O Δημήτρης Παυλόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Σπούδασε Ιστορία, Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου έκανε μεταπτυχιακές σπουδές και εκπόνησε τη διδακτορική διατριβή του με θέμα "Ο γλυπτής Μιχάλης Τόμπρος 1889-1974" (Αθήνα 1996). Εργάστηκε (1991-1997) ως επιμελητής του Μουσείου Βούρου - Ευταξία (Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών) και ως ειδικός συνεργάτης σύνταξης (1993-2000) στο "Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών" (Εκδόσεις "Μέλισσα", Αθήνα 1997-2000). Έχει γράψει επτά βιβλία και πολλά άρθρα για θέματα ιστορίας της νεοελληνικής τέχνης στον αθηναϊκό Τύπο. Έχει λάβει μέρος σε συνέδρια για τη νεοελληνική γλυπτική, τη χαρακτική, την τέχνη του βιβλίου και την τυπογραφία. Υπήρξε συνεργάτης (1999-2000) του "Allgemeines Kunstlerlexikon" ("K.G. Saur Verlag", Μόναχο-Λειψία 1992 κ.ε.). Μέλος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης (AICA Hellas) και της Εταιρίας Ελλήνων Ιστορικών Τέχνης. Από το 2003 είναι μέλος του Συνεργαζόμενου Εκπαιδευτικού Προσωπικού στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, ενώ από το 2005 είναι λέκτωρ Ιστορίας της Τέχνης στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η Ζέττα Αντωνοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1969. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου εξειδίκευσης στην προστασία μνημείων (συντήρηση και αποκατάσταση ιστορικών κτιρίων και συνόλων), του τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Εργάζεται στο τμήμα Παραδοσιακών Κτηρίων και Μνημείων της Διεύθυνσης Αρχιτεκτονικού του Δήμου Αθηναίων, όπου και ασχολείται συστηματικά με τη συντήρηση των γλυπτών μνημείων της πόλης. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και μελέτες για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς και έχει συμμετάσχει σε συνέδρια του ίδιου θεματικού ενδιαφέροντος.

Ο Νίκος Σοφιαλάκης γεννήθηκε στους Έρφους Ρεθύμνου Κρήτης το 1914 και απεβίωσε στις 9 Δεκεμβρίου 2002. Σε ηλικία 10 ετών ήρθε στην Αθήνα και από το 1925-1937 μαθήτευσε κοντά στο νεοκλασσικό γλύπτη Γεώργιο Μπονάνο. Συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία του Κληροδοτήματος Αθηνάς Σταθάτου, και εισήλθε στην Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου το 1938, όπου και μαθήτευσε κοντά στον Καθηγητή Μιχάλη Τόμπρο. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του έλαβε τέσσερις επαίνους και δυο πρώτα βραβεία. Η καλλιτεχνική πορεία του Σοφιαλάκη ξεκίνησε όσο ο ίδιος ήταν ακόμη φοιτητής στην Σχολή Καλών Τεχνών, με τη συμμετοχή του στην Πανελλήνιο Καλλιτεχνική Έκθεση του 1940 στο Ζάππειο με τη γύψινη μελέτη Κεφαλή Νέου, αλλά και με τη συμμετοχή του σε ομαδικές εκθέσεις, όπως την Επαγγελματική Έκθεση στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο το 1943 (με τους Ευθυμιάδη, Κεφαλινό, Νικόλα, Κατράκη, κ.ά.), τις Εκθέσεις στον Παρνασσό το 1944, 1945, 1946, καθώς και στη Γαλλική Ακαδημία το 1946, μεταξύ άλλων. Κατά το τελευταίο έτος του στην Σχολή Καλών Τεχνών, ο Σοφιαλάκης κέρδισε το Πρώτο Βραβείο Γλυπτικής το 1944 με τη διπλωματική του εργασία Μητρότητα, μια μελέτη σε τερακότα μικρού μεγέθους που απεικονίζει μια καθιστή, γυναικεία μορφή που θηλάζει το βρέφος της. Στην Έκθεση Παρνασσού του 1945, ο Σοφιαλάκης είχε την τύχη να γνωρίσει τον μεγάλο Κρήτα συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη, ο οποίος τότε διατελούσε Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη. Ο Καζαντζάκης εντυπωσιάστηκε τόσο από τον νεαρό καλλιτέχνη, που του ζήτησε να ποιήσει δυο εμπνεύσεις του με ιδιαίτερη σημασία. Ο Σοφιαλάκης "έγραψε" στο μάρμαρο και τις δύο ιδέες, που ενσαρκώνονται στο Παιδί της Κατοχής και στον Πολεμιστή, έργα που έμελλαν να γίνουν δυο από τις πιο σημαντικές συνθέσεις του γλύπτη και από τις πιο χαρακτηριστικές απεικονίσεις της Ελληνικής μεταπολεμικής πραγματικότητας.