[...] Ο Σαρτρ δείχνει εδώ τη συνέχεια μεταξύ του "Είναι και του μηδέν" και της "Κριτικής", όπως και τις εγελιανές συγγένειες του δεύτερου έργου, φωτίζοντας, παράλληλα, με ενδιαφέροντα τρόπο την προσέγγισή του στην υποκειμενικότητα και υπογραμμίζοντας τον μη υποκειμενιστικό (μη ιδεαλιστικό) χαρακτήρα της σκέψης του. Εκτός αυτού, η συζήτηση περιέχει σημαίνουσες παρεμβάσεις αξιόλογων ιταλών διανοουμένων, όπως ο Έντσο Πάτσι, ο Τσέζαρε Λουπορίνι, ο Γκαλβάνο Ντέλλα Βόλπε, ο Λούτσιο Κολλέτι, που μας προσφέρουν μια διεγερτική ιδέα των προσανατολισμών και των αποκλίσεών τους. Όπως αναμενόταν, η συζήτηση επανέρχεται συχνά στα κλασικά θέματα της ιστορίας των μαρξιστικών διενέξεων: ιδίως στη διάκριση μεταξύ ιστορικού υλισμού και διαλεκτικού υλισμού (με άλλα λόγια, μεταξύ μιας καντιανής ή βικιανής θέσης η οποία αναζητά τις ανοιχτές πιθανότητες που προσφέρονται στην ανθρώπινη γνώση και μιας υλιστικής φιλοσοφίας που διεκδικεί την αναγνώριση μιας διαλεκτικής στη φύση). Ο Σαρτρ θα φανεί συγκρατημένος και, ταυτόχρονα, διαλλακτικός απέναντι στο ζήτημα, που θεωρείται συχνά το μήλον της έριδος μεταξύ του δυτικού (ή μη κομμουνιστικού) μαρξισμού και του περισσότερου "ορθόδοξου" μαρξισμού.[...]
Σήμερα, ουσιαστικά δεν τίθεται ζήτημα να επανεργοποιηθεί η έννοια της ταξικής πάλης: τη βρίσκουμε παντού, χωρίς να μπορούμε να την παρακάμψουμε. Αυτό που έχουμε ανάγκη είναι να συλλάβουμε εκ νέου τη φύση της ταξικής συνείδησης και της λειτουργίας της. Ο Σαρτρ της διάλεξης στη Ρώμη έχει να μας πει σημαντικά πράγματα για το θέμα. (Fredric Jameson)