Αγαθίας ο Σχολαστικός. Ποιητής και ιστορικός από τη Μύρινα της Μικράς Ασίας (περ. 536-582 μ.Χ.). Μετά τις νομικές σπουδές του στην Αλεξάνδρεια, δικηγόρησε στην Κωνσταντινούπολη. Συνεχίζοντας το έργο του Προκόπιου, έγραψε το ιστορικό υπόμνημα "Περί της Ιουστινιανού βασιλείας", σε πέντε βιβλία. Έγραψε επίσης ποιητικές ερωτικές ιστορίες υπό τον τίτλο "Δαφνιακά" (δεν σώθηκαν) και πολλά επιγράμματα που, μαζί με άλλα, παλαιότερων και σύγχρονών του ποιητών, τα περιέλαβε σε "Κύκλο", ταξινομημένα σε εφτά θεματικούς τομείς, και όχι αλφαβητικά όπως γινόταν ως τότε. Η συλλογή του αποτέλεσε τη βάση της ανθολογίας του Κωνσταντίνου Κεφάλα. Τέσσερα επιγράμματά του, "τέσσερα ηθικοπλαστικά έργα που καταγγέλλουν με σφοδρότητα την ανθρώπινη λαιμαργία ", γράφει η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στο "Το στεφάνι και η λύρα", τα "προόριζε για εισόδους δημοσίων ουρητηρίων ενός προαστίου της Σμύρνης που κατά τα φαινόμενα είχε ανακαινίσει με δικές του δαπάνες ", έχουν δε "το πλεονέκτημα της πρωτοτυπίας γιατί, αν δεν γελιέμαι, κανείς επιγραμματοποιός δεν έχει συνθέσει επιγραφές για ένα παρόμοιο ευαγές ίδρυμα".

Ο Αλφειός ο Μυτιληναίος ήταν Έλληνας επιγραμματοποιός που έζησε την εποχή του Αυγούστου στην Ρώμη. Σώζονται περί τα δέκα επιγράμματά του στην "Παλατινή Ανθολογία". [πηγή: Βικιπαίδεια, 24/2/2012]

Ο Αντίπατρος ήταν Έλληνας συγγραφέας και ποιητής του 2ου αιώνα π.Χ.. Είναι γνώστος για την λίστα που συνέταξε για τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.

Επιγραμματοποιός της εποχής του Αυγούστου. Φίλος και προστατευόμενος του υπάτου της Μακεδονίας Λευκίου Καλπουρνίου Πείσωνος. Εργάστηκε ως διδάσκαλος στη Ρώμη όπου πιθανολογείται ότι εκπροσώπησε την πόλη του, ηγούμενος επίσημης αποστολής. Στο προοίμιο του Στεφάνου του ο Φίλιππος τον παρομοιάζει με στάχυ ("Αντίπατρος πρέψει στεφάνω στάχυς"). Η "Παλατινή Ανθολογία" περιέχει πάνω από εκατό επιγράμματά του (επιτύμβια, αναθηματικά, επιδεικτικά, συμποτικά, σκωπτικά).

O Αντίφιλος ο Βυζάντιος ήταν Έλληνας επιγραμματοποιός που έζησε την εποχή του Αυγούστου. Θεωρείται από τους πιο κομψούς και γόνιμους ποιητές της "Παλατινής Ανθολογίας", στην οποία σώζονται περί τα πενήντα επιγράμματά του.

Απολλωνίδης (και Απολλωνίδας) ο Σμυρνεύς. Επιγραμματοποιός του 1ου αιώνα μ.Χ. Η "Παλατινή Ανθολογία" περιέχει περίπου τριάντα επιγράμματά του, τα οποία συγκαταλέγονται στον "Στέφανο" του Φιλίππου.

Ο Αρχίας υπήρξε ελάχιστα γνωστός ποιητής. Πρέπει να ήταν σύγχρονος του Αρχία του Αντιοχέα, με τον οποίον ο Beckby τον ταυτίζει. Υπάρχουν 5 επιγράμματά στην "Παλατινή Ανθολογία" με το όνομά του, από τον "Στέφανο" του Μελέαγρου.

