(Κωνσταντινούπολις 1904 - Αθήνα 1992). Εκλεκτός λόγιος, μουσικολόγος, εθνομουσικολόγος, μουσικοκριτικός και νομικός. Ο πατέρας του Αρμόδιος Δ. Χαμουδόπουλος (από τη Σμύρνη) ήταν νομικός σύμβουλος του Πατριαρχείου (σε εποχή που περιλαμβάνει και την πατριαρχία του Ιωακείμ Γ΄). Τελείωσε το γυμνάσιο στην Κωνσταντινούπολη (Ελληνο-Γαλλικό Λύκειο του Πέραν). Το 1921 πήρε το δίπλωμα του γαλλικού και το 1922 του ελληνικού Τμήματος του Λυκείου. Μετά γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Παν/μίου της Βιέννης (1922-1924) ασχολούμενος παράλληλα με μουσικές σπουδές. Από τη Βιέννη πήγε στη Γαλλία για συνέχιση των νομικών και μουσικών του σπουδών. Το 1925 υπήρξε μέλος της υπό τον Δ. Μητρόπουλο, Σ.Ο. του Ελληνικού Ωδείου, το 1926 μέλος της Ορχήστρας του "Συλλόγου Συναυλιών" και το 1927 της Σ.Ο. του Ωδείου Αθηνών. Το 1927 πήρε δίπλωμα βιολιού από το Εθνικό Ωδείο (τάξη Φ. Βολωνίνη), το 1928 πτυχίο νομικής του Παν/μίου Αθηνών και το 1930 διορίστηκε δικηγόρος στην Τράπεζα Ελλάδος. Από το 1935 ώς το 1944 (που διακόπηκε η έκδοση) ήταν τακτικός μουσικοκριτικός της "Πρωΐας" και από το 1945 ώς το 1967 της "Ελευθερίας". Παράλληλα, συνεργάτης και μουσικοκριτικός της "Νέας Εστίας". Επίσης, δημοσίευσε κριτικές, άρθρα και μελέτες για πνευματικά και καλλιτεχνικά θέματα σε εφημερίδες και περιοδικά (ελληνικά και ξενόγλωσσα). Διετέλεσε καθηγητής βιολιού στο Εθνικό Ωδείο. Διετέλεσε επίσης γεν. γραμματέας της ΕΕΘΜ και κατόπιν, αντιπρόεδρός της. Μέλος σε διάφορα Συμβούλια κι Επιτροπές (ΕΙΡΤ, ΕΟΤ, κ.λπ.). Τον Νοέμβριο του 1970 ανέλαβε τη γενική διεύθυνση της ΕΛΣ (ώς την Mεταπολίτευση). Το 1980 δημοσίευσε το βιβλίο "Η ανατολή της έντεχνης μουσικής στην Ελλάδα και η δημιουργία της Εθνικής Σχολής". Τιμητικές διακρίσεις: Δίπλωμα από το "Κέντρο Κων/πολιτών", Μετάλλιο "150ετίας του 1821" και Παράσημο Τάγματος Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας.