Pierre Alferi (γ. 1963). Απόφοιτος της Ecole normale superieure και υφηγητής Φιλοσοφίας, υπότροφος της Γαλλικής Ακαδημίας στη Ρώμη (Villa Medicis). Σήμερα διδάσκει στην Ανώτατη Εθνική Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών (ENSAD). Παρουσιάζει επίσης αναγνώσεις και περφόρμανς στη Γαλλία και το εξωτερικό σε πολλές γκαλερί, σε πανεπιστήμια, μουσεία και φεστιβάλ. Οι πιο πρόσφατες εκδόσεις έργων του: "Farandole, La Marechalerie", 2007 (ποίηση) - "Chercher une phrase", Bourgois, 1991, επανέκδοση 2007 (δοκίμιο) - "Apres vous", P.O.L, 2010 (μυθιστόρημα).

Olivier Barbarant (γ. 1966). Απόφοιτος της Ecole Normale Superieure (Fontenay-Saint-Cloud), υφηγητής και διδάκτωρ Φιλολογίας. Ειδικός στο έργο του Louis Aragon, έχει επιμεληθεί την έκδοση των ποιητικών απάντων του στη συλλογή "La Pleiade" (εκδόσεις Gallimard). Είναι επίσης μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού "Europe" και μέλος της Ακαδημίας Mallarme. Ποιητής που εναλλάσσει βιβλία σε πεζό λόγο και βιβλία σε στίχους, έχει δημοσιεύσει όλα του τα έργα στον εκδοτικό οίκο Champ Vallon· μεταξύ άλλων "Douze lettres d'amour au soldat inconnu - Odes derisoires et quelques autres un peu moins" (που τιμήθηκε με το βραβείο Tristan Tzara) - "Temps mort, journal imprecis - Essais de voix malgre le vent" (βραβείο Ακαδημίας Mallarme) - "Je ne suis pas Victor Hugo". Η πιο πρόσφατη ποιητική του συλλογή, "Elegies etranglees", κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2013, επίσης από τις εκδόσεις Champ Vallon.

Philippe Beck (γ. 1963). Επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Nantes και πρόεδρος της Επιτροπής Ποίησης του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου της Γαλλίας. Η ποιητική του δημιουργία του έδωσε την αφορμή να συναντηθεί με μουσικούς και συνθέτες του καιρού μας· έτσι έγραψε τα ποιήματα για το λιμπρέτο της όπερας Pastorale του Gerard Pesson, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Στουτγάρδη το 2006 και ανέβηκε στο παρισινό Theatre du Chatelet το 2009. Ανάμεσα στα ποιητικά του έργα, που κυκλοφορούν στη Γαλλία αλλά και σε άλλες χώρες: "Chants populaires", Flammarion, 2007 - "De la Loire", Argol, 2008 - "Lyre dure", Nous, 2009 - "Poesies premieres", Flammarion, 2011.

Ο Matthieu Benezet, γεννημένος στο Παρίσι, με καταλανική καταγωγή, έχει εργαστεί ως παραγωγός στον ραδιοφωνικό σταθμό France Culture. Ποιητικά του έργα: "Jeunesse & Vieillesse & Jeunesse", Obsidiane, 2009 - "Ne te confie qu'a moi", Flammarion, 2008 - "Pourquoi ce corps que je n'ai pas", Fissile, 2009 - "Il vient d'un enfant dans un autre livre", L'arachnoide", 2010 - "Oeuvres 1968-2010", Flammarion, 2012.

Ο Υβ Μπονφουά γεννήθηκε το 1923 στην Τουρ, αλλά κατάγεται από τη νοτιο-δυτική Γαλλία. Η διπλή αυτή καταγωγή θα φανεί αργότερα στο έργο του που είναι η αναζήτηση της χαμένης ενότητας ανάμεσα στον κόσμο του βορρά και το μεσογειακό. Σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόνη και, όταν αποφοίτησε, κατέστρεψε το δίπλωμά του και σπούδασε μαθηματικά. Ύστερα από ένα ταξίδι στην Ιταλία άρχισε έρευνες σε βάθος πάνω στην τέχνη του Τρετσέντο και του Κουατροτσέντο και στη σχέση τους με το Βυζαντινό κόσμο και τη Ρομαντική τέχνη. Παράλληλα με το ποιητικό του έργο, δημοσίευσε μελέτες πάνω στον Πιέρο ντέλα Φραντσέσκα, τον Πουσέν, τις γοτθικές τοιχογραφίες, και μετάφρασε Σαίξπηρ. Δίδαξε σαν καθηγητής ή εταίρος στα πανεπιστήμια της Γενεύης, του Πρίνστον, της Βενσέν, της Νίκαιας και της Αιξ-αν-Προβάνς. Το 1981 διορίστηκε καθηγητής στο Κολέγιο της Γαλλίας και η Γαλλική Ακαδημία τον τίμησε με το Μεγάλο Βραβείο Ποίησης.

Benoit Conort (γ. 1956). Απόφοιτος της Ecole normale superieure (Fontenay-Saint-Cloud), δίδαξε διαδοχικά στη Σρι Λάνκα, στην Πολωνία και στην Πορτογαλία, στη συνέχεια έγινε λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Paris Ouest Nanterre και κατόπιν καθηγητής Σύγχρονης Γαλλικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Rennes 2. Οι ερευνητικές του εργασίες επικεντρώνονται στο έργο του Pierre Jean Jouve και στη γραφή του πένθους στην ποίηση του 20ού και του 21ου αιώνα. Είναι επίσης αντιπρόεδρος της παρισινής Εστίας των Συγγραφέων και της Λογοτεχνίας. Έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία στις εκδόσεις Gallimard και Champ Vallon, ενώ έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία: μεταξύ άλλων το 1988 με το βραβείο Feneon για το έργο του "Pour une ile a venir" (Gallimard) και με το βραβείο Mallarme το 1999 για τη συλλογή "Main de nuit" (Champ Vallon). Έχει συνεργαστεί με πολλά περιοδικά και ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής των περιοδικών "La Quinzaine litteraire" και "Le Nouveau Recueil".