Ο Βάσσος Λόλλιος ήταν Έλληνας ποιητής του Α΄ μ.Χ. αιώνα από την Σμύρνη, που εμφανίζεται στην "Παλατινή Ανθολογία" και ως Βάσσος, Βάσσος ο Σμυρναίος, Λόλλιος Βάσσος. Έζησε στην Ρώμη και συνδέθηκε με τον Γερμανικό του οποίου υπήρξε πιστός οπαδός. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται περί τα δώδεκα επιγράμματα υπό τα παραπάνω ονόματα.

Ο Βιάνωρ ήταν γραμματικός και επιγραμματοποιός από την Βιθυνία. Έζησε στις αρχές του Α΄ μ.Χ. αιώνα και περιλαμβανόταν στον Στέφανο του Φιλίππου. Σώζονται περί τα 21 επιγράμματά του, από τα πολύ καλά της "Παλατινής Ανθολογίας".

Ποιητής από τη Μυτιλήνη, της εποχής του Αυγούστου. Έζησε πολλά χρόνια στη Ρώμη, όπου το 25 ή 26 π.Χ. είχε αποσταλεί ως πρεσβευτής της πατρίδας του, υπήρξε δε ευνοούμενος της Οκτάβιας, της αδελφής του Αυγούστου. Με τα κομψά ερωτικά και τα αφιερωματικά ποιήματά του, καθώς και με τη διεύρυνση του θεματικού κύκλου της επιγραμματικής ποίησης, ώστε να συμπεριλάβει την καθημερινή ζωή, συνέβαλε στην αναζωογόνηση της τέχνης αυτής. Βλ. και Οδυσσέας Ελύτης, "Κριναγόρας, μορφή στα Νέα Ελληνικά", Ύψιλον/βιβλία, 1987.

Ποιητής από την Ασκάλωνα της Συρίας. Πιθανότατα έζησε τον 1ο αιώνα π.Χ. Με το όνομα Εύηνος, πάντως, αναφέρονται τέσσερις ποιητές στην "Παλατινή Ανθολογία" (Εύηνος Σικελιώτης, Εύηνος Ασκαλωνίτης, Εύηνος Γραμματικός, Εύηνος Αθηναίος) ως δημιουργοί ένδεκα επιγραμμάτων, οπότε είναι άκρως επισφαλής ή απόδοση πατρότητας.

Ποιητής με καταγωγή από την Κόρινθο ή το Βυζάντιο. Έζησε στα χρόνια περί τη γέννηση του Χριστού. Δέκα επιγράμματά του περιλαμβάνονται στον "Στέφανο" του Φιλίππου, στην "Παλατινή", ενώ πιθανότατα δικά του είναι άλλα ένδεκα επιγράμματα που βρέθηκαν γραμμένα πάνω σε ένα μνημείο αφιερωμένο στις Μούσες του Ελικώνα, κοντά στις Θεσπιές.

Ο Ιουλιανός από Υπάρχων λεγόμενος και Αιγύπτιος ήταν Έλληνας επιγραμματοποιός. Πιθανότατα ήταν αξιωματούχος στην Αίγυπτο. Ήταν χαρακτηριστικός ποιητής της παρακμής: κομψός, με άρτια τεχνική άλλα και επιτηδευμένος. Περιλαμβανόταν στον "Κύκλο" του Αγαθία και σώζονται 71 επιγράμματά του στην "Παλατινή Ανθολογία".

Ο Λέων ο Φιλόσοφος ή Λέων ο Μαθηματικός ήταν περίφημος Βυζαντινός λόγιος του 9ου αιώνα, ένας εκ των πρωτεργατών της Αναγέννησης των Μακεδόνων, μαθηματικός, γεωμέτρης, αστρονόμος και φιλόσοφος. Δίδαξε στην σχολή της Μαγναύρας και η φήμη του ήταν τόση που ο χαλίφης της Βαγδάτης τον κάλεσε στην Αυλή του για να οργανώσει σχολή. Για τρία χρόνια διετέλεσε αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, απομακρύνθηκε όμως μετά το τέλος της Εικονομαχίας επειδή υποστήριζε εικονομαχικές απόψεις.

