Ο Ανταίος Χρυσοστομίδης γεννήθηκε το 1952 στο Κάιρο της Αιγύπτου. Το 1969 φεύγει για σπουδές στην Ιταλία. Παίρνει το πτυχίο της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ρώμης το 1978. Δουλεύει στην Αθήνα ως αρχιτέκτονας μέχρι το 1982. Την ίδια περίοδο αρχίζει να μεταφράζει από την ιταλική γλώσσα, στην αρχή δοκίμια και στη συνέχεια λογοτεχνικά έργα. Το 1983 αρχίζει να εργάζεται ως δημοσιογράφος στο περιοδικό "Ένα". Στη συνέχεια εργάστηκε ως διευθυντής σε διάφορα περιοδικά μαζικής κυκλοφορίας. Η δημοσιογραφική του ενασχόληση συνεχίζεται μέχρι σήμερα στην εφημερίδα "Αυγή", στην οποία υπογράφει κάθε Κυριακή μια ολόκληρη σελίδα με τον τίτλο "Περιδιαβάζοντας". Από το 1998 εργάζεται ως Διευθυντής του τμήματος Ξένης Λογοτεχνίας στις Εκδόσεις "Καστανιώτη". Το 1999 δημοσίευσε μαζί με τον Αντόνιο Ταμπούκι το βιβλίο΄"Ένα πουκάμισο γεμάτο λεκέδες" (Άγρα). Από το 2000 διδάσκει σε μεταπτυχιακά τμήματα του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και στο ΕΚΕΜΕΛ πρακτική μετάφρασης. Το 2003 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Ξένης Λογοτεχνικής Μετάφρασης. Το 2004 το Ιταλικό Κράτος, τιμώντας τον για τις προσπάθειές του για την εξάπλωση της ιταλικής κουλτούρας, του απένειμε τον τίτλο του Ιππότη Εργασίας.

Η Χέρτα Μύλλερ γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου του 1953 στο γερμανόφωνο χωριό Nitzkydorf, στο Banat της Ρουμανίας, μέλος της γερμανόφωνης μειονότητας της χώρας. Ο πατέρας της είχε υπηρετήσει στα SS κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και, μετά τη λήξη του, το Ρουμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα απέλασε τη μητέρα της σε στρατόπεδο συγκέντρωσης της ΕΣΣΔ. Η Μύλλερ σπούδασε γερμανική και ρουμανική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Τιμισοάρα, όπου εντάχθηκε στην ομάδα ιδεαλιστών για την ελευθερία της έκφρασης "Aktionsgruppe Banat". Στη συνέχεια εργάστηκε ως μεταφράστρια σε εργοστάσιο, έχασε τη δουλειά της, όμως, όταν αρνήθηκε να συνεργαστεί με τη μυστική αστυνομία. Την ίδια εποχή άρχισε να γράφει την πρώτη της συλλογή διηγημάτων με τίτλο "Niederungen" ("Νιντερούνγκεν"), που είχε προβλήματα με τις αρχές και δεν εκδόθηκε παρά μόνο το 1982, σε λογοκριμένη μορφή. Δύο χρόνια αργότερα εκδόθηκε το μυθιστόρημά της "Druckender Tango" ("Καταπιεστικό Τανγκό"), με το οποίο, όπως και στο πρώτο της βιβλίο, καταγγέλλεται η υποκρισία της γερμανικής μειονότητας στην ύπαιθρο, η διαφθορά της και το καταπιεστικό της πνεύμα. Ενώ είχε αρχίσει να εργάζεται ως δασκάλα, ένα μη-λογοκριμένο αντίγραφο του "Νιντερούνγκεν" διοχετεύτηκε στη Δύση, και εκδόθηκε στη Γερμανία από τον εκδοτικό οίκο Rotbuch, συγκεντρώνοντας πολύ καλές κριτικές. Κατά την επίσκεψή της στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης, που ακολούθησε, καταφέρθηκε ανοιχτά εναντίον του καθεστώτος Τσαουσέσκου στη Ρουμανία, γεγονός που οδήγησε στην απαγόρευση έκδοσης των βιβλίων της όταν επέστρεψε. Το 1987 η Μύλλερ κατέφυγε οριστικά μαζί με τον άνδρα της, Richard Wagner, στη Γερμανία, ζώντας από τότε στο Βερολίνο και στο Αμβούργο. Ακολούθησαν τα έργα: "Der Mensch ist ein grosser Fasan auf der Welt" ("Ο άνθρωπος είναι ένας μεγάλος φασιανός πάνω στη γη", 1986), "Barfussiger Februar" ("Ξυπόλυτος Φλεβάρης", 1987), "Reisende auf einem Bein" ("Μετέωροι ταξιδιώτες", 1989, ελλ. εκδ. Ηρόδοτος, 1993, σχετικά με τα προβλήματα προσαρμογής όσων πολιτικών εξόριστων διέσχιζαν τα σύνορα), "Der Teufel sitzt im Spiegel" ("Ο διάβολος κάθεται στον καθρέφτη", 1991, σειρά διαλέξεών της στο Πανεπιστήμιο Paderborn μεταξύ 1989-90), "Der Fuchs war damals schon der Jager" ("Η αλεπού ήταν ήδη ο κυνηγός", 1992, μυθιστόρημα, πάνω σε δικό της σενάριο, που διαδραματίζεται επίσης στη Ρουμανία), "Herztier" (μυθιστόρημα, 1994), κ.ά. Σε όλο αυτό το διάστημα η Χέρτα Μύλλερ παρέμεινε πολιτικά ενεργή και έντονα επικριτική για τους συναδέλφους της τής πρ. Ανατολικής Ευρώπης που συνεργάστηκαν με τα καταπιεστικά καθεστώτα τους (αυτός ήταν ο λόγος που αποχώρησε από το PEN Club, εξαιτίας της απόφασης του να συγχωνευθεί με το παράρτημά του της πρ. Ανατολικής Γερμανίας). Το έργο της έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με τα βραβεία Aspekte (1984), Ricarda-Huch Preis (1989), Marieluise-Fleisser Preis (1989), Kranichsteiner Literaturpreis (1991), Heinrich Von Kleist (1994) και Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας (1995). Τον Οκτώβριο του 2009 της απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, γιατί "με την πυκνότητα της ποίησής της και την ειλικρίνεια της πρόζας της, σκιαγραφεί το σύμπαν των μη-ευνοημένων", σύμφωνα με την ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας.

