Η Οία αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους παραδοσιακούς οικισμούς της Ευρώπης. Υπήρξε ένα από τα πέντε Κάστρα της Σαντορίνης, γνωστό με το όνομα Κάστρο του Αγίου Νικολάου, ενώ ο οικισμός της ονομαζόταν Επανωμερία.
Η σημερινή Οία αποτελεί ένα οικιστικό μείγμα ιδιότυπων νεοκλασικών σπιτιών, που ανήκαν στους καπεταναίους και πλοιοκτήτες, και σώσκαφων σπιτιών δομημένων μέσα στη λάβα, που ανήκαν στους ναυτικούς και τους εργάτες. Αυτό το ιδιότυπο μείγμα, με τις χιλιάδες σκάλες που ξεδιπλώνονται αινιγματικά σαν κλαδιά δέντρων, αποτυπώνει στις λεπτομέρειές του ο φακός του Γιάννη Γιαννέλου. Λεπτομέρειες που μετασχηματίζονται σε πίνακες ζωγραφικής για να συνθέσουν καινούργια χρώματα και αισθητικές απολαύσεις, πάνω από την απέραντη θέα του γαλάζιου.
Ακόμα και στο πιο όμορφο μέρος του κόσμου, αν αφήσεις τη ματιά σου να πλανηθεί στη λεπτομέρεια θα ανακαλύψεις έναν ακόμα κόσμο, που δικαιώνει την αντίληψη όσων θεωρούν ότι το μικρό είναι όμορφο και το μεγάλο θαυμαστό.
Η Οία προσφέρεται για συνθέσεις αντιθέσεων. Στην πολυπολιτισμική και τη γεωφυσική της πορεία έχουν αποτυπωθεί τα πάντα: φυλές και θρησκείες, κατακτητές και ηττημένοι, φεουδάρχες και δούλοι, χώμα και λάβα, ένα πολύχρωμο μωσαϊκό μύθων και ιστορημάτων. Τα πιο παλιά της κτίσματα, το Καστέλι του Αγίου Νικολάου, όπου κατοικούσαν οι ευγενείς Βενετσιάνοι και η ορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Αικατερίνας, που στέκει ολόρθη σαν θαύμα από το 1600 μετά από τόσους σεισμούς και ηφαιστειακές εκρήξεις, μαρτυρούν πως στον οικισμό αυτόν συζούν όλες οι εποχές με τ' αποτυπώματά τους. Εάν ολόκληρη η Σαντορίνη είναι ένας εκπληκτικής ομορφιάς και ιστορικότητας τόπος, η διαχρονική Οία είναι το ομηρικό απόμακρο φωτοστέφανό της.
Αυτές τις συνθέσεις της φύσης και της τέχνης των απλών ανθρώπων, ο φακός του Γιάννη Γιαννέλου τις αποτυπώνει με λεπτομέρειες, δίνοντας άλλες διαστάσεις στην αισθητική απόλαυση της εικόνας. Τα χρώματα του άσπρου και του γαλάζιου, που παίρνουν τη γυαλάδα που δίνει μια κόκκινη πόρτα με τον τρούλο μιας εκκλησίας στο βάθος, το ροζ των τοίχων με το λουλακί της αυλής των μικρών σπιτιών, τα πρώτα φύλλα ενός άνυδρου αμπελιού πάνω στο χώμα, οι πολύχρωμες πέτρες της λάβας μέσα στις οποίες ακόμα φυτρώνουν μικρά ρείκια, τα στενόσκαλα και οι ταράτσες, οι μύλοι και τα καμπαναριά, όλα μαζί κορυφώνονται και στρέφονται γύρω από τη μαγική εικόνα του οικισμού του Κάστρου και του φαναριού, που τα σώσκαφα σπίτια τους μοιάζουν σαν παιδική ζωγραφιά.
Η Οία, η αναδυόμενη από τη λάβα και τη θάλασσα, παίρνει με τις λεπτές πινελιές του ζωγραφικού φακού του Γιάννη Γιαννέλου μιαν άλλη διάσταση μέσα στο χωροχρόνο της ιστορίας του νησιού της Σαντορίνης. Η ομηρική "απόμακρη" Οία γίνεται κοντινή μας, μπαίνει μέσα στη ματιά μας, γίνεται κτήμα της επεξεργασίας του μυαλού μας και καταλήγει στην καρδιά μας, όπως ένα ερωτικό ποίημα. (Γιώργος Ανωμερίτης)