Ο Δημήτρης Νταλιάνης γεννήθηκε το 1916 στη Λειβαδιά (η μητέρα του ήθελε να γεννήσει ανάμεσα στους δικούς της και μετά από καμιά δεκαριά μέρες, μετά τη γέννα, γύρισε στο σπίτι τους στην Αθήνα). Μοναχογιός, με μία μεγαλύτερη και τέσσερις μικρότερες αδελφές. Ο πατέρας του αποστρατεύτηκε με το βαθμό του αντιστράτηγου. Μετά την αποφοίτηση του από την Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1940, υπηρέτησε στη σχολή εφέδρων της Σύρου μαζί με το Γρηγόρη Λαμπράκη. Με την κήρυξη του πολέμου μεταφέρθηκε στην Αθήνα και εργαζόταν σε διάφορα νοσοκομεία με τους τραυματίες πολέμου. Πήρε φύλλο πορείας για τα σύνορα της Βουλγαρίας, αλλά στη Λάρισα τον βρήκε η οπισθοχώρηση και επέστρεψε στην Αθήνα. Από τα ιδρυτικά στελέχη της Λαϊκής Επιτροπής Παγκρατίου -1941- για το σιτισμό των παιδιών της περιοχής. Το χειμώνα του 1941 προσχωρεί στο Κίνημα. Το 1942 γιατρός στο Σανατόριο Σωτηρία της Αθήνας. Θάνατος της αδελφής του από φυματίωση. Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Εθνικής Αλληλεγγύης στην Αθήνα. Το 1944 πήρε την ειδικότητά του φυματιολόγου. Τότε ήταν ο γιατρός του τάγματος της ΕΛΑΣ στην Καισαριανή και αργότερα της Γ΄Ταξιαρχίας. Μετά τα Δεκεμβριανά φεύγει με τον ΕΛΑΣ στη Ρούμελη για το βουνό. Επιστρέφει μετά τη συνθήκη της Βάρκιζας στην Αθήνα και συλλαμβάνεται ως εγκληματίας. Παντρεύεται το 1945 με την παιδίατρο Μαντώ Καραμπατζάκη. Επί υπουργείας Ζέρβα το 1947, μεταφέρεται αλυσοδεμένος με αρκετούς άλλους για δύο ημέρες στην Ψυττάλλεια, όπου μερικοί χάνουν τη ζωή τους από τις κακουχίες και μετά εξορίζεται για πρώτη φορά στην Ικαρία. Το 1948 εξορίζεται πάλι στην Ικαρία όπου και ίδρυσε το Σανατόριο. Μεταφέρεται από την Ικαρία το 1949 στην Ασφάλεια Αθηνών και μετά από συνεχείς βασανισμούς, κρατείται σε απομόνωση στις φυλακές των Βούρλων, πριν τη μεταφορά του στη Μακρόνησο. Το 1950 δικάζεται από το στρατοδικείο. Για τη δίκη αυτή έγιναν διαμαρτυρίες στην Ευρώπη. Το 1951 γεννιέται η κόρη τους Κωνσταντίνα. Το 1954 φεύγει για το Λίβερπουλ της Αγγλίας και μετά από λίγο μετακομίζει εκεί και η Μαντώ με την κόρη τους. Το 1959 γεννιέται ο γιος τους Ηρακλής. Μετά απο πρόταση να αναλάβει τη διεύθυνση του Σισμανογλειου στην Αθήνα, παραιτείται απο τη θέση του Registrat -υποδιευθυντή- του πνευμονολογικού νοσοκομείου Walton στο Λίβερπουλ και επιστρέφει στην Ελλάδα. Η Ασφάλεια απαγορεύει το διορισμό του και το 1960 φεύγει για τη Σουηδία. Μετά απο σύντομη παραμονή σε επαρχιακό νοσοκομείο, διορίζεται στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Καρολίνσκα όπου παραμένει ως το 1971. Τα τελευταία δέκα χρονιά πριν συνταξιοδοτηθεί -1981- ήταν υποδιευθυντής του C.D. Πνευμονολογικού κέντρου στη Στοκχόλμη. Το 1996 πεθαίνει η Μαντώ. Ως γιατρός απέκτησε τις ειδικότητες του φυματιολόγου, πνευμονολόγου και αλλεργιολόγου. Έχει τιμηθεί απο τον ελληνικό Ερυθρό Σταύρο το 1964 και απο τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών το 1983, για τις υπηρεσίες του στην Εθνική Αντίσταση. Υπήρξε ενεργό μέλος της ελληνικής παροικίας στη Στοκχόλμη. Πέθανε τον Ιούνιο του 2010 στην Ελλάδα.