Ο Μάρκος πείθει τη Μάρη να φύγουν απ’ την Αθήνα και να
μετακομίσουν μόνιμα στην Τήνο πραγματοποιώντας το όνειρό
του για μια ήρεμη ζωή μακριά απ’ την πόλη, «… εκεί που προ-
λαβαίνεις χωρίς να βιάζεσαι». Την πρώτη του κιόλας μέρα στο
νησί γίνεται αυτόπτης μάρτυρας ληστείας στην τράπεζα. Ένας
φίλος απ’ τα παλιά, μια μυστηριώδης γυναίκα και μια περίεργη
συγκυρία τον φέρνουν στη Μύκονο, αντιμέτωπο με τους λη-
στές. Θα αντισταθεί άραγε στους πειρασμούς που τόσο ανα-
πάντεχα του έφερε η καινούρια του ζωή; Όταν αρχίζουν οι φό-
νοι, τότε πια η υπόθεση περιπλέκεται επικίνδυνα και η εξέλιξη
γίνεται απρόβλεπτη με αλλεπάλληλες ανατροπές.
Μια περιπέτεια στα γραφικά κυκλαδίτικα σοκάκια με οδηγό τα
ανθρώπινα πάθη κι εναλλακτικούς κώδικες ηθικής που δεν ξε-
χωρίζουν το θύτη απ’ το θύμα…
«Αν ήθελε ο Θεός να διακριθώ για τις καλές μου πράξεις,
σίγουρα δεν θα μ’ έμπλεκε σ’ αυτή την περίεργη ιστορία. Ότι
είχε σκοπό να με δοκιμάσει, ούτε αυτό ισχύει, αφού σαν πα-
ντογνώστης θα ξέρει κιόλας ότι η πιο αξιοσημείωτη ικανότητά
μου είναι να γίνομαι ανά πάσα στιγμή χειρότερος απ’ ό,τι εί-
μαι. Έτσι, διά της εις άτοπον απαγωγής κατέληξα ότι η χθε-
σινή ανέλπιστη ερωτική απόδραση στη Μύκονο ήταν κι αυτή
θέλημα Θεού. Τα σκεφτόμουν σέρνοντας τα πόδια μου απ’ το
λιμάνι στο σπίτι, αποκαμωμένος απ’ το περιπετειώδες διήμερο.
Ένα διήμερο γεμάτο απρόοπτα, όπου, πέρα απ’ την ηδονή, η
ατμόσφαιρα ανάδινε και την έντονη μυρωδιά του χρήματος. Κι
όταν το χρήμα είναι τραπεζικό, δηλαδή αδέσποτο και βρόμικο,
το συμπονάς τόσο που σου περνάει απ’ το μυαλό να το περι-
μαζέψεις δανείζοντας στις ενοχές τη φορεσιά της θείας δίκης.
Έτσι δε θα χρειαστεί ποτέ να προσθέσεις στα ήδη πολλά σου
ελαττώματα κι αυτό της μεταμέλειας».
«Χρήμα ορφανό με πατριούς μεγαλοαπατεώνες που φτιάχνει
μόνο το φως της μέρας, είχε κλαπεί από εγκληματίες της νύ-
χτας. Μια συγκυρία περίεργη το έφερνε στο κατώφλι μου. Δεν
θα υπέκυπτα στον πειρασμό να μου φύγει – θα του άνοιγα την
πόρτα μου διάπλατα. Το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία είχε πει
κάποτε ένας εξυπνάκιας, πλούσιος πιθανότατα. Το γνωρίζω, αγα-
πητέ μου! Δεν την ψάχνω καν. Απλώς, είμαι λάτρης της άνετης
δυστυχίας που σου δίνει τη χαρά να στέλνεις στο διάολο κάθε
μεγαλόσχημο καριόλη που σου κάθεται στο σβέρκο. Αυτά σκε-
φτόμουν περιμένοντας στο λιμάνι το πλοίο που θα έφερνε κοντά
μου για πάντα την αγαπημένη μου οικογένεια και θα έδιωχνε την
ελευθερία μου μετανάστρια στη χώρα της φαντασίας».