Ο Γεώργιος Παπανδρέου γεννήθηκε στο Σκούπι (Πάος) Καλαβρύτων στις 16.5.1859. Τελείωσε το σχολαρχείο Πύργου το 1878 και τον ίδιο χρόνο γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ' όπου αποφοίτησε το 1883. Παράλληλα με τις πανεπιστημιακές του σπουδές διορίζεται ελληνοδιδάσκαλος σε χωριά της Ηλείας, της Αρκαδίας και της Εύβοιας. Παίρνοντας το πτυχίο της φιλοσοφικής διορίστηκε καθηγητής στον Πύργο. Κατά διαστήματα υπηρέτησε σε διάφορα γυμνάσια της χώρας ως καθηγητής και γυμνασιάρχης. Το 1886 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Αθηνών με τη διατριβή του "Περί της αρχαίας Ψωφίδος", και το 1896 υφηγητής της ίδιας σχολής στην έδρα της Γλωσσολογίας με τη διατριβή "Περί της των Ηλείων διαλέκτου". Ένθερμος οπαδός του Κωνσταντίνου Κόντου και των γλωσσικών απόψεων του Γεωργίου Μιστριώτη. Άνθρωπος με ευρύτατη μόρφωση, εξέδωσε ιστορικές, αρχαιολογικές, γλωσσολογικές και γεωγραφικές πραγματείες, και μετέφρασε έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας: λυρικούς ποιητές, Αριστοτέλη, Πλάτωνα, Θουκυδίδη, Όμηρο, Πλούταρχο, "προς χρήσιν των μαθητών, των φοιτητών, των καθηγητών και παντός λογίου". Πέθανε στο Μαρούσι τις 26 Ιουλίου του 1940.