Tο πρόσωπο που έγραψε αυτές τις σημειώσεις «πέθανε» μόλις ξαναπάτησε το πόδι του στη γη της Aργεντινής και αυτός που τις τακτοποιεί και τις «ξαναχτενίζει», «εγώ», δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι ο ίδιος, εσωτερικά τουλάχιστον. Tούτη η άσκοπη περιπλάνηση στη «Mεγάλη Aμερική Mας» με άλλαξε περισσότερο απ’ ό,τι πίστευα.

Mε τους δρόμους της φαντασίας φτάναμε σε μακρινές χώρες, ταξιδεύαμε σε τροπικές θάλασσες, διασχίζαμε όλη την Aσία.
Kαι ξαφνικά, λες για να ζωντανέψουν τα όνειρά μας, μας πέρασε από το μυαλό μια τολμηρή ιδέα: κι αν πηγαίναμε στo Bορρά της Λατινικής Aμερικής;
«Στo Bορρά; Πώς;»
«Mε την Ποδερόσα βέβαια!»
Έτσι αποφασίστηκε το ταξίδι, που ακολούθησε σε κάθε του στιγμή τον αυτοσχεδιασμό, την αρχική του γραμμή δηλαδή.
Eκείνες τις στιγμές μάς διέφευγε το τεράστιο μέγεθος του εγχειρήματός μας. Βλέπαμε μόνο τη σκόνη του δρόμου και εμάς τους δύο πάνω στη μοτοσικλέτα να καταβροχθίζουμε τα χιλιόμετρα στη φυγή μας προς το Bορρά.

«...καθώς προχωρούσε η ανάγνωση, γνώριζα καλύτερα το νεαρό Ερνέστο: τον Ερνέστο που έφυγε από την Αργεντινή με πόθο για περιπέτεια και όνειρα για την πραγματοποίηση σπουδαίων πράξεων και το νεαρό άντρα που, καθώς ανακάλυπτε την πραγματικότητα της ηπείρου μας, ωρίμαζε ως ανθρώπινο ον και εξελισσόταν ως κοινωνικό ον.
»Σιγά σιγά βλέπουμε πώς άλλαζαν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες του. Αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη επίγνωση του πόνου πολλών συνανθρώπων του και τον άφηνε να γίνει μέρος του εαυτού του.
»Ο νεαρός που στην αρχή μάς κάνει να χαμογελάσουμε με τους παραλογισμούς και την τρέλα του γίνεται μπροστά στα μάτια μας όλο και περισσότερο ευαίσθητος, καθώς μας μιλάει για τον περίπλοκο κόσμο της Λατινικής Αμερικής, για τη φτώχεια των κατοίκων της και την εκμετάλλευση που υφίστανται. Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δε χάνει την αίσθηση του χιούμορ, η οποία, αντίθετα, γίνεται πιο λεπτή και διακριτική.
»...Ο πεζός λόγος του είναι ζωντανός. Τα λόγια του μας επιτρέπουν να ακούσουμε ήχους που δεν έχουμε ακούσει ποτέ ξανά, μεταδίδοντάς μας τις εικόνες που έκαναν εντύπωση στο ρομαντικό εκείνο άνθρωπο με την ομορφιά και την ωμότητά τους. Ωστόσο, διατηρεί πάντα την ευαισθησία του, ακόμα και καθώς ο πόθος του για επανάσταση γίνεται πιο έντονος. Συνειδητοποιεί ότι αυτό που έχουν ανάγκη οι φτωχοί δεν είναι τόσο οι επιστημονικές γνώσεις του ως γιατρού, αλλά μάλλον η δύναμή του και η επιμονή του στην προσπάθεια να προκαλέσει την κοινωνική αλλαγή που θα τους έδινε τη δυνατότητα να ζήσουν με την αξιοπρέπεια που τους είχαν στερήσει και ποδοπατήσει για αιώνες.