Γεννήθηκε στο Eisenach της Θουριγγίας σε οικογένεια με μακρά μουσική παράδοση, συνολικά περίπου 300 ετών. Παππούς, πατέρας και αδέλφια ήταν γνωστοί μουσικοί και εξ ίσου γνωστός μουσικός με αρχικά μάλλον περιορισμένη εμβέλεια ήταν ο Ιωάννης Σεβαστιανός Μπαχ. Η σπουδαιότητά του έγινε σταδιακά αντιληπτή από τα μέσα του 18ου αιώνα και έκτοτε θεωρήθηκε ως ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς που γνώρισε η ανθρωπότητα. Ήταν το έκτο και μικρότερο παιδί στην οικογένεια και ορφάνεψε το 1694 από μητέρα και το 1695 και από τον πατέρα. Μεγάλωσε έκτοτε με τον μεγαλύτερο αδελφό του, ο οποίος τον δίδαξε εκκλησιαστικό όργανο. Στο πατρικό του σπίτι είχε αρχίσει με πνευστά και έγχορδα όργανα. Το 1703 γίνεται ο Μπαχ οργανίστας του δούκα Johann Ernst von Weimar καθώς και στην εκκλησία του Arnstadt. Εκεί ζήτησε άδεια και πήγε με τα πόδια στη Luebeck (κάπου 700 χιλιόμετρα) για να ακούσει το διάσημο οργανίστα και συνθέτη της εποχής Μπούξτεχούντε. Λέγεται ότι προσφέρθηκε και σ' αυτόν, όπως 2 χρόνια πριν στον Χαίντελ, η θέση διαδόχου του μεγάλου Μπούξτεχούντε. Έπρεπε όμως μαζί με τη θέση να πάρει και τη θυγατέρα του οργανίστα ως σύζυγο, το οποίο και δεν συνέβη. Ο Μπαχ επέστρεψε και εγκαταστάθηκε στη Θουριγγία, όπου παντρεύτηκε μία δεύτερη ξαδέλφη του, την Μαρία Βαρβάρα, με την οποία απέκτησε μέχρι το 1718 επτά παιδιά. Το 1708 έγινε οργανίστας στην αυλή της Βαϊμάρης και το 1714 διευθυντής ορχήστρας. Στα χρόνια της Βαϊμάρης γνωρίζει ο Μπαχ την ιταλική όπερα της εποχής, η οποία επηρέασε τα φωνητικά εκκλησιαστικά του έργα. Όταν σε μια ανακατάταξη θέσεων στην ορχήστρα τον παρακάμπτουν, φεύγει ο Μπαχ και μεταβαίνει στο Koethen, στην αυλή του πρίγκιπα Λεοπόλδο του 'Ανχαλτ. Εκεί πεθαίνει το 1720 η γυναίκα του Μαρία Βαρβάρα και ένα χρόνο μετά παντρεύεται την 'Αννα Μαγδαληνή, κόρη ενός τρομπετίστα της ορχήστρας. Από αυτό το γάμο απέκτησε ο Μπαχ άλλους 6 γιους και 7 κόρες - συνολικά δηλαδή 20 παιδιά. Στο σπίτι του Μπαχ παιζόταν πάντα μουσική και κάθε παιδί που μεγάλωνε έπαιρνε θέση στην οικογενειακή ορχήστρα. Τέσσερις από τους γιους του Μπαχ έγιναν επίσης διάσημοι μουσικοί (Wilhelm Friedemann, Carl Philipp Emmanuel, Johann Christian, Johann Christoph). Στο Koethen γράφτηκαν και τα σπουδαιότερα έργα για μουσική δωματίου του Μπαχ, τα οποία αρχικά προορίζονταν για την εκπαίδευση των παιδιών του. Όταν το 1722 πέθανε ο οργανίστας στην εκκλησία του Αγίου Θωμά στη Λειψία, προσελήφθη ο Μπαχ, επειδή 3 άλλοι διάσημοι οργανίστες και συνθέτες της εποχής, ανάμεσά τους ο Τέλεμαν, δεν ενδιαφέρονταν για τη θέση. Στα βιβλία του Δήμου της Λειψίας καταγράφηκε ότι "προσλάβαμε ό,τι υπήρχε διαθέσιμο, γιατί οι καλύτεροι δεν δέχτηκαν"! Στη Λειψία ήταν υποχρεωμένος ο Μπαχ να εργάζεται σκληρά, εκτός από οργανοπαίκτης, ήταν και συνθέτης (καντάτες, μοτέτα, ορατόρια, λειτουργίες, τα πάθη κ.