Στη μελέτη του αυτή, ο Ρώσος υπαρξιστής στοχαστής Σεστόφ, αναγνωρίζοντας το μεγάλο λογοτεχνικό ταλέντο του «βάρδου της απελπισίας», όπως αποκαλεί τον Τσέχοφ, και απορρίπτοντας την ερμηνευτική αρχή «η τέχνη για την τέχνη», επιχειρεί να αναδείξει το βαθύτερο νόημα της δημιουργίας του συγγραφέα κατά την πορεία του από τα πρώτα του έργα έως τα τελευταία. Διαπιστώνει δε μια μεγάλη αλλαγή που συντελείται μεταξύ των έργων Η στέπα και Ιβάνοφ, η οποία,κατ’ αυτόν, είναι προϊόν μιας βαθιάς εσωτερικής ρήξης που υπέστη ο συγγραφέας και που καθόρισε την μετέπειτα δημιουργία του.

Οι ήρωες των έργων του Τσέχοφ εμφανίζονται βυθισμένοι στην απελπισία, απορρίπτουν κάθε «κοσμοθεωρία» και είναι «απογυμνωμένοι» από κάθε ιδανικό που προσδίδει νόημα στην ανθρώπινη ύπαρξη. Έτσι, μη στηριζόμενοι πουθενά, είναι καταδικασμένοι στη «δημιουργία εκ του μηδενός». Μάλιστα, κατά τον Ρώσο διανοητή, δεν πρέπει να τους βλέπουμε ως μεμονωμένα πρόσωπα στο κάθε έργο, καθώς ο ένας και μοναδικός ήρωας του Τσέχοφ είναι ακριβώς «ο απελπισμένος άνθρωπος».

Με το τρίτο αυτό έργο του σπουδαίου Ρώσου διανοητή, που εκδίδεται μετά το Λέων Τολστόι: αυτός που γκρεμίζει και χτίζει κόσμους (2010) και το Φιόντορ Ντοστογιέφσκι: αγώνας ενάντια στις αυταπόδεικτες αλήθειες (2013), οι εκδόσεις Ροές ολοκληρώνουν μια ερμηνευτική τριλογία. Προσφέρουν έτσι στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό μια φιλοσοφική θεώρηση του έργου τριών κορυφαίων δημιουργών όχι μόνο της ρωσικής αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.