Tο βιβλίο είναι ένα οδοιπορικό γύρω από την υπαρξιακή σκοτοδίνη που δημιούργησαν στον συγγραφέα οι αινιγματικές λέξεις άνθρωπος-Έλληνας-ξένος, έπειτα από τη μακρόχρονη απουσία του από την ελληνική γη. Ο τίτλος του αντανακλά τον κεντρικό προβληματισμό του βιβλίου: η τέχνη του χορού μέσα στο θεατρικό σύμπαν ως ένα ευγενικό μέσο συμφιλίωσης της ανθρωπότητας με τις αναπηρίες της.

Ο υπότιτλος «Αρμένιοι, Εβραίοι και Έλληνες στο διάβα Ανατολής και Δύσης» αφορά την άλλη πτυχή του, όπου εκφράζεται μια υποκειμενική άποψη για την οργάνωση αυτών των συλλογικοτήτων μέσα στον σύγχρονο κόσμο. Καταφανής, επίσης, είναι η προσπάθεια εναντίωσης του συγγραφέα μπρος στη μικρονοϊκή ασυνεννοησία του ελλαδικού κατεστημένου, που δεν διερεύνησε με πνεύμα ενωτικό τη μακραίωνη πολιτισμική σύγκρουση της ελληνικής Ανατολής με την ελληνική Δύση και καλλιέργησε με ανευθυνότητα στη συνείδηση των πολιτών την ψυχολογία των διχασμών και των παθολογικών εντάσεων. Μοιραία, και η αναζήτηση ταυτότητας,το οδοιπορικό, προσκρούει στον ύφαλο αυτής της σύγκρουσης.