Η Ανδρομάχη Οικονόμου γεννήθηκε στις Ερυθρές Αττικής. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή (τμήμα Ιστορικό-Αρχαιολογικό) του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην εθνολογία και την κοινωνική ανθρωπολογία του ΙΚΥ στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (Παρίσι) από όπου έλαβε το 1991 το διδακτορικό της. Εργάστηκε ως προϊσταμένη του τμήματος Μουσείων του Πολιτιστικού Τεχνολογικού Ιδρύματος ΕΤΒΑ. Δίδαξε κοινωνική ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (2001-2003). Από το 2004 εργάζεται ως ερευνήτρια στο Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών. Ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Εθνολογίας έχει διατελέσει πρόεδρός της και επί σειρά ετών μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Μελέτες της έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και συλλογικούς τόμους.

Η Μαριλένα Παπαχριστοφόρου γεννήθηκε το 1966. Σπούδασε γαλλική φιλολογία και συγκριτική λογοτεχνία στη Σορβόνη (Paris IV) και εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή στην κοινωνική ανθρωπολογία και εθνολογία στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales, στο Παρίσι. Κατά το διάστημα 1997-2009 εργάστηκε κυρίως ως ερευνήτρια στο Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών. Έχει επίσης συνεργαστεί με το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας (Διδασκαλείο Νηπιαγωγών) και με το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Από το 2009 διδάσκει λαογραφία και λαϊκή λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων από τη θέση της Επίκουρης Καθηγήτριας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Μελέτες και άρθρα της έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά, συλλογικούς τόμους και εγκυκλοπαίδειες.

Η Αικατερίνη Πολυμέρου - Καμηλάκη γεννήθηκε στην Τσαγκαράδα του Πηλίου (1950). Το 1972 έλαβε το πτυχίο της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (τμήμα βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών). Το 1990 ανακηρύχθηκε διδάκτορας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα της διατριβής: "Νεοελληνική μετρολογία. Παραδοσιακά μέτρα και σταθμά, 19ος-20ός αι." Συντάκτρια του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών από το 1974 (από το 1992 Ερευνήτρια). Στο πλαίσιο των ενδιαφερόντων της και των επιστημονικών της υποχρεώσεων προς το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας έχει πραγματοποιήσει εντεταλμένες ερευνητικές αποστολές για επιτόπια έρευνα και μελέτη του λαϊκού πολιτισμού στη Θεσσαλία, τη Δυτική Μακεδονία και την Κρήτη. Εκλεγμένη Διευθύντρια του Κέντρου (1994-1995 και 1997-2000), θέση που κατέχει έως σήμερα. Έχει πραγματοποιήσει δεκάδες επιστημονικές ανακοινώσεις σε συνέδρια, διαλέξεις και ομιλίες. Έχει επιβλέψει ερευνητικά προγράμματα κι έχει οργανώσει συνέδρια, εκθέσεις, επιστημονικά λαογραφικά μουσεία και συλλογές. Επίσης έχει δημοσιεύσει αυτοτελή συγγράμματα λαογραφικού περιεχομένου, βιβλιοκρισίες, άρθρα σε περιοδικά κι εφημερίδες, έχει ασχοληθεί με την επιμέλεια εκδόσεων κι έχει συμμετάσχει σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Επιστημονικά ενδιαφέροντα: Υλικός πολιτισμός, παραδοσιακή τεχνολογία, λαϊκό θέατρο. Κατά τα έτη 1990-1993 διετέλεσε τακτικό μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, υπεύθυνη για τα παιδαγωγικά του τμήματα, καθώς και μέλος διαφόρων επιτροπών του. Το 1993 εκλέχθηκε λέκτωρ λαογραφίας του τμήματος φιλολογίας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι αντιπρόεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας. Τακτικό μέλος της Συνοδικής Επιτροπής της Ακαδημίας Εκκλησιαστικών Τεχνών της Εκκλησίας της Ελλάδος. Πρόεδρος της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας των Θεσσαλών (μέλος του Δ.Σ. από το 1972, Γεν. Γραμματέας από το 1981 μέχρι το 1996). Μέλος του Verein fur Volkskunde της Βιέννης από το 1983. Μέλος της μονίμου τριμελούς Διοικούσας Επιτροπής του Δημοτικού Μουσείου Μηλεών Πηλίου, ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας, από το 1989.

