O Αλαίν Ρομπ-Γκριγιέ (1922-2008) γεννήθηκε στη Βρέστη, από γονείς επιστήμονες και μηχανικούς. Σπούδασε στο Εθνικό Αγρονομικό Ινστιτούτο της Γαλλίας, από όπου πήρε το δίπλωμά του το 1944, και εργάστηκε για ένα διάστημα στη Μαρτινίκα πάνω στην αντιμετώπιση των ασθενειών της μπανάνας. Εμφανίζεται στη λογοτεχνία με το "Gommes" (1953, βραβείο Feneon) και το "Le Voyeur" (1955, βραβείο των Κριτικών), ενώ από το 1955 γίνεται μέλος της εκδοτικής επιτροπής των "Editions de Minuit". Ακολουθούν τα βιβλία "La Jalousie" ("Η ζήλεια", 1957), "Dans le labyrinthe" (1959), "La Maison de rendez-vous" ("Το σπίτι των ραντεβού", 1965), "Projet pour une revolution a New-York" (1970), κ.ά. Το 1961 γράφει το σενάριο για την ταινία του Αλαίν Ρενέ "Πέρυσι στο Μάριενμπαντ", μια ταινία-σύμβολο του γαλλικού νέου κύματος που εξακολουθεί να απασχολεί και σήμερα τους θεωρητικούς του κινηματογράφου. Σκηνοθετεί ο ίδιος τις ταινίες: "L'homme qui ment" (1968), "L'Eden et apres" (1970), "Glissements progressifs du plaisir" (1974), "Le jeu avec le feu" (1975), "La belle captive" (1986), κ.ά. Μεταξύ 1971-1995 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (ΝΥU). Το 2004 έγινε δεκτός στη Γαλλική Ακαδημία. Πέθανε από καρδιά στις 18 Φεβρουαρίου του 2008, στην Καέν. Συγκεντρωμένα δοκίμιά του, που είχαν δημοσιευθεί πρώτα στον τύπο ή σε περιοδικά και εκδόθηκαν στη συνέχεια υπό τον τίτλο "Pour un nouveau roman" (1963), αποτελούν, μαζί με το "L' Ere du soupcon" της Ναταλί Σαρότ (1956), το μανιφέστο του λεγόμενου "Νέου Μυθιστορήματος". Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό κίνημα που συγκεντρώνει καινοτόμους συγγραφείς όπως η Ναταλί Σαρότ, ο Μισέλ Μπιτόρ και ο Κλοντ Σιμόν. Κοινό στοιχείο αυτής της ομάδας συγγραφέων είναι η άρνηση της σύμβασης του αναπαραστατικού ρεαλισμού. Διακήρυξαν την πτώχευση της στρατευμένης λογοτεχνίας και υπερασπίστηκαν την αυτονομία του καλλιτέχνη και την ανάγκη μιας νέας μορφής ικανής να εκφράσει μια νέα πραγματικότητα. Από τους πρώτους που υπέγραψαν το "Μανιφέστο των 121 για το δικαίωμα της ανυπακοής" εναντίον του πολέμου της Αλγερίας, ο Ρομπ-Γκριγιέ έδειξε ότι μπορεί κανείς ταυτόχρονα να είναι "αδέσμευτος" ως συγγραφέας και "στρατευμένος" ως πολίτης που ενδιαφέρεται για τα προβλήματα της εποχής του. Στους κριτικούς που τον κατηγόρησαν για "αντικειμενισμό" και ψυχρό φορμαλισμό, απάντησε ότι η άρνηση του μεταφυσικού "βάθους" δε συνεπάγεται και εγκατάλειψη του ανθρώπου, ακόμα κι αν ο παραδοσιακός λογοτεχνικός ήρωας έχει εκλείψει. Εκεί που οι λάτρεις της παράδοσης κατακρίνουν τον εικονοκλαστικό του χαρακτήρα, οι "μοντέρνοι" -Μπαρτ και Μπλανσό μεταξύ άλλων- αποκαλύπτουν τις αντικειμενικές, υποκειμενικές, φαινομενολογικές, ψυχολογικές, παιγνιώδεις κλπ. όψεις του έργου του. Ο Ρομπ-Γκριγιέ εξακολούθησε μέχρι το τέλος με το χαρακτηριστικό του χιούμορ, να αναπροσδιορίζει τη θέση του και να παράγει κείμενα που ακόμα και σήμερα υπερβαίνουν τις κριτικές ερμηνείες. Έτσι, το φθινόπωρο του 2001, η έκδοση της "Επανάληψης" αποτέλεσε και πάλι ένα από τα γεγονότα της λογοτεχνικής σεζόν. Ο Γκριγιέ πράγματι πρόβαλε με υποδειγματικό τρόπο, τη στενή σχέση που υπάρχει μεταξύ κριτικής και δημιουργίας, σχέση που χαρακτηρίζει τον μοντερνισμό: τα "νέα μυθιστορήματά" του, που σχολιάζουν και περιπαίζουν τις ίδιες του τις αφηγηματικές τεχνικές, προεκτείνουν τα κριτικά του δοκίμια και μας καλούν να προβληματιστούμε πάνω στα μέσα με τα οποία εμείς οι ίδιοι επινοούμε τον εαυτό μας, και στον τρόπο με τον οποίο αφηγούμαστε τη ζωή μας.

