Μια παράξενη πρόσκληση, ἕνας ἐκκεντρικὸς συλλέ-
κτης καὶ ὁ ὑπηρέτης του, λάτρεις τῆς λογοτεχνίας, ἕνας νέος,
ἐπίδοξος συγγραφέας, ἀντιμέτωπος μὲ μιὰ ἀσυνήθιστη δοκιμασία:
αὐτοὶ εἶναι οἱ ἁρμοὶ γύρω ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἀρθρώνεται ἡ πλοκὴ τοῦ
Σπιτιοῦ, μιᾶς ἱστορίας ποὺ ἐκτυλίσσεται στὴ χειμωνιάτικη Ὕδρα,
μέσα στοὺς τοίχους ἑνὸς ἀπομονωμένου ἀρχοντικοῦ. Ὁ κύριος κάλ-
φογλου, ὁ οἰκοδεσπότης, ὁ Συμεών, ὁ ἰδιόρρυθμος μπάτλερ, καὶ ὁ
καλεσμένος τους, ὁ συγγραφέας Νίκος Βελισάρης, εἶναι δέσμιοι
ἑνὸς ἀλλόκοτου παιχνιδιοῦ μὲ ἀβέβαιη ἔκβαση. Συνδυάζοντας στοι-
χεῖα ἱστορίας μυστηρίου, ἀστυνομικῆς πλοκῆς, ψυχολογικοῦ θρί-
λερ, ἀλλὰ καὶ τῆς λογοτεχνίας τοῦ φανταστικοῦ, τὸ Σπίτι εἶναι μιὰ
ἀλληγορία γιὰ τὴν περιπέτεια τῆς γραφῆς, γιὰ τὴ γοητεία ποὺ
ἀσκεῖ ἀλλὰ καὶ τοὺς κινδύνους ποὺ ἐνέχει.
Τὰ σκαλιὰ ποὺ εἴχαμε ἀφήσει πίσω μας μετριοῦνταν πιὰ σὲ ἑκα-
τοντάδες. Τὸ ἀεράκι ἦταν ἤδη ψυχρότερο, ὁ ἥλιος μοῦ φλόγιζε τὸ
πρόσωπο. Ἡ διαδρομὴ γινόταν ὅλο καὶ πιὸ δύσκολη – ἐκεῖ ποὺ
τὸ μονοπάτι στένευε κι ἔμοιαζε νὰ τελειώνει, ἕνα πέρασμα καὶ
δυὸ σπασμένα σκαλιὰ ὁδηγοῦσαν ἀκόμα ψηλότερα. Περνούσαμε
τώρα μέσα ἀπὸ κατώφλια ἐγκαταλειμμένων σπιτιῶν, σκύβαμε
νὰ ἀποφύγουμε κλαδιὰ ποὺ ἐμπόδιζαν τὴ διέλευσή μας, ἰσορρο-
πούσαμε σὲ κοτρόνες καὶ σαθρὰ ἀναχώματα πρὶν ξαναβροῦμε
στέρεα σκαλοπάτια νὰ συνεχίσουμε τὸν δρόμο μας, γιὰ λίγα ἀκό-
μα μέτρα.
δυνατὰ φτεροκοπήματα γέμισαν τὸν ἀέρα, καθὼς ἕνα κοπάδι
πέρδικες τινάχτηκε φοβισμένο πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας. εἴχαμε
περάσει τὸ τελευταῖο σπίτι, ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ἡ πετρώδης πλαγιὰ
ὑψωνόταν μέχρι τὴν κορυφή. Ἕνας τελευταῖος ἑλιγμὸς πρὸς τὰ
ἀριστερά· στὸ βάθος πρόβαλε ἡ αἰφνίδια θέα τῆς θάλασσας κι οἱ
κορυφὲς τῆς Πελοποννήσου· ἀπέναντι, ἀνάμεσα σὲ πυκνούς, ψη-
λοὺς θάμνους καὶ δύο γέρικες ἐλιές, ἕνα μεγάλο πέτρινο σπίτι ποὺ
ἀγνάντευε τὸ πέλαγο ὄρθωνε τὸ ἀνάστημά του, ἐνῶ στὰ πόδια του
ἡ κλιτὺς τοῦ λόφου κατέβαινε κατακόρυφα πρὸς τὸν περιφερειακὸ
δρόμο ποὺ ὁδηγοῦσε στὸ Μανδράκι. εἴχαμε φτάσει. [...]