Ο Μάσιμο Καρλότο γεννήθηκε στην Πάντοβα το 1956 και από το 1996 ζει στο Κάλιαρι. Το 1976 κατηγορήθηκε για ένα φόνο που δεν διέπραξε, φυγοδίκησε στην κεντρική Αμερική, στη συνέχεια παραδόθηκε στις ιταλικές αρχές και τελικά, το 1994, του δόθηκε χάρη από τον πρόεδρο της ιταλικής δημοκρατίας. Το 1995 κυκλοφόρησε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο με τίτλο "Ο φυγάδας". Ακολούθησε το το 1996 "Η αλήθεια του αλιγάτορα", το πρώτο μιας σειράς πέντε αστυνομικών μυθιστορημάτων με "νουάρ απόχρωση και μπλουζ διάθεση", καθώς και με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Θεωρείται ο ανανεωτής του σύγχρονου ιταλικού νουάρ μυθιστορήματος. Μέχρι σήμερα έχει γράψει πάνω από είκοσι μυθιστορήματα και έχει δημοσιεύσει ισάριθμες συλλογές διηγημάτων. Τα βιβλία του -συνήθως αστυνομικά- έχουν έντονο πολιτικοκοινωνικό χρώμα και έχουν μεταφραστεί σε πολλές χώρες του κόσμου.

Γεννημένος το 1961 στο Λένινγκραντ, ο Αντρέι Κούρκοφ έζησε από μικρή ηλικία στο Κίεβο. Σπούδασε ξένες γλώσσες (μιλά 11 γλώσσες, μεταξύ των οποίων και ιαπωνικά) και εργάστηκε ως δεσμοφύλακας (στις φυλακές Οδησσού), δημοσιογράφος, κάμεραμαν και σεναριογράφος. Μέχρι σήμερα έχει γράψει τα μυθιστορήματα "O θάνατος ενός αγνώστου" (1996), "Πέτροβιτς" (1998), "O φίλος του μακαρίτη" (2001), "Oι πιγκουίνοι δεν πεθαίνουν απ' το κρύο" (2002), "O τελευταίος έρωτας του Προέδρου" (2004), καθώς και τη συλλογή διηγημάτων "Φθινοπωρινή φωτιά" (2007). Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 21 γλώσσες.

Ο Πέτερ Εστερχάζυ, γόνος μεγάλης ουγγρικής αριστοκρατικής οικογένειας, γεννήθηκε στη Βουδαπέστη το 1950. Σπούδασε μαθηματικά και σε ηλικία 26 ετών εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα, "A sziv segedigei" ("Βοηθώντας τα ρήματα της καρδιάς"). 'Εχει εκδώσει μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και δοκίμια, και θεωρείται από τους πιο πολυδιαβασμένους Ούγγρους συγγραφείς στο εξωτερικό. Γνωστότερο βιβλίο του είναι το μυθιστόρημα "Harmonia Caelestis" ("Ουράνια αρμονία", 2000), ένα χρονικό της οικογένειάς του από την εποχή της Αυστρουγγαρίας, όταν ο Χάυδν συνέθετε τις μελωδίες του, έως την εποχή του κομμουνισμού. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, ανάμεσα στα οποία το βραβείο Χέρντερ, το 2002, το βραβείο Ειρήνης των Γερμανών Βιβλιοπωλών, το 2004, και το Angelus Central European Literature Award στην Πολωνία, το 2007.

Ο Αντόνιο Σκάρμετα γεννήθηκε το 1940 στη Χιλή. Σπούδασε φιλοσοφία και λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Χιλής, και τέχνες στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Το πρώτο του βιβλίο, μια συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο "El entusiasmo" ("Ο ενθουσιασμός") κυκλοφόρησε το 1967. Ακολούθησαν οι συλλογές διηγημάτων "Desnudo en el tejado" ("Γυμνός στην σκεπή", 1973), "Tiro Libre" ("Ελεύθερη βολή", 1973), "El ciclista de San Cristobal" ("O ποδηλάτης του Σαν Κριστόβαλ", 1973), "Novios y solitarios" ("Γαμπροί και μοναχικοί", 1975). Ακολουθούν τα μυθιστορήματα "Sone que la nieve ardua" ("Ονειρεύτηκα ότι το χιόνι έκαιγε", 1975), "No paso nada" ("Δεν έγινε τίποτα", 1980), "La insurreccion" ("Η εξέγερση", 1982) και "El cantero de Neruda" ("Ο ταχυδρόμος του Νερούντα", 1985), μυθιστόρημα που γυρίστηκε σε ταινία και τον έκανε διάσημο σ' όλο τον κόσμο. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα "Match ball" (1989), "La boda del poeta" ("O γάμος του ποιητή", 1999) και "La chica del trombon" ("Το κορίτσι με το τρομπόνι", 2001). Τα τελευταία χρόνια ζει στο Παρίσι ως πρεσβευτής της χώρας του, στην ίδια δηλαδή θέση που είχε ο φίλος του Πάμπλο Νερούντα πριν το πραξικόπημα κατά του προέδρου Αλιέντε.

O Γκράχαμ Σουίφτ γεννήθηκε το 1949 στο Νότιο Λονδίνο, εκεί όπου διαδραματίζονται και τα περισσότερα μυθιστορήματά του. Σπούδασε λογοτεχνία στα Pανεπιστήμια Καίμπριτζ και Γυόρκ. Πρωτοεμφανίστηκε στα βρετανικά γράμματα το 1980 και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Βρετανούς συγγραφείς της νεότερης γενιάς. Το 1996 πήρε το λογοτεχνικό βραβείο Μπούκερ για το μυθιστόρημά του "Οι τελευταίες εντολές" (Νεφέλη, 1997).

Ο Αβραάμ Β. Γεοσούα γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ το 1936. Έχει γράψει θεατρικά έργα που παίχτηκαν στο Ισραήλ και στο εξωτερικό, δοκίμια και άρθρα με θέμα τη σιωνιστική ιδεολογία, τη λογοτεχνία και την πολιτική. Mαζί με τον Άμος Oζ θεωρείται ο σπουδαιότερος σύγχρονος Iσραηλινός συγγραφέας. Τα μυθιστορήματά του κέρδισαν πολλές διακρίσεις στην Ευρώπη και στην Αμερική και του χάρισαν διεθνή φήμη και αναγνώριση. "Ο εραστής" (1976) κυκλοφόρησε σε είκοσι τέσσερις γλώσσες και το "Ένα αργοπορημένο διαζύγιο" (1982) σε δεκαπέντε χώρες. "Ο κύριος Μάνι" δημοσιεύτηκε το 1990 και πήρε το Α΄ Βραβείο Λογοτεχνίας του Ισραήλ. "Tο ταξίδι στο τέλος της χιλιετίας" τιμήθηκε στις HΠA με το Mέγα Bραβείο Kριτικών Eβραίων Συγγραφέων. Παράλληλα με τη συγγραφική του δουλειά, ο Γεοσούα είναι ενεργό μέλος του Κινήματος για την Ειρήνη και υπέρμαχος μιας ειρηνικής επίλυσης του παλαιστινιακού προβλήματος. Σήμερα διδάσκει εβραϊκή και συγκριτική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Χάιφας.

