Το 2009 το ελληνικό κράτος πτώχευσε. Ευρώπη και Αθήνα είχαν την επιλογή μεταξύ της Αλήθειας και της άρνησης. Επέλεξαν την άρνηση που, για να συντηρείται, απαιτούσε το μεγαλύτερο δάνειο της παγκόσμιας ιστορίας στο πιο πτωχευμένο κράτος υπό τον όρο ότι θα συρρικνωθεί βάναυσα το εθνικό εισόδημα! Το παράλογο αυτό δάνειο μετεμφιέστηκε ως έκφραση της ευρωπαϊκής... αλληλεγγύης. Στην πραγματικότητα, στόχος του ήταν η κυνική μεταφορά αμύθητων ζημιών από τις τράπεζες στα κράτη, πριν καταλήξουν στους ώμους των πιο αδύναμων εκ των πολιτών.

Έτσι οικοδομήθηκε η Μνημονιακή Ελλάδα. Τρία ήταν τα «οικοδομικά υλικά»: τοξικά δάνεια, η πλάνη περί μονοδρόμου, και ο φόβος της σύγκρουσης με την Πτωχοτραπεζοκρατία που επιστράτευσε, διατηρώντας τα εν ζωή, τα πτωχευμένα μέσα «ενημέρωσης». Σήμερα, το καθεστώς που οικοδόμησε την Μνημονιακή Ελλάδα διαρριγνύει τα ιμάτιά του ότι «το Μνημόνιο τελειώνει». Αν ήταν έτσι, το βιβλίο τούτο, που καταγράφει την «γένεση» της μέσα από (ξαναδουλεμένα) κείμενα γραμμένα την περίοδο 2006-14, δεν θα είχε εκδοθεί.