Ο Μισέλ Ντεγκύ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1930. Ασχολήθηκε με την ποίηση και τη φιλοσοφία. Δίδαξε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Paris VIII (του οποίου είναι ομότιμος καθηγητής) και συμμετείχε στη σύνταξη των περιοδικών "Critique" και "Les Temps modernes". Το 1977 ίδρυσε και διηύθυνε το περιοδικό "Poesie". Μεταξύ 1990-1992 διετέλεσε πρόεδρος του College International de Philosophie, και μεταξύ 1992-1998 της Εταιρείας Συγγραφέων, Maison des Ecrivains. Το 1998 τιμήθηκε με το Μέγα Κρατικό Βραβείο Ποίησης (Grand Prix national de la poesie) και το 2004 με το Μέγα Βραβείο Ποίησης της Γαλλικής Ακαδημίας.

Antoine Emaz (γ. 1955). Τα ποιήματα που έγραψε στη δεκαετία 1990-2000 έχουν συγκεντρωθεί σε δύο ανθολογίες: "Caisse claire", Seuil", συλλογή Points, και "Sauf, Tarabuste", συλλογή Reprise. Οι πιο πρόσφατες ποιητικές του δημοσιεύσεις: "Peau, Tarabuste", 2008 - "Jours, En foret, 2010 - "Plaie", Tarabuste, 2010 - "Poemes pauvres", Aencrages & Co, 2010. Πολλές είναι οι συνεργασίες του σε διάφορα περιοδικά και σε βιβλία άλλων καλλιτεχνών. Παράλληλα με την ποιητική του δημιουργία, καταγράφει και τις σκέψεις του που έχουν εκδοθεί σε βιβλία-σημειωματάρια: "Lichen, lichen", Rehauts, 2003 - "Cambouis", Seuil, 2009 - "Lichen, encore", Rehauts, 2009 - "Cuisine", Publie.net, 2011. Μερικά ποιήματα ή βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα ιταλικά, στα ισπανικά (στο Μεξικό), στα πορτογαλικά (στη Βραζιλία), στα αραβικά, στα σουηδικά, στα φλαμανδικά, στα αγγλικά, στα γερμανικά.

Jean-Michel Espitallier (γ. 1957). Συνιδρυτής του περιοδικού "Java" (1989-2006), έχει γράψει 15 βιβλία, μεταξύ των οποίων και το πολυσυζητημένο "Pieces detachees : une anthologie de la poesie francaise aujourd'hui". Σήμερα εργάζεται σε διάφορα πρότζεκτ με σύγχρονα πολυμέσα, επινοεί ηχητικά αντικείμενα, εμφανίζεται στη σκηνή ενώ παράλληλα έχει και μια μουσική καριέρα (παίζει ντραμς και άλλα κρουστά). Οι πιο πρόσφατες εκδόσεις έργων του: "Syd Barrett, le Rock et autres trucs", Philippe Rey, 2009 - "148 propositions sur la vie et la mort & autres petits traites", Al Dante, 2011 - "De la celebrite: theorie & pratique", 10/18, 2012 - "L'Invention de la course a pied", Al Dante, 2013.

Jean-Marie Gleize (γ. 1946). Ζει στο Λεμάν και δημιουργεί έναν στοχασμό σε πεζό λόγο ("πεζό σε πεζό", "μετα-ποίηση") που παίρνει τη μορφή μιας έρευνας, μιας ασυνεχούς αφηγηματικής εξερεύνησης (κυριολεκτικής και τεκμηριωμένης), με αφετηρία κάποια ίχνη ή κάποια υλικά δεδομένα, εικόνες (φωτογραφίες, πολαρόιντ, βίντεο) ή κείμενα. Είναι επίτιμος καθηγητής Λογοτεχνίας στην Ecole normale superieure της Λυών, όπου ήταν υπεύθυνος του Κέντρου Ποιητικών Σπουδών από το 1999 έως το 2009. Διηύθυνε τις συλλογές Niok (στις εκδόσεις Al Dante) και Signes (στις εκδόσεις ENS), ενώ ίδρυσε το περιοδικό Nioques, το οποίο διευθύνει από το 1990. Επιλογή βιβλιογραφίας: "Neon", Seuil, 2004 - "Film a venir", Seuil, 2007 - "Sorties, Questions theoriques", 2009 - "Tarnac, un acte preparatoire", Seuil, 2011.

Το 1973 μαζί με τη Raquel ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Orange Export Ltd, που έμεινε ενεργός έως το 1986. Διηύθυνε επίσης το Τμήμα Σύγχρονης Λογοτεχνίας στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Πόλης του Παρισιού (A.R.C.) από το 1977 έως το 1991, ενώ στη συνέχεια, το 1989, ίδρυσε την εταιρεία "Ένα γραφείο στον Ατλαντικό", με στόχο να κάνει πιο γνωστή στη Γαλλία τη σύγχρονη αμερικανική ποίηση. Η δημιουργία του, που συνδέεται με τους Αμερικανούς ομπζεκτιβιστές, δείχνει έντονα την αποκοπή του από τον λυρισμό, ευνοώντας μινιμαλιστικές και περιγραφικές μορφές. Ο ποιητής, σύμφωνα με τον Ε. Οκάρ, είναι "άθελά του ένας φρουρός της καθημερινότητάς μας, από την οποία συγκρατεί ό,τι εκείνος θέλει να συγκρατήσει. (...) Το ζητούμενο τότε είναι να φτάσει σε ένα είδος πινακοειδούς γραφής, που θα μοιάζει με μια φωτογραφία, από την οποία θα πρέπει να έχουν αποκλειστεί όλα τα μεταφορικά σύνεργα, δηλαδή οποιοδήποτε ψευτοβάθος, αλλά που ωστόσο θα μπορεί να επιβάλλεται στην όραση, στην ακοή και στη γενικότερη ευαισθησία μας ως "ποιητική" εξαιτίας της διάρθρωσής της, της γραμματικής της και της εστίασής της". Οι πιο πρόσφατες εκδόσεις έργων του: " Ma haie, P.O.L ", 2001 - " Invention du verre, P.O.L ", 2003 - " Conditions de lumiere, P.O.L ", 2007 - " Meditations photographiques sur l'idee simple de nudit?, P.O.L ", 2009.

