Η κρίση του κοινωνικού κράτους δεν αποτελεί αυτοτελές πρόβλημα αλλά παράγωγο αποτέλεσμα των όρων και των συνθηκών αναπαραγωγής του οικονομικού συστήματος. Οι προβληματισμοί αυτοί θεμελιώνουν την αντίληψη ότι το κοινωνικό κράτος δεν αποτελεί ένα στατικό και ασύνδετο με το οικονομικό σύστημα κοινωνικό θεσμό που φυτοζωεί ως ένα ιστορικό μνημείο στο περιθώριο των γενικότερων κοινωνικο-οικονομικών αλλαγών, αποδεχόμενο παθητικά ή αντιδρώντας ουδέτερα σε όσα διαδραματίζονται στο κοινωνικό και οικονομικό του περιβάλλον. Το κοινωνικό κράτος είναι ένα ζωντανός κοινωνικός θεσμός που αντικειμενικά λειτουργεί, εξελίσσεται και διαμορφώνεται για να ανταποκριθεί στη δυναμική ικανοποίηση των αναγκών του πληθυσμού. Στον βαθμό, όμως, που οι όροι λειτουργίας και ανάπτυξής του υποτάσσονται στους όρους αναπαραγωγής του καθεστώτος συσσώρευσης, αλλοιώνονται οι εσωτερικές προϋποθέσεις αλλά και οι στρατηγικές του επιδιώξεις, με αποτέλεσμα να μεταλλάσσεται από κράτος πρόνοιας σε κράτος φιλανθρωπίας.