Ήδη από τα προεπαναστατικά χρόνια μέχρι και σήμερα οι περισσότεροι ειδικοί επιστήμονες, ερευνητές και διανοούμενοι, έλληνες και ξένοι, διακηρύσσουν ότι η ελληνική δημοτική ποίηση εκφράζει την ψυχή και το πνεύμα των Ελλήνων και αποτελεί την ισχυρότερη απόδειξη για τη συνέχεια του Ελληνισμού.

Όμως αυτό, μετά το 1974, αμφισβητείται από μερικούς έλληνες επιστήμονες, μέσα στο πλαίσιο της πολεμικής τους όχι μόνον εναντίον του εθνικισμού, όπως αυτός εκφράστηκε μέσω της ελληνοχριστιανικής ρητορικής και συνθηματολογίας κατά την περίοδο της δικτατορίας, αλλά και της ίδιας της έννοιας του έθνους, την οποία επιδιώκουν να υποσκάψουν ισχυριζόμενοι ότι ούτε ελληνική εθνική συνείδηση υπήρξε πριν από το Εικοσιένα, ούτε το δημοτικό τραγούδι εκφράζει εθνική συλλογικότητα.

Στο παρόν βιβλίο επιχειρείται μια σύντομη αναδρομή στη σχετική θεματολογία, διερευνώνται οι ανάλογες απόψεις και επισημαίνονται τα στοιχεία εκείνα, τα οποία, κατά το συγγραφέα, αποδεικνύουν την ελληνικότητα του δημοτικού τραγουδιού, στο οποίο αποτυπώνεται σαφέστατα η εθνική ταυτότητα των Ελλήνων.