Ο Γκυ Σωνιέ γεννήθηκε στη Μασσαλία το 1934. Σπούδασε κλασική φιλολογία στη Σορβόννη. Διετέλεσε ερευνητής του γαλλικού Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών και αλλοδαπός καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το 1984 είναι καθηγητής της νεοελληνικής φιλολογίας και διευθυντής του Νεοελληνικού Ινστιτούτου της Σορβόννης (Paris IV). Ασχολείται με τα δημοτικά τραγούδια, για τα οποία έχει δημοσιεύσει μέχρι τώρα τρία βιβλία και πολλά άρθρα. Στον τομέα της γραπτής λογοτεχνίας ασχολείται με τον Παπαδιαμάντη, με τη Μέλπω Αξιώτη και τον Νίκο Καββαδία. Τον Εμπειρίκο τον έχει διδάξει στη Σορβόννη επί δυόμισι έτη. Με το ψευδώνυμο Μισέλ Σωνιέ έχει μεταφράσει στα γαλλικά την "Αργώ" του Εμπειρίκου, τον "Τελευταίο πειρασμό" και την "Αναφορά στον Γκρέκο" του Νίκου Καζαντζάκη, τη "Φόνισσα" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τη "Βάρδια" του Ν. Καββαδία, τους "Κεκαρμένους" του Νίκου Κάσδαγλη, τα "Στοιχεία για τη δεκαετία του εξήντα" του Θανάση Βαλτινού, διάφορα κείμενα του Γ. Τσαρούχη, κ.ά. Από τις εκδόσεις "Άγρα" κυκλοφορούν στα ελληνικά τα βιβλία του: "Ανδρέας Εμπειρίκος: μυθολογία και ποιητική", 2001, Εωσφόρος και άβυσσος: ο προσωπικός μύθος του Παπαδιαμάντη", 2002, "'Ετούτο το κορμί το τόσο αμαρτωλό...' Έρευνα στον μυθικό κόσμο του Νίκου Καββαδία", 2004, και "Οι μεταμορφώσεις της Κάδμως: έρευνα στο έργο της Μέλπως Αξιώτη", 2005.

Η συγγραφέας, που γεννήθηκε το 1966, είναι διδάκτορας και Habilitee του Πανεπιστημίου Paris IV-Sorbonne, και πρώην μέλος της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής της Αθήνας. Έχει αφιερώσει τη διατριβή της στο ζωολόγιο του ελληνικού δημοτικού τραγουδιού και ερευνά εδώ και παραπάνω από 15 χρόνια την ελληνική προφορική λογοτεχνία. Έχει διδάξει σε διάφορα πανεπιστήμια της Γαλλίας, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, και διδάσκει τώρα στο Πανεπιστήμιο Βόννης (Rheinische Friedrich Wilhelms Universitat Bonn) και στο πανεπιστήμιο Paris IV-Sorbonne. Έχει συμμετάσχει σε πολλά διεθνή συνέδρια, μορφωτικές εκδηλώσεις, ραδιοφωνικές εκπομπές (France culture), και διδάσκει σε ερευνητικά σεμινάρια σε διάφορα πανεπιστήμια στη Γαλλία, στην Ελλάδα και την Ιταλία. Έχει δημοσιεύσει μια 30ριά άρθρα σε έγκυρα γαλλικά, γερμανικά και ελληνικά περιοδικά. Έχει κάνει πολλές έρευνες πάνω σε ανέκδοτα αρχεία, κυρίως στα κέντρα της Ακαδημίας Αθηνών (ΚΣΙΛΝΕΓ και ΚΕΕΛ).

O Μανόλης Γ. Σέργης γεννήθηκε στη Νάξο το 1957. Σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1975-79) και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ίδιου Πανεπιστημίου. Επί 23 έτη εργάστηκε ως φιλόλογος σε δημόσια λύκεια της Δυτικής Αττικής. Τον Σεπτέμβριο του 2003 εξελέγη επίκουρος καθηγητής λαογραφίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στο Τμήμα Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού των Παρευξεινίων Χωρών. Έχει συμμετάσχει σε πολλά ελληνικά και διεθνή συνέδρια, με αντίστοιχες πρωτότυπες εισηγήσεις, λαογραφικού περιεχομένου. Είναι μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών και πολιτιστικών συλλόγων.

