Παραμύθια υπήρχαν πάντα. Η παραμυθία δεν έχει ιστορία –και κάποτε σήμαινε παρηγοριά. Μας παρηγορούσαν παιδιόθεν για να δεχτούμε κάτι που δεν μας άρεσε. Μας παραμυθιάζανε, δηλαδή, για να μας δίνουν να τρώμε το φαΐ μας. Τώρα, ενήλικους μας παραμυθιάζουν όσο μας το παίρνουν. Αυτός είναι ο λόγος των άδικων αρχόντων να καταφεύγουν στα παραμύθια. Υπάρχει όμως και η απέναντι πλευρά.
Το παραμύθι της μεσαιωνικής Γκρεκονίας τους καιρούς των Μνημονισμένων Ηγεμόνων, πριν από την έντυπη μεταφορά του εδώ, ήταν καθημερινή αφήγηση στον 105,5 στο Κόκκινο. Η αφήγηση συνεχίζεται. Περιμένει επιτέλους έναν δίκαιο επίλογο.

Απόσπασμα από το βιβλίο

Μια συστάδα ακόμα καταλυμάτων και δωματίων, μια αλυσίδα –ένα κομπολόι καλύτερα- κεραμιδόσπιτων που ζούσαν πλέον χωρίς ρεύμα, βρισκόταν στις παρυφές του οικισμού της Ελιάς. Ήταν ένα νεότευκτο επίσης δημοτικό διαμέρισμα: η Δημαρίδα.
Τα σπίτια της Δημαρίδας είχαν στην αρχή ρεύμα, αλλά τώρα, στην εποχή του Τόνυ του Σαματά, φωτίζονταν μόνο με δική τους ευθύνη. Ήταν ευθυνόφωτα. Οι κάτοικοί τους λέγονταν Δημαρίδες ή Ευθυνόφωτοι και είχαν ποικίλλες προελεύσεις. Κάποιοι κατάγονταν από τη Συνοικία το Όνειρο. Είχαν μεταναστεύσει όμως από την εποχή πριν τις Σταυροφορίες. Αισθάνονταν μίζερα στη Συνοικία το Όνειρο, είχαν γεννηθεί για τη μεγάλη ζωή. Σιχτίριζαν τους Ριζίτες πριν αυτοί αρχίσουν να πληθαίνουν και ν’ αναπτύσσονται από αριστερά προς τα τείχη.