Ο Σεμπάστιαν Μπάρυ γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1955 και σπούδασε στο περίφημο Τρίνιτι Κόλετζ της γενέτειρας του. Ξεκίνησε γράφοντας τα θεατρικά έργα "Boss Grady' s Boys" (1988), "The Steward of Christendom" (1995), "Our Lady of Sligo" (1998), "The Pride of Parnell Street" (2007), και το 1998 δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα, το "The Whereabouts of Eneas McNulty" (στα ελληνικά "Η οδύσσεια του Ινίας ΜακΝάλτυ", από τις εκδόσεις Πόλις). Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα "Annie Dunne" (2002), "A Long Long Way" (2005, στα ελληνικά "Μακριά, πολύ μακριά", από τις εκδόσεις Πόλις), το οποίο βρέθηκε στη βραχεία λίστα του βραβείου Μπούκερ. Στην ίδια θέση βρέθηκε και το 2008 με το μυθιστόρημα του "The Secret Scripture" ("Η μυστική γραφή", μτφρ. Αύγουστος Κορτώ, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2009). Έχει κερδίσει πολλά έγκυρα βραβεία της Ιρλανδίας και της Μ. Βρετανίας.

O Aμίν Mααλούφ (Amin Maalouf) γεννήθηκε το 1949 στο Λίβανο. Eίναι καθολικός και μαθήτευσε σε σχολή Iησουιτών, όπου διδάχτηκε τα γαλλικά, τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά. Eγκαταστάθηκε στη Γαλλία και εργάστηκε δώδεκα χρόνια ως δημοσιογράφος (διετέλεσε διευθυντής του περιοδικού "Aν-Nαχάρ" και αρχισυντάκτης του περιοδικού "Nέα Aφρική", στο οποίο εξακολουθεί να γράφει το κύριο άρθρο). Aπό το 1983, μετά τη μεγάλη επιτυχία του πρώτου βιβλίου του, "Oι Σταυροφορίες από τη σκοπιά των Aράβων", έχει αφοσιωθεί στο συγγραφικό του έργο. Όλα τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Το μυθιστόρημά του "Ο βράχος του Τάνιος", τιμήθηκε με το βραβείο Goncourt το 1993.

Ο Χαβιέρ Μαρίας γεννήθηκε στη Μαδρίτη στις 20 Σεπτεμβρίου 1951. Σπούδασε φιλοσοφία και λογοτεχνία και δίδαξε σε πανεπιστήμια στην Αγγλία, στις ΗΠΑ και στην Ισπανία. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία σε ηλικία είκοσι ετών με το μυθιστόρημα "Τα λημέρια του λύκου" (1971). Έχει γράψει άλλα οκτώ μυθιστορήματα, μεταξύ των οποίων τα: "Ο αιώνας" (1983). "Ο αισθηματικός άντρας" (1986), "Όλες οι ψυχές" (1989), "Καρδιά τόσο άσπρη" (1992), "Αύριο στη μάχη να με σκεφτείς" (1994) και "Η μαύρη ράχη του χρόνου" (1998). Έχει εκδώσει επίσης συλλογές με διηγήματα και άρθρα του σε ισπανικές εφημερίδες, καθώς και δύο βιβλία αφιερωμένα σε δύο από τους αγαπημένους του συγγραφείς, τον Φώκνερ και τον Ναμπόκοφ. Έχει μεταφράσει στα ισπανικά Χάρντυ, Στερν, Στήβενσον, Ναμπόκοφ, Φώκνερ, Γέητς, Κόνραντ κ.ά. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν γνωρίσει τεράστια επιτυχία. Το 1977 τιμήθηκε για το σύνολο του έργου του με το βραβείο Νέλλυ Σακς της πόλης του Ντόρτμουντ. Ο έγκριτος Γερμανός κριτικός Μαρσέλ Ράιχ - Ρανίτσκι έχει προτείνει να τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ.

O Χένινγκ Μανκέλ γεννήθηκε το 1948 στη Στοκχόλμη και μεγάλωσε στις μικρές πόλεις Sveg (Harjedalen) και Boras (Vestergotland) της δυτικής Σουηδίας. Ο πατέρας του ήταν δικαστής και ο παππούς του, Henning Mankell (1868-1930), συνθέτης. Σε ηλικία 20 ετών είχε αρχίσει ήδη τη συγγραφική του καριέρα, παράλληλα με την ενασχόλησή του με το θέατρο, ως βοηθός σκηνοθέτη στο Riksteater της Στοκχόλμης, και με τον ακτιβισμό κατά του πολέμου του Βιετνάμ από τις τάξεις της Αριστεράς. Το πρώτο βιβλίο του που εκδόθηκε ήταν η ιστορία ενός ανθρακωρύχου, μέσω της οποίας παρουσίαζε την ιστορία του εργατικού κινήματος. Δεν άργησε να γίνει ένας από τους πιο αγαπημένους συγγραφείς της Σουηδίας. Η σειρά των αστυνομικών μυθιστορημάτων του με ήρωα τον επιθεωρητή Κουρτ Βαλάντερ, που εμφανίστηκε το 1991 με τους "Εκτελεστές δίχως πρόσωπο" και αριθμεί ήδη έντεκα βιβλία, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, έχει πουλήσει περισσότερα από είκοσι εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και μεταφέρθηκε στην τηλεόραση τόσο στη Σουηδία όσο και στη Μ. Βρετανία, από το BBC (με πρωταγωνιστή τον Κένεθ Μπράνα). Το μυθιστόρημα "Εκτελεστές δίχως πρόσωπο" (Ψυχογιός, 2002) ανακηρύχθηκε το καλύτερο σουηδικό αστυνομικό μυθιστόρημα, το 1991, σύμφωνα με τη Swedish Crime Writers' Academy και το καλύτερο σκανδιναβικό αστυνομικό μυθιστόρημα (Glass Key Award). Το μυθιστόρημα "Εντολές θανάτου" (Ψυχογιός, 2004) τιμήθηκε με το βραβείο Crime Writers Association Golden Dagger Award στη Μ. Βρετανία, το 2001. Ο συγγραφέας ανακηρύχθηκε συγγραφέας της χρονιάς στη Γερμανία, το 2002 και τιμήθηκε με τα βραβεία Tolerance από την Deutsche Evangelische Akademie Tutzing, και Corine. Ο Μανκέλ έχει γράψει επίσης μυθιστορήματα για παιδιά και εφήβους, καθώς και περισσότερα από σαράντα θεατρικά έργα. Αφού έζησε αρκετά χρόνια σε χώρες της Αφρικής όπως η Ζάμπια, σήμερα μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στη Σουηδία και το Μαπούτο, πρωτεύουσα της Μοζαμβίκης, όπου εργάζεται ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Teatro Avenida. Επίσης, έχει δημιουργήσει τον δικό του εκδοτικό οίκο, Leopard Forlag, για την υποστήριξη των ταλέντων από την Αφρική και τη Σουηδία. Διατηρώντας ενεργή την πολιτική του συνείδηση, ο Χένινγκ Μανκέλ ήταν επιβάτης, τον Μάιο του 2010, του πλοίου Sofia, που συμμετείχε στη διεθνή ναυτική αποστολή για την άρση του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας από τους Ισραηλινούς. Μετά την επέμβαση του ισραηλινού στρατού στη νηοπομπή, ο Μανκέλ συνελήφθη και απελάθηκε στη Σουηδία. Από εκεί, κάλεσε τη διεθνή κοινότητα να επιβάλει κυρώσεις στο Ισραήλ.