Ο γεννημένος στην Ελβετία Philippe Jaccottet (γεν. 1925), είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς της γαλλικής ποίησης. Ζώντας στη Γαλλία από το 1953, έχει γράψει ποιήματα, πεζά, ημερολογιακά και κριτικά κείμενα. Έχει μεταφράσει προς τα γαλλικά Πλάτωνα, Thomas Mann, Robert Musil αλλά και ποιητικά έργα του Ομήρου και των Hoelderlin, Rilke, Ungaretti, Montale, Gongora και Mandelstam. Έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις και βραβεία. Τα ποιήματά του κυκλοφορούν, επίσης, μεταφρασμένα στα αγγλικά, από τις εκδόσεις Penguin, επιμελημένα από τον ποιητή Derek Mahon.

Ο Εντί Καντούρ γεννήθηκε στην Τύνιδα το 1945 από πατέρα Τυνήσιο και μητέρα pied noir -όπως επικράτησε να αποκαλούνται οι Ευρωπαίοι που επαναπατρίστηκαν από τις αποικίες της Βόρειας Αφρικής- από την Αλγερία. Είναι καθηγητής γαλλικής λογοτεχνίας και δραματουργίας στην Ecole normale superieure της Λυόν και μεταφραστής λογοτεχνικών κειμένων από τα αγγλικά, τα γερμανικά και τα αραβικά. Από το 1989 έως το 2000 δημοσιεύει πέντε ποιητικές συλλογές, ενώ η αναμέτρησή του με την πρόζα αρχίζει, όπως δηλώνει ο ίδιος, το 1996. Οκτώ χρόνια αργότερα (Σεπτέμβριος 2004) ολοκληρώνει το πρώτο του μυθιστόρημα, " Βάλτενμπεργκ, Gallimard, 2005 (βραβείο Goncourt καλύτερου πρώτου μυθιστορήματος, σε ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις "Πατάκη" και Savoirvivre, Gallimard, 2010. "Ήθελα" λέει ο Καντούρ στην αποκλειστική συνέντευξη που έδωσε, στις 3 Ιανουαρίου 2006, στον συνθέτη και κριτικό Karol Beffa "να γράψω ένα περιπετειώδες μυθιστόρημα και ήθελα να είναι ογκώδες, να αγγίζει την "κρίσιμη μάζα" -το σημείο εκείνο όπου το μυθιστόρημα ξεφεύγει από τις αρχικές προθέσεις του συγγραφέα". Έως το 2006 δίδασκε στην Ecole normale superieure (Fontenay-Saint-Cloud) της Λυών. Σήμερα είναι καθηγητής Γαλλικής Λογοτεχνίας στο "New York University" in France.

Σπούδασε Φιλοσοφία στα Πανεπιστήμια της Νίκαιας και της Σορβόννης (Paris I). Η έρευνά του έχει ως θέμα το ζήτημα των σχέσεων της ποίησης με την πολιτεία (L'Homere de Platon, sur l'exil de la poesie de la cite). Εδώ και μερικά χρόνια ζει και εργάζεται στη Νιμ. Έχει γράψει σύντομα δοκίμια και ασχολείται με τη λογοτεχνική κριτική. Έχει δημοσιεύσει πάνω από δέκα ποιητικές συλλογές: η πρώτη εκδόθηκε το 1997 (L'Eil bande, Deyrolle), οι πιο πρόσφατες το 2006 (Memoire du mat, Virgile) και το 2009 (For, Argol). Εξάλλου έχει διευθύνει, σε συνεργασία με τον Lionel Destremeau, συλλογικά έργα κριτικής ανθολογίας πάνω στη σύγχρονη ποίηση που έχουν εκδοθεί από τον οίκο Pretexte, έχει επιμεληθεί το βιβλίο "Strates, Cahier Jacques Dupin, Farrago", 2000, καθώς και την έκδοση των κειμένων του Jacques Dupin για την τέχνη: "Par quelque biais vers quelque bord, P.O.L", 2009. Το 2013 θα εκδοθεί από τον οίκο Nous το βιβλίο του "LTMW".

Ο Jean - Yves Masson γεννήθηκε το 1962. Από το 1995 έχει δημοσιεύσει πέντε βιβλία με ποιήματα και με πεζά αφηγήματα. Το μυθιστόρημά του "Η απομόνωση" εκδόθηκε το 1996 από τον οίκο Verdier και έχει κυκλοφορήσει και στα ελληνικά το 2008 από τις εκδόσεις "Μελάνι". Κέρδισε το βραβείο Goncourt καλύτερης νουβέλας το 2007 για τη συλλογή από νουβέλες "Ultimes verites sur la mort du nageur", που και αυτή εκδόθηκε από τον οίκο Verdier. Έχει γράψει πέντε ποιητικές συλλογές, μεταξύ των οποίων τις "Onzains de la nuit et du desir και Neuvains de la sagesse et du sommeil" (στις εκδόσεις Cheyne, 1995 και 2007 αντίστοιχα). Έχει μεταφράσει στα γαλλικά πολλούς Γερμανούς, Αυστριακούς, Ιρλανδούς και Ιταλούς ποιητές, δημιουργίες των W.B. Yeats, Hugo von Hofmannsthal, Rainer Maria Rilke, Eduard Mοrike, Πετράρχη, Leonardo Sinisgalli και Mario Luzi. Από το 2004 διδάσκει Συγκριτική Γραμματολογία στη Σορβόννη και έχει δημοσιεύσει σε πανεπιστημιακές επιθεωρήσεις πολλές μελέτες για τη σύγχρονη ποίηση. Ασχολείται με τη λογοτεχνική κριτική και κάθε μήνα γράφει μια σελίδα του περιοδικού "Le Magazine litteraire" αφιερωμένη στην επικαιρότητα της ποίησης.

