Το παρόν βιβλίο ανιχνεύει τις βαθιές αλλαγές της τέχνης, καθώς αυτή εντάσσεται ολοένα και περισσότερο στο μητροπολιτικό και ψηφιακό περιβάλλον. Η σύγχρονη τέχνη παραμένει σε πολλά σημεία απρόσιτη, όμως γνωρίζει μια διάχυση άνευ προηγουμένου με τα δικά της φαινόμενα γιγάντωσης.

Οι αναλύσεις του βιβλίου δεν εξετάζουν το πέρασμα στη σύγχρονη τέχνη ως πρωτοπορία, ούτε επιμένουν στα δίπολα τέχνης και βιομηχανίας, αυτονομίας και μαζικότητας, δημιουργίας
και εμπορίου. Αντιθέτως, βασίζονται σε μία αντεστραμμένη προοπτική: δεν θεωρούν τη συνεχή διάχυση της σύγχρονης τέχνης συνοδευτικό φαινόμενο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας, αλλά ως την πολιτισμική της βάση, η οποία τη διαφοροποιεί σταδιακά από την προγενέστερη συνθήκη της τέχνης.

Ως εκ τούτου, αναζητούνται θεμελιακές εμπειρίες και σχέσεις μέσω των οποίων η δυσνόητη σύγχρονη τέχνη εξαπλώνεται ως εγγενής πολιτισμική έκφραση του τεχνολογικού και
μητροπολιτικού περιβάλλοντος.

Η σχέση της σύγχρονης τέχνης με την ψηφιακότητα αναφαίνεται πολύ βαθύτερη από την απλή χρήση ψηφιακών εφαρμογών και συσκευών, και αφορά τα ουσιώδη όρια της δημιουργικότητας του καλλιτέχνη, τις ευαισθησίες και τους τρόπους κοινωνικοποίησης. Υπό το γενικό αυτό πλαίσιο, το δεύτερο μέρος του βιβλίου συνιστά παράλληλα μια συνοπτική θεώρηση των δομών, των φορέων, των θεσμών και της οικονομίας της τέχνης στον 21ο αιώνα.