Η Ντόνα Λεόν γεννήθηκε στο Νιου Τζέρσεϊ των ΗΠΑ το 1942 και πρωτοπήγε στην Ιταλία το 1965. Έχει υπάρξει μόνιμος κάτοικος της Ελβετίας, της Αγγλίας, της Σαουδικής Αραβίας και της Κίνας, χώρες στις οποίες δίδαξε την αγγλική λογοτεχνία. Άρχισε τη συγγραφή βιβλίων σαν ένα αστείο, στο θέατρο Λα Φενίτσε, στη Βενετία, όταν, βλέποντας ένα γερμανό συνθέτη να διευθύνει άσχημα την ορχήστρα, σκέφτηκε, γιατί να μην τον σκοτώσω. Η σκέψη εκείνη αποτέλεσε την αφετηρία για τη συγγραφή του μυθιστορήματος "Βενετσιάνικη βεντέτα". Η συγγραφέας είναι κριτικός του αστυνομικού βιβλίου στους "Sunday Times" και ειδική στην όπερα, ιδίως στον Χέντελ. Ίσως γι' αυτό έγραψε το λιμπρέτο μιας κωμικής όπερας, της "Ντόνα Γκαλιάνα", που ανεβάστηκε, το 2002, στο Ίνσμπρουκ. Όλα τα βιβλία της, που είχαν ως κεντρικό ήρωα τον επιθεωρητή Μπρουνέτι, πούλησαν εκατομμύρια αντίτυπα και μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Το έργο της "Βενετσιάνικη βεντέτα" τιμήθηκε με το ιαπωνικό βραβείο Suntori. Πρόσφατα η Ένωση Συγγραφέων Αστυνομικού Μυθιστορήματος της απένειμε το βραβείο Silver Dagger. Η Ντόνα Λεόν ζει στη Βενετία, μόνιμο σκηνικό των βιβλίων της, και με τα έσοδα των βιβλίων της χρηματοδοτεί μια ολόκληρη μπαρόκ ορχήστρα.

Η Σάρα Ουότερς γεννήθηκε το 1966 στο Νέιτον του Πέμπροουκσαϊρ. Σπούδασε αγγλική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Καντέρμπουρι. Ήδη με το πρώτο της μυθιστόρημα, "Tipping the Velvet" (1998), προκάλεσε το ενδιαφέρον του κοινού και της κριτικής. Με το δεύτερο μυθιστόρημά της, "Affinity" (1999), η "Sunday Times" την ξεχώρισε ως καλύτερη νέα συγγραφέα της χρονιάς. Με το τρίτο της μυθιστόρημα, "Fingersmith" (2002), βρέθηκε στην τελική εξάδα για το Βραβείο Μπούκερ, θέση στην οποία βρέθηκε και με το τέταρτο μυθιστόρημά της, το "The Night Watch" ("Ξαγρυπνώντας", 2006).

0 Ίαν Ράνκιν γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1960 στο Φάιφ της Σκοτίας. Σπούδασε αγγλική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, απ' όπου αποφοίτησε το 1982. Πριν αφοσιωθεί στη συγγραφή, έκανε διάφορες δουλειές, από εργάτης σε αμπελώνες ως φοροεισπράκτορας και μουσικός συντάκτης. Το πρώτο του μυθιστόρημα εκδόθηκε το 1986, αλλά η καθιέρωση του ήρθε με τη δημιουργία του διάσημου πλέον αντιήρωά του, του επιθεωρητή Ρέμπους, το 1987. Οι περιπέτειες του κυνικού και περιθωριακού σκοτσέζου επιθεωρητή φιγουράρουν στις λίστες των best seller και μεταφράζονται σε πολλές χώρες του κόσμου, χαρίζοντας στον 'Ιαν Ράνκιν τον τίτλο του πιο δημοφιλούς συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας στη Μεγάλη Βρετανία. Το 1988 ο Ίαν Ράνκιν εξελέγη Hathornden Fellow, ενώ το 1992 τιμήθηκε με το βραβείο Chandler - Fulbright και το CWA Dagger για το καλύτερο αστυνομικό διήγημα της χρονιάς. Έχει επίσης τιμηθεί με το βραβείο Gold Dagger στην κατηγορία του αστυνομικού μυθιστορήματος, με το αμερικανικό βραβείο Edgar για το μυθιστόρημα του "Οι αναστημένοι" (Μεταίχμιο) και με το CWA Cartier Diamond Dagger για τη συνολική προσφορά του στην αστυνομική λογοτεχνία. Έχει τιμηθεί με ακαδημαϊκούς τίτλους από τα Πανεπιστήμια του Αμπερτέι, του Σεντ Άντριους, του Χαλ και του Εδιμβούργου, ενώ για τις υπηρεσίες του στη λογοτεχνία του απονεμήθηκε επίσης τιμητικός τίτλος (OBE) από τη βασίλισσα της Αγγλίας. Ζει στο Εδιμβούργο, είναι παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών. Από τις εκδόσεις "Μεταίχμιο" έχουν κυκλοφορήσει δέκα βιβλία του Ίαν Ράνκιν.

Ο Αλάα Αλ-Ασουάνι γεννήθηκε το 1957 στην Αίγυπτο. Σπούδασε οδοντιατρική στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου και στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις στο Σικάγο. Το πρώτο του οδοντιατρείο ήταν στο Μέγαρο Γιακουμπιάν. Γράφει σε αιγυπτιακές εφημερίδες για λογοτεχνικά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα. Το δεύτερο μυθιστόρημά του "Το Μέγαρο Γιακουμπιάν" (2002) μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, έγινε μεγάλη εμπορική επιτυχία στην Αμερική και στη Γαλλία και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Marwan Hamed, σε μια από τις πιο ακριβές παραγωγές του αιγυπτιακού κινηματογράφου. Το επόμενο μυθιστόρημά του, "Σικάγο" (2006), συνάντησε επίσης θετική υποδοχή από την κριτική και το κοινό και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες.