Έχει γράψει ποιητικές συλλογές και ποιητικά πεζά. Μεταξύ άλλων τα βιβλία "L 'Εcrivain imaginaire", "Domaine public", "Pas sur la neige", "Boulevard des capucines και Journal d'un enfant sage", που έχουν εκδοθεί στον οίκο Mercure de France. Το πιο γνωστό του βιβλίο, "Une histoire de bleu", που η πρώτη του έκδοση κυκλοφόρησε το 1992 στον οίκο Mercure de France, επανεκδόθηκε το 2005 σε βιβλίο τσέπης στη συλλογή Poesie/Gallimard, όπου τον πρόλογο έγραψε ο Antoine Emaz. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες (αγγλικά, γερμανικά, ουγγρικά, ιαπωνικά, σλοβενικά). Συνδέοντας στενά στο συγγραφικό του έργο τη λυρική γραφή με τον κριτικό στοχασμό για την ποίηση, ο Ζ.Μ. Μωλπουά έχει εκδώσει μονογραφίες για τον Henri Michaux (Champ Vallon), τον Jacques Reda (Seghers), τον Rene Char, τον Rainer Maria Rilke και τον Paul Celan (Gallimard), καθώς και γενικά δοκίμια για την ποιητική τέχνη.

Έχει δημοσιεύσει μυθιστορήματα, δοκίμια, μονογραφίες για καλλιτέχνες, θεατρικά έργα και ποιήματα που έχουν συγκεντρωθεί σε τρία βιβλία τσέπης: "Extraits du corps" και "La Chute des temps" στη σειρά Poesie/Gallimard και "Le Reste du voyage" στις εκδόσεις Points Poesie των εκδόσεων Seuil.

Μυθιστοριογράφος και ποιητής, επιδίδεται παράλληλα στη συγγραφική του δημιουργία (έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία στις εκδόσεις Actes Sud, Maurice Nadeau και Obsidiane), στην κριτική (είναι μεταξύ άλλων μέλος της συντακτικής επιτροπής των περιοδικών "La Quinzaine litteraire" και "Europe") και στην οργάνωση "εργοταξίων" γραφής. Πολλά κείμενά του έχουν ανεβεί στη σκηνή (στο "Τheatre 95" και αλλού) ή έχουν παρουσιαστεί από τον ραδιοφωνικό σταθμό "France Culture". Η πιο πρόσφατη ποιητική του συλλογή, "Autoportrait au soleil couchant", τιμήθηκε με το βραβείο Max Jacob το 2012.

Ποιητής και κριτικός τέχνης, είναι αρχισυντάκτης του λογοτεχνικού περιοδικού "Europe". Έχει μεταφράσει στα γαλλικά Ιταλούς και Ρώσους ποιητές. Ανάμεσα στις πιο πρόσφατες δημοσιεύσεις του: "La Faim des ombres", ποιήματα, εκδ. Obsidiane, βραβείο Apollinaire 2006 - "Pierre Reverdy, les mots sont a tout le monde", δοκίμιο, Cultures France, 2007. Στο στάδιο της προετοιμασίας βρίσκεται το βιβλίο του "Le Voyage de la lumiere. Tombeau de Velimir Khlebnikov". Τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες (αγγλικά, ρωσικά, ιταλικά, περσικά, ιαπωνικά, κινέζικα).

Ποιήτρια και μεταφράστρια. Έχει δημοσιεύσει στις εκδόσεις P.O.L τα βιβλία "definitif bob" (2001), "Dans la reproduction en deux parties egales des plantes et des animaux" (σε συνεργασία με τη Suzanne Doppelt, 1999) και "la formule flirt" (2010). Έχει συνεργαστεί με τον Eric Vautrin (Le Projet Faustus και d?finitif bob στο Theatre des Ateliers της Λυών το 2005) και με δημιουργούς πλαστικών τεχνών όπως η Agnes Thurnauer (στο τεύχος 4 του περιοδικού "Ligne 13") ή η Sophie Calle ("Prenez soin de vous ", στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2007).

Αφού μείνει για κάποιο διάστημα στη Ρώμη (1978-1980) και στο Βερολίνο (1985-1991), περνάει πλέον τον περισσότερο χρόνο του στη Βρετάνη. Από το 1969 έως το 1993 διηύθυνε το αβάν-γκαρντ περιοδικό "TXT", καθώς και την ομώνυμη συλλογή. Έχει δημοσιεύσει, κυρίως στον οίκο P.O.L, περίπου σαράντα βιβλία (ποιήματα, μυθιστορήματα, δοκίμια) και παρουσιάζει τακτικά δημόσιες αναγνώσεις των έργων του σε πολλές χώρες.

Δημοσιεύει αρχικά τα πρώτα της κείμενα σε περιοδικά ποίησης (Action powtique, Nioques, Doc(k)s, Java, La Revue de litterature generale) και κατόπιν, στον εκδοτικό οίκο "P.O.L", βιβλία χωρίς καθορισμένο είδος, καθώς και δύο μυθιστορήματα. Συμμετέχει σε πολλές δημόσιες αναγνώσεις τόσο στη Γαλλία όσο και σε άλλες χώρες (Δανία, Σουηδία, Ηνωμένες Πολιτείες, Βραζιλία...) και συνεργάζεται τακτικά με καλλιτέχνες. Οι πιο πρόσφατες εκδόσεις έργων της: "Tomates", P.O.L, 2012 - "Crane chaud", P.O.L, 2012.

