Στο 18ο διαμέρισμα του Παρισιού, ανάμεσα στους γηγενείς Γάλλους, ζουν διάφορες εθνότητες, συγκεντρωμένες ως επί το πλείστον μέσα σε τεράστια οικοδομικά συγκροτήματα: Άραβες, Εβραίοι, Αφρικανοί, Κινέζοι... Θεωρητικά, σε ειρηνική συνύπαρξη. Αρκεί όμως μια σπίθα για να πάρει φωτιά το καζάνι που βράζει: ένας νεαρός Άραβας επιτίθεται σε μια κοπέλα εβραϊκής καταγωγής μέσα σ' ένα υπόγειο πάρκινγκ, με σκοπό να της κλέψει την τσάντα. Δεν το κατορθώνει, όμως την τραυματίζει, κι εκείνη τον καταγγέλλει στην αστυνομία. Ο νεαρός αφήνεται ελεύθερος από το δικαστήριο, αλλά έπειτα από λίγες μέρες δέχεται, με τη σειρά του, επίθεση από αγνώστους που του παραμορφώνουν το πρόσωπο με βιτριόλι. Η αραβική κοινότητα πιστεύει ότι οι Εβραίοι αντεπιτίθενται. Και ο Ερβέ Κερζενεάν, διοικητής του αστυνομικού τμήματος της περιοχής, αναλαμβάνει την υπόθεση. Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα όταν, στη συνέχεια, απάγεται ο μικρός αδελφός της κοπέλας που έχει δεχτεί την επίθεση. Ο απαγωγέας ζητά ένα υπέρογκο ποσό για λύτρα. Οι υποψίες αυτή τη φορά βαρύνουν, φυσικά, την αραβική κοινότητα. Και ξεσπά ένας ακήρυκτος πόλεμος, που θα φέρει σιγά σιγά στην επιφάνεια όλες τις υπόγειες διεργασίες μιας κοινωνίας που ζει χωρισμένη σε "στρατόπεδα": οι διάφορες εθνότητες των ξένων, οι "ορθώς σκεπτόμενοι" Γάλλοι πολίτες, μικροαστοί, μεγαλοαστοί, ακροδεξιοί, τα παρακλάδια της αστυνομίας, που δεν είναι πάντα υπεράνω υποψίας, τα πολιτικά πρόσωπα με τις προσωπικές τους στρατηγικές... Παρεμβαίνει ακόμη και ο ίδιος ο Νικολά Σαρκοζί, που σε κάποιο σημείο καλείται να συμπαρασταθεί στην οικογένεια του θύματος της απαγωγής...
Και πού είναι η ηθική, μέσα σε όλα αυτά; Ο αστυνόμος Κερζενεάν, που κατάγεται από τη Βρετάνη -μια περιοχή της Γαλλίας με τις δικές της ιδιαιτερότητες- και είναι εν μέρει "ξένος" μέσα στην ίδια του τη χώρα, αρχίζει να αναθεωρεί τις απόψεις και τη στάση του. Στον δρόμο του θα βρεθεί-τυχαία;-και μια γοητευτική φιλόλογος που ανήκει στην αστική τάξη, η οποία έχει εμπλακεί, βαθύτερα από ό,τι φάνηκε αρχικά, σ' αυτή την ιστορία. Και οι εξελίξεις θα είναι απρόσμενες.

«Το "Παρίσι εν καιρώ ειρήνης" είναι το καλύτερο βιβλίο του 2011. Σπάνιας δύναμης μυθιστόρημα, βέβηλο, οξυδερκές, διαυγές και θαρραλέο. Ο Μαρτέν-Σωφιέ ακολουθεί μια μέθοδο που τη θαυμάσαμε κυρίως στα αριστουργήματα του Φίλιπ Ροθ: πολλαπλασιάζει τις οπτικές γωνίες, δίνοντας τον λόγο στους πρωταγωνιστές. Ζήτω η λογοτεχνία» (Le Figaro)
«Άρτιο, συναρπαστικό, ξεκαρδιστικό» (Le Point)
«Ο Ζιλ Μαρτέν-Σωφιέ εξιστορεί την άνοδο του κοινοτισμού σ' ένα μυθιστόρημα εκουσίως προκλητικό. Η αφήγηση εκτυλίσσεται με επιδεξιότητα και η πλοκή είναι απολαυστική. Το βιβλίο δεν είναι απλώς καλοδουλεμένο, αλλά εμπεριέχει κι έναν προβληματισμό για τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα» (Marianne)
«Με πρόσχημα την αστυνομική πλοκή, ο Ζιλ Μαρτέν-Σωφιέ χλευάζει όλους τους φανατισμούς. Με πολύ χιούμορ βάζει στο στόχαστρό του τη φαλλική κοινωνία, μακελεύοντάς τη με κομψότητα» (L' Express)
«Ύφος γρήγορο, γλώσσα παραστατική, ειρωνική, μείγμα του Λεό Μαλέ και του Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ. Ο τόνος είναι εύθυμος, η πραγματικότητα όχι και τόσο. Δεν το διαβάζουμε αυτό το βιβλίο, καλπάζουμε μαζί του» (Le Nouvel Observateur)