Κανείς ίσως από τους αναρίθμητους επισκέπτες του δεν έχει ακούσει ή σκεφθεί ότι το οικείο σε όλους Ηρώδειο υπήρξε το υψηλότερο κτήριο της χώρας, έως την εποχή του Hilton και του Πύργου των Αθηνών, ή ότι αυτό πρέπει να είναι ο κάτοχος του παγκόσμιου έως σήμερα ρεκόρ για το μεγαλύτερο άνοιγμα στέγης (50 μ.) εκ φυσικής ξυλείας, χωρίς ενδιάμεσα στηρίγματα.
Παρά τις φιλολογικές περί στέγης μαρτυρίες, πλείστοι αρχαιολόγοι και ιστορικοί της αρχιτεκτονικής ισχυρίσθηκαν ότι η γεφύρωση της τεράστιας αποστάσεως των τοίχων του Ηρωδείου δεν πρέπει να ήταν δυνατή.
Και όμως, ακόμη και στην παρούσα κατάσταση ερειπίου, το κτήριο διατηρεί οικοδομικές λεπτομέρειες που με βεβαιότητα αποδεικνύουν την πάλαι ποτέ ύπαρξη της στέγης του και ταυτοχρόνως υποδεικνύουν τη βασική διάταξη των ζευκτών αυτής.
Η προτεινόμενη από τον συγγραφέα αναπαράσταση βασίζεται σε όλες τις σωζόμενες στο κτήριο μαρτυρίες, σε ό,τι είναι γνωστό για τα τεράστια επιτεύγματα των Ρωμαίων σε αυτή την ειδικότητα, συμπεριλαμβανομένης της γεφυροποιίας, σε ό,τι είναι γνωστό για τα επιτεύγματα της οικοδομικής του ξύλου γενικώς πριν από τη βιομηχανική εποχή και σε ό,τι είναι γνωστό για τις επιστημονικές γνώσεις των αρχαίων. Το πρώτο μέρος υπό μορφήν μυθοπλασίας αναφέρεται στο ιστορικό πλαίσιο και τους πρωταγωνιστές του έργου, το δεύτερο περιέχει την επιστημονική τεκμηρίωση της κατασκευής του κτηρίου και της στέγης του, ενώ στο τρίτο μέρος παρουσιάζονται ιστορικές ξύλινες γέφυρες και στέγες, των οποίων η γνώση, πέραν της αυτοτελούς αξίας της, είναι χρησιμότατη και για την κατανόηση της στέγης του Ηρωδείου.