Ο Λεωνίδας ο Ταραντίνος ήταν αρχαίος Έλληνας ποιητής επιγραμμάτων από τον Τάραντα, που άκμασε μεταξύ του 300 και του 250 π.Χ. Σώθηκαν πολλά επιγράμματα του Λεωνίδα, πάνω από εκατό, στην "Παλατινή Ανθολογία»" Μιμείται την ποιήτρια Ανύτη από την Τεγέα. Τα έργα του Λεωνίδα αναφέρονται κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στον εργαζόμενο λαό. Φτωχός και περιπλανώμενος και ο ίδιος, γράφει επιγράμματα για ταπεινούς ανθρώπους, ψαράδες, κλώστριες, γεωργούς, εργάτες, κλπ.. Κατόρθωσε να απεικονίσει με γοητευτικό τρόπο τη φτωχή και εργατική ζωή, με τις χαρές που προσφέρει η Φύση στον άνθρωπο. Σώζονται 105 επιγράμματά του από τον "Στέφανο" του Μελεάγρου.

Ο Λεωνίδας ο Αλεξανδρεύς ήταν έλληνας επιγραμματοποιός. Έζησε τον Α΄ μ.Χ. αιώνα. Γεννήθηκε στην Αίγυπτο και πήγε στην Ρώμη όπου εργάστηκε σαν γραμματικός. Έγραψε τρία βιβλία επιγραμμάτων που τα ονόμασε "Χάριτες" και τ' αφιέρωσε στον αυτοκράτορα. Πολλά από τα επιγράμματά του είναι ισόψηφα, δηλ. κάθε δίστιχο του καθενός δίνει το ίδιο άθροισμα αν τα γράμματά του ληφθούν υπ' όψιν σαν (ελληνικοί) αριθμοί. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώθηκαν 43 περίπου επιγράμματά του.

Ο Λεόντιος ο σχολαστικός, επικαλούμενος και "Μινώταυρος" ήταν νομομαθής, σύγχρονος του Ιουστινιανού, αντιπροσωπευτικός ποιητής της εποχής του. Περιλαμβανόταν στον Κύκλο του Αγαθία και στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται 23 επιγράμματά του που είναι αναθηματικά, επιδεικτικά, επιτύμβια και εγκωμιαστικά προσώπων και έργων τέχνης.

Ρωμαίος ποιητής ελληνικής καταγωγής· ταυτίζεται πιθανότατα με τον ρήτορα Αργεντάριο, που τον αναφέρει συχνά ο Σενέκας ο πρεσβύτερος. Έζησε στις αρχές του 1ου αιώνα π.Χ. Η "Παλατινή Ανθολογία" περιέχει τριανταεφτά επιγράμματά του, κυρίως ερωτικού περιεχομένου, τα οποία ακολουθούν τον τρόπο του Καλλίμαχου και του Μελέαγρου.

Καταγόμενος από τη Χαλκίδα, ο Παλλαδάς έζησε στην Αλεξάνδρεια στο δεύτερο μισό του 4ου αιώνα μ.Χ., σε μια εποχή που έφθινε ο εθνικός ελληνισμός ενώ ο χριστιανισμός θριάμβευε ανακηρυσσόμενος επίσημη θρησκεία του κράτους. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται περί τα 160 επιγράμματά του (ερωτικά, σκωπτικά, επιτύμβια, συμποτικά, αναθηματικά, επιδεικτικά, προτρεπτικά). Ποικίλο και πλούσιο το υλικό, αποσαφηνίζει το χαρακτήρα της ποίησής του και φανερώνει τη δεξιότητά του. Είχε εκπονήσει ο ίδιος μια συλλογή των επιγραμμάτων του, την οποία περιέλαβε στον "Κύκλο" του ο Αγαθίας και κατόπιν ο Κωνσταντίνος Κεφαλάς στην "Ανθολογία" του. Πικρόχολα σκωπτικός και αυτοσαρκαστικός, γκρινιάζει για τη γραμματοδιδασκαλική ανέχειά του και για την κυρά του, ελεεινολογεί την άστατη Τύχη, ενίσταται και ανθίσταται στον επελαύκοντα χριστιανισμό, χλευάζοντας τους φανατικούς του, νοσταλγεί, ακουμπάει στον επικουρισμό, στον στωικισμό αλλά και στον κυνισμό. Ο Παλλαδάς, που αποκλήθηκε "Μετέωρος", ήταν αρκετά γνωστός στον καιρό του, όπως μαρτυρεί το γεγονός ότι ένα επίγραμμά του (το Χ 87) ήταν αναγραμμένο (με παραλλαγμένο τον δεύτερο στίχο) σε δημόσιο αποχωρητήριο της Εφέσου. "Αυτή η έλλειψη ενθουσιασμού" που τον διέκρινε, παρατηρεί η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, "συντείνει στο να τον κάνει τον μάρτυρα μίας μαύρης νύχτας. Οι στίχοι αυτού του φτωχού Αλεξανδρινού δασκάλου προεικονίζουν ορισμένες φορές τους μονόλογους του αποκαρδιωμένου Άμλετ του Σαίξπηρ, την αφιά σάτιρα του Σουίφτ, την αποθαρρυμένη ονειροπόληση του Μπωντλαίρ. Σ' αυτές τις στιγμές είναι ένας μεγάλος ποιητής".