Ο Ντάβιντ Γκρόσμαν γεννήθηκε το 1954 στην Ιερουσαλήμ. Σπούδασε φιλοσοφία και δραματουργία στο πανεπιστήμιο της γενέτειράς του και ξεκίνησε την καριέρα του γράφοντας παιδικές εκπομπές για τη δημόσια ραδιοφωνία του Ισραήλ. Τα μυθιστορήματά του αλλά και τα πολιτικά του δοκίμια έχουν μεταφραστεί σε πάνω από τριάντα γλώσσες. Το 2006, και ενώ είχε αρχίσει να γράφει το "Στο τέλος της γης", σκοτώθηκε ο γιος του Ούρι σε μάχες στα σύνορα Ισραήλ-Λιβάνου. Το βιβλίο, που θεωρείται το αριστούργημά του, είναι αφιερωμένο στη μνήμη του. Έχει τιμηθεί στη χώρα του και διεθνώς με πλήθος διακρίσεις και βραβεία, με πιο πρόσφατο το Βραβείο Ειρήνης των Γερμανών Βιβλιοπωλών, που του απονεμήθηκε κατά τη διάρκεια της Έκθεσης Βιβλίου της Φρανκφούρτης (2010). Λογοτέχνης και διανοούμενος, είναι μαζί με τον Οζ και τον Γεοσούα από τις πιο γνωστές φιλειρηνικές φωνές του Ισραήλ.

Καντέρ Αμπντολάχ είναι το ψευδώνυμο του Χοσεΐον Σαντγιαντί Γκεμαγκαμί και σχηματίστηκε από τα ονόματα δύο εκτελεσμένων φίλων του. Ο Αμπντολάχ γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1954 στο Αράκ του Ιράν. Το 1988 εγκατέλειψε το Ιράν και ζήτησε πολιτικό άσυλο στην Ολλανδία, όπου και εξακολουθεί να ζει. Άρχισε να γράφει στα ολλανδικά το 1993. "Το σπίτι του τεμένους", μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία της ολλανδικής λογοτεχνίας των τελευταίων χρόνων, κυκλοφόρησε το 2005.

Ο Σέσαρ Άιρα γεννήθηκε στο Κορονέλ Πρινγκλές της Αργεντινής το 1949. Από το 1967 ζει στο Μπουένος Άιρες. Μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας και μεταφραστής, είναι ένας από τους πιο παραγωγικούς και ανατρεπτικούς συγγραφείς της Αργεντινής. Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από σαράντα βιβλία με μυθιστορήματα, διηγήματα, δοκίμια και θεατρικά έργα.

Ο Εδγάρδο Κοζαρίνσκι γεννήθηκε το 1939 στο Μπουένος Άιρες. Το 1973, λόγω της επανόδου του στρατηγού Περόν στην εξουσία, εγκατέλειψε την Αργεντινή και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Στην Ευρώπη έγινε αρχικά γνωστός ως παραγωγός ταινιών, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός. Στο πλούσιο κινηματογραφικό του έργο περιλαμβάνονται ντοκιμαντέρ και πορτρέτα καλλιτεχνών, όπως του Ζαν Κοκτώ, της Σάρα Μπερνάρ, και του Αντρέι Ταρκόφσκι. Έχει γράψει επίσης τρία θεατρικά έργα, βραβευμένα δοκίμια και συλλογές διηγημάτων που μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Σήμερα μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στο Παρίσι και το Μπουένος 'Αιρες.

Γεννήθηκε το 1955 στην Αβάνα. Έχει εργαστεί ως σεναριογράφος, δημοσιογράφος και κριτικός. Έχει γράψει μυθιστορήματα, διηγήματα και δοκίμια. Εκείνη όμως που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό είναι η αστυνομική τετραλογία του "Οι τέσσερις εποχές" με πρωταγωνιστή τον ντέντεκτιβ Μάριο Κόντε, στην οποία ήρθαν αργότερα να προστεθούν άλλα δύο βιβλία με τον ίδιο ήρωα, "Παρελθόν χαμένο στην ομίχλη" (ή: "Η αχλή του χθες") και το "Αντιός, Χέμινγουεϊ". Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, ενώ έχει βραβευτεί στην Κούβα, την Ισπανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Δομινικανή Δημοκρατία και την Αυστρία.

Είναι απολύτως βέβαιο, αν και παράδοξο, το γεγονός ότι ο Ντανιέλ Τσαβαρία (Ουρουγουάη 1933) δεν έγραψε ούτε μία γραμμή τα πρώτα πενήντα χρόνια της ζωής του. Στα είκοσι μπάρκαρε σ' ένα πλοίο για την Ισπανία. Διέσχισε την Ευρώπη και εργάστηκε ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι του Αμβούργου, ναύτης σε ελληνικό πλοίο και περιπλανήθηκε στην Ιταλία. Επιστρέφοντας στη Λατινική Αμερική ολοκλήρωσε τις σπουδές φιλολογίας και εργάστηκε ως ηθοποιός στο Μοντεβίδεο. Στα 1964, όπως πολλοί αριστεροί διανοούμενοι, έτσι και ο Τσαβαρία βρίσκεται στη Βραζιλία. Το στρατιωτικό πραξικόπημα ανατρέπει τον δημοκρατικό πρόεδρο Joao Goulart και ο Τσαβαρία καταφεύγει στον Ταπαζός, παραπόταμο του Αμαζονίου έχοντας μαζί του τα "Ποιήματα" του Οράτιου και τις "Μεταμορφώσεις" του Οβίδιου. Μετά από οκτώ μήνες παραμονής στη ζούγκλα καταλήγει στις ακτές του Ειρηνικού. Εκεί εργάζεται στο Duty Free του τοπικού αεροδρομίου και κάνει λαθρεμπόριο ουίσκι και τσιγάρων. Παράλληλα συνδέεται με το E.L.N., το κίνημα των ανταρτών του Φιντέλ Κάστρο. Στις 27 Οκτωβρίου 1969, το στρατηγείο του E.L.N. του διαμηνύει ότι ένας αντάρτης αυτομόλησε δίνοντας στην αστυνομία μία λίστα με ονόματα όπου εμφανιζόταν και το δικό του. Αναγκάζεται να ξαναφύγει. Την επομένη επιβιβάζεται σ' ένα μικρό αεροπλάνο και οπλισμένος μ' ένα περίστροφο αναγκάζει τον πιλότο ν' αλλάξει πορεία προς την Κούβα. Όπως λέει ο ίδιος, "Τη χρονιά εκείνη έγιναν εξήντα πέντε αεροπειρατίες με προορισμό την Κούβα". Έκτοτε ζει στην Αβάνα και διδάσκει αρχαία ελληνικά, λατινικά και κλασική φιλολογία.

