Καλοκαίρι του 2009 ένα απρόσμενο τηλεφώνημα με πληροφόρησε ότι η μετάφρασή μου του Ερωτικού φαινομένου του Jean-Luc Marion είχε σταθεί αφορμή για μια θεατρική παράσταση, που η προετοιμασία της βρισκόταν ήδη σε στάδιο προχωρημένο. Έτσι γνώρισα τον Περικλή Μουστάκη, και μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω την παράσταση αυτή πάνω στη γέννα, μέσα από τις πρόβες της - όπως, μετά, και τις επόμενες. Η διδασκαλία του Μουστάκη είναι απαιτητική - ένα μέρος της μόνο φτάνει, κάτω από δύσκολες συνθήκες, να πραγματωθεί θεατρικά. Αλλά η γνωριμία με τα νέα παιδιά που υποβάλλονταν σε μια πραγματική άσκηση (το όνομα του θεατρικού οργανισμού: Άσκηση, δεν έλεγε ψέματα), σωματική και ψυχική, για να φέρουν σε πέρας τις παραστάσεις αυτές, ήταν σαν προορισμένη να στερεώσει μέσα μου μια παλιά μου πεποίθηση: ότι η τέχνη (όχι απλώς το παιχνίδι, όπως ήθελε ο Σίλλερ) είναι η κατεξοχήν ανθρώπινη δραστηριότητα. Όπου ο άνθρωπος κινητοποιεί τις δυνάμεις του ελεύθερα (όχι εργαλειακά) και συνολικά. [...]