Ποιητής από τη Μακεδονία. Έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ. Στο προοίμιο του "Στεφάνου" του ο Φίλιππος ο Θεσσαλονικεύς αναφέρεται σ' αυτόν με τη φράση "μύρτα δ' ο Παρμενίων". Από τα 36 ποιήματα της "Παλατινής Ανθολογίας" που του αποδίδονται, το επιδεικτικό επίγραμμα ΙΧ 43 συνιστά κατά κάποιον τρόπο τη βιοθεωρία του.

Ποιητής του 6ου αιώνα μ.Χ., ανώτερος υπάλληλος στην Κωνσταντινούπολη· το αξίωμα του σιλεντιάριου (του τελετάρχη του παλατιού) του παρείχε το δικαίωμα να επιβάλλει τη σιωπή κατά την παρουσία του αυτοκράτορα. Αφιέρωσε στον Ιουστινιανό μια περιγραφή της Αγίας Σοφίας (Έκφρασις του ναού της αγίας Σοφίας), γραμμένη σε δακτυλικούς εξάμετρους στίχους, έπειτα δε συνέθεσε και την "Έκφρασιν του άμβωνος" του ίδιου ναού. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται 78 επιγράμματά του, τα περισσότερα παιγνιωδώς αλλά και τολμηρώς ερωτικά. "Η επιγραμματική ποίηση του Παύλου Σιλεντιάρου", σημειώνει ο Μοντανάρι, "διακρίνεται για τη μουσικότητα του στίχου και την κομψότητα με την οποία χειρίζεται τους δημιουργούς του παρελθόντος, όπως τον Φιλόδημο, τον Λεωνίδα, τον Οράτιο και τον Οβίδιο, από τους οποίους αντλεί εντάσσοντας τα δάνεια στοιχεία σε νέα συμφραζόμενα".

Ποιητής και ρητοδιδάσκαλος του 1ου αιώνα μ.Χ. από τη Θεσσαλονίκη. Περίπου ενενήντα επιγράμματά του, ποικίλων μέτρων, σώζονται στην "Παλατινή Ανθολογία". Τα είχε δημοσιεύσει, μαζί με άλλα παλαιότερων και συγκαιρινών του ποιητών, σε μία συλλογή, τον λεγόμενο "Στέφανο" του Φιλίππου.