Ο Δημήτρης Δημητριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944. Σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο στις Βρυξέλλες απ' το 1963 ώς το 1968. Εκεί έγραψε το 1966 το πρώτο θεατρικό του έργο, "Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά", το οποίο ανέβασε ο Patrice Chereau το 1968 στο Theatre d' Aubervilliers, στο Παρίσι. Το 1978 εκδόθηκε το "Πεθαίνω σαν χώρα", το πρώτο του πεζογράφημα, το 1980 η ποιητική ενότητα "Κατάλογοι 1-4" και το 1983 το θεατρικό του έργο "Η νέα εκκλησία του αίματος". Ακολούθησαν : "Η ανθρωπωδία. Η ανάθεση. Προοίμιο σε μια χιλιετία" (πεζογράφημα), "Κατάλογοι 5-8" (1986-ποιητική ενότητα), "Το ύψωμα" (1990-θεατρικό έργο), "Η άγνωστη αρμονία του άλλου αιώνα" (1992-θεατρικό), "Κατάλογοι 9-Οι ορισμοί" (1994-ποιητική ενότητα), "Η αρχή της ζωής" (1995-θεατρικό έργο, που ανέβηκε την ίδια χρονιά από τον Στέφανο Λαζαρίδη στο Θέατρο του Νότου), "Η ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή" (2000 -θεατρικό έργο σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στο Θέατρο του Νότου), "Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι" (2000 -ο μονόλογος "Λήθη" ανέβηκε το 1998 στο Παρίσι, στο Petit Odeon, από τον J.-C. Bailly, το 2001 στο Theatre de Bobigny από την A. Dimitriadis και το 2002 στο θέατρο Άττις από τον Θ. Τερζόπουλο), "Κατάλογοι 10-12" (2002-ποιητική ενότητα), "Ανθρωπωδία 1" και "Ανθρωπωδία 7" (2002 -Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2003), "Διαδικασίες διακανονισμού διαφορών" (2003 -θεατρικό έργο σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου που ανέβηκε στον Εξώστη του Θεάτρου του Νότου), κ.ά. Παράλληλα ασχολήθηκε συστηματικά με τη μετάφραση πεζογραφημάτων των Jean Genet, Georges Bataille, Witold Gombrowicz, Maurice Blanchot, Gerard de Nerval, Balzac, Bernard-Marie Koltes, καθώς και τη μετάφραση θεατρικών έργων των Μολιέρου, Ευρυπίδη, J. Genet, G. Courteline, Tennessee Williams, Σαίξπηρ για διάφορα θέατρα. Μετά το 1980 συνεργάστηκε στενά με τις εκδόσεις "Άγρα", που έχουν εκδώσει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του και, πιο πρόσφατα, με τις εκδόσεις "Σαιξπηρικόν" της Θεσσαλονίκης. Το ιστολόγιό του στο διαδίκτυο είναι: http://dimitrisdimitriadis.wordpress.com.

Ο Θανάσης Αποστόλου γεννήθηκε στους Αγίους Αναργύρους το 1968. Πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από τον Γιάννη Βάρλα και κατόπιν φοίτησε στη Σχολή Κινηματογράφου "Λυκούργου Σταυράκου". Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητές τους Νίκο Κεσσανλή και Γιώργο Χαρβαλιά. Το 2005 αποφοίτησε από το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών "Ψηφιακές Μορφές Τέχνης" της ΑΣΚΤ, στο οποίο διδάσκει από το 2007. Το 2008 δημιούργησε και διευθύνει την περιοδική θεματική έκδοση "alloglotta" καθώς και τις ομώνυμες εκδόσεις.