Η Ελεωνόρα Σκουτέρη - Διδασκάλου σπούδασε Αρχαιολογία και Κοινωνική Ανθρωπολογία στα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Λονδίνου (University College London). Διδάσκει ως Επίκουρη Καθηγήτρια Κοινωνική Ανθρωπολογία και Λαογραφία στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. Κυριότερα έργα της: "Ανθρωπολογία για το γυναικείο ζήτημα" (Αθήνα: Πολίτης [1984], 1991), (επιμ. & με συνεργάτες) "Λαογραφικά Μελετήματα II" (Αθήνα: Πορεία 1993). Έχει γράψει κείμενα και άρθρα για την ιστορική ανθρωπολογία, την παράδοση, τα παραμύθια και το μυθικό λόγο, τη μουσειολογία, καθώς και για την ιστορία και θεωρία της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας.

Ο Κύριλ Τοπάλοβ γεννήθηκε στη Σόφια, στις 21 Μαΐου 1943. Διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Βουλγαρίας "Αγ. Κύριλλος και Μεθόδιος", καθηγητής στο πανεπιστήμιο Κλίμεντ Οχρίντσκι της Σόφιας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Νεόφιτ Ρίλσκι της Μπλαγκόεβγκραντ, αντιπρόεδρος της Εταιρείας Επιστημόνων Βουλγαριστών και μέλος του Παγκόσμιου ΡΕΝ, καθώς επίσης και της επιστημονικής Ακαδημίας "Αρκαδία". Ασχολείται με τα βουλγαρικά και με τα ελληνικά γράμματα (και με τις σχέσεις μεταξύ τους), με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το έργο του Ρήγα καθώς και άλλων Ελλήνων δημιουργών του 18ου και του 19ου αιώνα. Στα ενδιαφέροντά του κατέχει θέση και η σύγχρονη ελληνική και κυπριακή λογοτεχνία, σελίδες των οποίων έχει μεταφράσει στα βουλγαρικά. Εκτός από μια σειρά βιβλίων που έχουν σχέση με την επιστημονική έρευνά του, έχει συγγράψει μυθιστορήματα και θεατρικά έργα, αντλώντας τα θέματά του τόσο από την ιστορία όσο και από τα σύγχρονα καθημερινά προβλήματα των διαπροσωπικών σχέσεων. Τα έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες και παίχτηκαν στο εξωτερικό πολλά από τα θεατρικά του έργα. Το 1978-1979 παρέμεινε έναν ολόκληρο χρόνο στην Αθήνα για να μελετήσει θέματα της ελληνικής γραμματολογίας, που έχουν σχέση με το αντικείμενο της επιστήμης του. Το 1992-1994 δίδασκε στη Γαλλία, στο πανεπιστήμιο της Εξ-εν-Προβάνς, βουλγαρικά γράμματα, λογοτεχνία και πολιτισμό. Ελαβε μέρος σε πολλά επιστημονικά και λογοτεχνικά συνέδρια στην Ελλάδα και σ' όλο τον κόσμο. Το 1998-2002 ήταν πρέσβυς της Βουλγαρίας στην Αθήνα, όπου βραβεύτηκε με το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικος, με το Αναμνησιακό Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών κ.ά. Το 1999 έγινε επίτιμο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Μεταφραστών Λογοτεχνίας. Μιλάει γαλλικά, ελληνικά, ρωσικά, πολωνικά και αγγλικά.

