(...) ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ υπάρχουν μονάχα δύο κατηγορίες ανθρώπων: εκείνοι που έκλαψαν όταν έφυγε η Amy Winehouse κι εκείνοι που δεν έκλαψαν ● τιρκουάζ: το πιο υπέροχο και συνάμα το πιο απαίσιο χρώμα σε τούτη την παλαβιάρα πλάση ● όταν ξύπνησα η τηλεόραση έδειχνε ένα φίδι που το λένε μαύρο μάμπα ● ήταν ωραία στο μεξικό στους δρόμους ξεχυνόμασταν πλήθος ● καταλήξαμε στη φράση κλειδί που λύνει τα μυστήρια του σύμπαντος: «το χούλα χουπ είναι μικροαστική συνήθεια» (...)



Αν η αγάπη ήταν φαγώσιμο, ίσως η γεύση της να έμοιαζε με αβοκάντο ή τόφου, σε κάθε περίπτωση μάλλον ένα υπόστρωμα το οποίο θα καθοριζόταν από τα συνοδευτικά συστατικά, τα μπαχάρια και τον τρόπο μαγειρέματος. Αλλά και από κάθε ουρανίσκο ξεχωριστά: ένα γλυκό του κουταλιού για κάποιον αποτελεί παραδείσιο βήμα, υπάρχουν όμως άνθρωποι που δεν αντέχουν τα σιροπιαστά. Θα μπορούσαμε, ίσως, να τη βγάλουμε από το τραπέζι; Να την ξεφορτωθούμε οριστικά; Ή να αναζητήσουμε νέους τρόπους για το σερβίρισμα; Για έναν κυβερνήτη αγάπη μπορεί να σημαίνει ολοκληρωτισμός, για άλλον ελευθερία. Για άλλους η αγάπη σε μια κηδεία εκδηλώνεται με θορυβώδεις στεναγμούς, για τον γιο διαβάζοντας Τσιφόρο στο μνήμα του πατέρα. Για τη γυναίκα που το σκάει με τον εραστή, η αγάπη είναι λυτρωτική, για τον σύζυγο και τα δυο παιδιά που μένουν πίσω, καταστροφική. Για τη βιομηχανία του θεάματος είναι επικερδής, για τον θεατή σπαραξικάρδια. Τι βρίσκεται πίσω από διαφορετικές αντιδράσεις, γιατί ο καθένας αποκρίνεται με τον δικό του τρόπο στην απώλεια ή στον έρωτα – αποτελούν ποικίλες εκφάνσεις της αγάπης; Και τι ρόλο παίζουν τα χρήματα; Ή πως μπορείτε να κερδίσετε το λαχείο; Ή να χάσετε δέκα κιλά σε μία εβδομάδα; Θα βρείτε απαντήσεις, άραγε, σ' αυτό το βιβλίο;