Ο Jacques Reda γεννήθηκε στη Luneville της Γαλλίας το 1929. Σπούδασε για λίγο νομικά, αλλά στη συνέχεια άσκησε διάφορα επαγγέλματα, παράλληλα με τις συγγραφικές του δραστηριότητες. Έγραψε στα περιοδικά "Jazz Magazine" (κριτικές για την αγαπημένη του τζαζ) και "Cahiers du Sud", στο οποίο δημοσίευσε το 1961 αυτά που θεωρεί τα πρώτα πραγματικά του ποιήματα. Το πρώτο του βιβλίο βγήκε μόλις το 1968, με τίτλο "Amen". Ακολούθησαν τα "Rectatif" (1970) και "La Tourne" (1975). Δημοσίευσε ελάχιστα ακόμα βιβλία ποίησης, όπως το "Hors les murs" (1982), καθώς και βιβλία για τη τζαζ: "L'improviste, une lecture du jazz", 1980, "Anthologie des musiciens de jazz", 1981, κ.ά. Μεταξύ 1987-1996 διετέλεσε αρχισυντάκτης του περιοδικού "La Nouvelle Revue Francaise".

Γάλλος ποιητής, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος και καθηγητής Μαθηματικών. Μέλος του Εργαστηρίου Δυνητικής Λογοτεχνίας (Oulipo), έχει αναπτύξει ένα γόνιμο έργο που περιλαμβάνει βιβλία σε πεζό, ποιήματα, αυτοβιογραφικά κείμενα και δοκίμια. Το ενδιαφέρον του στρέφεται προς τη χρήση των Μαθηματικών και της Πληροφορικής στη γραφή του Oulipo, η οποία βασίζεται στην έννοια των γλωσσικών περιορισμών. Έχει τιμηθεί με πολλά λογοτεχνικά βραβεία για το συνολικό του έργο: με το Μεγάλο Εθνικό Βραβείο Ποίησης το 1990 και με το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας της Γαλλικής Ακαδημίας (βραβείο Paul Morand) το 2008. Η ποιητική του συλλογή "Quelque chose noir" είχε συμπεριληφθεί στην εξεταστέα ύλη για την εισαγωγή στο Τμήμα Λογοτεχνίας και Επιστημών του Ανθρώπου στην Ecole normale superieure (Fontenay-Saint-Cloud) την περίοδο 2007-2008. Οι πιο πρόσφατες εκδόσεις έργων του: "Eros melancolique" (σε συνεργασία με την Anne F. Garreta), Grasset, 2009 - "Les Fastes" (σε συνεργασία με τον Jean-Paul Marcheschi), "Lienart", 2009 - "Ciel et terre et ciel et terre, et ciel", Argol, 2009 - "Ode a la ligne 29 des autobus parisiens", Attila, 2012.

Έχει δημοσιεύσει δώδεκα ποιητικές συλλογές, μεταξύ των οποίων "Neige rien" (Unes, 2000), "Va ou" (Le temps qu'il fait, 2002), "Apothicaria" (Wigwam, 2007), "Quand je me deux" (Le temps qu'il fait, 2009) και, πιο πρόσφατα, "Vrouz" (La Table ronde, βραβείο Apollinaire 2012). Έχει εξάλλου μεταφράσει έργα της Sylvia Plath, του Ted Hughes και του William Carlos Williams.

Μεταξύ άλλων έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές "Corda tesa", "La Luna", 36, 2005 - "Comme si quelque", "Chambery", "Comp' Act", 2006 - "Icare crie dans un ciel de craie", Belin, 2008, βραβείο Yvan Goll και βραβείο Henri Mondor της Γαλλικής Ακαδημίας. Διδάσκει Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης και μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Ελβετίας και Ιταλίας. Είναι ένας από τους αρχισυντάκτες του περιοδικού "Poesie". Ως μεταφραστής, έχει επιμεληθεί τα τεύχη 109 και 110 του περιοδικού που είναι αφιερωμένα στη σύγχρονη ιταλική ποίηση, ενώ διευθύνει και τη συλλογή "Terra d'Altri" (στις εκδόσεις Verdier). Ως κριτικός, έχει δημοσιεύσει πολλά κείμενα για την κλασική και τη σύγχρονη ποίηση καθώς και μια μελέτη για τον Michel Deguy: "Michel Deguy, un poete lyrique a l'apogee du capitalisme culturel", Hermann, 2007. Το 2013 θα κυκλοφορήσουν μία ακόμα ποιητική συλλογή του, δύο βιβλία του για τον Rousseau και ένα δοκίμιό του για τον Baudelaire.