Ο Παναγιώτης Αρ. Υφαντής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υπήρξε υπότροφος στην Pontificia Universita "San Nicola" στο Μπάρι της Ιταλίας (1988 - 1991), όπου ειδικεύθηκε στην έρευνα των σχέσεων μεταξύ Ορθοδοξίας και Ρωμαιοκαθολικισμού. Έχει συμμετάσχει σε επιστημονικά συνέδρια και ερευνητικά προγράμματα και έχει συντάξει άρθρα ιστορικού και θεολογικού περιεχομένου καθώς και κείμενα πνευματικού προβληματισμού για ελληνικά και ιταλικά περιοδικά. Έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές "Καταγραφή" (εκδ. Αρμός, 1997) και "Λειμωνάριον" (εκδ. Διάττων, 2001), ενώ η μελέτη του "Μέγα Σπήλαιο: Ιστορία, πνευματική και εθνική μαρτυρία" (εκδ. Ι Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Αθήναι 1999) τιμήθηκε με το Βραβείο της Τάξεως Γραμμάτων και Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών. Από τον Σεπτέμβριο του 2006 υπηρετεί στο Τμήμα Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών ως λέκτορας στον Τομέα Εκκλησιαστικής Ιστορίας, Χριστιανικής Γραμματείας, Αρχαιολογίας και Τέχνης.

Μετά από μια δεκαετή θητεία στη μέση εκπαίδευση και μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Λονδίνου (1969-1972), όπου εκπόνησε το διδακτορικό του, εκλέχθηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην οποία δίδαξε πάνω από 25 χρόνια. Παράλληλα δίδαξε για δύο ακαδημαϊκά έτη στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Εργάστηκε ερευνητικά στο Λονδίνο, την Οξφόρδη, το Κεντ, το Παρίσι, την Αθήνα, τη Χίο, τα Χανιά κ.ά. Συμμετείχε σε πολλά συνέδρια και δημοσίευσε πληθώρα μελετών για τον Κοραή, τον Διαφωτισμό κ.ά. Μετά την παραίτησή του από το Πανεπιστήμιο, εργάσθηκε για έξι χρόνια ως επιστημονικός σύμβουλος του εβδομαδιαίου περιοδικού "Ιστορικά".

Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ' όπου έλαβε πτυχία βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών και ιστορίας-αρχαιολογίας. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές ιστορίας της μεσαιωνικής και νεότερης τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης (1974-1976). Απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο (DEA) από το τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών (1977) και στο Κέντρο Σπουδών Αρχιτεκτονικής A. Palladio στη Vicenza της Ιταλίας (1979). Απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο (DEA) από το τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Paris I (Πάνθεον, Σορβόννη) (1988). Από το 1978 εργάζεται στο Υπουργείο Πολιτισμού, στη Διεύθυνση Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς, την οποία διευθύνει από το 1997. Είναι ιδρυτικό μέλος του Ελληνικού Τμήματος του Διεθνούς Συμβουλίου Μουσείων (ICOM), στο οποίο διετέλεσε γενική γραμματέας και πρόεδρος.

Η Χρυσούλα Χατζητάκη-Καψωμένου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές της. Aπoφοίτησε από το τμήμα Iστορίας και Aρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Aριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και στη συνέχεια, ως Visiting Fellow και υπότροφος του Iδρύματος Ford, παρακολούθησε μαθήματα λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας, στη Φιλαδέλφεια, και ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, στη Bαλτιμόρη των HΠA. Είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Λαογραφίας και Εθνολογίας, στο τμήμα Iστορίας και Aρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Tο αντικείμενο της διδασκαλίας και των ερευνητικών ενδιαφερόντων της περιλαμβάνει τη θεωρία της λαογραφίας και της κοινωνικής ανθρωπολογίας, τη λαϊκή προφορική λογοτεχνία (δημοτικά τραγούδια, παραμύθια, παροιμίες, αινίγματα κ.λπ.), το λαϊκό χιούμορ και τη λαϊκή τέχνη και τεχνολογία.

Η Ελένη Ψυχογιού γεννήθηκε το 1946 και μεγάλωσε στα Λεχαινά Ηλείας. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στη Φιλοσοφική Σχολή (1964-1968), από όπου πήρε πτυχίο ιστορίας και αρχαιολογίας (1969). Από το 1972 έως το 2006 εργάστηκε ως ερευνήτρια στο Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών.

