε μεγάλη ώθηση στην ελληνική εθνική συνείδηση. [πηγή: Βικιπαίδεια, 22/2/2012]

Ο Φλάκκος ή Στατύλλιος Φλάκκος ήταν ποιητής του 1ου π.Χ. αιώνα, ρωμαϊκής κατά πάσαν πιθανότητα καταγωγής, όπως υποδηλώνει το επίθετό του. Δεν είναι τίποτα γνωστό για την ζωή του. Ο Waltz πιθανολογεί την ταύτισή του με τον επικούρειο Statilius, που σκοτώθηκε το 42 π.Χ. στους Φιλίππους πολεμώντας στο πλευρό του Βρούτου. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται περί τα δεκαπέντε επιγράμματά του προερχόμενα από τον Στέφανο του Φιλίππου. [πηγή: Βικιπαίδεια, 24/2/2012]

Ποιητής και φιλόσοφος από τα Γάδαρα της Κοίλης Συρίας. Έζησε από το 110 έως το 40 ή 35 π.Χ. Το 75 π.Χ. οδηγήθηκε στη Ρώμη, ως αιχμάλωτος του Α΄ Μιθριδατικού πολέμου, σχετίστηκε με κύκλους λογίων ("έγινε φίλος και σπιτοφιλόσοφος εκείνου του L. Calpurnius Piso, που τον ξέρουμε πεθερόν του Καίσαρα και αντίπαλον του Κικέρωνα" γράφει ο Λέσκυ). Ίδρυσε επικούρεια σχολή στη Νεάπολη, υπερασπίζοντας τη διδασκαλία του Επίκουρου έναντι της Στοάς. Έγραψε "Περί ρητορικής", "Περί ποιημάτων", "Περί μουσικής", "Περί θεών", "Περί θανάτου" κ.ά. Ανήκει στη λεγόμενη "φοινικική"σχολή επιγραμματοποιών, μαζί με τον Μελέαγρο και τον Αντίπατρο. Τα ποιήματά του, προϊόντα πιθανόν της νεανικής του ηλικίας, αποτελούν συνθέματα ενός ελευθερωμένου ποιητικού λόγου, επηρέασαν δε ιδιαίτερα τη ρωμαϊκή ερωτική ποίηση. Ο Φιλόδημος θεωρούσε την τέχνη αυτόνομη πνευματική εκδήλωση, η αξία της οποίας δεν εξαρτάται από το περιεχόμενό της.

Ο Κώστας Τοπούζης γεννήθηκε στο Σουφλί Έβρου το 1927 και έφυγε από τη ζωή το 2011 στην Αθήνα. Υπήρξε συνειδητός μαρξιστής από τα νεανικά του χρόνια μέχρι και τον θάνατό του. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε επί 35 συναπτά έτη σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των Τρικάλων και της Αθήνας, ως δάσκαλος. Οι εκατοντάδες των μαθητών και των μαθητριών του τον θυμούνται με ευγνωμοσύνη για τις καινοτόμες μεθόδους της διδασκαλίας του, όπως και για τον τρόπο που συνομίλησε μαζί τους, όχι μόνο μεταδίδοντας γνώση αλλά και εμπνέοντας αξίες, σφυρηλατώντας συνειδήσεις και παράγοντας ήθος. Συνταξιοδοτήθηκε το 1990. Παράλληλα με τη διδασκαλια, και περισσότερο μετά τη συνταξιοδότησή του, ασχολήθηκε με την ποίηση, τη συγγραφή και τη μετάφραση. Ήταν παντρεμένος με την φιλόλογο Μαρία Σαμαρά και απέκτησαν δύο παιδιά.

Ο Κώστας Τοπούζης γεννήθηκε στο Σουφλί Έβρου το 1927 και έφυγε από τη ζωή το 2011 στην Αθήνα. Υπήρξε συνειδητός μαρξιστής από τα νεανικά του χρόνια μέχρι και τον θάνατό του. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε επί 35 συναπτά έτη σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των Τρικάλων και της Αθήνας, ως δάσκαλος. Οι εκατοντάδες των μαθητών και των μαθητριών του τον θυμούνται με ευγνωμοσύνη για τις καινοτόμες μεθόδους της διδασκαλίας του, όπως και για τον τρόπο που συνομίλησε μαζί τους, όχι μόνο μεταδίδοντας γνώση αλλά και εμπνέοντας αξίες, σφυρηλατώντας συνειδήσεις και παράγοντας ήθος. Συνταξιοδοτήθηκε το 1990. Παράλληλα με τη διδασκαλια, και περισσότερο μετά τη συνταξιοδότησή του, ασχολήθηκε με την ποίηση, τη συγγραφή και τη μετάφραση. Ήταν παντρεμένος με την φιλόλογο Μαρία Σαμαρά και απέκτησαν δύο παιδιά.