«Το πλοίο έριχνε άγκυρα, ξημέρωνε, το νησί αχνόφεγγε. Δε διέκρινα καλά τις γραμμές του τοπίου, μάλλον δεν τις αναγνώριζα, σαν πιο χτισμένη μου φαινόταν η πόλη, πιο εκτεταμένος ο ιστός της. Ακόμα και το φόντο πίσω και πάνω από τα όριά της, τις μαλακές πλαγιές του Δίκαιου, περισσότερο τις μάντευα παρά τις έβλεπα. Οι μόνες πραγματικά γνώριμες ήταν οι επάλξεις του κάστρου των Ιπποτών κατά μήκος του βραχίονα του παλιού λιμανιού και που καταλήγουν στη σύγχρονη αποβάθρα, εδώ που αγκυροβολούσαμε. Άλλωστε εντυπωμένη σαφή εικόνα του νησιού απὸ καράβι δεν είχα, μου άρκεσε μια γρήγορη ματιά κι έσκυψα να κατέβω τα σκαλιά για το αμπάρι, πίεζαν οι υπόλοιποι οδηγοί, έπρεπε να βιαστούμε να φέρουμε μπροστά τα αυτοκίνητά μας, — ο χρόνος που συνήθως μένει ανοιχτή η μπουκαπόρτα σε κάθε λιμάνι για την αποβίβαση επιβατών και οχημάτων είναι περιορισμένος.»

Έτσι ξεκινάει η νουβέλα του Αντώνη Νικολή Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα. Ένα ονειρόδραμα φτιαγμένο από φθορά, σωματικά υλικά, λόγια του τόπου, ξερόχορτα, λεπτομέρειες, μυρωδιά, οσμές, και ηδονή στο ξετύλιγμα των λέξεων. Θα μπορούσες να το πεις ξερολιθιά για τη σοφία της συναρμογής αν δεν ήταν βουτηγμένο στην υγρασία της εφηβείας και στην υπόκωφη σήψη της ωριμότητας.

Ένα παιχνίδι με το χρόνο όπως μας τον δίδαξαν τα μεγάλα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα και οι ποιητές του αλλά ιλιγγιωδώς μεταφερμένο σε μικρή κλίμακα, και συγκεκριμένα με ενέσεις εντοπιότητας —και ποιος δεν οσφραίνεται το νησί στις περιγραφές, όποιο νησί, κι ας είναι η Κως— και αρθρώσεις πανθεϊσμού ή πανηδονισμού. Ένα πεζό με ένταση χωρίς έκταση, που συνιστά κανόνα για τα ελληνικά γράμματα του 21ου αιώνα.

Ο Αντώνης Νικολής (1960-) είναι συγγραφέας, μυθιστοριογράφος. Σπούδασε κλασική φιλολογία. Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα είναι το τρίτο βιβλίο του (προηγήθηκαν Το Σκοτεινό Νησί, 2008, νουβέλα επίσης, και το μυθιστόρημα Διονυσία, 2012). Από τις αρχές του 2013 δημοσιεύει άρθρα του στην ηλεκτρονική Φωνή της Αθήνας (Athens Voice).