Ο χειμώνας εκείνος ήταν απ' τους πιο σκληρούς. Η μαλέκω Βασίλω είχε πιάσει το κρεβάτι και ζούσε σαν τα πουλιά, με λίγο νερό και δυο μπουκιές ψωμί. Έξω η παγωνιά και ο άνεμος βασάνιζαν τα γυμνά δέντρα κι αυτή όλο αναστέναζε: "Πάν' οι κυδωνιές μου". Όμως ο φόβος της ήταν μάταιος. Η άνοιξη, που 'ρθε ξαφνικά, μ' έναν φουσκοδέντρη αγέρα, χάιδευε τα δέντρα και τ' αγκάλιαζε ερωτικά. Οι κυδωνιές γέμισαν άσπρα λουλούδια.

Κρατούσε μέσα στο σεντούκι της πάντα μια καινούργια αλλαξιά ρούχα, που μύριζαν κυδώνι.

Μόλις γέμισε ο κήπος λουλούδια κι είδε το σύννεφο της μηλιάς να αιωρείται πάνω του, άλλαξε τα ρούχα της και κατέβηκε στον μπαξέ. Περπατούσε κοντανασαίνοντας και κρατιόταν από κλάρα σε κλάρα. Έφερε γυροβολιά απ' το πρωί ως το μεσημέρι όλα τα δέντρα. Το απόβραδο έπεσε στο κρεβάτι και δεν ξανασηκώθηκε.

Την είδα λίγες μέρες αργότερα, με τα χέρια σταυρωμένα, πάνω στο κρεβάτι της. Η μάνα μου κατέβηκε στον κήπο, γέμισε την ποδιά της άνθη της μηλιάς και τα τίναξε πάνω της. Ήταν σαν να την είχε πάρει ο ύπνος κάτω απ' τη μηλιά...