ά., συνολικά πάνω από 300 έργα), εκπαιδευτής νεαρών μελών της χορωδίας και της ορχήστρας. Λόγω της προχωρημένης ηλικίας του και του βεβαρυμένου εργασιακού προγράμματός του, τυφλώθηκε προοδευτικά, αν και στα τελευταία του έγραψε πολύ σημαντικά έργα για την ιστορία της μουσικής, όπως την "Τέχνη της φούγκας". Αποτελεί ιστορική ειρωνία ότι ο Μπαχ δεν έτυχε να συναντηθεί ποτέ με τον Χαίντελ, οι οποίοι γνώριζαν ο ένας για τον άλλον, ήταν συνομίλικοι, είχαν την ίδια καταγωγή και ανάλογες σταδιοδρομίες στο χώρο της μουσικής. Με το θάνατό του ξεχνιέται ο Μπαχ από τους συγχρόνους του. Περίπου οι μισές από τις πάμπολλες συνθέσεις του χάνονται. Στις δεκαετίες μετά αναφέρεται ο γιος του, Carl Philipp Emmanuel, ως ο "μεγάλος Μπαχ", ο πατέρας αγνοείται. Ο Μότσαρτ γνωρίζει τον Μπαχ από υποδείξεις φίλων του (βαν Ζβίτεν), οι οποίοι οργάνωναν κυριακάτικα πρωινά με "παλιά μουσική". Ο Μπετόβεν γνώριζε δευτερευόντως τον Μπαχ, αλλά κυρίως τον Χαίντελ, τον οποίο θεωρούσε σημαντικότερο όλων, ακόμα και από τους Χάυντν και Μότσαρτ. Το έτος 1829 ανεβάζει ο συνθέτης Φέλιξ Μέντελσον στο Βερολίνο τα "Πάθη κατά Ματθαίον" και ο Μπαχ επανέρχεται στην επικαιρότητα. Από τότε το όνομα Μπαχ δεν έλειψε ποτέ από το ρεπερτόριο όλων των ορχηστρών του κόσμου. Η μουσική του Μπαχ αποτελεί αποκορύφωση και ολοκλήρωση του μπαρόκ, πριν από το πέρασμα στην κλασική εποχή. Ο μεγάλος συνθέτης δημιούργησε με ιδιοφυή τρόπο μια γέφυρα από την ολλανδική παράδοση στον Βιβάλντι, συνεδύασε τους νόμους της πολυφωνίας του γενικού βάσιμου (basso continuo), της αντίστιξης και της αρμονίας. Στη μουσική του ενοποιούνται ο γοτθικός μυστικισμός και η ζωντάνια του μπαρόκ.

Ο Βαγγέλης Μπουντούνης γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε με υποτροφία στο Εθνικό Ωδείο και αποφοίτησε με " Αριστείο Εξαιρετικής Επίδοσης " από την τάξη του Δημήτρη Φάμπα. Δάσκαλοι του υπήρξαν οι Jose Tomas στην Ισπανία, Alexander Lagoya στον Καναδά και Alirio Diazστην Ιταλία. Είχε επίσης την ευκαιρία να συναντήσει τον Andres Segovia και να μαθητεύσει κοντά του στη Γρανάδα και τη Μαδρίτη. Συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με τον Μάνο Χατζιδάκι, στο πρόσωπο του οποίου συνάντησε τον πιο σημαντικό μουσικό του δάσκαλο. Τιμήθηκε με πρώτα βραβεία σε διεθνείς διαγωνισμούς κιθάρας στην Ισπανία ( Santiago de Compostella , διαγωνισμός Α. Segovia) και στην Ιταλία (Μιλάνο - Ακαδημία Vivaldi , Βερτσέλι -διαγωνισμός Viotti - βραβείο M.C.Tedesco ). Έχει εμφανιστεί σε συναυλίες και ρεσιτάλ στην Ελλάδα, στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Σουηδία, Γερμανία, Δανία, Ολλανδία, Ουγγαρία, Γιουγκοσλαβία, Τσεχία, Τουρκία, Κύπρο), σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης καθώς και στον Καναδά και τις Η.Π.Α. Το 1988 δημιούργησε με τη Μάρω Ραζή ντουέτο κιθάρας. Από τότε έχουν εμφανιστεί σε αρκετά Φεστιβάλ (Αθηνών, Πατρών, Κων/πολης κ,ά.), έχουν παίξει με διάφορες ορχήστρες (Καμεράτα, Ορχήστρα των Χρωμάτων, Ορχήστρα Πατρών κ.α.) και έχουν ηχογραφήσει επτά CD (Ρεσιτάλ για Δύο, LET IT BEatles, Ένα Τραγούδι για το Μάνο vol. 1-2, Β. Μπουντούνης 100 Κιθάρες -ζωντανή ηχογράφηση στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, Libertango). Το 2008 κυκλοφόρησαν από την Legent το "Historia de un Amor" - Βαγγέλης Μπουντούνης 100 Κιθάρες Νο 2. Έχει εργασθεί πάνω στην τελειοποίηση της ποιότητας του ήχου της κιθάρας και στη βελτίωση της τεχνικής του οργάνου. Έχει γράψει και εκδόσει δέκα βιβλία ("The Guitar Technique" εκδ. Παπαγρηγορίου-Νάκας) που αναφέρονται τόσο στα σημαντικά κεφάλαια της τεχνικής ( Κλίμακες, Αρπίσματα, Λεγκάτα ), όσο και στα πιο εξειδικευμένα ( Κάθετες και Παράλληλες ασκήσεις, Stretching, Apoyando-Tirando κ.