Συγγραφέας και μεταφράστρια. Γεννημένη στο Τόκυο, ζει και εργάζεται στο Παρίσι από το 1997· γράφει στα γαλλικά και στα ιαπωνικά. Στα έργα της συγκαταλέγονται τα βιβλία Héliotrope (P.O.L., 2005 ) , Adagio ma non troppo (Le bleu du ciel, 2007 ), Ce n’est pas un hasard ( Δεν είναι από σύμπτωση — P.O.L., 2011), L’ Asrtringent ( Argol, 2012 ), Le Club des gourmets et autres cuisines japonaises (P.O.L., 2013 ). Έχει μεταφράσει στα ιαπωνικά κείμενα των Atiq Rahimi, Jean Echenoz, Mathias Énard και Pierre Alféri και στα γαλλικά , έργα των Yôkô Tawada και Gôzô Yoshimasu , μεταξύ άλλων. Έχει μεταφράσει επίσης στα γαλλικά πάνω από ογδόντα τεύχη μάνγκα , όπως τα Thermae Romae ( Casterman ) και Kids on the slope ( Kazé ). Έχει τιμηθεί με το Prix de Rome 2013, ενώ σήμερα είναι υπότροφος της Ακαδημίας της Γαλλίας στη Ρώμη, όπου ετοιμάζει ένα βιβλίο για τις μούμιες. Υπάρχουν λέξεις που στοιχειώνουν τα γραπτά της , τα οποία ανήκουν σε πολύ διαφορετικά είδη (ποίηση, δοκίμιο, χρονικό, μεταφράσεις): φαντάσματα, φυτά, περιφέρεια, θραύσματα, κύρια ονόματα, εξαέρωση, χαρτογραφία. Δουλεύει έχοντας πάντα κατά νου ότι ασκεί « διπλή γραφή »: γράφει σε δύο γλώσσες , σε πρόζα και σε στίχο, μεταφράζει σε ζευγάρι (συνεργασίες), γράφει για τη λογοτεχνία και για τη μαγειρική, συγκεκριμένα και αφηρημένα. Τα «ζευγάρια» αυτά δεν παύουν να δημιουργούν νέες διακλαδώσεις· τα τελευταία χρόνια έχουν πολλαπλασιαστεί οι δραστηριότητες που έχει ως «λογοτεχνική τροφοδότρια», γράφοντας άρθρα για τη γαστρονομική κουλτούρα της Ιαπωνίας, βιβλία συνταγών, καθώς και ως διοργανώτρια συναντήσεων και εργαστηρίων για το πεδίο όπου η γεύση συναντά τη λογοτεχνία.

Ποιητής, μυθιστοριογράφος, δραματουργός, κριτικός, καθηγητής. Υφηγητής Γαλλικής Φιλολογίας, έχει διδάξει στο Πανεπιστημιακό Παιδαγωγικό Ινστιτούτο του Clermont-Ferrand. Μαζί με τον Jean-Marie Barnaud διευθύνει τη συλλογή "Grands fonds" στις εκδόσεις Cheyne. Το ποιητικό του έργο περιλαμβάνει πάνω από είκοσι βιβλία. Έχει γράψει πέντε μυθιστορήματα, βιβλία για νέους καθώς και δεκατρία θεατρικά έργα. Μαζί με τον Christian Schiaretti, τον τωρινό διευθυντή του Εθνικού Λαϊκού Θεάτρου (TNP) στο Villeurbanne, έχει ιδρύσει το φεστιβάλ "Les Langagieres". Η συνεργασία τους επεκτείνεται και στη συγγραφή. Το 1986 θέσπισε την Εβδομάδα Ποίησης στο Clermont-Ferrand. Από τον Απρίλιο του 2001 είναι καλλιτεχνικός διευθυντής της Άνοιξης των Ποιητών (Printemps des Poetes). Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία ποίησης. Οι πιο πρόσφατες εκδόσεις έργων του: "Traite des sentiments contraires", Cheyne, 2011 (ποίηση) - "La mort n'est que la mort si l'amour lui survit" - "Histoire d'Orphee", 2011 (θεατρικό) - Vitamine P, Rue du Monde", 2012 (δοκίμια).

Γάλλος συγγραφέας και ποιητής, που έχει τιμηθεί με το βραβείο Mallarme, αλλά και παρουσιαστής και παραγωγός ραδιοφωνικών εκπομπών. Υπήρξε διευθυντής της Γαλλικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης (ORTF), καθώς και διευθυντής επικοινωνίας στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. Από το 1978, όταν ξεκίνησε την εκπομπή Les Nuits magnetiques, είναι η φωνή που ακούγεται τη νύχτα στον ραδιοφωνικό σταθμό France Culture, παρουσιάζοντας λογοτεχνικές συζητήσεις (Du jour au lendemain) και τις εκπομπές "Surpris par la nuit", "Surpris par la posie" κ.ά. Από το 1999 έως το 2001 διηύθυνε το Διεθνές Κέντρο Ποίησης στη Μασσαλία (cipM). Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο της Γαλλικής Γλώσσας για το σύνολο του έργου του. Οι πιο πρόσφατες εκδόσεις έργων του: "La Partition", Grasset, 2004 (μυθιστόρημα) - "Dancing, Seuil", 2006 (μυθιστόρημα) - "Radio sauvage", Seuil, 2010 (αφηγήματα για το ραδιόφωνο) - "Voix seule", "Seuil", 2011 (ποίηση) - "Scene tournante", "Seuil", 2012 (ποίηση).

Ταξιδευτής, ποιητής, δοκιμιογράφος. Στα ταξίδια του τον ενδιαφέρει να διασχίζει μακρινές χώρες (Αφγανιστάν, Ινδία, Νεπάλ, Θιβέτ, Μογγολία, Κίνα, Άπω Ανατολή). Ενδιαφέρεται εξίσου και για την απήχηση της ποίησης διαφόρων χωρών σε ολόκληρο τον κόσμο. Από το 1998 διευθύνει τη συλλογή "Poesie"/Gallimard. Το ποιητικό του έργο είναι ταγμένο στην πνοή, στην εξέγερση, στον άγριο έρωτα, στην αγαλλίαση του κορμιού και του μυαλού. Θερμός υπέρμαχος της ποίησης που απαγγέλλεται δυνατά, περνάει σε μια νέα μορφή προφορικότητας, δημιουργώντας τακτικά μαζί με ηθοποιούς και μουσικούς μεγάλα πολυφωνικά έργα που κυκλοφορούν πλέον και σε CD. Τα κυριότερα βιβλία του από τον χώρο της ποίησης: "Passage en force", "Etapes brulees", "Ouvrir le chant (Le Castor astral)" - "L'Enfer et les Fleurs (Fata Morgana)" - "Aisha", σε συνεργασία με τον Serge Sautreau, "L'Arbre-Seul", "Le Haut-Pays", "Du Gange a Zanzibar", "La Vie en dansant", "Zingaro suite equestre", "L'Amour extreme et autres poemes pour Chantal Mauduit", "Extases", σε συνεργασία με τον Ernest Pignon-Ernest, "Avec un peu plus de ciel (Gallimard)" - "Tant de soleils dans le sang (L'alphabet de l'espace)". Έχει τιμηθεί με πολλά λογοτεχνικά βραβεία, μεταξύ των οποίων και το βραβείο Goncourt/Poesie το 1996.

