"Εγώ τι να σου πω; τη μοναξιά δεν την μπορώ· η συντροφιά μ' αρέσει - όχι βέβαια η απτή, η βαρετή πολλές φορές συντροφιά, που μας χαρίζει η κοινωνική ζωή μας, μα η συντροφιά με τις μορφές του μέσα μας κόσμου, τις μορφές που ζωή τους δίνομεν εμείς, με την αναπόλησι και τη φαντασία, με το στοχασμό ή με τη νοσταλγία."

Πως μπορεί μέσα από την επιστολογραφία ενός σπουδαίου φιλολόγου με τις αγαπημένες του μαθήτριες να αναδυθούν οι βαθύτερες αναζητήσεις και οι έγνοιές του και να ανασυσταθούν άγνωστες πτυχές της σκέψης και της προσωπικότητάς του;
Τα γράμματα του Ιωάννη Συκουτρή προς την Αγλαΐα Φακάλου και τη Μαρία Κακισοπούλου φωτίζουν την καθημερινότητα του συγγραφέα τους, την πορεία της ακατάπαυστης εργασίας του, ακόμη και την κοινωνική του ζωή και τον ελεύθερο χρόνο του. Ο Δάσκαλος ξεδιπλώνει εκεί συναισθήματα, στοχασμούς και βαθύτερες αγωνίες, καταλείποντας το ίχνος του εσωτερικού του κόσμου όπως δεν κάνει σε κανένα άλλο κείμενό του. Επιπλέον οι επιστολές του προς τη Μαρίκα Στρομπούλη και την Ηρώ Κορμπέτη αναδεικνύουν γλαφυρά την αντίληψη και τη μέριμνά του για το παιδευτικό έργο. Μια προσωπική μαρτυρία, συναρπαστική για τον αναγνώστη και αναντικατάστατη για τον ερευνητή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)