[...] Ο "Παππούλης" μας είχε ως πνευματικό οδηγό ένα μεγάλο αλλά κρυφό Άγιο, τον πατέρα Νικηφόρο. Ήταν κι αυτός λεπρός, αλλά γεμάτος από θεία ευωδία· τυφλός, αλλά θεατής του νοερού φωτός και ουρανίων αποκαλύψεων· παράλυτος, αλλά αδιαλείπτως νήφων και προσευχόμενος. Γι' αυτό και τα άγια λείψανά του ευωδιάζουν. Αυτό το λαμπρό δοχείο της χάριτος, τον φαεινό αστέρα όλων των αρετών και μάλιστα της υπομονής, τον επίγειο άγγελο και επουράνιο άνθρωπο, αισθάνθηκα την ιερή επιταγή να προβάλω, με ευλογία πνευματική, στηριζόμενος στις άγιες ευχές του, για να γίνη γνωστός στο πλήρωμα της Εκκλησίας.

Το εγχείρημα ήταν αρκετά δύσκολο. Απ' την αρχή όμως είδα την βοήθεια του αγίου Πατρός.
Ο πατήρ Νικηφόρος γεννήθηκε στα τέλη του προπερασμένου αιώνα και κοιμήθηκε πρίν από σαράντα περίπου χρόνια. Άμεσοι συγγενείς, αδέλφια, ξαδέλφια, που θα μπορούσαν να δώσουν πολύτιμες πληροφορίες γι' αυτόν, δεν υπήρχαν στην ζωή. Επίσης είχαν εκλείψει και οι περισσότεροι απ' όσους τον είχαν γνωρίσει στο Λεπροκομείο της Χίου και των Αθηνών. Όσοι είχαν απομείνει ήταν διασκορπισμένοι σ' όλη την Ελλάδα, στο Άγιον Όρος και στο εξωτερικό. Ερεύνησα και βρήκα μερικούς, που τον είχαν συναναστραφή. Ο ένας με συνέδεε με τον άλλον, αλυσιδωτά, σαν να με καθωδηγούσε το άγιο χέρι του σ' αυτή την μικρή μεν, αλλά αρκετά δύσκολη εργασία· διότι οι αποστάσεις ήταν μεγάλες, ο χρόνος που χρειαζόταν πολύς και ο κόπος επίσης. Δόξα, όμως, τω Θεώ, με την βοήθεια της Παναγίας μας και του αγίου Πατρός, όλα πήγαν κατ' ευχήν. [...]

(από την εισαγωγή του συγγραφέα)