Έλληνας φιλόσοφος και συγγραφέας (427-347 π.Χ.). Γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς ευγενείς. Ο πατέρας του Αρίστωνας έλεγε ότι καταγόταν από τη γενιά του Κόδρου και η μητέρα του Περικτιόνη από το Σόλωνα. Είχε δύο αδερφούς, τον Αδείμαντο και το Γλαύκωνα. Το πρώτο του όνομα ήταν Αριστοκλής. Πλάτωνας ονομάστηκε αργότερα για το ευρύ του στέρνο και το πλατύ του μέτωπο. Νέος ασχολήθηκε με την ποίηση, αλλά γρήγορα στράφηκε προς τη φιλοσοφία. Ήταν 20 χρόνων, όταν γνώρισε το Σωκράτη και έμεινε κοντά του για οκτώ ολόκληρα χρόνια, μέχρι την ώρα που ο μεγάλος δάσκαλος πέθανε (399 π.Χ.). Ο άδικος θάνατος του Σωκράτη τον έπεισε ότι η αθηναϊκή δημοκρατία είχε μεγάλα ελαττώματα και ανέλαβε το ρόλο του κοινωνικού μεταρρυθμιστή. Μετά τη θανάτωση του Σωκράτη για λίγο καιρό κατέφυγε στα Μέγαρα, κοντά στο συμμαθητή του Ευκλείδη. Ύστερα γύρισε στην Αθήνα, όπου για 10 χρόνια ασχολήθηκε με τη συγγραφή φιλοσοφικών έργων, τα οποία φέρουν τη σφραγίδα της σωκρατικής φιλοσοφίας. Στη συνέχεια ταξίδεψε στην Αίγυπτο και στην Κυρήνη, όπου σχετίστηκε με το μαθηματικό Θεόδωρο, και τέλος στον Τάραντα της Ιταλίας, όπου γνώρισε τους πυθαγόρειους, από τη φιλοσοφική σκέψη των οποίων επηρεάστηκε αποφασιστικά. Μετά πέρασε στη Σικελία. Στην αυλή του βασιλιά των Συρακουσών Διονυσίου Α΄ γνώρισε το βασιλικό γυναικάδελφο Δίωνα, με τον οποίο συνδέθηκε φιλικά. Η φιλία όμως αυτή προκάλεσε τις υποψίες του Διονυσίου για συνωμοσία, γι' αυτό έδιωξε τον Πλάτωνα από τη Σικελία. Στην Αίγινα κινδύνεψε να πουληθεί ως δούλος αλλά τον εξαγόρασε ο Κυρηναίος φίλος του Αννίκερης. Επιστρέφοντας στην Αθήνα άνοιξε τη φιλοσοφική σχολή του, την Ακαδημία. Η προσπάθεια όμως των δύο φίλων να προσηλυτίσουν στις ιδέες τους το νέο ηγεμόνα Διονύσιο Β΄ απέτυχαν. Για τρίτη φορά ήρθε στην αυλή των Συρακουσών το 361, με σκοπό να συμφιλιώσει το Δίωνα με το Διονύσιο. Αυτή τη φορά κινδύνεψε και η ζωή του. Τον έσωσε η επέμβαση του πυθαγόρειου Αρχύτα. Αλλά ο Δίωνας δε γλίτωσε. Δολοφονήθηκε το 353. Έτσι ο Πλάτωνας έχασε τον άνθρωπο στον οποίο στήριξε τις ελπίδες του για την επιβολή των πολιτικών του ιδεών. Από τότε ο Πλάτωνας και μέχρι το θάνατό του ασχολήθηκε με τη διδασκαλία και με τη συγγραφή έργων φιλοσοφικών. Τα έργα του Πλάτωνα είναι 36 και όλα, εκτός από την "Απολογία", διαλογικά. Και στη συγγραφή ο φιλόσοφος μιμήθηκε τη διδασκαλία του Σωκράτη, ο οποίος δίδασκε διαλογικά. Οι διάλογοί του επιγράφονται με το όνομα κάποιου από τα διαλεγόμενα πρόσωπα, π.χ. "Τίμαιος", "Γοργίας", "Πρωταγόρας" κ.λπ. Τρεις μόνο διάλογοι, το "Συμπόσιο", η "Πολιτεία" και οι "Νόμοι" τιτλοφορούνται από το περιεχόμενό τους. Σ' όλους τους διαλόγους τη συζήτηση διευθύνει ο Σωκράτης. Στους παλαιότερους διαλόγους διατηρεί την εικόνα του πραγματικού Σωκράτη, ενώ στους νεότερους κάτω από το πρόσωπο του δάσκαλου κρύβεται ο ίδιος ο μαθητής. Το σύνολο του πλατωνικού έργου διακρίνεται σε τρεις περιόδους με βάση τη χρονολογική σειρά: α) Περίοδος της νεότητας (400-387 π.Χ.): Σ΄ αυτήν ανήκουν: Απολογία, Κρίτων, Χαρμίδης, Πρωταγόρας, Λάχης, Ευθύφρων, Ιππίας Μείζων, Ιππίας Ελάσσων, Ίων, Λύσις. β) Περίοδος ωριμότητας (386-367 π.Χ.). Σ' αυτήν ανήκουν: Μενέξενος, Κρατύλος, Ευθύδημος, Γοργίας, Μένων, Παρμενίδης, Φαίδων, Φαίδρος, Πολιτεία, Συμπόσιον, Θεαίτητος. γ) Περίοδος γηρατειών (366-348 π.Χ.). Περιλαμβάνονται: Σοφιστής, Πολιτικός, Φίληβος, Κριτίας, Τίμαιος, Νόμοι, 7η επιστολή.