λ.π .). Έχει μελετήσει και εργασθεί για τη βελτίωση της κίνησης του αριστερού βραχίονα πάνω στην ταστιέρα, αναθεωρώντας πολλά "ταμπού" που υπήρχαν στις μέχρι τότε δακτυλοθεσίες. Έχει διασκευάσει, δακτυλοθετήσει και επιμεληθεί ένα μεγάλο μέρος από το ρεπερτόριο της κιθάρας ξεκινώντας από τις πολύ μικρές και φθάνοντας στις μεγάλες τάξεις ( " Recital" 1 έως 10 ). Το 1999 κυκλοφόρησε τη Μέθοδο κιθάρας (" Debuto ") όπως επίσης και όλα τα έργα για λαούτο του J. S. Bach σε μεταγραφή για κιθάρα. Το 2007 κυκλοφόρησαν οι: Concert Studies 4 βιβλία με τις σημαντικότερες σπουδές της κιθάρας (εκδ. Παπαγρηγορίου-Νάκας). Εδώ και πολλά χρόνια ασχολείται με τη σύνθεση πλουτίζοντας το ρεπερτόριο του οργάνου με έργα για μία και δύο κιθάρες, ενώ έχει συνθέσει και τρεις σουίτες με τη μορφή κοντσέρτου για δύο κιθάρες και ορχήστρα (LET IT BEatles, On the Rocks, Ένα Τραγούδι για το Μάνο) που έχει ήδη παρουσιάσει στο Μέγαρο Μουσικής και στο Λυκαβηττό με διάφορες ορχήστρες (Καμεράτα, Ορχ. Πατρών). Από το 1996 είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών. Από τη σχολή του έχουν αποφοιτήσει αρκετοί σημαντικοί κιθαριστές, μερικοί από τους οποίους κάνουν διεθνή καριέρα. Από το 1997 είναι υπεύθυνος Κιθάρας στο Εθνικό Ωδείο και στα Δημοτικά Ωδεία Πατρών και Αμαρουσίου. Από το 2011 είναι καθηγητής στο Hellenic American University. Έχει συνεργαστεί με σημαντικούς Έλληνες και ξένους μαέστρους και δημιουργούς όπως: Μάνος Χατζιδάκις, Ανδρέας Παρίδης, Γιάννης Ιωαννίδης, Μίκης Θεοδωράκης, Αλέξανδρος Μυράτ, Μίλτος Λογιάδης, Hikmet Sismek, Θόδωρος Αντωνίου, Γιώργος Κουρουπός, Saulius Sondeckis, Τάσος Συμεωνίδης κ.λπ. Έχει συνεργαστεί, επίσης, με Έλληνες και ξένους σολίστ και τραγουδιστές όπως: Κική Μορφωνιού, Άρης Γαρουφαλής, Τάτσης Αποστολίδης, Ives Stormes, Alirio Diaz, Gulden Turali, Χριστόδουλος Γεωργιάδης, Ναταλία Μιχαηλίδου, Βαγγέλης Χριστόπουλος, Στέλλα Γαδέδη, Έλενα Παπανδρέου, Σπύρος Ράντος, Μάριος Φραγκούλης, Νένα Βενετσάνου, Σαββίνα Γιαννάτου κ.λπ. Το 1986 δημιούργησε και διεύθυνε τους "Κιθαριστές" πρωτότυπη ορχήστρα με κιθάρες αποτελούμενη από τελειόφοιτους μαθητές του και μια από τις πολύ λίγες που υπάρχουν στον Ευρωπαϊκό χώρο. Το 2004 η ορχήστρα αυτή συμπληρώθηκε με άλλους 120 κιθαριστές . Με αυτό το γιγαντιαίο σχήμα ο Ευάγγελος Μπουντούνης έδωσε αρκετές συναυλίες στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών (Ωδείο Ηρώδου Αττικού) και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Συνδυασμό των καλλιτεχνικών και διδακτικών του δραστηριοτήτων αποτελούν τα Φεστιβάλ Κιθάρας Ρεθύμνου (1985-1986), Ιωαννίνων (1988-1993) και Πατρών (1994- ), των οποίων υπήρξε εμπνευστής και δημιουργός, αλλά και ο βασικός καθηγητής στα σεμινάρια που λειτούργησαν στα πλαίσια τους.