Η Έντνα Άννι Πρου γεννήθηκε το 1935 στο Κοννέκτικατ των ΗΠΑ. Επί τριάντα χρόνια έζησε στο Βερσάιρ του Βερμόντ, έως το 1994, όταν μετακόμισε μόνιμα στη Σαρατόγκα του Γουαϊόμινγκ . Για δεκαεννιά χρόνια έγραφε άρθρα πάνω σε κάθε λογής θέματα -για τον καιρό, τα μήλα, τα κανό, τα πούμα, τη μαγειρική, τις βιβλιοθήκες, την αφρικάνικη χειροτεχνία, το μηλίτη- και τα πουλούσε σε διάφορα περιοδικά. Κι όταν της έμενε καιρός, έγραφε διηγήματα. Το 1988 εξέδωσε μια συλλογή από σκόρπια διηγήματα με τίτλο "Heart Songs and Other Tales". H επιτυχία που σημείωσε ήταν ο λόγος για τον οποίο οι εκδότες της την ενθάρρυναν να γράψει. Το 1992 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, "Postcards", το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο PEN/Φόκνερ. "Τα Ναυτιλιακά Νέα" εκδόθηκαν το 1993. Το μυθιστόρημα αυτό τιμήθηκε με το Βραβείο Χέρτλαντ της εφημερίδας "Chicago Tribune", το Διεθνές Βραβείο Μυθιστορήματος των "Irish Times", το Εθνικό Βραβείο Μυθιστορήματος των ΗΠΑ και το Βραβείο Μυθιστορήματος Πούλιτζερ. Μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες με μεγάλη επιτυχία. Το 2001 έγινε ταινία από το βραβευμένο σκηνοθέτη Lasse Hallstrom ("Μy life as a Dog"), με πρωταγωνιστές τους Κέβιν Σπέισι, Τζούλιαν Μουρ, Τζούντι Ντεντς και Κέιτ Μπλάνσετ. Ακολούθησαν τα βιβλία: "Accordion Crimes" (1996), "Close Range: Wyoming Stories" (1999, συλλογή διηγημάτων που περιείχε, μεταξύ άλλων, τα βραβευμένα διηγήματα "Brokeback Mountain" και "The Mud Below", πρωτοδημοσιευμένα στο περιοδικό "New Yorker", ελλ. έκδ. "Το μυστικό του Brokeback Mountain", εκδ. Καστανιώτη, 2006), "That Old Ace in the Hole" (2002), "Bad Dirt: Wyoming Stories 2" (2004, ελλ. έκδ. "Χαμένα κορμιά", εκδ. Καστανιώτη, 2008), "Fine Just the Way It Is: Wyoming Stories 3" (2008). Το 2005 το διήγημά της, "Brokeback Mountain", με θέμα την καταπίεση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας στην ύπαιθρο του Γουαϊόμινγκ, μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Ανγκ Λι, στην ταινία με πρωταγωνιστές τους Χιθ Λέτζερ, Τζέικ Γκίλενχαλ και Ανν Χάθαγουεϊ. Η ταινία κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας, δύο βραβεία BAFTA, χρυσές σφαίρες και τρία από τα οκτώ βραβεία Όσκαρ για τα οποία ήταν υποψήφια (καλύτερης σκηνοθεσίας, καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου και καλύτερης πρωτότυπης μουσικής). Έχει παντρευτεί και χωρίσει τρεις φορές και απέκτησε τρεις γιους και μία κόρη.

Ο Πήτερ Κάρεϋ γεννήθηκε στη Βικτώρια της Αυστραλίας το 1943. Σπούδασε θετικές επιστήμες, χωρίς όμως να πάρει πτυχίο. Εργάσθηκε για χρόνια σε διαφημιστικές εταιρείες. Εμφανίσθηκε στα γράμματα το 1974 με τη συλλογή διηγημάτων: "Ο χοντρός στην Ιστορία" (στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Γνώση). Ακολούθησαν κι άλλες συλλογές διηγημάτων και τα μυθιστορήματα: "Bliss" (1981), "Illywhacker" (1985· υποψήφιο για το βραβείο Μπούκερ), "Όσκαρ και Λουσίντα" (1988· τιμήθηκε με το βραβείο Μπούκερ· στα ελληνικά από τις εκδόσεις Aquarius), "The tax inspector" (1991), "The unusual life of Tristan Smith" (1994), "Τζακ Μαγκς" (1997) και "True history of the Kelly Gang" (2001· τιμήθηκε και αυτό με το βραβείο Μπούκερ). Το 1994 κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Collected stories" το οποίο περιλαμβάνει το σύνολο σχεδόν των διηγημάτων του. Το βιβλίο "Ο Παπαγάλος και ο Ολιβιέ στην Αμερική" περιλήφθηκε στη βραχεία λίστα των υποψηφίων τόσο για το βραβείο Commonwealth όσο και για το βραβείο Booker 2010. Ο Κάρει έχει τιμηθεί επανειλημμένα για το σύνολο του έργου του, είναι μέλος της Royal Society of Literature, της Αυστραλιανής Ακαδημίας Ανθρωπιστικών Σπουδών και της Αμερικάνικης Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών. Ζει στη Νέα Υόρκη και διδάσκει δημιουργική γραφή στο New York University.

Ο Τζέφρυ Ευγενίδης (Jeffrey Eugenides), κατάγεται από την Προύσα της Μικράς Ασίας και γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου 1960 στο Ντιτρόιτ του Michigan. Σπούδασε αγγλική και αμερικανική λογοτεχνία και φιλολογία και δημιουργική γραφή στα πανεπιστήμια Μπράουν και Στάνφορντ. Το πρώτο του μυθιστόρημα, "Αυτόχειρες παρθένοι" ("The Virgin Suicides"), εκδόθηκε το 1993 και έγινε ταινία το 1999, σε σκηνοθεσία της Σοφίας Κόπολα, με πρωταγωνιστές τους Κίρστεν Ντανστ, Τζος Χάρτνετ, Καθλίν Τέρνερ και Τζέημς Γουντς. Το βιβλίο αυτό έχει μεταφραστεί σε 15 γλώσσες. Το δεύτερο μυθιστόρημά του "Middlesex" -κυκλοφόρησε στα ελληνικά με τίτλο "Ανάμεσα στα δύο φύλα"- που εκδόθηκε το 2003, απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και βραβεύτηκε με το βραβείο Πούλιτζερ. Επίσης, είχε συμπεριληφθεί στη βραχεία λίστα για το βραβείο του National Book Critics Circle Award, το λογοτεχνικό βραβείο του International IMPAC Dublin και το Prix Medicis της Γαλλίας. Το "Σενάριο γάμου" ("The Marriage Plot", 2011) ήταν υποψήφιο για το National Book Critics Circle Award την επόμενη χρονιά. Κάποια από τα έργα του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά όπως "The New Yorker", "The Paris Review", "The Yale Review", "Granta", "Best American Short Stories". Εκτός απο το βραβείο Πούλιτζερ, έχει επίσης βραβευτεί με το Whiting Writer's Award, και με το Harold D. Vursell Award, από την Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων. Έζησε για λίγα χρόνια με την σύζυγό του Karen Yamauci και την κόρη τους στο Βερολίνο, ενώ σήμερα κατοικεί και πάλι στο Σικάγο.