Ο Θεόκριτος ήταν ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της Ελληνιστικής εποχής, πρωτοπόρος της βουκολικής ποίησης που άνθισε περίπου τον 3ο π.Χ αιώνα. Για τη ζωή του Θεόκριτου δεν διαθέτουμε πολλές πληροφορίες, ενώ όσα γνωρίζουμε προέρχονται κυρίως από το ίδιο το έργο του. Πιθανότερη χρονική περίοδος γέννησής του θεωρείται το 300 π.Χ. περίπου, καθώς η ακμή του συνέπεσε με την 124η Ολυμπιάδα (284 - 280 π.Χ.). Σχετικά με τον τόπο καταγωγής του, μία ευρύτερα αποδεκτή θεώρηση είναι πως γεννήθηκε στις Συρακούσες, άποψη που φαίνεται να επιβεβαιώνεται και μέσα από το ίδιο το έργο του (Ειδύλλιο XXVIII, στ. 16-18). Θεωρείται επίσης πολύ πιθανό πως έζησε στην Κω, την Αλεξάνδρεια καθώς και στην Αίγυπτο την περίοδο του Πτολεμαίου Β'. [πηγή: Βικιπαίδεια, 24/2/2012]

Ο Κώστας Τοπούζης γεννήθηκε στο Σουφλί Έβρου το 1927 και έφυγε από τη ζωή το 2011 στην Αθήνα. Υπήρξε συνειδητός μαρξιστής από τα νεανικά του χρόνια μέχρι και τον θάνατό του. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε επί 35 συναπτά έτη σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των Τρικάλων και της Αθήνας, ως δάσκαλος. Οι εκατοντάδες των μαθητών και των μαθητριών του τον θυμούνται με ευγνωμοσύνη για τις καινοτόμες μεθόδους της διδασκαλίας του, όπως και για τον τρόπο που συνομίλησε μαζί τους, όχι μόνο μεταδίδοντας γνώση αλλά και εμπνέοντας αξίες, σφυρηλατώντας συνειδήσεις και παράγοντας ήθος. Συνταξιοδοτήθηκε το 1990. Παράλληλα με τη διδασκαλια, και περισσότερο μετά τη συνταξιοδότησή του, ασχολήθηκε με την ποίηση, τη συγγραφή και τη μετάφραση. Ήταν παντρεμένος με την φιλόλογο Μαρία Σαμαρά και απέκτησαν δύο παιδιά.

Ο Κώστας Τοπούζης γεννήθηκε στο Σουφλί Έβρου το 1927 και έφυγε από τη ζωή το 2011 στην Αθήνα. Υπήρξε συνειδητός μαρξιστής από τα νεανικά του χρόνια μέχρι και τον θάνατό του. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε επί 35 συναπτά έτη σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των Τρικάλων και της Αθήνας, ως δάσκαλος. Οι εκατοντάδες των μαθητών και των μαθητριών του τον θυμούνται με ευγνωμοσύνη για τις καινοτόμες μεθόδους της διδασκαλίας του, όπως και για τον τρόπο που συνομίλησε μαζί τους, όχι μόνο μεταδίδοντας γνώση αλλά και εμπνέοντας αξίες, σφυρηλατώντας συνειδήσεις και παράγοντας ήθος. Συνταξιοδοτήθηκε το 1990. Παράλληλα με τη διδασκαλια, και περισσότερο μετά τη συνταξιοδότησή του, ασχολήθηκε με την ποίηση, τη συγγραφή και τη μετάφραση. Ήταν παντρεμένος με την φιλόλογο Μαρία Σαμαρά και απέκτησαν δύο παιδιά.