Το ζήτημα της συγχώρησης είναι τεράστιο και συνδέεται στενά με άλλα επίσης πολύ μεγάλα ζητήματα: το παράπτωμα, την αμαρτία, το κακό –η ύπαρξη της συγχώρησης προϋποθέτει την ύπαρξη του κακού, σε μια κοινωνία αγγέλων δεν υπάρχει συγχώρηση–, την ενοχή, τη δικαιοσύνη και πολλά άλλα.
Τα ερωτήματα που εγείρει η συγχώρηση είναι δυσαπάντητα. Ποιος συγχωρεί; Ο άνθρωπος που έπαθε, μόνο αυτός; Ο Θεός; Ο Θεός μπορεί να συγχωρήσει, αν δεν έχει δώσει προηγουμένως τη συγχώρησή του το θύμα; Αν αυτός που δικαιούται να συγχωρεί είναι μόνο το θύμα, τότε τι γίνεται στην περίπτωση του φόνου, του κατεξοχήν κακού, όταν δηλαδή ο μόνος δικαιούμενος να συγχωρεί δεν υπάρχει πια; Η συγχώρηση μπορεί να δοθεί, από τον άνθρωπο ή τον Θεό, αν δεν την ζήτησε ποτέ ο ίδιος ο φταίχτης, ο θύτης; Αν είναι δύσκολο να ζητήσεις συγχώρηση, αφού προϋποθέτει αναγνώριση του παραπτώματος και μετάνοια, πόσο εύκολο είναι να τη δεχτείς, αφού συνεπάγεται (ή προϋποθέτει) απόφαση αλλαγής; Συγχώρηση σημαίνει πως ξεχνάμε το κακό που (μας) έγινε ή απλώς ότι πιστεύουμε και ελπίζουμε πως ο θύτης μπορεί να επανενταχθεί στην ανθρώπινη τάξη; Πώς σχετίζεται η συγχώρηση με τη δικαιοσύνη και την αγάπη; Μπορώ να συγχωρήσω πραγματικά χωρίς αγάπη για αυτόν που συγχωρώ; Υπάρχουν πράξεις ασυγχώρητες, παντοτινά ασυγχώρητες;
Τα ερωτήματα αυτά και πόσα άλλα τέθηκαν σε τούτο τον συλλογικό τόμο αναδεικνύουν την κεντρικότητα του ζητήματος της συγχώρησης για την ανθρώπινη ζωή και συνύπαρξη.
Ο τόμος περιλαμβάνει κείμενα των Αθανάσιου Αναγνωστόπουλου,Θεόδωρου Γιάγκου, Στέφανου Δημητρίου, Σταύρου Ζουμπουλάκη, π. Βασίλειου Θερμού, Νικόλαου Α.Ε. Καλοσπύρου,Κατερίνας Καρατάσου, Διονύση Καψάλη, Μ.Ζ. Κοπιδάκη, Σάββα Μιχαήλ, Δημήτριου Μόσχου, Κωνσταντίνου Μπελέζου, Βαγγέλη Μπιτσώρη, Πορφύριου Νταλιάνη, Μιχάλη Πάγκαλου, Μιχαήλ Πασχάλη, Αριστοτέλη Σαΐνη.