Εμείς και οι Άλλοι.
Μια ιστορία με δύο αφηγητές για έναν κόσμο που χρόνια τώρα ζει στο περιθώριο.
Μια μικρή τσιγγάνα, η Ελπίδα, εξιστορεί με τρόπο αφοπλιστικό τη ζωή της στον καταυλισμό. Μια ζωή μίζερη, γεμάτη ταπεινώσεις, που την πληγώνουν.
Έπειτα από ένα συνταρακτικό γεγονός, το νήμα της αφήγησης το παίρνει η συγγραφέας. Τη μυθοπλασία αντικαθιστά πλέον το ρεπορτάζ. Εξιστορούνται γεγονότα αληθινά, που φέρνουν στο προσκήνιο ένα σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο: το φόβο μας για τον Άλλον, τον διαφορετικό.
Το μυθιστόρημα με τον δηκτικό τίτλο «Ο κόσμος βαριέται να διαβάζει θλιβερές ιστορίες», από το 1986 που πρωτοκυκλοφόρησε, αποτέλεσε βιβλίο αναφοράς όχι μόνο για το τολμηρό του θέμα, αλλά και για τον τρόπο γραφής. Σήμερα, το βιβλίο, ξαναγραμμένο και εμπλουτισμένο, διατηρεί την πρώτη του φρεσκάδα και καλεί μια νέα γενιά αναγνωστών να προβληματιστεί πάνω στο θέμα του ρατσισμού.
Έγραψαν για το βιβλίο:
«Το "Ο κόσμος βαριέται να διαβάζει θλιβερές ιστορίες" είναι ένα τολμηρό και βαθύτατα προοδευτικό βιβλίο που πραγματεύεται με περίσκεψη και νηφαλιότητα το πρόβλημα του ρατσισμού και υπερασπίζεται τα δικαιώματα των Τσιγγάνων στη ζωή, την εργασία, τη μόρφωση» (Τζίνα Καλογήρου, επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τρικαλινά, τόμος 20ός, έκδοση ΦΙΛΟΣ, 2000)
«Η Μαρούλα Κλιάφα έγραψε ένα όμορφο βιβλίο στο οποίο μετράει η γνώση του θέματος, η συμπάθεια, η διάθεση έκθεσης του ζητήματος και η στηλίτευσή του, και η ποιότητα της γραφής. Δεν απευθύνεται στους προβληματισμένους. Προβληματίζει τους ευσυνείδητους, οι οποίοι παραγνωρίζουν ή αγνοούν ότι υπάρχει θέμα με στοιχεία ρατσισμού» (Κυριάκος Ντελόπουλος, Η Καθημερινή, 22-1-1987)
«Η Μ. Κλιάφα ξεγλιστράει από την παγίδα να ωραιοποιήσει αυτή τη φυλή των θρύλων για να συγκινήσει τους αναγνώστες. Χωρίς να εξιδανικεύει τους τσιγγάνους, χωρίς να τους δικαιολογεί και χωρίς να ηθικολογεί, γράφει με γνησιότητα, σεβασμό και αντικειμενικότητα. Χρησιμοποιεί την αφοπλιστική γλώσσα της αλήθειας που μόνη μπορεί -και αξίζει- να πείσει» (Ζωή Βαλάση, Ριζοσπάστης, 1-1-1987)
«Αυτό το βιβλίο είναι προσφορά και καταγγελία, μια συγκλονιστική μαρτυρία, ράπισμα στο πρόσωπο της Πολιτείας και της Κοινωνίας μας. Αυτά. Τι άλλο μπορείς να πεις, όταν η πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια στην τραγικότητα;» (Ελένη Χωρεάνθη, Δελτίο Συλλόγων Δασκάλων "Ο Μακρυγιάννης", Απρίλιος 1989)