Φθινόπωρο του 1946. Οι πρώτες νύχτες στο Οικοτροφείο αξέχαστες. Ύπνος ελάχιστος. Ο καθένας ήθελε να πει τ’ αστεία του, το μακρύ του και το κοντό του, θέατρο κανονικό. Το φως έσβηνε από νωρίς. Υπήρχε όμως και το σκασιαρχείο. Μερικοί χάνονταν στην πόλη και ξεχνούσαν να γυρίσουν. […]
Ιδιαίτεροι χώροι για ανάγνωση και γραφή δεν υπήρχαν. Καθένας τα βιβλία του και όλα τα σύνεργα στο κρεβάτι του. Ένα κασελάκι, κρυμμένο από κάτω, βοηθούσε την κατάσταση, γινόταν και καρέκλα. Εκεί ύπνος, εκεί γράψιμο, εκεί διάβασμα. Και ο χειμώνας πλησίαζε, κι ούτε μια σόμπα με ξύλα. Τυλιγμένοι στις κουβέρτες προσπαθούσαν να ηρεμήσουν. Το βράδυ έπεφταν με τα ρούχα, γιατί τουρτούριζαν. Παραπονιόνταν στο διευθυντή τους, αλλά τι να τους κάνει ο άνθρωπος. Αυτός όλο αρχαία ρητά τους έλεγε, που ούτε τρώγονταν ούτε να τους ζεστάνουν μπορούσαν.

Τα Παιδιά του Οικοτροφείου είναι ένα αφήγημα που αναφέρεται στην περίοδο της Κατοχής και του Μεταπολέμου. Το πραγματικό σκηνικό είναι το Οικοτροφείο της Παραμυθιάς κι όλα τα παραμεθόρια χωριά της Ηπείρου. Είναι ένα οδοιπορικό σε μια εποχή που άφησε σημάδια στον τόπο μας. Ένα κοίταγμα στον άνθρωπο που ξεπέρασε τα σύνορα της λογικής. Ένα βλέμμα σε μια γενιά που πορεύτηκε μέσα στη φωτιά και στο σίδερο, σε μια γενιά που φορτώθηκε πόνους και καημούς που δεν γιατρεύονται.