Ὁ κομήτης, διαπεράσας τὴν γηίνην ἀτμόσφαιραν, ἠλέκτρισε φρικωδῶς τὴν ὑψηλὴν ἐκείνην κορυφὴν τῶν Ἄλπεων, τὰ εὐάερα ὕψη καὶ τὰ δύο εὐαίσθητα ὄντα ποὺ ἐπλανῶντο στὴν γραφικὴν αὐτὴν κορυφήν.

...Ὁ Ραφαὴλ ἤρπασε τὴν Στέλλαν στὴν ἀγκάλην του καὶ τὴν ἐφίλησε στὸ στόμα. Ἡ ἐπαφὴ τῶν δύο σωμάτων παρέσχεν εἰς αὐτοὺς μίαν νέαν περίεργον αἴσθησιν, ποὺ δὲν εἶχαν δοκιμάσει ποτὲ εἰς τὰς παραφόρους ἐρωτικὰς διαχύσεις των. Τὴν κρατοῦσε σφιχτὰ στὴν ἀγκάλη του, τὰ φιλιά των δὲν εἶχαν τέλος, ἠσθάνετο δὲ ὅτι τὸ ἐγὼ του ἐξηφανίζετο, συγχωνευόμενον εἰς μίαν καὶ μόνην συνείδησιν μὲ τὴν γυναῖκα ποὺ ἐλάτρευε τόσο πολύ. Ἀστραπαὶ ηὐλάκωναν τὸν ὁρίζοντα. Ὁλόκληρος ὁ οὐρανὸς ἦτο γεμάτος ἀπὸ μαγνητικοὺς κραδασμοὺς τοῦ Βορείου Σέλαος...

Ὁ Ραφαὴλ καὶ ἡ Στέλλα εἰσῆλθον εἰς τὴν σκηνήν. Κατακλιθέντες ἐπὶ τῶν κλινοστρωμνῶν, εἶδαν ν’ ἀναπηδοῦν χιλιάδες σπινθῆρες. Ὁλόκληρος ἡ φύσις ἦτο ἠλεκτρισμένη τρομακτικά. Ἡ Στέλλα εἶχε καλυφθεῖ ὑπὸ σπινθήρων. Φωσφορώδεις ἀνταύγειαι διέτρεχον τὴν λευκὴν σάρκα της, ὁλόκληρον δὲ τὸ σῶμα ἐκεῖνο, ἐπὶ τοῦ ὁποίου εἶχεν ἀνακαλύψει ἄλλοτε τὰς περιέργους ἐκδηλώσεις τοῦ ἀνθρωπίνου ἠλεκτρισμοῦ, κατείχετο ὑπὸ παροξυσμοῦ ἀπεριγράπτου.

—Ἀγάπη μου, τοῦ εἶπε, περιϐάλλουσα αὐτὸν μὲ τοὺς λαξευμένους βραχίονάς της καὶ σφίγγουσα τὸ στόμα της στὸ δικό του, σὰν ἀπόψε δὲν σ’ ἀγάπησα ποτέ.