Οι γονείς είναι μια ιστορία χωρίς αρχή, έχουν μια ζωή πριν από εμάς και όταν φεύγουν γίνονται μυστήριο, σχεδόν άγνωστοι. Με την απουσία τους συνειδητοποιούμε ό,τι μας έχει διαφύγει, τους πενθούμε με τις απορίες μας, με τα αναπάντητα ερωτήματα μας, με μια τρυφερότητα που μόνο με την αποχώρηση τους γίνεται τόσο απόλυτη.
Σαν τον Ορφέα, θέλουμε να τους φέρουμε πίσω, αρχίζουμε μαζί τους μια κατάβαση στον Άδη και βυθιζόμαστε για καιρό, ευπρόσβλητοι και εκτεθειμένοι, ώσπου κάποια μέρα επιστρέφουμε, χωρίς αυτούς, με τη μοναξιά του παιδιού που έχει εγκαταλειφθεί, αλλα με μια αφήγηση από την αρχή και μια καινούργια γνωριμία μαζί τους.

Απόσπασμα από το βιβλίο
Πρώτος σταθμός του πλοίου η Κωνσταντινούπολη. Οι μεγάλοι μας έδειχναν την Αγία Σοφία κι εμείς, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, κοιτάζαμε κατάπληκτοι αυτήν τη μεγάλη εκκλησία, χωμένη μέσα στη μυρμηγκιά των κτηρίων της Πόλης και τους μιναρέδες που ξεμυτίζανε από τους λόφους της. Οι Έλληνες της Πόλης μας έστειλαν δυο μαούνες φορτωμένες με άσπρο, κάτασπρο ψωμί και άλλα τρόφιμα. Ήταν συγκινητικό και θυμάμαι ακόμα πόση θαλπωρή νιώσαμε όχι τόσο για τα τρόφιμα όσο γιατί κάποιοι είχαν νοιαστεί για μας. <<Η Πόλη ήταν κάποτε δική μας>> μας έλεγαν οι μεγάλοι, αλλά εμείς δε δίναμε και πολλή σημασία, αυτή ήταν ακόμα ξένη γλώσσα για μας.