"Ο οδηγός του Land Cruiser ρίχνεται στην κυκλοφορία, ανοίγει βίαια ένα πέρασμα ανεβαίνοντας στο πεζοδρόμιο. Την προηγουμένη, άντρες ζωσμένοι με βαρύ οπλισμό επιτέθηκαν σε τρία λεωφορεία που είχαν σταματήσει στους σηματοδότες, στο κέντρο της πόλης. Λήστεψαν τους επιβάτες, τους περισσότερους με μεγάλη αγριότητα, ένα παιδάκι σκοτώθηκε, μια γυναίκα βρέθηκε στο νοσοκομείο. [...]
"- Οι πολιτικοί μας τρομοκρατούν με σκοπό να τους παρακαλάμε για να μας προστατέψουν. Μας μπολιάζουν με το φόβο της ανεργίας, με το φόβο για το τι βρίσκεται μέσα στο πιάτο μας, το φόβο του αύριο, το φόβο του διπλανού μας, το φόβο του ξένου, το φόβο του σεξ, το φόβο της γρίπης, είτε πρόκειται για την ισπανική είτε για αυτή των πουλερικών είτε για τη μεξικανική, οποιαδήποτε τέλος πάντων απ' τη στιγμή που προέρχεται από αλλού. Και κυρίως μας εμποτίζουν με το φόβο του Άραβα. Και όταν συμβαίνει να χαιρόμαστε για έναν λαό όπως τον δικό σας, δεσποινίς, που απελευθερώνεται από τον δικτάτορά του, όπως ακριβώς κάνετε εσείς αυτή τη στιγμή με αξιοθαύμαστο τρόπο, τότε μας προτάσσουν το φόβο της μαζικής μετανάστευσης..."
Μέσα στη δίνη του λιβυκού εμφυλίου πολέμου και τους βομβαρδισμούς των συμμαχικών αεροπλάνων της Δύσης κατά την πτώση του Καντάφι, διαδραματίζεται η φανταστική οδύσσεια μιας ομάδας φυγάδων που διασχίζουν το καμίνι της ερήμου, στην προσπάθεια να φτάσουν στην Τρίπολη και στη σωτηρία. Στο Land Cruiser επιβαίνουν τυχοδιώκτες, ένας αλκοολικός κυνικός γιατρός, ένας Γάλλος πιλότος που καταρρίφθηκε το αεροπλάνο του, Αφρικανοί από γειτονικές χώρες, και δύο νέες Λίβυες -μια ηθοποιός και μια νοσοκόμα-, που η μοίρα τους έφερε στο παλάτι του δικτάτορα. Πιο καυστικός και σκληρός από κάθε άλλη φορά, ο Τίτο Τοπέν γράφει για τη Βόρεια Αφρική την οποία γνωρίζει καλά.