Ο Γιώργος Βέλτσος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1944. Σπούδασε νομικά και κοινωνιολογία στο Παρίσι. Από τη μεταπολίτευση διδάσκει θεωρία της επικοινωνίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έγραψε δοκίμιο, θέατρο και ποίηση. Θεατρικά έργα του έχουν ανέβει από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό και τη Ρούλα Πατεράκη. Από το 1975 συνεργάζεται με την εφημερίδα "Τα Νέα".

O Σπύρος Γιανναράς γεννήθηκε το 1972 στην Aθήνα. Έζησε έξι χρόνια στη Γαλλία, όπου μετά από μια σύντομη ενασχόληση με την αρχιτεκτονική στο Στρασβούργο, κατέληξε στο Παρίσι, όπου και σπούδασε γαλλική φιλολογία. Σήμερα εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα "Kαθημερινή". Έχει δημοσιεύσει βιβλιοκριτικές και άρθρα στα περιοδικά "Nέα Eστία", "Διαβάζω", "Eπίγνωση", "Mανιφέστο", "Eυθύνη" και "Nέα Πολιτική".

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι (Paris II, D.E.S. πολιτικής κοινωνιολογίας/ μελέτη με θέμα: "Le dessin contestataire: un cas d' oppostion culturelle"). Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας και θεωρίας λογοτεχνίας. Συνεργάστηκε για δύο χρόνια στην ελληνική έκδοση του "Le Monde Diplomatique". Το 1979, ανέλαβε τη διεύθυνση του βιβλιοπωλείου "Θεμέλιο" και αργότερα την ευθύνη των ομώνυμων εκδόσεων. Συνεργάστηκε με το Διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας, με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και με την Ορχήστρα των Χρωμάτων σε ένα θέαμα για τη Γεωργία Σάνδη και τον Σοπέν. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικά καθώς και σε συλλογικούς τόμους. Μεταφράσεις της έχουν παιχτεί στο θέατρο και έχει συνεργαστεί στη συγγραφή σεναρίων. Διετέλεσε Γραμματέας του Δ.Σ. του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (2000-2004) και του Ευρωπαϊκού Κέντρου Μετάφρασης, καθώς και μέλος του Δ.Σ. του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και του Πανελλήνιου Συλλόγου Επαγγελματιών Μεταφραστών (Π.Σ.Ε.Μ.). Τα "Ουτοπήματα" (2004) ήταν το έκτο βιβλίο της που εκδόθηκε, μετά το "Σχεδόν... Μελό" (2002, υπό έκδοση στα γαλλικά στις εκδόσεις "Actes Sud"), τους "Παραβάτες", "Το αόρατο που σε κοιτά", τα "Γάντια με χέρια" και το "Όταν οι δρόμοι". Έχει γράψει επίσης δύο θεατρικά έργα, την "Ανυπακοή" και το "Στο δρόμο μου ένας άγγελος". Έχει μεταφράσει Μαριβό, Κλοσοφσκί, Σατί, Κλάους, Σαρρώτ, Ντυράς, Μισώ, Ζοφρέ, Ροντρίγκεζ, Μπατάιγ κ.ά. Έχει λάβει μέρος, ως προσκελημένη, σε λογοτεχνικά φεστιβάλ στο εξωτερικό, στο πλαίσιο των οποίων κείμενά της μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες.