Η Ελίζα Πολυχρονιάδου μετά τις σπουδές της στη Συντήρηση Έργων Τέχνης, Μνημείων και Ιστορίας της Τέχνης στην Ελλάδα, Γαλλία και Ιταλία υπηρετεί στο ΥΠ.ΠΟ.Τ. Από το 1992 δραστηριοποιείται ως ελεύθερος επαγγελματίας και συνεχίζει μεταπτυχιακές σπουδές στη Μουσειολογία, Πανεπιστήμιο του Leicester και τη Προληπτική Συντήρηση, Πανεπιστήμιο Northumbria. Υλοποιεί προγράμματα συντήρησης και αποκατάστασης τέμπλων και γραπτού διακόσμου εκκλησιών και ιδιωτικών οικιών, μεταξύ αυτών, τη μελέτη συντήρησης και αποκατάστασης του γραπτού διακόσμου στην Ι. Μητρόπολη Άμφισσας, έργο του ζωγράφου Σπύρου Παπαλουκά. Το Νοέμβριο του 2002 ιδρύει με την Ίριδα Τζαχίλη, αρχαιολόγο, Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Κρήτης και τη Γιούλη Σπαντιδάκη βιοχημικό/ ερευνήτρια παλαιών υφασμάτων το Κέντρο Έρευνας και Συντήρησης Αρχαιολογικών Υφασμάτων συμβάλλοντας στη μελέτη αρχαιολογικών υφασμάτων που βρέθηκαν σε ανασκαφές στην Ελλάδα. Έχει οργανώσει και συντονίσει εκπαιδευτικά σεμινάρια, προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δημοσιεύσει άρθρα σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά και πρακτικά συνεδρίων.

O Andrew Farrington είναι λέκτωρ της Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, πρώην διδάσκων (Π.Δ. 407/80) στο τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Η Αικατερίνη Πολυμέρου - Καμηλάκη γεννήθηκε στην Τσαγκαράδα του Πηλίου (1950). Το 1972 έλαβε το πτυχίο της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (τμήμα βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών). Το 1990 ανακηρύχθηκε διδάκτορας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα της διατριβής: "Νεοελληνική μετρολογία. Παραδοσιακά μέτρα και σταθμά, 19ος-20ός αι." Συντάκτρια του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών από το 1974 (από το 1992 Ερευνήτρια). Στο πλαίσιο των ενδιαφερόντων της και των επιστημονικών της υποχρεώσεων προς το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας έχει πραγματοποιήσει εντεταλμένες ερευνητικές αποστολές για επιτόπια έρευνα και μελέτη του λαϊκού πολιτισμού στη Θεσσαλία, τη Δυτική Μακεδονία και την Κρήτη. Εκλεγμένη Διευθύντρια του Κέντρου (1994-1995 και 1997-2000), θέση που κατέχει έως σήμερα. Έχει πραγματοποιήσει δεκάδες επιστημονικές ανακοινώσεις σε συνέδρια, διαλέξεις και ομιλίες. Έχει επιβλέψει ερευνητικά προγράμματα κι έχει οργανώσει συνέδρια, εκθέσεις, επιστημονικά λαογραφικά μουσεία και συλλογές. Επίσης έχει δημοσιεύσει αυτοτελή συγγράμματα λαογραφικού περιεχομένου, βιβλιοκρισίες, άρθρα σε περιοδικά κι εφημερίδες, έχει ασχοληθεί με την επιμέλεια εκδόσεων κι έχει συμμετάσχει σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Επιστημονικά ενδιαφέροντα: Υλικός πολιτισμός, παραδοσιακή τεχνολογία, λαϊκό θέατρο. Κατά τα έτη 1990-1993 διετέλεσε τακτικό μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, υπεύθυνη για τα παιδαγωγικά του τμήματα, καθώς και μέλος διαφόρων επιτροπών του. Το 1993 εκλέχθηκε λέκτωρ λαογραφίας του τμήματος φιλολογίας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι αντιπρόεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας. Τακτικό μέλος της Συνοδικής Επιτροπής της Ακαδημίας Εκκλησιαστικών Τεχνών της Εκκλησίας της Ελλάδος. Πρόεδρος της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας των Θεσσαλών (μέλος του Δ.Σ. από το 1972, Γεν. Γραμματέας από το 1981 μέχρι το 1996). Μέλος του Verein fur Volkskunde της Βιέννης από το 1983. Μέλος της μονίμου τριμελούς Διοικούσας Επιτροπής του Δημοτικού Μουσείου Μηλεών Πηλίου, ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας, από το 1989.