(Exordium)
Τα καναρίνια
εύκολα κίτρινα πουλιά σχεδιασμένα πρόχειρα
φωνάζουν το σκοτάδι
κι οι κόπροι της αλάνας γαβγίζουν και τα πεύκα.
Ο λεγόμενος καιρός, αν ήρθε
θα πέθανε τη νύχτα
όπως πεθαίνουν οι τηλεοράσεις.
Ρέματα με μπαζωμένες βροχές
και μισογδαρμένες κνήμες
σπασμένοι φράχτες ξύλινες κολόνες
μια γειτονιά από συνάψεις τοίχων
και ξεραμένες λάμπες ηλεκτρικού.

Πάνω απ’ τις στέγες η εκπνοή της στάχτης
αναζητεί κάτι ακόμα να κάψει.
Τα ποιητικά σημειώματα του βιβλίου «Το ξυράφι του Όκαμ» συναποτελούν το αποτύπωμα μιας μέρας. Είναι μια μέρα ενός αφηγητή. Μια Πέμπτη της συνείδησής του όπως ρέει στο χαρτί.
«Μια παράδοξη διαφορά μεταξύ συγγραφέων και δημοσιογράφων είναι ότι οι πρώτοι νομίζουν ότι λένε ψέματα και οι δεύτεροι ότι λένε την αλήθεια», σημειώνει σε αυτή την εσωτερική περιήγηση ο αφηγητής. Η συνεχής κατάθεσή του αποτελεί ένα είδος 24ωρου holder ως εγκεφαλο-γράφημα, ως πείραμα ποιητικής φαινομενολογίας.
Η απλή ημερολογιακή καταγραφή εμβολίζεται και εμπλουτίζεται από την ποιητική ανησυχία και τη φιλοσοφική και πολιτική εγρήγορση. Οι σημειώσεις που προκύπτουν κατά τη διάρκεια της μέρας αποτελούν υβρίδια, που κινούνται μεταξύ στοχασμού και συμβάντων, μεταξύ δωματίου και δρόμου, μεταξύ αισθήσεων και αισθημάτων. Το μέσα και το έξω. Και ανάμεσά τους το χαρτί ως περατή μεμβράνη.