Ένας συλλογικός τόμος με κείμενα των Αποστόλη Αρτινού, Κωστή Βελώνη, Δήμητρας Βογιατζάκη, Φοίβης Γιαννίση, Γιάννη Γρηγοριάδη, Ζήση Κοτιώνη, Ίριδας Λυκουριώτη, Σταύρου Μαρτίνου, Γιώργου Μητρούλια, Χρήστου Παπούλια, Βασιλικής Πλαβού, Γιώργου Τζιρτζιλάκη και Χρήστου Χρυσόπουλου που επιχειρούν να διερευνήσουν το ζήτημα της καλύβας, να στοχαστούν μια αρχιτεκτονική δομή που αντιστέκεται μέσα στους αιώνες και στοιχείωνει ακόμη και σήμερα το φαντασιακό του ανθρώπου.
Από την αρχετυπική καλύβα του αββά Marc-Antoine Laugier μέχρι την καλύβα της γιαγιάς της Κοκκινοσκουφίτσας που πολιορκείται από το “παράσιτο” του Λύκου και από την καλύβα του Le Corbusier μέχρι τον αυστηρό μινιμαλισμό του Κωνσταντινίδη και τα αυτοσχέδια παραπήγματα της λαϊκής κατοίκησης, όλα γίνονται αναφορές που συνομολογούν γι αυτό το χαϊντεγκεριανό “είναι-μέσα-στον-κόσμο” που φύεται πάνω στη γη και υπαγορεύει στις μέρες μας μια ετεροτοπική συνθήκη ζωής. Η αρχιτεκτονική της καλύβας που μαρτυρά τη καταγωγική φυσικότητα του ανθρώπου, τη μοναχική του φύση αλλά και τις ποιητικές του εκλάμψεις. Η καλύβα του Thoreau στη λίμνη Walden, γίνεται έτσι ένα μοναδικό ανθρωπολογικό παράδειγμα για τη θέση του ανθρώπου πάνω στη γη αλλά και για τις κοσμικές του προσδοκίες.