Ο Ντένης Ζαχαρόπουλος είναι ιστορικός και κριτικός της τέχνης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 11 Ιουνίου 1952. Τελείωσε το Λεόντειο Λύκειο το 1970 και παράλληλα σπούδασε μουσική και ιστορία της μουσικής στο Ωδείο Αθηνών. Σπούδασε σύγχρονη φιλολογία και αισθητική στο Πανεπιστήμιο της Αιξ-αν-Προβάνς, κοινωνιολογία της τέχνης και σημαντική των αναπαραστατικών συστημάτων στην Ανωτάτη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών στο Παρίσι. Ανώτατο δίπλωμα κοινωνικών επιστημών με τον J. Cassou, το 1976. Μεταπτυχιακό στην ιστορία και θεωρία της τέχνης με τους L. Marin, H. Damish και G. Genette, το 1980. Παρακολούθησε συστηματικά το διδακτορικό σεμινάριο φιλοσοφίας και αισθητικής του L. Marin από το 1980 έως το 1985. Από το 1986 μέχρι το 1991 δίδαξε στην Ανωτάτη Σχολή Εικαστικών Τεχνών της Γενεύης· από το 1986 μέχρι το 1993 στη Μεταπτυχιακή Σχολή του Εθνικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης, "Le Magazin", της Γκρενόμπλ· από το 1992 μέχρι το 1996 εκλέχτηκε ομότιμος καθηγητής της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Βιέννης και διευθυντής του Ινστιτούτου Σύγχρονης Τέχνης. Δίδαξε ως καθηγητής στο Μεταπτυχιακό της Rijksacademie van Beeldende Kunsten, στο Άμστερνταμ, και ως έκτακτος καθηγητής στη Hochschulle fur Kunst und Gestaltung της Βέρνης. Από το 2002 διδάσκει ιστορία της τέχνης και μουσειολογία στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου του Αιγαίου, στη Μυτιλήνη. Έχει διατελέσει: διευθυντής του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης και Πολιτισμού και Πάρκου Γλυπτικής, Domaine de Kerguehennec στη Βρετάνη, Γαλλία από το 1992-1999. Συν-διευθυντής της Documenta IX του Κάσσελ, 1992. Κομισάριος του Γαλλικού Περιπτέρου στη 48η Μπιενάλε της Βενετίας, 1999. Σύμβουλος της Επιτροπής Αναγνώρισης Ανωτάτων Διπλωμάτων Καλών Τεχνών του Ομοσπονδιακού Συνεδρίου Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελβετίας. Επιμελητής και οργανωτής πολυάριθμων εκθέσεων σε Μουσεία και Κέντρα Τέχνης στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Αυστρία, το Βέλγιο, την Ισπανία, την Ολλανδία, το Μαυροβούνιο και τις Η.Π.Α. Εκλέχτηκε Γενικός Επιθεωρητής Καλών Τεχνών του Υπουργείου Πολιτισμού της Γαλλίας το 1999, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 2000. Έχει διατελέσει σύμβουλος και σύνεδρο μέλος της Εθνικής Συλλογής Σύγχρονης Τέχνης της Γαλλίας, από το 1993 μέχρι το 2000, των περιφερειακών συλλογών της Καμπανίας και Αρδεννών, από το 1997 μέχρι το 2000, του Βορρά και Καλαί, από το 1984 μέχρι το 1990. Διατέλεσε σύνεδρο μέλος της επιτροπής διεθνούς πολιτιστικής πολιτικής του Υπουργείου Εξωτερικών της Γαλλίας από το 1993 μέχρι το 1999. Από το 1987 μέχρι το 1989 συμμετείχε ως μέλος της Επιτροπής Εκθέσεων του Υπουργείου Πολιτισμού της Ισπανίας. Συντονιστής Προγράμματος του Ελληνικού Μήνα στο Λονδίνο, 1975-1976, Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης. Βοηθός του Τ. Σπητέρη από το 1973 μέχρι το 1979, για τη συγγραφή του τρίτομου "Τρεις αιώνες νεοελληνικής τέχνης (1660-1967)". Κριτικός τέχνης, συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά. Δημοσίευσε βιβλία, καταλόγους, δοκίμια και μελέτες πάνω στη σύγχρονη τέχνη, τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την άρτε πόβερα, την τοιχογραφία, το χώρο, την αναπαράσταση, την αρχιτεκτονική, το τοπίο, τον ήχο, την ιστορία της τέχνης, τη μεθοδολογία, την ιστορία των θεσμών, την κριτική της τέχνης, και σημαντικό αριθμό μονογραφιών πάνω σε σύγχρονους και ιστορικούς καλλιτέχνες. Έχει δώσει διαλέξεις και συμμετάσχει, διευθύνει και οργανώσει συνέδρια σε πολυάριθμα μουσεία, ιδρύματα και πανεπιστήμια στην Ευρώπη και την Αμερική.

Ο Στρατής Πασχάλης γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα και κατάγεται από τη Λέσβο. Ανήκει στη γενιά των ποιητών που άρχισαν να εμφανίζονται από τα τέλη της δεκαετίας του '70. Πρώτο του βιβλίο η "Ανακτορία", το 1977, καθαρή ποίηση μέσα σε καιρούς έντονης πεζολογίας και πολιτικοποίησης. Έκτοτε δημοσίευσε άλλα οκτώ ποιητικά βιβλία, ανάμεσά τους τα πιο ώριμα: "Ανασκαφή" (1984), "Βυσσινιές στο σκοτάδι" (1991), "Άνθη του νερού" (1994), η μεγάλη ποιητική σύνθεση "Μιχαήλ" (1996), η "Κωμωδία" (1998), το "Κοιτάζοντας δάση" (2002) και η τελευταία του συλλογή "Εποχή παραδείσου" (2008, βραβείο ποίησης περιοδικού "Διαβάζω" 2009). Το 2002 κυκλοφόρησε η συγκεντρωτική ως τότε έκδοση: "Στίχοι ενός άλλου: ποιήματα 1977-2002". Η έκφρασή του χαρακτηρίζεται από μουσικότητα, έντονη μεταφυσική ανησυχία, μυστικιστική υποβολή αλλά και από αμεσότητα και εμμονή στο γνήσιο και το συγκεκριμένο. Μετέφρασε πολλούς ξένους συγγραφείς και ποιητές, κυρίως Γάλλους, ενώ ασχολήθηκε συστηματικά με τη θεατρική μετάφραση (Shakespeare, Racine, Corneille, Rostand κ.ά.). Έχει ανθολογήσει Καραγάτση και Παπαδιαμάντη, και, επίσης, επιμελήθηκε τον τόμο της σειράς "Μια πόλη στη λογοτεχνία" των εκδόσεων "Μεταίχμιο", για την πατρίδα του Μυτιλήνη. Το 2006 εκδόθηκε το μοναδικό μυθιστόρημά του "Ο άνθρωπος του λεωφορείου". (φωτογραφία: Κώστας Ορδόλης)

Ο Θανάσης Χατζόπουλος γεννήθηκε το 1961 στο Αλιβέρι Ευβοίας, όπου έζησε μέχρι το 1978. Ελληνική επαρχία ο φυσικός χώρος και περιβάλλον με λόγιες επιρροές ως την οριστική μετοικεσία στην πρωτεύουσα, όπου σπουδάζει ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύεται στην παιδοψυχιατρική. Είναι ψυχαναλυτής, μέλος της Societe de Psychanalyse Freudienne (Παρίσι). Ποίηση και ψυχανάλυση είναι οι δύο όχθες ανάμεσα στις οποίες κινήθηκε μέχρι σήμερα στη ζωή και στην εργασία του. Εκτός από ποίηση γράφει δοκίμια και για τη λογοτεχνία που δημοσιεύονται σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Επίσης, μετέφρασε Γάλλους ποιητές και Άγγλους ψυχαναλυτές. Η ποίηση του έχει μεταφραστεί σε έντεκα γλώσσες) αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, καταλανικά, σουηδικά, λιβανικά, σλοβένικα, βουλγαρικά κ.ά). Το 2013 τιμήθηκε με το βραβείο του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως ψυχαναλυτής παιδιών και ενηλίκων.