Η προβληματική που έχει αναπτυχθεί κατά καιρούς για την παιδική ηλικία και τα δικαιώματα του παιδιού, χρήζει στις μέρες μας ιδιαίτερης προσοχής τόσο σε επιστημονικό όσο και σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο διότι οι κοινωνικές μεταβολές είναι ραγδαίες. Η εννοιοδότηση της παιδικής ηλικίας από την ελληνική κοινωνία, εκτός του ότι είναι γεμάτη από αντιφάσεις, διαφέρει με βάση την εκάστοτε εποχή και οικονομική συγκυρία. Παρά το γεγονός ότι η παιδική ηλικία συνιστά μια χαρακτηριστική περίοδο στη ζωή όλων των ανθρώπων, συνήθως αντιμετωπίζεται ως κάτι το ξεχωριστό και απόμακρο. Οι γενιές των ανηλίκων προσαρμόζονται και « συμμορφώνονται», σύμφωνα με τις επιταγές και τα γνωρίσματα της εποχής στην οποία διαβιούν.

Τα κοινωνικά δεδομένα, οι αντιλήψεις και οι ανθρώπινες αξίες αλλάζουν συνεχώς μέσα στο πλαίσιο της έννομης πολιτείας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη θέση του παιδιού στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι συνθήκες διαβίωσης και ενηλικίωσης των παιδιών, επηρεάζονται από το ιστορικό, πολιτικό και οικονομικό πλέγμα της καθεμιάς περιόδου. Η διαφορετικότητα που συναντάται σε οποιαδήποτε κατηγορία της παιδικής ηλικίας οφείλει να γίνεται σεβαστή από το ευρύ κοινό και οι ιδιαιτερότητες που πηγάζουν από την ψυχοσύνθεση του κάθε ανηλίκου να προστατεύονται, και όχι να παραβλέπονται και να λοιδορούνται. Στον πυρήνα της σύγχρονης προβληματικής βρίσκεται το φαινόμενο της παιδικής εργασίας και οι πιθανοί τρόποι εξάλειψής του. Η «ανακάλυψη» και ιδιοποίηση της εργατικής δύναμης των ανηλίκων από την καθεστηκυία τάξη, καθιέρωσε το απροστάτευτο παιδί ως αναπόσπαστο στοιχείο της αγροτικής και βιομηχανικής κοινωνίας. Η «προσφορά» της απασχόλησης στην πιο ευαίσθητη ηλικία, προηγήθηκε των προσπαθειών για τη νομοθετική κύρωση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Κατά τη βιομηχανική ανάπτυξη, τα παιδιά χρησίμευαν περισσότερο σαν «εργαλεία» παροχής φθηνής εργασίας, παρά ως εν δυνάμει πολίτες της αυριανής κοινωνίας. Η «διάλυση» της οικογενειακής ανεξαρτησίας, επέφερε την παρουσία όλων των μελών της στην αγορά εργασίας. Τα παιδιά δεν αποτέλεσαν την εξαίρεση καθώς, ακολούθησαν τους γονείς τους στο διαμορφωθέν περιβάλλον της εργασιακής εκμετάλλευσης. Από την εργασία στο σπίτι και τον αγρό, οδηγήθηκαν στην εργασία στο εργοστάσιο και τη βιοτεχνία. Ο οικογενειακός προϋπολογισμός στηριζόταν, ως ένα βαθμό, στην παράνομη παιδική εργασία και το «θαύμα» της οικονομικής προόδου βασίστηκε στην απόλυτη εκμετάλλευση των αδύναμων κοινωνικών ομάδων όπως ήταν οι γυναίκες και τα παιδιά. Μέσα σε αυτή την «κινούμενη άμμο» των τεχνολογικών εξελίξεων και του τεράστιου όγκου πληροφόρησης, ο ανήλικος καλείται να ανταπεξέλθει στις εκάστοτε δυσκολίες που συναντά στο δρόμο του.