O Irvin D. Yalom (1931-) είναι επίτιμος καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Στάνφορντ των ΗΠΑ. Μαθητής και συνεργάτης του Rollo May, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους, εν ζωή, εκπροσώπους της υπαρξιακής σχολής στην ψυχιατρική και είναι συγγραφέας του εγκυρότερου και πληρέστερου εγχειρίδιου υπαρξιακής ψυχοθεραπείας ("Existential Psychotherapy"). Το πρώτο του βιβλίο, "Theory and Practice of Group Psychotherapy", έχει μεταφραστεί σε 14 γλώσσες και αποτελεί βασικό διδακτικό εγχειρίδιο σε πολλές σχολές ψυχιατρικής και ψυχοθεραπείας. Ο Yalom έχει γράψει πολλά ακόμη επιστημονικά βιβλία και άρθρα. Το λογοτεχνικό του έργο αρχίζει όψιμα και περιλαμβάνει δύο συλλογές διηγημάτων ("Love's Executioner" και "Momma and the Meaning of Life") και τρία μυθιστορήματα ("When Nietzsche Wept", "Lying on the Couch" και "The Schopenhauer Cure"), που όλα έχουν γίνει μπεστ-σέλλερ σε πολλές χώρες. Όλα του τα λογοτεχνικά βιβλία αποτελούν ιστορίες ψυχοθεραπείας και ο ίδιος τα θεωρεί προέκταση του διδακτικού του έργου, το οποίο, όπως λέει, βρίθει ούτως ή άλλως ιστοριών και διηγήσεων. Στις Εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν τα βιβλία του: "Όταν έκλαψε ο Νίτσε", "Στο ντιβάνι" και "Η θεραπεία του Σοπενάουερ" (μυθιστορήματα)· "Ο δήμιος του έρωτα" και "Η μάνα και το νόημα της ζωής" (διηγήματα)· "Θρησκεία και ψυχιατρική", "Το δώρο της ψυχοθεραπείας", "Στον κήπο του Επίκουρου - Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου", "Θεωρία και πράξη της ομαδικής ψυχοθεραπείας και Ενδονοσοκομειακή ομαδική ψυχοθεραπεία" (δοκίμια και μελέτες)· "Κάθε μέρα λίγο πιο κοντά - Μια ψυχοθεραπεία ειπωμένη δυό φορές" (με την Ginny Elkin)· "Θα φωνάξω την αστυνομία" που συνέγραψε με τον R.L.Berger (αφήγημα), ενώ ετοιμάζεται το βιβλίο "Υπαρξιακή ψυχοθεραπεία".

Ο Ουμπέρτο Έκο γεννήθηκε στην Αλεσάντρια του Πιεμόντε στις 5 Ιανουαρίου του 1932. Φημολογείται ότι το επώνυμο "Έκο" είναι το αρκτικόλεξο των λέξεων "Ex Caelis Oblatus", που σημαίνει "θεϊκό δώρο". Ακολούθησε σπουδές μεσαιωνικής φιλοσοφίας και λογοτεχνίας και έκανε το διδακτορικό του στη φιλοσοφία το 1954, ολοκληρώνοντας τη διατριβή του για τον Θωμά Ακινάτη. Από το 1988 είναι πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο. Το 1965 εξελέγη καθηγητής Οπτικών Επικοινωνιών στη Φλωρεντία και το 1966 καθηγητής της Σημειολογίας στο Μιλάνο. Το 1971 το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια του προσέφερε τη θέση του τακτικού καθηγητή της Σημειολογίας και το 1974 ο Έκο οργάνωσε τον Διεθνή Σύνδεσμο Μελετών. Επίσης, είναι διευθυντής του περιοδικού "VS". Στη διάρκεια της δεκαετίας του 70, άρχισε να γράφει τα μυθιστορήματα του, κάνοντας την αρχή με "Το όνομα του Ρόδου", που τιμήθηκε με το βραβείο Strega το 1981 και το Medicis Etranger το 1982, ενώ πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Ο Έκο περνάει τον καιρό του με τη γυναίκα του και δύο παιδιά τους ανάμεσα στο σπίτι του στο Μιλάνο (ένα διαμέρισμα-λαβύρινθο με μια βιβλιοθήκη 30.000 βιβλίων) και στο εξοχικό του στο Ρίμινι. Γνωρίζει άπταιστα πέντε γλώσσες, μεταξύ των οποίων αρχαία ελληνικά και λατινικά, που χρησιμοποιεί πολύ συχνά στα βιβλία του, επιστημονικά και λογοτεχνικά. Από την αρχή της καριέρας του έως σήμερα έχει κερδίσει πολλές τιμητικές διακρίσεις και έχει κάνει δεκάδες εκδοτικές επιτυχίες. Στις πραγματείες του συγκαταλέγονται: "Opera aperta" (1962), "La struttura assente" (1968), "Θεωρία σημειωτικής" (1975), "Lector in fabula" (1979). To 1980 εμφανίστηκε ως μυθιστοριογράφος με το "Όνομα του Ρόδου", το 1988 ακολούθησε το "Εκκρεμές του Φουκώ". (φωτογραφία: Isolde Ohlbaum)

Ο Ενρίκε Βίλα-Μάτας (Βαρκελώνη, 1948) έχει να επιδείξει ένα μεγάλο σε όγκο και σπουδαίο σε αξία λογοτεχνικό έργο, που τον έχει αναδείξει ως έναν από τους κορυφαίους ευρωπαίους συγγραφείς της γενιάς του. Σπούδασε νομικά και δημοσιογραφία στην πατρίδα του και το 1968 άρχισε να γράφει κριτική κινηματογράφου στο περιοδικό "Fotogramas". Το 1970 γύρισε δύο ταινίες μικρού μήκους, τις "Todos los jovenes tristes" και "Fin de verano". Την επόμενη χρονιά υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Melilla της Αφρικής, όπου, καθηλωμένος σε μια αποθήκη υλικού, άρχισε να γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα, "Μujer en el espejo contemplando el paisaje" με εντελώς αντισυμβατική γραφή (σχεδόν χωρίς καθόλου σημεία στίξης). Γυρίζοντας στη Βαρκελώνη, συνεργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου με τα περιοδικά "Bocaccio" και "Destino". Μεταξύ του 1974 και του 1976 έζησε στο Παρίσι, σ' ένα διαμέρισμα που νοίκιασε από τη Μαργκερίτ Ντυράς. Εκεί άρχισε το δεύτερο μυθιστόρημά του, "La asesina ilustrada" (σε ελεύθερη απόδοση: "Η πολυμαθής δολοφόνος", 1977). Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα "Al sur de los parpados", 1980, "Nunca voy al cine", 1982. Η κριτική και το κοινό τον πρόσεξαν με το πέμπτο του μυθιστόρημα, "Historia abreviada de la literature portatil" ("Σύντομη ιστορία της φορητής λογοτεχνίας", 1985). Ακολούθησε η έκδοση των συλλογών διηγημάτων "Ένα σπίτι για πάντα" (1988), "Υποδειγματικές αυτοκτονίες" (1991), "Παιδιά χωρίς παιδιά" (1993), τα μυθιστορήματα "Μακριά από τη Βερακρούς" (1995), "Περίεργος τρόπος ζωής" (1997), κ.ά. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησαν μερικά από τα σημαντικότερα βιβλία του: "Το κάθετο ταξίδι" (2000), το οποίο τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Μυθιστορήματος Ρόμουλο Γκαλιέγος, το πιο έγκυρο βραβείο της Λατινικής Αμερικής, "Μπάρτλεμπυ και Σία" (2001), "Η νόσος του Μοντάνο" (2002), που έχει βραβευθεί με το βραβείο Heralde, το Εθνικό Βραβείο Κριτικής και το Prix Medicis Etranger, "Το Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ" (2003), "Δόκτωρ Πασαβέντο" (2005) και "Δουβλινιάδα" (2010). Έχει επίσης εκδώσει τα μυθιστορήματα "Exploradores del abismo", 2007, "Dietario voluble", 2008, "Air of Dylan", 2012, συλλογές με τα δημοσιογραφικά του άρθρα και τα λογοτεχνικά δοκίμια: "El viajero mαs lento" ("Ο πιο αργός ταξιδιώτης", 1992), "El traje de los domingos" ("Το κοστούμι της Κυριακής", 1995), "Para acabar con los nϊmeros redondos" ("Για να τελειώνουμε με τα στρογγυλά νούμερα", 1997), κ.ά.

Ο Jonathan Coe γεννήθηκε στο Μπέρμιγχαμ το 1961. Σπούδασε φιλολογία στο Trinity College του Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ και είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Γουόρικ (αντικείμενο της διατριβής του αποτέλεσε το έργο του Henry Fielding, "Tom Jones"). Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Γουόρικ και εργάστηκε παράλληλα ως μουσικός, συνθέτοντας τζαζ, και ως δημοσιογράφος, διετελώντας τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας "The Guardian" και κριτικός κινηματογράφου του "New Statesman".

Ο Αντόνιο Λόμπο Αντούνες γεννήθηκε στην Πορτογαλία το 1942. Είναι διδάκτορας του Καθολικού Πανεπιστημίου της Λισαβόνας και άσκησε το επάγγελμα του ψυχιάτρου σε νοσοκομεία της πόλης. Η εμπειρία από το επάγγελμά του και, συγκεκριμένα, από την άσκησή του ως στρατιωτικού γιατρού στη διάρκεια του Αποικιακού πολέμου στην Αγκόλα, συνιστούν, μαζί με την εμπειρία του έρωτα, το κύριο θεματικό πλαίσιο των μυθιστορημάτων του. Βιβλία του έχουν εκδοθεί στις ΗΠΑ, Καναδά, Μ. Βρετανία, Λατινική Αμερική, Ιταλία, Γερμανία, Δανία, Σουηδία και Φινλανδία. Έχει γράψει περισσότερα από δεκαπέντε μυθιστορήματα που μεταφράστηκαν σε δεκάδες γλώσσες, κερδίζοντας σημαντικές λογοτεχνικές διακρίσεις μεταξύ των οποίων με το "Μέγα Βραβείο Μυθιστορήματος και Νουβέλας" της Πορτογαλικής Ένωσης Συγγραφέων για το έργο του "Auto dos Danados", το 1985. Επί σειρά ετών προτείνεται από τη χώρα του για το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το 2008 του απονεμήθηκε στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Γουαδαλαχάρα (Μεξικό) το λογοτεχνικό βραβείο των λατινογενών γλωσσών.

Ο ποιητής Τούμας Τράνστρεμερ γεννήθηκε στις 15 Απριλίου του 1931 στη Στοκχόλμη. Σπούδασε ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης και για πολλά χρόνια εργάστηκε σε φυλακές ανηλίκων και σε κέντρα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά. Η πρώτη του ποιητική συλλογή, "17 Dikter" ("17 ποιήματα") εκδόθηκε το 1954, ενώ φοιτούσε ακόμα στο κολέγιο. Οι κυριότερες ποιητικές συλλογές του είναι: "Μυστικά καθ' οδόν" (1958), "Ο μισοτελειωμένος ουρανός" (1962), "Ήχοι και ίχνη" (1966), "Βλέποντας στο σκοτάδι" (1970), "Παράθυρα και πέτρες" (1972), "Μονοπάτια" (1973), "Βαλτικές" (1974), "Το φράγμα της αλήθειας" (1978), "Ποιήματα 1954-1978" (1979), "PS" (1980), "Η άγρια πλατεία" (1983), "Για τους ζώντες και τους νεκρούς" (1989), "Η πένθιμη γόνδολα" (1996), "Ποιήματα" (συγκεντρωτική έκδοση) (1997), "Φυλακή: εννιά χαϊκού από το αναμορφωτήριο του Χέλμπι" (1959/2001), "Το μεγάλο αίνιγμα" (2004). Ποίησή του έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από πενήντα γλώσσες. Έχει τιμηθεί με πολυάριθμες λογοτεχνικές διακρίσεις όπως τα βραβεία Aftonbladets Literary Prize, Bonnier Award for Poetry, Neustadt International Prize for Literature, Oevralids Prize, Petrach Prize (στη Γερμανία) και με το βραβείο του Διεθνούς Φόρουμ Ποίησης. Τον Οκτώβριο του 2011 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας "διότι μέσω πυκνών, διαυγών εικόνων μας προσφέρει μια ανανεωμένη πρόσβαση στην πραγματικότητα", σύμφωνα με την ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας.

Ο Ανταίος Χρυσοστομίδης γεννήθηκε το 1952 στο Κάιρο της Αιγύπτου. Το 1969 φεύγει για σπουδές στην Ιταλία. Παίρνει το πτυχίο της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ρώμης το 1978. Δουλεύει στην Αθήνα ως αρχιτέκτονας μέχρι το 1982. Την ίδια περίοδο αρχίζει να μεταφράζει από την ιταλική γλώσσα, στην αρχή δοκίμια και στη συνέχεια λογοτεχνικά έργα. Το 1983 αρχίζει να εργάζεται ως δημοσιογράφος στο περιοδικό "Ένα". Στη συνέχεια εργάστηκε ως διευθυντής σε διάφορα περιοδικά μαζικής κυκλοφορίας. Η δημοσιογραφική του ενασχόληση συνεχίζεται μέχρι σήμερα στην εφημερίδα "Αυγή", στην οποία υπογράφει κάθε Κυριακή μια ολόκληρη σελίδα με τον τίτλο "Περιδιαβάζοντας". Από το 1998 εργάζεται ως Διευθυντής του τμήματος Ξένης Λογοτεχνίας στις Εκδόσεις "Καστανιώτη". Το 1999 δημοσίευσε μαζί με τον Αντόνιο Ταμπούκι το βιβλίο΄"Ένα πουκάμισο γεμάτο λεκέδες" (Άγρα). Από το 2000 διδάσκει σε μεταπτυχιακά τμήματα του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και στο ΕΚΕΜΕΛ πρακτική μετάφρασης. Το 2003 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Ξένης Λογοτεχνικής Μετάφρασης. Το 2004 το Ιταλικό Κράτος, τιμώντας τον για τις προσπάθειές του για την εξάπλωση της ιταλικής κουλτούρας, του απένειμε τον τίτλο του Ιππότη Εργασίας.